Ήσαν μια κάποια λύσις...

Η σωστή Δημοκρατία δεν εκδικείται. 

O Σακκάς δεν έμεινε προφυλακιστέος τρία χρόνια γιατί ήταν κωλόπαιδο. Ούτε γιατί κρίθηκε εκ των προτέρων ένοχος. Ως την τελεσίδικη απόφαση του δικαστηρίου, όλοι είναι αθώοι, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. 

Ακόμα και αν δε συμπαθείς κάποιον κατηγορούμενο, ακόμη και αν κάνει μπαμ ότι είναι ένοχος, όσο σοβαρές και να’ ναι οι πράξεις για τις οποίες κατηγορείται, ακόμη και αν εσύ, ο αντιφασίστας, θέλεις να τον σαπίσεις αντιφασιστικά στο ξύλο και να τον ρίξεις με αντιφαστιστικές, συνοπτικές διαδικασίες σε ένα ανήλιαγο, υγρό μπουντρούμι, ο κατηγορούμενος θεωρείται αθώος, μέχρι να καταδικαστεί. 

Η σωστή Δημοκρατία δεν το παίζει έξυπνη. 

Μέχρι να διαβάσει κανείς το σύνολο μιας δικογραφίας, σπουδάσει νομική και τελειώσει τη σχολή δικαστών, αν εκφέρει απόλυτη γνώμη για αποφάσεις Ανακριτών, Εισαγγελέων, Δικαστών κλπ, είναι απλά ένας ηλίθιος ξερόλας. 

Η σωστή Δημοκρατία έχει κανόνες και τους ακολουθεί, no matter what. 

Όταν κάποιος δεν προφυλακίζεται, δεν σημαίνει ότι αθωώνεται, ούτε ότι δεν είναι δεμένο το κατηγορητήριο. Και όταν προφυλακίζεται, δεν σημαίνει ότι θεωρείται ένοχος. Η προσωρινή κράτηση, όπως είναι ο σωστός όρος, δεν έχει τιμωρητικό χαρακτήρα. Κρατείται προσωρινά κάποιος όταν θεωρείται πιθανό να διαφύγει πριν τη δίκη και είναι πιθανό να διαπράξει νέα αδικήματα μέχρι αυτή. Οι κατηγορίες συνεχίζουν να τον βαραίνουν μέχρι να τελειώσει η δίκη, όταν αυτή γίνει με το καλό, ασχέτως της πίεσης που ασκείται από την κοινή γνώμη ή από αλλού (wink wink). 

Η σωστή Δημοκρατία is a bitch κατά βάθος και έχει τις πισινές της. 

Το γεγονός ότι δεν κρατείται προσωρινά κάποιος υπόδικος, δεν σημαίνει πως μέχρι να γίνει η δίκη δεν μπορεί να διαταχθεί τελικά η προσωρινή κράτησή του, αν προκύψουν νέα στοιχεία για άλλο αδίκημα ή αν δημιουργηθούν υπόνοιες ότι δεν θα παραστεί σε αυτή, προσπαθώντας να αποφύγει την πιθανά επιβαλλόμενη ποινή. 

Η σωστή Δημοκρατία δεν πανικοβάλλεται. 

Δρα ψύχραιμα και μεθοδικά, μέχρι να εκμηδενίσει τον εχθρό της. Γιατί οτιδήποτε λιγότερο είναι ημίμετρο και αν δεν σβήσεις τον εχθρό σου από το χάρτη, αργά ή γρήγορα θα τον βρεις μπροστά σου.  

Και για να μην παρεξηγηθώ, η σωστή Δημοκρατία, μειδιά σαρδόνια κάθε φορά που ακούει από απροσάρμοστους, ψευδοεπαναστάτες κάφρους, να λένε ότι διώκονται για πολιτικούς λόγους. Το άκουσε από τον Κουφοντίνα, το άκουσε και από τον Κασιδιάρη. 

Όλοι αυτοί πρέπει να το πάρουν απλά απόφαση. Εχθρός της Δημοκρατίας είναι όποιος παραβιάζει το Νόμο. Τον παραβίασες; Πας φυλακή. Τέλος. 

Και να σας πω και κάτι; Εμένα κάποιο πουλάκι μου σφύριξε πως δεν υπάρχουν στ’ αλήθεια βάρβαροι. Μόνο κριτές, δικαστές, κουτσομπόλες, που σχολιάζουν τα τεκταινόμενα βλέποντάς τα από απόσταση και μέσα από τα χρωματιστά τους γυαλιά. Άλλα με μπλε φακούς, άλλα με μαύρους, άλλα με κόκκινους. Όλοι αυτοί πρέπει όμως να βγάλουν το σκασμό και να αφήσουν τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. 

Γιατί, όπως γυρνούν ανήσυχοι στα σπίτια τους απ’ τις πλατείες και τους δρόμους, έχουν συλλογιστεί τι θα απογίνουν χωρίς βαρβάρους; Με ποιους θα ασχολούνται αν διαψευσθούν από την αποτελεσματικότητα της δικαιοσύνης; Ποιον θα’ χουν να τα ρίχνουν όλα; Γιατί οφείλουν να παραδεχτούν πως, όσο να’ ναι, αυτοί οι άνθρωποι ήσαν μια κάποια λύσις...

eyedoll.gr

Οι κοντινές σου Ιθάκες

Καθώς διανύω τις τελευταίες ημέρες των διακοπών με την οικογένεια, μου συνέβη κάτι που θα' θελα να το μοιραστώ, μιας και είναι από αυτά που σε κάνουν πιο σοφό, ώστε να καταλάβεις τι σημαίνουν οι Ιθάκες. 

