25 φωτογραφίες που θα σας πείσουν να φοράτε πάντα κράνος

Στην οδήγηση μοτοσικλέτας ή ποδηλάτου, κάνοντας σκέιτμπορντ ή σνόουμπορντ, στο εργοτάξιο, σε μία αστυνομική επιχείρηση ή στον πόλεμο, σίγουρα η χρήση κράνους είναι μια εξαιρετική ιδέα.

Μην το σκεφτείτε διαφορετικά. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να σας πείσουν και να σας αποδείξουν τη χρησιμότητά του, ώστε να το χρησιμοποιείτε πάντα στις μετακινήσεις σας. Δεν έχει σημασία πόσο καλός ή καλή οδηγός είστε, δεν πειράζει αν ζεσταίνεται περισσότερο το κεφάλι σας ή αν χαλά την εμφάνισή σας. Το μόνο που έχει σημασία, είναι πως ίσως μια μέρα σας σώσει τη ζωή ή από σοβαρούς τραυματισμούς.

Δείτε παρακάτω ορισμένες εικόνες που αποτελούν απόδειξη αναγκαιότητας για τη χρήση του κράνους.

#1 Γι’ αυτό πρέπει να φοράτε κράνος

#2 Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να φοράνε πάντοτε κράνος

#3 «Το κράνος μου έσωσε τη ζωή»

«Το πρόσωπο και το κεφάλι μου δέχτηκαν το μεγαλύτερο χτύπημα από το δέντρο στο οποίο έπεσα. Χτύπησα στο πρόσωπο, κάτι που έκανε τον γιατρό να πει πως ήμουν τυχερός που φορούσα ένα κράνος που το κάλυπτε ολόκληρο. Δεν ράγισε και δεν έσπασε. Τα οστά στα μάγουλά μου δεν συνθλίφτηκαν, ούτε μελάνιασαν. Η σπονδυλική στήλη ήταν εντάξει, ο λαιμός ελαφρώς τραυματισμένος και τα δόντια μου άθικτα.»

#4 Η αναγκαιότητα του full face κράνους

#5 Η αστυνομία του Ορλάντο μοιράστηκε μια εικόνα, στην οποία φαίνεται το κράνος ενός αξιωματικού και το σημείο όπου χτύπησε η σφαίρα. Η ζωή του σώθηκε χάρις στο κράνος του.

#6 «Το κράνος μου έσωσε τη ζωή χθες. Χτυπήθηκα από ένα αυτοκίνητο που έστριβε αριστερά και έπεσα στο παρμπρίζ του.»

#7 Τα κράνη σώζουν ζωές

#8 Καθημερινή υπενθύμιση να φορώ το κράνος παντού

#9 Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το κράνος απέτρεψε έναν σοβαρό τραυματισμό ή ακόμη και θάνατο.

#10 «Ο φίλος μου δουλεύει σε ένα κατάστημα με εξοπλισμό του σκι και ο κάτοχος αυτού του κράνους, ήρθε για να αγοράσει ένα καινούριο.»

#11 «Να φοράτε πάντα κράνος. Το κοιτάζω και σκέφτομαι πως με έσωσε.»

#12 Το κράνος ενός ποδηλάτη που χτύπησε σε τοίχο με 80 χιλιόμετρα.

#13 «Το κράνος έσωσε τη ζωή μου αυτό το Σαββατοκύριακο. Θα είχα χτυπήσει άσχημα στο πρόσωπο από ένα κομμάτι τσιμέντου.»

#14 «Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να φοράτε ένα πλήρες κράνος. Ο φίλος μου χτυπήθηκε από κάποιον που παραβίασε το κόκκινο φανάρι. Αν φορούσε διαφορετικό τύπο κράνους, δεν θα είχε πλέον σαγόνι.»

#15 Να γιατί πρέπει να χρησιμοποιείτε κράνος που καλύπτει όλο το κεφάλι.

#16 Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ένα κράνος σου έσωσε τη ζωή.

#17 Το κεφάλι και το πρόσωπό μου, έσπασαν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου.

#18 Να φοράτε πάντοτε κράνος!

#19 «Καμία αμφιβολία πως μου έσωσε τη ζωή.»

#20 «Τα κράνη μπορούν να αντικατασταθούν, τα κεφάλια όμως όχι. Καλύτερα να είστε ασφαλείς, παρά να λυπάστε για το αποτέλεσμα.»

#21 Να φοράτε κράνος!

#22 «Το κράνος έσωσε τη ζωή της αδερφής μου»

#23 «Πραγματικά πιστεύω πως επειδή είχα ένα καλό κράνος, σώθηκε η ζωή μου.»

#24 «Το αποτέλεσμα μετά την τελευταία μου πτώση. Φανταστείτε την ίδια εικόνα, χωρίς το κράνος.»

#25 «Πριν από μερικούς μήνες, αυτό το κράνος μου έσωσε τη ζωή.»

tilestwra.com

Τα Πάθη των πιστών

Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει Θεός ή όχι. Πώς μπορώ να 'μαι άλλωστε;

Δεν Τον έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν Τον έχω ψηλαφίσει. Δεν Τον έχω κοιτάξει κατάματα.

Δεν έχω μιλήσει μαζί Του.

Ούτε αν η Εκκλησία Τον εκπροσωπεί στ' αλήθεια είμαι σίγουρος.

Βασικά, είμαι βέβαιος ότι έτσι όπως είναι δομημένη η Εκκλησία σήμερα, υπάρχουν πολύ λίγες πιθανότητες να εκπροσωπεί τον Θεό, αν υπάρχει.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις κάτι τέτοιο, όταν στα δεκαεπτά σου ο ιερέας σε διώχνει -διακριτικά πάντα- από την εξομολόγηση, όταν του λες πως διατηρείς σχέση με ένα κορίτσι.

Ή όταν ένας ιερέας αρνείται να κηδέψει τη φίλη σου, που αυτοκτόνησε.

Αυτό που ξέρω είναι πως γαληνεύει η ψυχούλα μου κάθε φορά που παρευρίσκομαι στην εκκλησία την ώρα της λειτουργίας.

Κάτι οι ακατάληπτες ψαλμωδίες, κάτι η μυσταγωγική ατμόσφαιρα, κάτι η μαστούρα από τα λιβάνια και τα θυμιατά, καταφέρνω και καθαρίζω κάθε φορά το μυαλό μου και φεύγοντας αισθάνομαι πιο ελαφρύς και ανακουφισμένος.

Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια, είναι να μην ποδοπατούμαι.

Κάτι δύσκολο τις μέρες με μεγάλη προσέλευση. Ακόμα και τότε, το παλεύω όμως.

Προσπαθώ να μπω στο κλίμα, γιατί δυστυχώς πηγαίνω σπάνια εκκλησία και μου λείπει αυτό το συναίσθημα θρησκευτικής ευλάβειας και κατάνυξης.

Αυτό όμως, είναι κάτι τελείως προσωπικό.

Δεν περιμένω να το καταλάβετε, πόσο μάλλον να σας ειρωνευτώ, αν δε σας κυριεύσουν τα ίδια συναισθήματα με εμένα, κάθε φορά που θα βρεθείτε σε μία εκκλησία.

Ούτε λοιδορώ αυτούς που είναι σίγουροι (;) για τη μη ύπαρξη Θεού, θεωρώντας τους για παράδειγμα αλαζόνες, υπερόπτες και ξερόλες.

Γι' αυτό και εκνευρίζομαι όταν προσπαθούν κάποιοι να με κάνουν να αισθανθώ άσχημα, για τα παραπάνω τελείως προσωπικά συναισθήματα που με κατακλύζουν στην εκκλησία, ειδικά όταν αυτοί υποτίθεται πως είναι κάποιοι που η ιδεολογία τους πρεσβεύει την ανεκτικότητα, την ισότητα, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ελευθερία να πιστεύει ο καθένας ό, τι θέλει.

