Τα Πάθη των πιστών

Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει Θεός ή όχι. Πώς μπορώ να 'μαι άλλωστε;

Δεν Τον έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν Τον έχω ψηλαφίσει. Δεν Τον έχω κοιτάξει κατάματα.

Δεν έχω μιλήσει μαζί Του.

Ούτε αν η Εκκλησία Τον εκπροσωπεί στ' αλήθεια είμαι σίγουρος.

Βασικά, είμαι βέβαιος ότι έτσι όπως είναι δομημένη η Εκκλησία σήμερα, υπάρχουν πολύ λίγες πιθανότητες να εκπροσωπεί τον Θεό, αν υπάρχει.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις κάτι τέτοιο, όταν στα δεκαεπτά σου ο ιερέας σε διώχνει -διακριτικά πάντα- από την εξομολόγηση, όταν του λες πως διατηρείς σχέση με ένα κορίτσι.

Ή όταν ένας ιερέας αρνείται να κηδέψει τη φίλη σου, που αυτοκτόνησε.

Αυτό που ξέρω είναι πως γαληνεύει η ψυχούλα μου κάθε φορά που παρευρίσκομαι στην εκκλησία την ώρα της λειτουργίας.

Κάτι οι ακατάληπτες ψαλμωδίες, κάτι η μυσταγωγική ατμόσφαιρα, κάτι η μαστούρα από τα λιβάνια και τα θυμιατά, καταφέρνω και καθαρίζω κάθε φορά το μυαλό μου και φεύγοντας αισθάνομαι πιο ελαφρύς και ανακουφισμένος.

Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια, είναι να μην ποδοπατούμαι.

Κάτι δύσκολο τις μέρες με μεγάλη προσέλευση. Ακόμα και τότε, το παλεύω όμως.

Προσπαθώ να μπω στο κλίμα, γιατί δυστυχώς πηγαίνω σπάνια εκκλησία και μου λείπει αυτό το συναίσθημα θρησκευτικής ευλάβειας και κατάνυξης.

Αυτό όμως, είναι κάτι τελείως προσωπικό.

Δεν περιμένω να το καταλάβετε, πόσο μάλλον να σας ειρωνευτώ, αν δε σας κυριεύσουν τα ίδια συναισθήματα με εμένα, κάθε φορά που θα βρεθείτε σε μία εκκλησία.

Ούτε λοιδορώ αυτούς που είναι σίγουροι (;) για τη μη ύπαρξη Θεού, θεωρώντας τους για παράδειγμα αλαζόνες, υπερόπτες και ξερόλες.

Γι' αυτό και εκνευρίζομαι όταν προσπαθούν κάποιοι να με κάνουν να αισθανθώ άσχημα, για τα παραπάνω τελείως προσωπικά συναισθήματα που με κατακλύζουν στην εκκλησία, ειδικά όταν αυτοί υποτίθεται πως είναι κάποιοι που η ιδεολογία τους πρεσβεύει την ανεκτικότητα, την ισότητα, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ελευθερία να πιστεύει ο καθένας ό, τι θέλει.

Και αν είσαι κι εσύ μέσα σ' αυτούς και το κάνεις για να καταδείξεις ακριβώς την έλλειψη των παραπάνω αρετών από την Εκκλησία-εκπρόσωπο ενός ανύπαρκτου Θεού, μάντεψε: έτσι γίνεσαι χειρότερος από αυτούς που ειρωνεύεσαι και λοιδορείς.

Εγώ μπορεί να μην ξέρω αν υπάρχει Θεός, αλλά κάθε φορά που περνάω από μια εκκλησία, μου βγαίνει αυθόρμητα να κάνω το σταυρό μου.

Σαν υπενθύμιση στον εαυτό μου, του πόσο μικρός είμαι μπροστά στην απεραντότητα του σύμπαντος.

Σαν ένα μικρό δείγμα ταπεινοφροσύνης.

Να, άλλη μια αρετή. Στις άλλες κόπηκες…Αυτή; Την έχεις;