Μας πρότειναν λοιπόν, να πάμε στην παραλία Σαμικού. Προχωράμε στην εθνική, βλέπουμε "ΣΑΜΙΚΟ" δεξιά, στρίβουμε δεξιά, που είναι και η κατεύθυνση της θάλασσας άλλωστε. Αρχίζει όμως ο δρόμος να ανηφορίζει κι εμείς να αφήνουμε τη θάλασσα πίσω μας. Μετά από δυο-τρία χιλιόμετρα και ενώ έχουμε φτάσει πλέον σ' ένα γραφικό χωριουδάκι που βλέπει από ψηλά το βαθύ γαλάζιο, αρκετά χιλιόμετρα όμως μακριά του, αρχίζουμε να αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά.

Προχωράμε και προχωράμε με τα αυτοκίνητο μέσα από κάτι στενότατα πλακοστρωμένα, ελικοειδή δρομάκια και ανάμεσα από πολύχρωμα, μικρά, δίπατα σπίτια, ώσπου φτάνουμε σε αδιέξοδο. Δεξιά μας, ένα υπέροχο, μικρό εκκλησάκι. Μπροστά μας, μία κατά τα φαινόμενα, παλιά κρήνη με τρεχούμενο νερό. Αριστερά μας, πλαγιά κατάφυτη από ελιές, πεύκα και πουρνάρια. Θάλασσα πουθενά. Ούτε με τα κιάλια. 

Αποφασίζω να σταθμεύσω το αυτοκίνητο και να περπατήσω πενήντα μέτρα πίσω, ώστε να ρωτήσω μια γιαγιά που καθόταν σ' ένα πεζούλι -ήταν δεν ήταν ενενήντα χρόνων. 

"Καλησπέρα!", της λέω. Μου χαμογελάει έκπληκτη, μ' ένα χαμόγελο που αν ήταν πιο γλυκό, θα έπρεπε να χτυπήσω επί τόπου ένεση ινσουλίνης από το ζάχαρο που θα ανέβαζα. 

"…Ωραίο το χωριό σας, αλλά μάλλον δεν θέλαμε να ‘ρθουμε εδώ". 

Συνεχίζει να μου χαμογελάει, το ίδιο έκπληκτη, το ίδιο γλυκά και με το ίδιο βλέμμα κοιτάω-τον-πλάτανο-πίσω-σου-λες-και-είσαι-διάφανος. 

Συνεχίζω να της μιλάω. 

"Το Σαμικό είν' εδώ;". 

"Εεε;". 

"Λέω, το Σαμικό είναι εδώ;". 

"Το Γιώργο;", μου λέει και αρχίζω να την κοιτάω με το ίδιο βλέμμα, προσπαθώντας να μη βάλω τα γέλια. 

"Το Σαμικό είν' εδώ;" επαναλαμβάνω φωναχτά, σκεπτόμενος πως δεν θα κάνουμε μπάνιο σήμερα, αλλά ίσως και ποτέ. 

Μου γνέφει καταφατικά. 

Ωραία, αρχίζουμε να βγάζουμε μια άκρη, σκέφτομαι. 

"Για την παραλία πώς πάμε;", τη ρωτάω φωναχτά. 

"Ουουου, εσύ έχεις χαθεί για τα καλά!", μου λέει και βάζει τα γέλια. 

"Έτσι φαίνεται. Τώρα τί κάνουμε;". 

"Θα πας πίσω, από 'κει που ήρθες και θα ρωτήσεις μια κυρία που κάθεται σε κάτι σκαλιά. Την είδες, δεν την είδες όπως ερχόσουν; Όλο εκεί κάθεται αυτή". 

Της γνέφω καταφατικά -δεν είχα δει καμιά κυρία όπως ερχόμουν- και επιστρέφω χαμογελώντας στο αυτοκίνητο. Περιμένει η γυναίκα μου να της πω πού θα πάμε, εγώ της διηγούμαι τον παραπάνω διάλογο και ξεσπάμε και οι δύο στα γέλια. Κατεβαίνουμε, πίνουμε νεράκι από την κρήνη -δροσίστηκε η καρδούλα μας- ρεμβάζουμε το τοπίο για λίγο και φεύγουμε χαμογελαστοί. 

Τελικά, εμείς ψάχναμε, λέει, το Κάτω Σαμικό, τέσσερα-πέντε χιλιόμετρα πιο κάτω στην εθνική από εκεί που στρίψαμε και όντως το βρήκαμε, με τα πολλά. Με μια παραλία, ονειρική. Ούτε στο Χαβάη 5-0 είχαν τέτοιες. 

Αλλά τί να το κάνεις; Εμένα στο μυαλό μου χαράχθηκε το εκκλησάκι, το γάργαρο νερό της κρήνης, τα πολύχρωμα σπιτάκια, η κατάφυτη πλαγιά και φυσικά, η γιαγιούλα. Με το γλυκό χαμόγελο, το διαπεραστικό βλέμμα, τα βουλωμένα αυτιά και την αξεπέραστη ικανότητα να δίνει οδηγίες. 