Και αν είσαι κι εσύ μέσα σ' αυτούς και το κάνεις για να καταδείξεις ακριβώς την έλλειψη των παραπάνω αρετών από την Εκκλησία-εκπρόσωπο ενός ανύπαρκτου Θεού, μάντεψε: έτσι γίνεσαι χειρότερος από αυτούς που ειρωνεύεσαι και λοιδορείς.

Εγώ μπορεί να μην ξέρω αν υπάρχει Θεός, αλλά κάθε φορά που περνάω από μια εκκλησία, μου βγαίνει αυθόρμητα να κάνω το σταυρό μου.

Σαν υπενθύμιση στον εαυτό μου, του πόσο μικρός είμαι μπροστά στην απεραντότητα του σύμπαντος.

Σαν ένα μικρό δείγμα ταπεινοφροσύνης.

Να, άλλη μια αρετή. Στις άλλες κόπηκες…Αυτή; Την έχεις;

Γιατί στο Βέλγιο;

Γράφει ο Ε. Κλήμης

Στη διεθνή ειδησεογραφία κυριαρχεί το ερώτημα: "Why Belgium?"

Ακόμα και για όσους αρέσκονται στο αυτομαστίγωμα ("για όλα φταίμε εμείς οι κακοί Ευρωπαίοι"), το Βέλγιο δεν θα μπορούσε να είναι ο συνήθης ύποπτος της μεγάλης δύναμης που βομβαρδίζει ανήμπορες χώρες. Το μοναδικό αποικιοκρατικό του παρελθόν αφορά το Βελγικό Κονγκό (φρικτή ιστορία - αλλά καμία σχέση δεν έχει με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό). 
Και οι ερμηνείες που συνήθως δίδονται είναι μάλλον ανόητες:

•  "Είναι η καρδιά της Ευρώπης" (ΟΚ, αλλά οι τρομοκράτες δεν ταξίδεψαν ως εκεί για να χτυπήσουν, αλλά μεγάλωσαν ή και γεννήθηκαν στο Βέλγιο). 

• "Η αστυνομική δύναμη του Βελγίου είναι πολύ μικρή" (δηλαδή, άν υπήρχαν μεγαλύτερες δυνάμεις ασφαλείας, το πολιτικό Ισλάμ δεν θα ανθούσε στις γειτονιές των Βρυξελλών;) 

Μόνο μετά από μια σειρά τραγικών γεγονότων, με αποκορύφωμα τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Βέλγιο, κάποιοι τολμούν, πλέον, να ψιθυρίσουν την άβολη (και πολιτικά μη ορθή) αλήθεια:

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, το Βέλγιο υπήρξε ανεκτικό στον διαρκώς αυξανόμενο ισλαμικό ριζοσπαστισμό. Και της ανεκτικότητας αυτής προηγήθηκε ανεκτικότητα στην παράνομη μετανάστευση. 

Για όσους έχουν την ελάχιστη ιδέα σχετικά, οι Βρυξέλλες δεν ήταν μόνο το κέντρο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αλλά και η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα των λευκών γάμων νομιμοποίησης λαθρομεταναστών.

Προτού προκύψει το εφεύρημα χαρακτηρισμού ολόκληρων λαών ως προσφύγων, η ευκολότερη λύση για να νομιμοποιήσει κανείς την παρουσία του στην Ευρώπη ήταν να ταξιδέψει μέχρι το Βέλγιο και να παντρευτεί μία ντόπια (ή περίπου ντόπια) για να λάβει άδεια διαμονής.
Οι βελγικές Αρχές κάποια στιγμή έδειχναν να αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, αλλά διαδοχικές νομοθετικές ρυθμίσεις απέτυχαν να το λύσουν.

Το τί έχει συμβεί σ' αυτή τη φιλήσυχη, μάλλον βαρετή χώρα, που σπανιότατα απασχολεί το διεθνή τύπο (για οποιοδήποτε λόγο), αποτελεί πολύ διδακτικό παράδειγμα σε όσους προσπαθούν να μας πείσουν ότι το προσφυγικό ζήτημα (με την ανεξέλεγκτη εισροή ανθρώπων με τελείως διαφορετικά πολιτισμικά standards) και η τρομοκρατία είναι δύο εντελώς άσχετα μεταξύ τους ζητήματα, που μόνον ένας φασίστας θα μπορούσε να συνδέσει.

Οι αναλογίες δεν σταματούν εδώ.

"Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την απορρόφηση των προσφύγων/μεταναστών", υποστηρίζουν κάποιοι, "τί πρόβλημα μπορούν να μας δημιουργήσουν λίγα εκατομμύρια από αυτούς, μπροστά στο σύνολο του πληθυσμού της Ευρώπης;"

Οι Μουσουλμάνοι αποτελούν μόλις το 6% του πληθυσμού του Βελγίου. Όμως αντιπροσωπεύουν το 25% των κατοίκων των Βρυξελλών. Στο προάστιο Molenbeek είναι το 40%.

Και για όσους συνεχίζουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν:
Κανείς δεν "καταδιώκει" κανέναν. Εξηγούμε ποιες είναι οι επιλογές. Αν με καλέσεις σπίτι σου (και πολύ περισσότερο, άν δεν με καλέσεις και έρθω από μόνος μου) οφείλω να προσαρμοσθώ στις δικές σου απαιτήσεις. Όταν πηγαίνω σε σπίτι Μουσουλμάνου βγάζω στην είσοδο τα παπούτσια μου, από σεβασμό στα έθιμά του. Δεν δίνω χειραψία στις γυναίκες, δεν τους απευθύνω το λόγο, ούτε καν τις κοιτάζω. 

Από τη στιγμή που επέλεξα να πάω κάπου που αυτά είναι τα δεδομένα, οφείλω να τα σεβαστώ. Αν μπω στο σπίτι του φορώντας παπούτσια, στρογγυλοκαθίσω όπου γουστάρω, ανοίξω την τηλεόραση, κουτσοπίνω την μπύρα που έφερα και ξεκακαδιάζω τη μύτη μου μπροστά σε όλους, είτε οι πάντες θα με απομονώσουν ή (άν ξεπεράσω κάποια όρια) ο οικοδεπότης θα με πετάξει έξω με τις κλωτσιές. 

Δεν ξέρω τί από όλα αυτά σας φαίνεται αξιοπερίεργο. Αναφέρθηκε και παραπάνω, στο Βέλγιο οι Μουσουλμάνοι αποτελούν μόλις το 6% του πληθυσμού αλλά αντιπροσωπεύουν το 25% των κατοίκων των Βρυξελλών. Στο Molenbeek είναι το 40%. 

Το Molenbeek είναι de facto ένα ταλιμπανάτο που άν το διασχίσει γυναίκα χωρίς μαντίλα, είτε θα δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση (από τους νέους), είτε θα φάει κράξιμο από τους ηλικιωμένους. Και προφανώς δεν είναι το μονο μέρος στην Ευρώπη που συμβαίνουν αυτα, τα ίδια ισχύουν όπου Μουσουλμάνοι έχουν αποκτήσει σημαντική πληθυσμιοακή εκπροσώπηση. 

Στο Μάλμο της Σουηδίας (μπορείς να κάνεις αναζήτηση για να δεις), ειδικά οι Εβραίοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους για να μεταναστεύσουν αλλού, διότι δέχονται καθημερινές επιθέσεις βίας (όχι μόνο φραστικής αλλά και φυσικής).

Λευτεριά στον Γ. Ρουπακιά!

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στο Εφετείο Αθηνών ως μάρτυρας σε μία από τις πολλές υποθέσεις που επιλαμβανόμαστε οι Αστυνομικοί και μετά τραβιόμαστε χρόνια στα δικαστήρια, ώστε να καταθέσουμε πως ο ελέφαντας, είναι ελέφαντας. 

Και -ω, τί έκπληξή- η υπόθεση αναβλήθηκε. 

Μη φανταστείτε πως ήμασταν τίποτα τελευταίοι.

Δέκατη έκτη υπόθεση από τις τριάντα τέσσερις (;!) συνολικά που είχαν προγραμματιστεί για εκείνο το πρωινό, μόνο στη συγκεκριμένη αίθουσα.

Ζήτημα αν έφτασε μέχρι την έβδομη τελικά.

Και μιλάμε για υποθέσεις σοβαρές, ληστείες, ναρκωτικά, διακεκριμένες κλοπές και άλλα παρόμοια, όχι χαζά.

Ενώ λοιπόν περίμενα έξω στο διάδρομο μέχρι το κλείσιμο, μιας και στο τέλος παίρνουν παρουσίες από όσους κλήθηκαν και αν φύγεις το πρωί βλέποντας πως δεν πρόκειται να εκδικαστεί ποτέ η δική σου, θα κατηγορηθείς για λιπομαρτυρία, σκέφτηκα πως το όλο σκηνικό είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, από την αρχή ως το τέλος.

Κάντε μόνοι σας τους παραλληλισμούς με την καθημερινότητά μας, μέχρι να καταλήξουμε στο θέμα μας.

Μπαίνοντας, χάθηκα για δέκα λεπτά στο αχανές κτίριο, λόγω της ελλιπούς σήμανσης που καθοδηγεί (λέμε τώρα) τον κόσμο στις αίθουσες.
Άσε που δεν με έλεγξε κανείς μπαίνοντας.

Ξέρετε ότι 5-6 φορές το μήνα εκκενώνεται όλο το κτίριο, λόγω τηλεφωνήματος για τοποθέτηση βόμβας;

Μάθετέ το.

Βρίσκοντας με τα πολλά την αίθουσα, δεν μπορούσα καν να μπω, γιατί είχε καταληφθεί από δεκάδες αθίγγανους, με τα κίτρινα πουκάμισά τους, τις καδένες τους και τις καουμπόικες μπότες τους, όπως και αθίγγανες με τα μωρά τους, τα βυζιά τους και την ικανότητά τους να σου τρυπούν το τύμπανο κάθε φορά που μιλάνε. 

Όλοι αυτοί, είχαν έρθει να συμπαρασταθούν σε άλλους αθίγγανους (προφανώς), οι οποίοι κατηγορούνταν για "ληστείες από κοινού και κατ' εξακολούθηση".

Δικηγόρος των κατηγορουμένων ήταν ένας γνωστός μεγαλοδικηγόρος, που περπατούσε στο χώρο όπως ακριβώς αγόρευε.

Υπερφίαλα και απαξιωτικά προς τους θεσμούς, αφού γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι τίποτα δεν λειτουργεί.

Σαν να μας κορόιδευε μέσ' στα μούτρα μας ένα πράμα.

Οι συνάδελφοί που περιμέναμε για τις υποθέσεις μας, συζητούσαμε κλασικά όπως σε όλες τις ουρές παντού, για τις περικοπές αλλά και την περίφημη αναδιάρθρωση της Αστυνομίας, που την περιμένουμε την έρμη τέσσερα χρόνια τώρα κι όλο έρχεται.

Επιβεβαίωσα ακόμη μια φορά, πως το ηθικό όλων ήταν στο ναδίρ.

Το καλύτερο που άκουσα από έναν ήταν: "Σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ ξανά. Αφού τους αφήνουν να φύγουν και εν τω μεταξύ εμείς τραβιόμαστε χρόνια. Γιατί να ταλαιπωρούμαι και για ποιον;".

Στους διαδρόμους υπήρχαν παντού κολλημένες με σελοτέιπ, απαγορευτικές χάρτινες πινακίδες του καπνίσματος.

Παρόλα αυτά, συχνά πυκνά έπρεπε να βγαίνω έξω, ώστε να παίρνω μερικές ανάσες οξυγόνου και να επανέρχομαι, έτοιμος για τη δόση του καρκίνου που μου αναλογεί.

Και τις γόπες τις πετάμε κάτω στο πάτωμα, ε, για να μην ξεχνιόμαστε.

Τελικά, από τις υποθέσεις που αναβλήθηκαν, όσοι κατηγορούμενοι είχαν κριθεί προφυλακιστέοι, επανεγκλείστηκαν στις φυλακές μέχρι να δικαστούν εκ νέου.

Ή, τουλάχιστον να προσπαθήσουν.

Και ερχόμαστε στο κυρίως θέμα μας, γιατί όλο το παραπάνω ήταν μια εισαγωγή και σας το πήγαινα λάου-λάου.

Διαβάζω εδώ και λίγες εβδομάδες για την αποφυλάκιση του δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, Γιώργου Ρουπακιά, που έλαβε χώρα τελικά καλή ώρα σήμερα και ήθελα να του γράψω ένα κείμενο συμπαράστασης.

Θα μου πεις, ένας Αστυνομικός, συμπαραστέκεται σε ένα νεοναζιστή δολοφόνο;

Ίσως μάλιστα, κάποιοι να μην εκπλαγούν, καθώς τι πιο φυσικό από έναν μπάτσο να υποστηρίζει έναν ακροδεξιό που έσφαξε ένα κουμμούνι;

΄Ωρσε, ζωάδια.

Να ξεκαθαρίσω λοιπόν εδώ, πως πιστεύω ότι ο Ρουπακιάς και το σινάφι του, που είναι ένα μάτσο αμόρφωτων μαχαιροβγαλτών μπράβων, οι οποίοι δεν σέβονται αν μη τι άλλο την ιστορία και τους αγώνες της χώρας για την οποία κόπτονται τόσο πολύ, πρέπει να σαπίσουν στη φυλακή.

Δεν έχουν θέση σε μια κοινωνία την οποία θέλουν να αλλάξουν ντε και καλά σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, χρησιμοποιώντας μάλιστα πολλές φορές, βίαια μέσα.

Είναι τόσο κολλημένοι και άρρωστοι ιδεολογικά, τόσο επικίνδυνοι, που άμα τους δοθεί η ευκαιρία, θα γίνουν άλλοι Χίμλερ και Γκέρινγκ, έτσι και βγουν κάποια στιγμή από τη φυλακή, άπαξ και μπουν.

Δεν πιστεύω ότι πρόκειται να σωφρονιστούν από την τιμωρία, ούτε να ενταχθούν στην κοινωνία ως παραγωγικά μέλη της.

Αλλά βρε αδερφέ, το να τον έχεις τον άλλον στη φυλακή σχεδόν τρία χρόνια, χωρίς να τον έχεις δικάσει, δεν γίνεται ούτε στη Σαουδική Αραβία και δεν το κάνουν ούτε οι Αμερικάνοι στους Ταλιμπάν στο Γουαντάναμο!

Αν εσύ Ελληνική Αστυνομία κι εσύ Δικαστικό Σώμα, είστε τόσο μάγκες, συλλέξτε τα κατάλληλα στοιχεία ώστε να τον δέσετε χειροπόδαρα, δικάστε τον, ρίξτε του δις-τρις ισόβια ή αν δεν τα 'χετε, αθωώστε τον!

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!

Έτσι γίνεται στα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους.

Όπως τον μεταχειρίζεστε τώρα, τον κάνετε μάρτυρα στους μουτζαχεντίν που είναι έξω και τους δίνετε λόγους να πιστεύουν πως μόνο με τον τρόπο τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, ενώ τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας τα κενά της δημοκρατίας, λουφάζοντας σαν το φίδι έτοιμο να χυμήξει στο ανυποψίαστο θύμα του.

Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ, συμπαραστέκομαι στον Γ. Ρουπακιά, του εύχομαι ειλικρινά να φροντίσει να περάσει όσο μπορεί πιο όμορφα τις στιγμές του έξω από τη φυλακή και μακάρι η δικαστική του ταλαιπωρία να τελειώσει πιο σύντομα από τη δική μου, ώστε να δικαστεί, να καταδικαστεί και να τελειώνουμε επιτέλους μ' αυτόν και με τους υπόλοιπους ψεκασμένους επαναστάτες του κώλου.


Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο, αποτελεί αναδημοσίευση ενός άρθρου μου στο eyedoll.gr, στο οποίο πριν τρία χρόνια περίπου συμπαραστεκόμουν στον Κ. Σακκά. Όπου Σακκά έβαλα Ρουπακιά, άλλαξα λιγάκι τις κατηγορίες, et voila! Για να μην έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά στην ευαισθησία των δικαιωμάτων των κρατουμένων, έτσιε;

Διαβάστε επίσης: 

Λευτεριά στον Κ. Σακκα!

Ήσαν μια κάποια λύσις

Θα χαρίσουμε τους μπάτσους στη Χρυσή Αυγή;

Κάφροι - Τιμή - Χρυσή Αυγή

41 σφαίρες: Η ψυχολογική ανάλυση της αστυνομικής βίας

Γράφει ο Γελωτοποιός

Είναι η 3η Φλεβάρη του 1999.

Ένα Ford Taurus προχωράει αργά στο νότιο Μπρονξ, σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες και κακόφημες συνοικίες της Νέας Υόρκης. Μέσα στο αυτοκίνητο βρίσκονται τέσσερις λευκοί άντρες με πολιτικά ρούχα, αλεξίσφαιρα γιλέκα και ημιαυτόματα περίστροφα των εννιά χιλιοστών.

Είναι μέλη της Μονάδας Εγκλήματος του Δρόμου, ένα ειδικό τμήμα της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης που σκοπός του είναι να επιτηρεί τα «καυτά σημεία» της πόλης.

Οι αστυνομικοί είναι όλοι πρωτάρηδες, είκοσι έξι και είκοσι εφτά χρονών. Δεν έχουν μπλεχτεί ξανά σε συμπλοκή.

Καθώς στρίβουν στην οδό Γουίλερ, βλέπουν ένα ύποπτο. Είναι μαύρος, νέος, κοντός και κάθεται στο κεφαλόσκαλο μιας πολυκατοικίας, χωρίς να κάνει τίποτα.

«Τι κάνει εκεί αυτός ο τύπος;» ρωτάει ένας από τους αστυνομικούς. Ίσως να βγήκε να απολαύσει την νύχτα, ήταν η απάντηση, αλλά κανείς δεν την σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό ο Ντιάλο δολοφονήθηκε.

Ο Αμαντού Ντιάλο καταγόταν απ’ τη Γουινέα. Ήταν είκοσι δύο χρονών και δούλευε ως μικροπωλητής. Ήταν κοντός και αδύνατος. Αλλά ήταν και μαύρος, στο νότιο Μπρόνξ, στις δώδεκα και μισή τα μεσάνυχτα.

Είχε γυρίσει στο σπίτι του αργά το βράδυ κι αφού συζήτησε με τους συγκάτοικους του κατέβηκε κάτω «για να απολαύσει την νύχτα», όπως είχε πει στους συγκάτοικους του. Ίσως να αναζητούσε λίγη μοναξιά, λίγη ησυχία. Ποτέ δεν θα μάθουμε.

Το γεγονός ότι ήταν κοντός λειτούργησε αρνητικά στη σκέψη των αστυνομικών. Ένας αδύναμος τύπος, στο νότιο Μπρονξ, έχει σίγουρα όπλο, αλλιώς δεν επιβιώνει.

Το αυτοκίνητο έκανε όπισθεν. Ο Ντιάλο το είδε, αλλά δεν έτρεξε. Κι αυτό λειτούργησε αρνητικά. Ένας τύπος που δεν τρέχει είναι πιο επικίνδυνος, γιατί σημαίνει ότι είναι σκληρός, ίσως ότι έχει όπλο.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε και δύο λευκοί μεγαλόσωμοι τύποι πλησίασαν τον Ντιάλο. Εκείνος τους κοίταξε για μια στιγμή κι έπειτα… Γύρισε και ξεκίνησε να τρέχει προς τις σκάλες.

Ήταν καταδίωξη!!

Οι δύο αστυνομικοί βρέθηκαν πίσω του, με τα περίστροφα στο χέρι. Του φώναξαν να σταματήσει. Εκείνος γύρισε, έβαλε το χέρι στην τσέπη και ξεκίνησε να βγάζει ένα μαύρο αντικείμενο.

Ο αστυνομικός Κάρολ ούρλιαξε: «Όπλο! Έχει όπλο!»

Ο ΜακΜέλον δίπλα του έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και έπεσε πυροβολώντας στον αέρα.

Ο Κάρολ πίστεψε ότι ο συνεργάτης είχε χτυπηθεί, ότι οι πυροβολισμοί ακούγονταν απ’ το μαύρο αντικείμενο του κοντού και ξεκίνησε να πυροβολεί.

Εκείνη τη στιγμή οι άλλοι δύο αστυνομικοί μπήκαν μέσα. Είδαν τον ΜακΜέλον κάτω, είδαν τον Κάρολ να πυροβολάει, και ξεκίνησαν να πυροβολούν κι αυτοί.

Ο Κάρολ κι ο ΜακΜέλον έριξαν δεκάξι σφαίρες ο καθένας. Ο Μπος πέντε. Ο Μέρφι τέσσερις.

Σύνολο: 41 σφαίρες.

Έπειτα σιωπή. Μόλις κατάφεραν να συνέλθουν και να πλησιάσουν κοίταξαν το χέρι του νεκρού Ντιάλο.

«Πού πήγε το γαμημένο όπλο;» φώναξε ο Κάρολ.

Στο χέρι του ο νεκρός κρατούσε ένα πορτοφόλι.

Στις ταινίες και την τηλεόραση οι μπάτσοι δεν σταματάνε να πυροβολάνε κακούς. Αφού τους σκοτώσουν κάθονται πάνω απ’ τον νεκρό και καπνίζουν ένα τσιγάρο ή λένε μια έξυπνη ατάκα στο συνεργάτη τους.

Αν πιστέψουμε τις ταινίες (και δυστυχώς πολλοί το κάνουν) τότε η ένοπλη συμπλοκή είναι μια πολύ συνηθισμένη και σχεδόν ευχάριστη δραστηριότητα για τους αστυνομικούς.

Όμως τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι ακόμα και στις ΗΠΑ το ποσοστό των αστυνομικών που δεν έχει ποτέ πυροβολήσει άνθρωπο είναι μεγαλύτερο του 90% κι όσοι το έχουν κάνει, ακόμα κι όταν έπρεπε να το κάνουν, θεωρούν αυτή την εμπειρία τραυματική.

Στο βιβλίο του «Into the kill zone», ο εγκληματολόγος Ντέιβιντ Κλίνγκερ πήρε συνεντεύξεις από αστυνομικούς που πυροβόλησαν και σκότωσαν. Σχεδόν πάντα παρουσιάζεται διαταραχή της αντίληψης:

«Πυροβόλησα πέντε φορές. Μόλις άρχισα να ρίχνω δεν έβλεπα πια ολόκληρη την εικόνα, παρά μόνο το κεφάλι του υπόπτου […] Μπορούσα να δω τις σφαίρες μου να τον χτυπούν.»