Μακάρι όλοι οι πηγαιμοί μου να είναι τέτοιοι, ευχόμουν μέσα μου ξαπλωμένος στην άμμο. Κι εγώ υπόσχομαι πως δεν θα φοβάμαι ούτε τους Λαιστρυγόνες, ούτε τους Κύκλωπες.

eyedoll.gr

Μην κάψετε την ηρωίνη, δώστε τη στα πρεζόνια

Γράφει ο Θάνος Τζήμερος

Μέχρι τώρα τα ναρκωτικά που κατάσχονται από την αστυνομία αποτεφρώνονται σε υψικαμίνους. Είναι η ιδανική επιλογή για να... κρατιέται ψηλά η τιμή τους και να συνεχίζει το κύκλωμα την εγκληματική του δραστηριότητα. (Η ιδιομορφία της αγοράς των ναρκωτικών έγκειται στο ότι δεν είναι ακριβά ως προϊόν. Μπορείς να κατασκευάσεις ηρωίνη πάμφθηνα. Ακριβά τα κάνει η παρανομία.)

Αυτούς, όμως τους δύο τόνους μην τους κάψετε. Τολμήστε το. Αποθηκεύστε τους σε ασφαλές μέρος και δώστε την ηρωίνη δωρεάν στα πρεζόνια. Καλέστε τους με ένα μήνυμα γεμάτο αγάπη, να τους πείτε ότι δεν τους θεωρείτε εγκληματίες, αλλά συνανθρώπους μας που χρειάζονται βοήθεια και στήριξη, ότι η Πολιτεία θέλει να σταθεί δίπλα τους κι ότι μπορούν, μέχρι να αποφασίσουν να ξεκινήσουν θεραπεία απεξάρτησης, να παίρνουν τη δόση τους σε ένα ασφαλές περιβάλλον, με ιατρική φροντίδα και με αποστειρωμένες σύριγγες. 

Δύο τόνοι ηρωίνη θα επαρκέσουν για να καλύψουν την εγχώρια ζήτηση για χρόνια. Δείτε τι θα πετύχετε: 

1. Θα σωθούν ζωές που χάνονται από λάθος δόση. 

2. Θα ανακοπεί η εξάπλωση των ασθενειών που προκαλούνται από μολυσμένες σύριγγες. 

3. Θα σταματήσει η αγωνία των ναρκομανών και των οκογενειών τους για το πού και πώς θα εξασφαλίσουν τη δόση τους. 

4. Θα πεθάνει, με ακαριαίο θάνατο, το κύκλωμα εμπορίας των ναρκωτικών. Θα σταματήσει -επίσης ακαριαία- όλη η εγκληματική δραστηριότητα αυτού του κυκλώματος, η εξαθλίωση και οι παράνομες πράξεις στις οποίες οδηγεί τους ηρωινομανείς (κλοπές, πορνεία κ.λπ.) 

5. Θα χτυπήσετε και την κρατική διαφθορά, καθώς τα κυκλώματα των ναρκωτικών λαδώνουν τον κρατικό μηχανισμό, για να έχουν κάλυψη. 

6. Τα χρήματα που τροφοδοτούσαν το έγκλημα θα μείνουν στη χώρα και στην παραγωγική οικονομία. 

7. Θα καταγράψετε με αξιόπιστα στοιχεία τον αριθμό των εξαρτημένων. 

8. Θα απομυθοποιήσετε την όλη διαδικασία καθώς ένα στοιχείο της γοητείας των ναρκωτικών (στην αρχή τουλάχιστον) είναι η αίσθηση της παράνομης ομάδας και η ψευδαίσθηση της συντροφικότητας που αυτή προσφέρει. Όταν ο ναρκομανής μπορεί να πάρει τη δόση του σε ένα προστατευμένο χώρο με τον γιατρό δίπλα του, «ξενερώνει». Όμως, η δωρεάν δόση είναι σημαντικό δέλεαρ για να την αρνηθεί. Έτσι σιγά-σιγά συνηθίζει το ελεγχόμενο περιβάλλον, παύει να φοβάται τις κρατικές δομές και εντάσσεται ευκολότερα σε πρόγραμμα απεξάρτησης. 

Τολμήστε την μερική νομιμοποίηση των ναρκωτικών. 

Να μπορεί ο ναρκομανής να τα προμηθεύεται δωρεάν μόνο από τα κέντρα απεξάρτησης ή από πιστοποιημένα νοσοκομεία, με την προϋπόθεση ότι θα παίρνει τη δόση του εκεί. Σκεφθείτε, επί τέλους, καινοτόμα και ανθρωπιστικά. Αυτό το φορτίο ηρωίνης, μπορεί να γίνει η αφορμή ώστε ένα δυσβάστακτο φορτίο για τους ναρκομανείς, τις οικογένειές τους και την κοινωνία να αρχίσει να ελαφραίνει.

protagon.gr

Σαν ν' ακούς κλασσική μουσική...

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Παρακολουθώ το Μουντιάλ όπως όλοι οι φίλαθλοι της γης. Συμπάσχω όταν ζορίζεται η Εθνική μας, πανηγυρίζω τα γκολ θαρραλέων μικρών όπως η αγαπημένη Κόστα Ρίκα, συγχύζομαι με την ξεδιάντροπη «κονσομασιόν» προς τους μεγάλους, εκστασιάζομαι με παραστάσεις όπως το ρεσιτάλ της Ολλανδίας, γελώ με τα παθήματα των Ισπανών, αναρωτιέμαι πότε θα εκραγεί το καζάνι που λέγεται «Βραζιλία των ανισοτήτων». 