«Τα έβλεπα όλα σε αργή κίνηση. Δεν αισθανόμουν τίποτα από το στήθος και κάτω. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν επικεντρωθεί στον άντρα που ερχόταν κατά πάνω μου. Τον πυροβόλησα δυο φορές, αλλά δεν άκουσα τον ήχο απ’ το όπλο μου. Έριξα άλλες δυο φορές κι έπειτα έπεσα.[…] Δεν θυμάμαι πώς σηκώθηκα.»

Αυτή είναι η φυσιολογική αντίδραση σε καταστάσεις υψηλού στρες.  

Κάποιες αισθήσεις αυξάνονται, ο στόχος-κίνδυνος γίνεται το επίκεντρο και - τις περισσότερες φορές - αποφασίζεις χωρίς να σκέφτεσαι.

Ο Ντέιβ Γκρόσμαν, στο βιβλίο του «On killing» διατείνεται ότι η βέλτιστη κατάσταση εγρήγορσης -οι συνθήκες κάτω από τις οποίες το στρες βελτιώνει την απόδοση- είναι όταν οι παλμοί της καρδιάς κυμαίνονται μεταξύ εκατόν δεκαπέντε και εκατόν σαράντα πέντε σφυγμών το λεπτό.

Μετρώντας αθλητές της σκοποβολής, όπως ο πρωταθλητής Ρον Έιβερι, διαπίστωσε ότι κάθε φορά που αγωνιζόταν οι σφυγμοί του άγγιζαν την κορυφή αυτής της κλίμακας -χωρίς να έχει τρέξει πριν.

Ο μπασκεμπολίστας Λάρι Μπερντ συνήθιζε να λέει ότι στις πιο κρίσιμες στιγμές του παιχνιδιού είχε την εντύπωση ότι δεν ακουγόταν κανένας ήχος κι ότι οι παίκτες έπαιζαν σε αργή κίνηση -ναι, όπως το βλέπουμε συχνά και στις ταινίες.

Όμως πολλοί λίγοι άνθρωποι μπορούν να πετύχουν αυτό το επίπεδο βέλτιστης απόδοσης.

Οι περισσότεροι από μας, όταν βρισκόμαστε υπό πίεση, περνάμε σε κατάσταση υπερβολικής εγρήγορσης και -από ένα σημείο και μετά- το σώμα μας αγνοεί τόσες πηγές πληροφοριών ώστε αρχίζουμε να μη λειτουργούμε σωστά.

Στους εκατόν εβδομήντα πέντε σφυγμούς αρχίζουμε να διαπιστώνουμε κατάρρευση της γνωστικής επεξεργασίας.

Ο πρόσθιος εγκέφαλος παραδίδει την κυριαρχία στον μεσεγκέφαλο. Έχετε προσπαθήσει να συζητήσετε με έναν εξαγριωμένο ή τρομοκρατημένο άνθρωπο; Είναι αδύνατον.

Είναι το κινηματογραφικό κλισέ όπου ο ήρωας χαστουκίζει τον πανικόβλητο φίλο του, προκειμένου να επανέλθει στην πραγματικότητα.

Όμως αυτό δεν θα συνιστούσα να το κάνετε σ’ έναν αστυνομικό που σας σημαδεύει.

Η όραση περιορίζεται. Η συμπεριφορά γίνεται καθαρά αντανακλαστική -κι ο εγκέφαλος διαλέγει, ασυνείδητα ανάμεσα στη φυγή ή την επίθεση.

Οι μυς σκληραίνουν και πολλοί άνθρωποι κάνουν εμετό ή λιποθυμούν.

Με την καρδιά να χτυπάει σε τέτοιους ρυθμούς ακόμα και ο έλεγχος συντονισμού των κινήσεων καταρρέει. Σε καταστάσεις υψηλού κινδύνου είναι εξαιρετικά δύσκολο να θυμηθείς τον αριθμό και να πάρεις τηλέφωνο για βοήθεια.

Φανταστείτε εκείνη τη στιγμή να κρατάτε ένα όπλο. Αν οι σφυγμοί σας είναι πάνω από 170 ανά λεπτό, τότε δεν θα σκεφτείτε πριν αντιδράσετε.

Κι ένας κοντός μαύρος νεαρός, που προσπαθεί να βγάλει το πορτοφόλι του, θα πεθάνει.

Υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος που αυτή η υπερδιέγερση οδηγεί στη δολοφονία αφροαμερικάνων κυρίως. Σε κατάσταση υψηλής διέγερσης κι όταν πρέπει ν’ αποφασίσουμε γρήγορα, γινόμαστε ρατσιστές!

Ακόμα κι εκείνοι που σε κατάσταση ηρεμίας θα πιούν μια μπύρα παρέα με τον έγχρωμο φίλο τους.

Ο ψυχολόγος Κιθ Πέιν έβαλε κάποιους ανθρώπους (όχι αστυνομικούς) μπρος σε μια οθόνη και τους έδειχνε το πρόσωπο ενός μαύρου ή ενός λευκού. Μετά τους έδειχνε ένα αντικείμενο, όπλο ή γαλλικό κλειδί, και τα υποκείμενα έπρεπε να πουν τι είχαν δει.

Όσοι έβλεπαν το πρόσωπο του μαύρου (ακόμα κι αν ήταν κι εκείνοι μαύροι) αναγνώριζαν πιο γρήγορα το όπλο ως όπλο, από εκείνους που έβλεπαν το πρόσωπο του λευκού.

Ένας μαύρος. Ένα όπλο. Συνειρμός.

Το πιο παράξενο συνέβη όταν τους έδωσε λιγότερο χρόνο (μισό δευτερόλεπτο) για να πουν τι είχαν δει στη δεύτερη εικόνα.

Τότε, υπό πίεση, έβλεπαν το γαλλικό κλειδί μετά την εικόνα του μαύρου και έλεγαν: «Όπλο!»

Σε κατάσταση υπερδιέγερσης δεν προλάβαιναν (ή δεν εμπιστεύονταν) τις αισθήσεις τους και ακολουθούσαν το σύστημα των στερεότυπων. Ένας ξανθός γαλανομάτης δεν ταιριάζει τόσο με το όπλο όσο ο μαύρος.

«Όταν αποφασίζουμε σε κλάσματα δευτερολέπτου», λέει ο Πέινς, «γινόμαστε πιο ευάλωτοι στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαραίτητα ότι τις υιοθετούμε ή τις πιστεύουμε».

Ακόμα κι όταν ο Πέινς εξηγούσε στα υποκείμενα τι ακριβώς αφορούσε το πείραμα, ακόμα κι όταν τους ζητούσε με έμφαση ν’ αποφύγουν τα φυλετικά στερεότυπα, εκείνοι συνέχιζαν να βλέπουν ένα όπλο, αντί για γαλλικό κλειδί.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη θεωρείτε ότι εσείς θα λειτουργούσατε διαφορετικά σε μια κατάσταση υψηλού άγχους. Φανταστείτε ότι περπατάτε νύχτα στο δρόμο κι ακούτε έναν δυνατό θόρυβο ή πυροβολισμό ή κραυγή.

Γυρνάτε τρομαγμένοι και βλέπετε έναν ρακένδυτο, έναν μαύρο (ή έναν ματατζή ή έναν σκίνχεντ, επιλέξτε ελεύθερα) να τρέχει κατά πάνω σας. Δεν θα αντιδράσετε το ίδιο όταν δείτε μια καλλονή, ένα παιδί ή έναν παπά, να κάνει το ίδιο.

Οι τρεις πρώτοι συνιστούν κίνδυνο, αυτό σας λέει ο μεσεγκέφαλος.

Στις ΗΠΑ, σε πολλές πολιτείες, τα περιπολικά τα επανδρώνει πλέον ένας μόνο άντρας. Όταν υπάρχουν συνεργάτες, τότε οι αστυνομικοί φέρονται λιγότερο συνετά.

Αν ο αστυνομικός είναι μόνος, τότε δεν θα ξεκινήσει την καταδίωξη με την πρώτη ευκαιρία. Θα ζητήσει ενισχύσεις, θα περιμένει.

«Όταν είναι μόνοι τους ο ρυθμός επιβραδύνεται κι αυτό βοηθάει να κάνουν λιγότερα λάθη. Ο αστυνομικός δίνει περισσότερο χρόνο στους άλλους και στον εαυτό του».

Έτσι, όπως κατέδειξε ο Κιθ Πέιν, έχει τον χρόνο να αναγνωρίσει το γαλλικό κλειδί ως γαλλικό κλειδί κι όχι ως όπλο.

Αν εκείνη την νύχτα του 1999, μέσα στο Taurus βρισκόταν μόνο ένας αστυνομικός, αντί για τέσσερις, τότε σίγουρα ο Ντιάλο θα ήταν ζωντανός.

Αν αυτοί οι αστυνομικοί είχαν εκπαιδευθεί σωστά, βιωματικά, σε καταστάσεις υψηλού άγχους, τότε πάλι ο Ντιάλο θα ήταν ζωντανός, αφού πειραματικά αποδείχτηκε ότι αρκούν τέσσερις ή πέντε συμμετοχές σε εικονικά επεισόδια με ελαστικές σφαίρες ώστε οι αστυνομικοί να μπορούν να πάρουν μέρος σε αληθινή συμπλοκή χωρίς οι σφυγμοί τους να φτάσουν τους 175 ανά λεπτό.

ΥΓ1: Οι 41 σφαίρες που σκότωσαν τον Ντιάλο ρίχτηκαν μέσα σε δυομιση δευτερόλεπτα. Όλο το περιστατικό, απ’ τη στιγμή που οι αστυνομικοί κατέβηκαν από το αυτοκίνητο μέχρι να πέσει νεκρός ο Ντιάλο, διήρκεσε μόλις 7 δευτερόλεπτα! Όσο χρόνο χρειάζεστε για να διαβάσετε δύο παραγράφους σαν αυτή.

ΥΓ2: Καμία εκπαίδευση δεν μπορεί να αναιρέσει και να δικαιολογήσει το ρατσιστικό υπόβαθρο.

ΥΓ3: Μετά τη δολοφονία του Ντιάλο έγιναν διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες σε όλη την πόλη. Η λεωφόρος Γουίλερ μετονομάστηκε σε Τοποθεσία Αμαντού Ντιάλο. Κι ο Μπρους Σπρίνγκστην έγραψε το τραγούδι «41 shots», όπου το ρεφρέν λέει: «Μπορείς να σκοτωθείς μόνο και μόνο επειδή ζεις στο αμερικάνικο πετσί σου».

(σ.σ.) Διαβάστε το «Blink» του Malcolm Gladwell, από τις εκδόσεις Λιβάνη, μτφ Ρένα Λέκκου-Δάντου

sanejoker.info

Γιατί οι πρόσφυγες επιλέγουν να περάσουν από την Ελλάδα κι όχι από Βουλγαρία ή Αλβανία - Ένας Σύρος γιατρός εξηγεί

Ο Σύρος γιατρός ο Αλί Καντίρ που βρίσκεται στην Καβάλα ευχαριστεί τους Έλληνες για τη φιλοξενία και εξηγεί γιατί οι πρόσφυγες επιλέγουν να φτάσουν στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας και όχι μέσω Βουλγαρίας, Ουγγαρίας ή Αλβανίας.

"Εργάζομαι ως γιατρός", λέει ο Καντίρ και αφηγείται την ιστορία του στο ΑΠΕ.ΜΠΕ: "Δεν έχω οικογένεια, οπότε για μένα δεν είναι πρόβλημα, όπου και να πάω. Στο παρελθόν, εργαζόμουν στη Μεγάλη Βρετανία. Πάντως, οι περισσότεροι από τους 800 ανθρώπους που είμαστε εδώ, σχεδιάζουν να φτάσουν στη Γερμανία. Ξέρουμε ότι η Κροατία, τα Σκόπια έχουν κλείσει τα σύνορά τους, όμως δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο στην Καβάλα, παρόλο που είναι εξαιρετική η φιλοξενία. Δεν αντέχει άλλο το μπάτζετ των περισσότερων ανθρώπων, που είναι ζήτημα να έχουν απομείνει 100 - 200 δολάρια ή ευρώ σε μια οικογένεια. Είναι λεφτά, τα οποία έχουν φυλάξει για να πληρώσουν τα εισιτήρια του λεωφορείου που θα τους πάει στα σύνορα. Πάντως, αν μπορέσουμε να φτάσουμε, ξέρουμε ότι θα περάσουμε. Υπάρχουν εκεί άνθρωποι, που αν τους πληρώσουμε, θα μας περάσουν, ώστε ο καθένας να ακολουθήσει τη μοίρα του".

Ερωτηθείς για τους λόγους που επιλέγεται η Ελλάδα ώστε να φτάσουν στα σύνορα με τα Σκόπια κι όχι κάποια εναλλακτική διαδρομή από τα σύνορα της Τουρκίας με τη Βουλγαρία, ο Αλί Καντίρ επισημαίνει: "είναι ο μόνος δρόμος, που δεν θεωρείται έγκλημα να περάσεις τα σύνορα. Για παράδειγμα σας λέω ότι όποιος πρόσφυγας προσπαθήσει να περάσει για παράδειγμα τα σύνορα της Ουγγαρίας, κινδυνεύει με τέσσερα χρόνια φυλάκιση. Αν τώρα πάμε από τα σύνορα Τουρκίας - Βουλγαρίας, υπάρχουν αστυνομικοί που θα μας κλέψουν, ώστε να μας αποτρέψουν να περάσουμε. Θα μας πάρουν τα χρήματα, τα τηλέφωνά μας κι ότι βρουν επάνω μας. Την έχουν πατήσει άλλοι συμπατριώτες μας πιο πριν και τώρα ξέρουμε. Και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα μας αφήσουν να περάσουμε. Μπορεί να μας στείλουν πίσω στην Τουρκία. Όσο για την Αλβανία, υπάρχει μια κανονική μαφία στα σύνορα".

Αναφορικά με το κόστος του ταξιδιού, ο Αλί Καντίρ είπε ότι οι Τούρκοι δουλέμποροι ζητούν 700 ευρώ ανά άτομο κι όπως λέει χαρακτηριστικά: "τώρα είναι φτηνά τα ναύλα. Παλιότερα, ζητούσαν περισσότερα και μας είχαν σε βάρκες - σκουπίδια. Φανταστείτε, ότι εγώ ταξίδεψα με ένα φουσκωτό και στοιβαχτήκαμε εκεί 70 άτομα. Ο κάθε λαθρέμπορος επιδιώκει να βγάλει κατά μέσο 50.000 € σε κάθε ταξίδι".