Έπειτα, αλλάζω βαριεστημένος κανάλι. Το μπάσκετ του Ιουνίου είναι το κορυφαίο αθλητικό θέαμα του πλανήτη. Αρκεί να παίζεται μακριά από τα Βαλκάνια. 

Η ημιτελική σειρά της Μπαρτσελόνα με τη Βαλένθια τελείωσε με 3-2 και κρίθηκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο του τελευταίου αγώνα. Και οι πέντε αγώνες τελείωσαν με διπλό! Δεν άνοιξε μύτη. Στο τέλος χύθηκαν δάκρυα χαράς και δάκρυα απογοήτευσης. Οι πρωταγωνιστές αγκαλιάστηκαν και οι φίλαθλοι χειροκρότησαν. Δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. Εδώ, με πέντε διπλά σε ισάριθμους αγώνες, σίγουρα θα είχαμε νεκρούς. 

Μιλάνο-Σάσαρι, ημιτελικοί του ιταλικού πρωταθλήματος. Εξι αγώνες, τέσσερα διπλά. Η Αρμάνι νίκησε δύο φορές στη Σαρδηνία, η Σάσαρι δύο φορές στο μιλανέζικο Φόρουμ. Ο κόσμος ευχαριστήθηκε με την ψυχή του, ξελαρυγγιάστηκε από τις φωνές και στο τέλος ευχαρίστησε με γενναίο χειροκρότημα νικητές και ηττημένους. Δεν άνοιξε μύτη. Εδώ, με τέσσερα διπλά σε έξι αγώνες, θα είχαμε εμφύλιο. 

Ρεάλ-Μάλαγα 3-1, ο άλλος ημιτελικός της Ισπανίας. Από τις τρεις νίκες της «βασίλισσας», οι δύο σημειώθηκαν στην παράταση και η άλλη στον πόντο, με σκάνδαλο διαιτησίας. Το πατροπαράδοτο θέατρο έπεσε σύννεφο. Το κοινό φανατίστηκε, συμμετείχε στο δράμα, εν τέλει επέστρεψε στο σπίτι του με τα κύτταρα γεμάτα. Ο Γολιάθ νίκησε τον Δαυίδ με άνωθεν λαθροχειρία. Εδώ, θα κηρύσσαμε τον πόλεμο και θα παίρναμε τους παίκτες από την Εθνική. 

Στη Σερβία, ο πρώτος τελικός ολοκληρώθηκε με 4 εναντίον 2, αφού έπεσε ξύλο στο παρκέ και οι ομάδες αποδεκατίστηκαν. Στην Τουρκία, αφιονισμένοι οπαδοί πέταξαν κόπρανα στον αντίπαλο προπονητή. Της Ελλάδας τα καμώματα καλύτερα να μη τα θυμηθούμε. Mπαλκάνια, Τρίτος κόσμος. Το μπάσκετ της ντροπής, ή μάλλον, το ποδόσφαιρο της ντροπής: Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, Γαλατασαράι-Φενέρμπαχτσε, Παρτίζαν-Ερ.Αστέρας. Ποδόσφαιρο, καμουφλαρισμένο. Από το ταλαίπωρο μπάσκετ, αυτές οι αντιπαλότητες είναι περαστικές. 

Ακόμη και οι Ισπανοί, που υποτίθεται είναι ίδιοι με εμάς, ξεπέρασαν την παιδική ασθένεια που στα Βαλκάνια μοιάζει ανίατη. Οι οπαδοί της Ρεάλ και της Μπάρτσα συνυπήρξαν χωρίς το παραμικρό παρατράγουδο στο Μιλάνο, στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη του 2011. Ας μην ανοίξουμε συζήτηση για το ετήσιο φάιναλ-8 του Κυπέλλου του Βασιλιά. 

Πρώτα και πάνω απ’όλα, η Αμερική. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς. Δεν κάνουν μπάσκετ, κάνουν ποίηση. Τους βλέπεις να κυκλοφορούν τη μπάλα και νομίζεις ότι ακούς κλασσική μουσική. 

Μαζέψτε τα καλούδια του ποδοσφαιρικού Μουντιάλ, δεκαπλασιάστε τα, στολίστε τα με χρυσοποίκιλτη κορδέλα, και πάλι θα δυσκολευτείτε να πλησιάσετε το αθλητικό μεγαλείο αυτής της ομάδας. Η μπάλα εξαφανίζεται από το γήπεδο, το καλάθι εξαφανίζεται από τα μάτια των αντιπάλων. Η μαγευτική παράσταση των φετινών τελικών αμφιβάλλω αν έχει προηγούμενο στην ιστορία του ΝΒΑ. 

Οι Σπερς, των μεταναστών: Γκρεγκ Πόποβιτς από την Κροατία, Μάνου Τζινόμπιλι από την Αργεντινή, Τιμ Ντάνκαν από τις Παρθένες Νήσους, Τόνι Πάρκερ και Μπορίς Ντιαό από τη Γαλλία, Πάτι Μιλς και Άρον Μπέινς από την Αυστραλία, Μάρκο Μπελινέλι από την Ιταλία, Τιάγκο Σπλίτερ από τη Βραζιλία, Κόρεϊ Τζόζεφ από τον Καναδά. 