Καταλήγοντας, ο Σύρος γιατρός ευχαριστει τους κατοίκους και τους υπαλλήλους του Δήμου Καβάλας για την παροχή βοήθειας στον ίδιο και τους συμπατριώτες του: "Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Καβάλα. Είστε εξαιρετικοί άνθρωποι. Ήρθαμε ξαφνικά εδώ και χωρίς να υπάρχει σχέδιο για να μείνουμε, κάνατε ότι περνούσε από το χέρι σας και μας παρείχατε τα πάντα. Ήρθαν 15 γιατροί εθελοντικά, έδωσαν φάρμακα σε όποιους το είχαν ανάγκη, ενώ βοήθησαν κι εμένα, ώστε να βοηθήσω κι εγώ από την πλευρά μου τους συμπατριώτες μου, αφού είμαι γιατρός. Ευχαριστώ, Ελλάδα".

lifo.gr

Πώς να μην εξαπατηθείτε κατά την αγοραπωλησία οχημάτων

Το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας, στο πλαίσιο της προληπτικής του δράσης, ενημερώνει και συμβουλεύει τους πολίτες για την αποφυγή εξαπάτησης τους από επιτήδειους, κατά την αγοραπωλησία οχημάτων.

Επισημαίνεται ότι οι δράστες χρησιμοποιούν δύο διαφορετικές μεθοδολογίες (modus operandi), που περιγράφονται ως ακολούθως:

α) Οι δράστες εμφανίζονται ως υποψήφιοι αγοραστές οχημάτων

• μέσω του διαδικτύου, αναζητούν και βρίσκουν ηλεκτρονικές αγγελίες πώλησης οχημάτων, παντός τύπου, με σκοπό την εξαπάτηση των ιδιοκτητών τους, 
• αφού έρχονται σε επικοινωνία με τους κατόχους των οχημάτων, συμφωνούν για την αγορά και το αντίτιμο της συναλλαγής, 
• στη συνέχεια, επιδεικνύουν στον πωλητή του οχήματος είτε ανύπαρκτο αριθμό λογαριασμού, στον οποίο φαίνεται ψευδής ηλεκτρονική μεταφορά του αντιτίμου της συναλλαγής στο λογαριασμό του, είτε πλαστές βεβαιώσεις μεταφοράς εμβασμάτων στον προαναφερθέντα λογαριασμό, 
• οι πωλητές των οχημάτων παραπλανούνται - πείθονται και χωρίς να έχουν διασταυρώσει αν είναι πραγματική η μεταφορά χρημάτων, υποβάλλουν υπεύθυνες δηλώσεις μεταβίβασης οχήματος, τις οποίες 
• οι δράστες χρησιμοποιούν για την μεταβίβαση του οχήματος στο όνομά τους, οι δράστες, έχοντας στην κατοχή τους το όχημα εξαφανίζονται, χωρίς να καταβάλλουν το αντίστοιχο τίμημα και συνήθως προβαίνουν στην άμεση μεταπώληση του οχήματος. 

β) Οι δράστες εμφανίζονται ως πωλητές των οχημάτων 

• καταχωρούν μέσω διαδικτύου ηλεκτρονικές αγγελίες πώλησης εικονικών οχημάτων, παντός τύπου, με σκοπό την εξαπάτηση υποψήφιων αγοραστών. Σε πολλές περιπτώσεις προσφέρουν τα προς πώληση οχήματα σε δελεαστικές τιμές, 
• οι υποψήφιοι αγοραστές έρχονται σε επικοινωνία μαζί τους και χωρίς να έχουν δει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το προς πώληση όχημα, πείθονται για τη φερεγγυότητα του υποτιθέμενου πωλητή και συμφωνούν για την αγορά του, 
• στη συνέχεια, καταβάλλουν σε λογαριασμό Πιστωτικού Ιδρύματος που τους υποδεικνύεται από τους δράστες το αντίτιμο που έχει συμφωνηθεί, ως προκαταβολή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν το προς αγορά όχημα βρίσκεται σε απομακρυσμένη περιοχή, πείθονται και καταβάλλουν αντίτιμο και για τη μεταφορά του, 
• οι δράστες, εφόσον τα χρήματα έχουν καταβληθεί στον υποδεικνυόμενο από αυτούς λογαριασμό, διακόπτουν κάθε επικοινωνία με τον υποψήφιο αγοραστή και εκταμιεύουν απευθείας το χρηματικό ποσό που κατατέθηκε στο Πιστωτικό Ίδρυμα. 

Τονίζεται ότι οι δράστες αποφεύγουν την αυτοπρόσωπη παρουσία με τους παθόντες, επιδιώκοντας αποκλειστικά και μόνο την τηλεφωνική επικοινωνία μαζί τους, μέσω διαφόρων τηλεφωνικών συνδέσεων ή τη διαμεσολάβηση τρίτων προσώπων, για την ελαχιστοποίηση του κινδύνου εντοπισμού και σύλληψής τους.

Το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας για την πρόληψη και αποτροπή τέτοιων περιστατικών, συνιστά τα ακόλουθα:

• σε περιπτώσεις που κατά την πώληση οχήματος επιδεικνύεται από τον υποψήφιο αγοραστή απόδειξη ηλεκτρονικής μεταφοράς χρημάτων ή βεβαίωση πληρωμής μέσω Πιστωτικού Ιδρύματος, να γίνεται διασταύρωση μέσω του Πιστωτικού Ιδρύματος, προκειμένου να διαπιστώνεται το αληθές της μεταφοράς χρημάτων, 
• για την ευχερέστερη και άμεση επαλήθευση της πληρωμής και πριν την παροχή στον ενδιαφερόμενο αγοραστή του αριθμού λογαριασμού για την κατάθεση των χρημάτων, ενδείκνυται η έκδοση κωδικών e - banking του εν λόγω λογαριασμού, γνωστοποιώντας παράλληλα στον υποψήφιο αγοραστή την ύπαρξή τους, με σκοπό την αποθάρρυνσή του, σε περίπτωση ενδεχόμενης εξαπάτησης, 
• σε περίπτωση ηλεκτρονικής μεταφοράς χρημάτων σε υποψήφιο πωλητή, να διασταυρώνετε τα στοιχεία του, ως δικαιούχου του υποδεικνυόμενου λογαριασμού (Ονοματεπώνυμο, Α.Φ.Μ.), 
•  να αποφεύγετε την προκαταβολή χρημάτων σε ιδιώτες πωλητές, τους οποίους δε γνωρίζετε, ακόμη και εάν αυτοί αποκαλύπτουν τα προσωπικά τους στοιχεία ή τον αριθμό του τραπεζικού τους λογαριασμού, 
• να είστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί όταν εντοπίζετε αγγελίες πώλησης οχημάτων σε δελεαστικές τιμές, ως «ευκαιρία αγοράς», να αποφεύγετε, κατά προτίμηση, τις συναλλαγές με πρόσωπα τα οποία παρέχουν στοιχεία επικοινωνίας εκτός Ελλάδας, 
•  σε κάθε περίπτωση να επιδιώκετε τη διασταύρωση του αληθούς της πώλησης οχήματος, την τεχνική εξέταση του (σε εξουσιοδοτημένο συνεργείο κατά προτίμηση) προ της συναλλαγής καθώς και την επίδειξη της άδειας κυκλοφορίας του, με σκοπό τον, κατά το δυνατό, αποκλεισμό περίπτωσης κλεμμένου οχήματος, 
• να επιδιώκετε ο προγραμματισμός συναντήσεων (ραντεβού) για επίδειξη του οχήματος να γίνεται σε πολυσύχναστα μέρη και σημεία και όχι σε ερημικές τοποθεσίες, για λόγους ασφαλείας, 
• σε περίπτωση επιθυμίας δοκιμής του οχήματος από τον υποψήφιο αγοραστή (test drive), να επιδιώκετε την παρουσία σας ως συνοδηγού ή συνεπιβάτη, για την αποφυγή ενδεχόμενης κλοπής του, 
• ενδείκνυται η αποθήκευση της ηλεκτρονικής διεύθυνσης της αγγελίας (URL) σε περίπτωση αγοράς οχήματος, με σκοπό την κατοχή ηλεκτρονικών πειστηρίων, προς διευκόλυνση του έργου των διωκτικών αρχών σε ενδεχόμενη εξαπάτηση, καθώς υφίσταται πιθανότητα άμεσης διαγραφής της σχετικής αγγελίας, 
• σε περίπτωση καταβολής μετρητών, να επιδιώκεται η επιτόπια κατάθεσή τους στο Τραπεζικό Κατάστημα, όπου τηρείται ο λογαριασμός του πωλητή, προκειμένου να ελέγχεται η γνησιότητα του συνόλου των τραπεζογραμματίων, 
• κατά προτίμηση, η καταβολή του ποσού (με οποιονδήποτε τρόπο) να πραγματοποιείται σε ελάχιστο χρόνο, πριν τη διαδικασία μεταβίβασης του οχήματος, 
• πριν την ολοκλήρωση όλων των σχετικών διαδικασιών να εξασφαλίζεται η φυσική παρουσία του οχήματος και να αποφεύγεται η παράδοση των κλειδιών του στον υποψήφιο αγοραστή. 