"Ήρθαμε να σας δείξουμε πώς πρέπει να παίζεται το μπάσκετ". 

Ο Κοάι Λέναρντ, ο σπουδαίος MVP των τελικών, από το γκέτο. Εσωτερικός, οικονομικός μετανάστης και αυτός. 

Ο «Ποπ». Ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Ο άνθρωπος που φιλοτέχνησε τη μεγαλύτερη δυναστεία στο μετά τον Τζόρνταν ΝΒΑ. Ο φιλόσοφος, ο παιδαγωγός, ο φίλος, ο διδάκτωρ, ο δικτάτωρ. Εφτασε τους 5 τίτλους και θα είχε 6 αν δεν ήταν αδιαπραγμάτευτα προσηλωμένος στο προπονητικό του δόγμα. Ισως ο κορυφαίος προπονητής που πάτησε ποτέ το παρκέ του μπάσκετ. Την πρώτη σεζόν της καριέρας του, σε ένα μικρό κολέγιο, την τελείωσε με ρεκόρ 2-22. Οι ήττες του κόλλησαν το μικρόβιο. 

Και στο τέλος, η αγάπη. Τα δάκρυα. Ο Πάρκερ, στην αγκαλιά του Ντάνκαν. Ο Τζινόμπιλι, στην αγκαλιά του Πόποβιτς. Ο Λέναρντ, στα χέρια των συμπαικτών του. Ο ηττημένος Λεμπρόν Τζέιμς, πρώτος στον αντίπαλο πάγκο για συγχαρητήρια. Ένα πρόχειρο «πασίγιο» από τους απερχόμενους πρωταθλητές για τους θριαμβευτές της βραδιάς. Ο κλαμμένος Ντάνκαν, με τα παιδάκια του στα χέρια. Ο Τζινόμπιλι, περήφανος χαζομπαμπάς με τους γιους του. Ο Πάρκερ να ψάχνει στην εξέδρα το καινούριο του αμόρε και να στέλνει λάγνα βλέμματα. 

Ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Πήτερ Χολτ, να παραμερίζει για να μη χαλάσει τις φωτογραφίες των παικτών του: «Από αυτούς ξεκινάει η επιτυχία, όχι από την κορυφή όπως λέτε». Να σκέφτεσαι την Ελλάδα και να μελαγχολείς. Να απορείς ποια κατάρα σε γέννησε στη χώρα που αρνείται να απολαύσει τον αθλητισμό της. Στον τόπο των αφιονισμένων, των θυμωμένων, των φανατισμένων, των αγανακτισμένων. Των επαναστατών χωρίς αιτία. 

"Εάν δεν σου αρέσει, να φύγεις, να μεταναστεύσεις, να πας αλλού", θα γράψει από κάτω ο Ελληνάρας. Αυτός που κυοφόρησε την κρίση αλλά αρνείται να αναγνωρίσει το τέκνον του. 

Όχι. Στον δικό μου τον κόσμο, οι άνδρες κλαίνε κιόλας. Πότε από χαρά, πότε από λύπη. Φέρνουν τα παιδιά τους στο γήπεδο και αφιερώνουν τη νίκη στο κορίτσι τους - ή στο αγόρι τους. Κάνουν και καρδούλες αν χρειαστεί. Μπάτσοι και στρατιώτες δεν πηγαίνουν στα γήπεδα. Στην εξέδρα κάθονται οικογένειες, όχι νεάντερταλ κακοποιοί. Οι ηττημένοι συγχαίρουν τους νικητές. Οι νικητές συγχαίρουν τους ηττημένους. Τα λάθη θεωρούνται ανθρώπινα. Οι θεωρίες συνωμοσίας χρησιμεύουν για διασκέδαση και καλαμπούρι. Η σακούλα με τα πολεμοφόδια είναι γεμάτη με χαρτοπόλεμο και κονφετί. Οι φίλαθλοι απαιτούν "defense" και όχι "γ*8α τους τη μάνα εοέ-οέ". Στις εξέδρες καταναλώνουν πατατάκια και όχι ηρωίνη. Οι εφημερίδες γράφουν για καλάθια και ριμπάουντ, όχι για τσιμπούκια. 

Έχει κι άλλο Μουντιάλ απόψε. Θα το παρακολουθήσω, όπως όλος ο κόσμος από την τηλεόραση-ΥΕΝΕΔ της Νέριτ. Το καλύπτω, άλλωστε, με σελίδες επί σελίδων, για την μαρτυρική Ελευθεροτυπία. Θα υποστηρίξω φυσικά την Εθνική μας, την απαλλαγμένη από γελοίες και προσχηματικές κόνξες από τους συλλόγους επισημαίνω, αρκεί αυτή να κρατήσει σε απόσταση τους παναγιώταρους και τα σταγονίδια. Μετά, την Κόστα Ρίκα, που δεν έχει καν στρατό. 

Από αύριο, όμως, ζάπινγκ στο ευλογημένο διαδίκτυο: Μιλάνο-Σιένα, τελικός υπ’αριθμόν 2, βράδυ Τρίτης. Την Πέμπτη αρχίζει και το γλέντι στη Μαδρίτη, Ρεάλ-Μπαρτσελόνα με Μπουρούση και Παπανικολάου. 