Οι παραπάνω συμβουλές αφορούν και στις περιπτώσεις αγοραπωλησίας ανταλλακτικών και εξαρτημάτων για οχήματα.

Τέλος, οι πολίτες παρακαλούνται να ενημερώνουν άμεσα τις Αστυνομικές Αρχές σε κάθε περίπτωση που αντιλαμβάνονται ή διαπιστώνουν τέτοιες συμπεριφορές. Μπορούν να απευθύνονται στο Τμήμα Ασφαλείας της περιοχής τους, ενώ για άμεση αστυνομική επέμβαση μπορούν να επικοινωνούν με την Άμεση Δράση, καλώντας τον τριψήφιο αριθμό 100 ή/και στέλνοντας δωρεάν μήνυμα (SMS) στον ίδιο αριθμό.

Υπενθυμίζεται ότι στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Αστυνομίας, στην ενότητα «Οδηγός του πολίτη/Χρήσιμες συμβουλές» παρατίθενται γενικές και ειδικότερες συμβουλές ασφαλείας για την αποφυγή εξαπάτησης πολιτών.

Δήμαρχος δέχθηκε κλήση για παράνομη στάθμευση - ΦΩΤΟ

[(σ.σ.) Η πλάκα είναι, ότι το 100% των εσόδων από τις κλήσεις, είτε τις βεβαιώνει Υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας είτε δημοτική Αστυνομία, πηγαίνουν στα ταμεία των κατά τόπους Δήμων.
Μπορεί δηλαδή ο Δήμαρχος- και είναι σίγουρο πως θα το κάνει - απλά να μην πληρώσει την κλήση, αφού κανένας δεν θα διεκδικήσει το μη καταβληθέν ποσό και τους τυχόν τόκους υπερημερίας.

Όπως και να 'χει, για λόγους δημοσίων σχέσεων κυρίως, οι Δήμοι σχεδόν ποτέ δεν διεκδικούν τα μη καταβληθέντα ποσά από βεβαιωθείσες παραβάσεις, με αποτέλεσμα να χάνουν έσοδα που θα μπορούσαν να επιστρέψουν στους δημότες τους ως υπηρεσίες του Δήμου (έργα, τροφεία σε παιδικούς, εκδηλώσεις κλπ), αλλά, κυρίως, να επικρατεί ατιμωρησία με ό,τι αυτό συνεπάγεται.]


"Μια κλήση της Τροχαίας δέχθηκε, χθες το πρωί, το υπηρεσιακό αυτοκίνητο του Δήμου Καλαμάτας, το οποίο χρησιμοποιεί ο Δήμαρχος, Παναγιώτης Νίκας, για τις μετακινήσεις του.

Οι Aστυνομικοί της Τροχαίας δεν χάρισαν την παράνομη στάθμευση στο αυτοκίνητο του "πρώτου πολίτη" της πόλης και έκοψαν την κλήση κανονικά, καθώς ήταν σταθμευμένο για αρκετή ώρα - και μάλιστα αρκετά πρόχειρα όπως φαίνεται ξεκάθαρα στη φωτογραφία - στη διασταύρωση των οδών Ψαρών και Σόλωνος στην Καλαμάτα."

epoli.gr
 

Ο παππούς που απέτρεψε 160 αυτοκτονίες, με μία απλή ερώτηση

Παρά την μαγευτική φυσική ομορφιά του, το «Χάσμα» στη Νέα Νότια Ουαλία, της Αυστραλίας, είναι δυστυχώς περισσότερο γνωστό, ως το σημείο στο όποιο επιλέγουν αρκετοί απελπισμένοι άνθρωποι να δώσουν τέλος στη ζωή τους.

Ευτυχώς όμως για πέντε δεκαετίες, ακριβώς απέναντι ζούσε ο Ντόν Ρίτσι, ένας άντρας που με την έγκαιρη παρέμβαση του κατόρθωσε να αποτρέψει πάνω από 160 αυτοκτονίες. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί τον αποκαλούν «Άγγελο της Αυστραλίας».

Ο Ρίτσι ποτέ δεν εκπαιδεύτηκε για αυτό που έκανε αλλά ούτε και κάλεσε ποτέ τη αστυνομία για να τον βοηθήσει. Κάθε πρωί στέκονταν με τις ώρες στο μπαλκόνι του και παρατηρούσε τον βράχο. Μόλις αντιλαμβάνονταν κάποιον που συμπεριφέρονταν «ύποπτα», έβγαινε από το σπίτι του και τον πλησίαζε. Πως έπειθε τους απελπισμένους ανθρώπους να μην αυτοκτονήσουν; Με μια πολύ απλή ερώτηση:
 
«Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;»

Και συνέχιζε με ήρεμη φωνή, πάντα χαμογελαστός: «Θέλετε να έρθετε σπίτι μου να πιούμε ένα φλιτζάνι τσάι;»

Και το κάλεσμα του πάντα έβρισκε ανταπόκριση.
«Δεν μπορείς απλά να κάθεσαι και να τους παρακολουθείς», είχε δηλώσει ο Ντόν στις εφημερίδες. «Πρέπει να προσπαθήσεις να τους σώσεις. Είναι πολύ απλό».

Δεν ήταν λίγοι οι παραλίγο αυτόχειρες που δέθηκαν μαζί του. Υπήρχαν αρκετοί που χρόνια μετά, επέστρεφαν και του χτυπούσαν την πόρτα για να «πιουν μαζί ένα τσάι και να τον ευχαριστήσουν ξανά». Κάποια μέρα ένας άντρας του έστειλε μια ζωγραφιά. Ήταν ένας άγγελος με ακτίνες γύρω του σαν αυτές του ήλιου. Από κάτω έγραφε: «Είσαι ένας άγγελος που περπατά ανάμεσα μας».

«Η φιλοδοξία μου ήταν πάντα να τους τραβήξω μακριά από την άκρη του βράχου, να κερδίσω λίγο χρόνο για να τους μιλήσω. Να τους δώσω την ευκαιρία να το ξανασκεφτούν και να συνειδητοποιήσουν ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά το επόμενο πρωινό», είπε κάποτε ο Ρίτσι. «Πως τα καταφέρνω τελικά; Ποτέ μην υποτιμάτε τη δύναμη των λέξεων και του χαμόγελου»

Ο Ρίτσι ήταν ναυτικός στο Βασιλικό Αυστραλιανό ναυτικό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, επέστρεψε στο Σίδνεϊ και εργάστηκε στον κλάδο των ασφαλίσεων. Έλεγε χαριτολογώντας: «Ήμουν πωλητής για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και τώρα πουλάω στους ανθρώπους ζωή».

Ο Ντόν Ρίτσι πέθανε τον Μάιο του 2012.

 

odditycentral.com
dinfo.gr