Το ΝΒΑ δυστυχώς τελείωσε, αλλά το μπάσκετ είναι ακόμη εδώ. Κανονικό μπάσκετ, όχι σαν αυτό που ζούμε εδώ. Αθλητισμός, όχι πόλεμος. Έχουμε κι εμείς Μουντιάλ τον Σεπτέμβριο, άσχετα αν βάλθηκαν οι ένθεν κακείθεν "ασυμβίβαστοι" να μας το βγάλουν ξινό.

gazzetta.gr

Fatherly Love

Ένα πολύ συγκινητικό φίλμ μικρού μήκους του Κωνσταντίνου Πιλάβιου που μιλά χωρίς να λέει πολλά για... την απύθμενη πατρική αγάπη. Αξίζει να αφιερώσετε δέκα λεπτά από το χρόνο σας.

Οι βασικές πρώτες βοήθειες για παιδικά ατυχήματα

Ευχόμαστε να μην σας χρειαστούν ποτέ. Ωστόσο οι πρώτες βοήθειες αποτελούν γνώσεις απαραίτητες για κάθε άνθρωπο, πόσο μάλλον για τους γονείς. Τα παιδιά είναι περισσότερο ευάλωτα στον κίνδυνο καθώς δεν έχουν επίγνωση του κινδύνου και η περιέργειά τους τα οδηγεί σε πράξεις και παιχνίδια που ίσως καταλήξουν να τα βλάπτουν. Μάθετε τι πρέπει να κάνετε σε επείγουσες καταστάσεις ατυχήματος στο παιδί.

Εισαγωγικά 

Το Σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ΠΝΟΗ - Φίλοι Εντατικής Θεραπείας Παιδιού επισημαίνει ότι τα επείγοντα περιστατικά υγείας που συχνά παρουσιάζονται κατά την διάρκεια εργασίας, άθλησης, ή παιχνιδιού που έχουν ανάγκη άμεσης παροχής πρώτων βοηθειών, επιδεινώνονται λόγω έλλειψης ή καθυστέρησης βοήθειας. «Είναι εξαιρετικά σημαντικό να ξέρει κάποιος την κρίσιμη ώρα μιας ανακοπής να ξαναδώσει ζωή σε ένα παιδί ή ενήλικα μέχρι να φθάσει στο Νοσοκομείο», αναφέρει στην ιστοσελίδα του και για το λόγο αυτό οργανώνει Μαθήματα Βασικής Καρδιοπνευμονικής Αναζωογόνησης. Στο πλαίσιο αυτό μας βοήθησαν, με χαρά, στην υλοποίηση αυτού του χρηστικού άρθρου. 

Η ΠΝΟΗ προτείνει να εκτυπώσετε και συμπληρώσετε την παρακάτω λίστα με τα τηλέφωνα πρώτης ανάγκης και να τα γνωστοποιήσετε και στους κοντινούς συγγενείς σας.

Κουτί πρώτων βοηθειών 

Το κουτί πρώτων βοηθειών πρέπει να το έχετε πάντα στο σπίτι και στο αυτοκίνητο και να περιέχει τα εξής:

• Γάζες Λευκοπλάστ 
• Αυτοκόλλητους επιδέσμους 
• Ελαστικό επίδεσμο 
• Τριγωνικό ύφασμα 
• Βαμβάκι Ψαλίδι 
• Τσιμπίδα 
• Θερμόμετρο 
• Παγοκύστη 
• Αντισηπτικά 
• Λοσιόν για δερματικούς ερεθισμούς (αντιϊσταμινικό) 
• Ενεργό άνθρακα (χαπάκια) 
• Αναλγητικά (παυσίπονα) 
• Αντιαλλεργικά (σιρόπι - ταμπλέτες) 

Δηλητηρίαση 

Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν ναυτία, εμετό ή κοιλιακό πόνο, ξαφνική απώλεια των αισθήσεων, αποπληξία, σύγχυση ή αδιαθεσία, ασυνήθιστη οσμή στο στόμα, υπολείμματα στο στόμα από άγρια φρούτα ή φύλλα, πόνος ή κάψιμο στο λαιμό από την κατάποση καυστικού υγρού ή οξέος. 

Αντιμετώπιση 

---->

Σκυλιά στη θάλασσα και νόμοι; Μαγική εικόνα.

Του Γιώργου Φραντζεσκάκη

Η νομική σύγχυση που καλύπτει την υπόθεση «ζώα στην παραλία» προσφέρει πολλές δυνατότητες υποκειμενικής ερμηνείας. 

Συνήθως είμαι αισιόδοξος. Συνήθως πιστεύω πως όσα γράφουμε εδώ διαφωτίζουν κάπως τις σκιές της ασυναρτησίας που προκύπτει από το χάος των νόμων και των διατάξεων, εκείνων που οριοθετούν -υποτίθεται- τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των φιλόζωων. Αυτήν τη φορά όμως θα πρέπει να είμαι ειλικρινής. Τα όσα ακολουθούν είναι πιθανό να σας μπερδέψουν περισσότερο απ’ ό,τι θα σας διευκολύνουν. 

Επιτρέπεται η παρουσία των σκύλων στις παραλίες; 

Ο νόμος 4235/2014 (Α’32) για τα ζώα συντροφιάς αναφέρει σαφώς ότι επιτρέπεται η παρουσία τους οπουδήποτε, αρκεί να είναι ελεγχόμενα από τον συνοδό τους, να κυκλοφορούν με λουρί και να υπάρχει διαθέσιμο το βιβλιάριο υγείας τους (ή το διαβατήριο) για κάθε ενδεχόμενο έλεγχο από τα αρμόδια διοικητικά όργανα. 

Πέρα από αυτό όμως, ο Γενικός Κανονισμός Λιμένος Λαυρίου (άρθρο 230) και η εγκύκλιος Μ.Φ. 2119.4/3/0616-06-2006 προβλέπουν ότι στις θάλασσες «απαγορεύεται η κυκλοφορία των ζώων καθώς και το λούσιμο (sic) αυτών σε χώρους λουομένων». 

Και ποιοι είναι αυτοί οι περίφημοι «χώροι λουομένων»; Ο κανονισμός συνεχίζει: «Η ύπαρξη λουομένων σε μια θαλάσσια περιοχή αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για το χαρακτηρισμό αυτής της περιοχής ως χώρου λουομένων». 

Άρα, αν πάτε σε μια παραλία και δεν υπάρχει ψυχή, μπορείτε να κάνετε μπάνιο μαζί με το σκύλο σας. Αν όμως εμφανιστεί ένας άλλος «λουόμενος» και δυσανασχετήσει, είστε υποχρεωμένος να μαζέψετε το ζώο σας. Απλό; Ούτε κατά διάνοια. Και να γιατί: 

Ποιος έχει την αρμοδιότητα να βεβαιώσει την παράβαση, αν κάνω το σφάλμα να βάλω το σκύλο μου στη θάλασσα, ακόμη και όταν κάποιοι διαμαρτύρονται; Μια γυναίκα, το 2000, αρνήθηκε να απομακρύνει το σκύλο της από την παραλία σε μια τοποθεσία του Σουνίου και κάποιος λουόμενος άσκησε εναντίον της αγωγή αποζημίωσης για «προσβολή της προσωπικότητάς του». 

Η υπόθεση εκδικάστηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών και η εναγόμενη αθωώθηκε, καθώς ο δικαστής αποφάσισε ότι «οι παραλίες ανήκουν στη δικαιοδοσία των Αστυνομικών και όχι των Λιμενικών Αρχών», σύμφωνα με το άρθρο 3, παράγραφος 1, του νομικού διατάγματος 444/1970. Έτσι, σύμφωνα με το δικαστήριο, το Λιμενικό δεν είχε αρμοδιότητα να βεβαιώσει παράβαση, επειδή «η επιβολή αστυνομικών πράξεων -όπως είναι η επιβολή προστίμου- υφίσταται ως αρμοδιότητα του Λιμενικού στους λιμένες, στις χερσαίες ζώνες και τις παραλίες ΜΟΝΟΝ όταν εκεί διενεργούνται εργασίες συναφείς με τη λειτουργία των λιμένων και όχι σε οποιαδήποτε άλλη παραλία. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, αρμόδια είναι μόνον η κατά τόπους Αστυνομική Αρχή». 

Αυτό σημαίνει ότι πρόστιμο μπορεί να επιβάλλει μόνον η Αστυνομία (και η ∆ημοτική εφόσον υπάρχει) και αν σε κάποιον τόπο δεν υπάρχει καμία από τις δύο αυτές υπηρεσίες, τότε μόνον επιλαμβάνεται του ζητήματος το Λιμενικό. Όμως, η απόφαση αυτή αναιρέθηκε τελικά από τον Άρειο Πάγο (ναι, ο ενάγων έφτασε μέχρι εκεί…) δύο χρόνια αργότερα! Άρα, καλά τα λέει το Λιμενικό. Έχει δικαίωμα και υποχρέωση να κόβει πρόστιμα σε όσους βάζουν τα σκυλιά τους στη θάλασσα και δεν τα απομακρύνουν από την παραλία όταν κάποιος λουόμενος το απαιτεί επίμονα. Σωστά; Περίπου. 

Κι αυτό γιατί πάντοτε οι νόμοι υπερισχύουν των εγκυκλίων. Ο νόμος 4235/2014 λέει ότι τα σκυλιά μπορούν να παρευρίσκονται σε οποιονδήποτε κοινόχρηστο χώρο, αρκεί να ισχύουν οι προϋποθέσεις που αναφέρουμε πιο πάνω και η διαβόητη εγκύκλιος 2119 καθίσταται ανενεργός, αφού καλύπτεται από την υπερισχύουσα νομοθεσία. 

Άρα το πρόβλημα δεν είναι τα σκυλιά στην παραλία, αλλά τα σκυλιά μέσα στη θάλασσα. Όπου, γενικώς, αν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι τριγύρω, απαγορεύονται. Σωστά; Σχεδόν. Λύσαμε το ζήτημα της παρουσίας του σκύλου στην παραλία. Και ξέρουμε πλέον ότι, ακόμη κι αν το αστυνομικό ή λιμενικό όργανο σας κόψει πρόστιμο, μπορεί μέχρι και να διωχθεί για παράβαση καθήκοντος. Και εσείς, αν προσφύγετε στα διοικητικά δικαστήρια, μπορείτε να ακυρώσετε το πρόστιμο (αρκεί να είστε διατεθειμένος να ανηφορίσετε τον νομικό Γολγοθά μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας). Για τη θάλασσα όμως υπάρχει μία ακόμη επιπλοκή. 

Αν «χώρος λουομένων» θεωρείται οποιαδήποτε παραλία όπου κολυμπάει έστω και ένας άνθρωπος -εκτός από εσάς-, τότε όλες οι παραλίες είναι δυνάμει «χώροι λουομένων». Οι δικαστές του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών όμως, στην περίπτωση της γυναίκας που περιγράψαμε πιο πάνω, έκριναν ότι στις «μη οργανωμένες παραλίες» μπορεί να απολαμβάνει ο καθένας το μπάνιο του με το σκυλί του, ακόμη και αν εμφανιστούν άλλοι κολυμβητές. 

Και ποιες είναι αυτές οι περίφημες «οργανωμένες παραλίες», σύμφωνα με τους δικαστές; Μόνον εκείνες που διαθέτουν «λουτρικές εγκαταστάσεις». Ντουσιέρες, αποδυτήρια, ναυαγοσώστη, κάποια μορφή οργάνωσης. Αυτή η απόφαση -μια αληθινά πρωτοποριακή, συσταλτική ερμηνεία του παρωχημένου Γενικού Κανονισμού Λιμένων, που καταρτίστηκε το 1978- κατέπεσε επίσης στον Άρειο Πάγο. Ο οποίος γνωμοδότησε ότι, τελικά, παραλίες λουομένων και χώροι άβατοι για τα σκυλιά είναι όλες οι παραλίες όπου παρατηρείται «δραστηριότητα λουομένων». Πιο ασαφής ερμηνεία από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας μας δεν γίνεται… 

Τελικά, τι ισχύει; Μπερδευτήκαμε. 

Ο περίπατος στην παραλία μάλλον επιτρέπεται γενικώς, αρκεί ο σκύλος σας να συνοδεύεται και να έχει μαζί του το βιβλιάριο υγείας. Μπάνιο σε απομακρυσμένες παραλίες μπορείτε να τον κάνετε, αρκεί να μην παραπονεθεί κάποιος λουόμενος ότι «του προσβάλλετε την προσωπικότητα», οπότε πρέπει να τον απομακρύνετε. Όσο για τη βεβαίωση της παράβασης, απ’ ό,τι φαίνεται, αρμόδιο όργανο για τη στεριά είναι η Αστυνομία και για τη θάλασσα το Λιμενικό.

Όμως, καθώς στον νομικό μας πολιτισμό δεν ισχύει απαρέγκλιτα το δεδικασμένο, δεν αποκλείεται, στην επόμενη εμπλοκή του νόμου σε παρόμοια υπόθεση, κάποιος ανώτατος δικαστής να αποφανθεί ότι μια παραλία στην άκρη του Θεού είναι εντέλει κατάλληλος τόπος για να κολυμπήσει και το σκυλί σας. Μη βιαστείτε να χαρείτε. 

Κι αυτή θα είναι μια μοναδική περίπτωση δικαστικής απόφασης, τουλάχιστον μέχρι να πιέσουμε για έναν σαφή νόμο που να επιτρέπει τα σκυλιά στη θάλασσα, αν όλοι σέβονται την κοινή λογική: τα σκυλιά να μην ενοχλούν, να μην τρομοκρατούν τους άλλους τριγύρω και τα αφεντικά τους να αποδεχτούν το αναπόδραστο: ότι μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ακόμα πως η θάλασσα μπορεί να μολυνθεί ανεπανόρθωτα από την παρουσία τους! 

Ψυχραιμία, καλά μπάνια και καλό καλοκαίρι!

trihes.gr
o-klooun.com

Η αξέχαστη ομιλία του Άρη Σταθάκη για την οδική ασφάλεια

Ο Άρης Σταθάκης είναι ο άνθρωπος που παρότρυνε όσο κανείς άλλος τους Έλληνες, να ενδιαφερθούν για την οδική ασφάλεια. 

Για πολλούς είναι αυτός που μας έμαθε να φοράμε ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα και κράνος στα δίκυκλα, κάτι που οδήγησε και στη βράβευσή του από το Ίδρυμα Μπότση. Οι εκπομπές του στην τηλεόραση (Από τη θέση του οδηγού) και το ραδιόφωνο (Οδηγώντας) του ΑΝΤ1, θα μείνουν αξεπέραστες, τόσο σε τηλεθέαση, όσο και -κυρίως- στα μηνύματα που πέρασαν στους τηλεθεατές.

Αντί άλλου αφιερώματος, σας καλούμε να ακούσετε μια από τις τελευταίες ομιλίες του για την οδική ασφάλεια, μέσα από την οποία προκύπτουν όλα όσα θα μπορούσαν να ελαχιστοποιήσουν την μάστιγα των τροχαίων δυστυχημάτων, που αποδεκατίζει το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας, αλλά και τεράστια κονδύλια από το ανύπαρκτο κρατικό αποθεματικό. Αντί επικήδειου, ας αφιερώσουμε μισή ώρα από τη ζωή μας, ακούγοντας τον αξεπέραστο Άρη Σταθάκη να λέει αλήθειες που σώζουν ζωές.

(από το δέκατο λεπτό ο κ.Σταθάκης)

newsbeast.gr