Τα Πάθη των πιστών

Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει Θεός ή όχι. Πώς μπορώ να 'μαι άλλωστε;

Δεν Τον έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν Τον έχω ψηλαφίσει. Δεν Τον έχω κοιτάξει κατάματα.

Δεν έχω μιλήσει μαζί Του.

Ούτε αν η Εκκλησία Τον εκπροσωπεί στ' αλήθεια είμαι σίγουρος.

Βασικά, είμαι βέβαιος ότι έτσι όπως είναι δομημένη η Εκκλησία σήμερα, υπάρχουν πολύ λίγες πιθανότητες να εκπροσωπεί τον Θεό, αν υπάρχει.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις κάτι τέτοιο, όταν στα δεκαεπτά σου ο ιερέας σε διώχνει -διακριτικά πάντα- από την εξομολόγηση, όταν του λες πως διατηρείς σχέση με ένα κορίτσι.

Ή όταν ένας ιερέας αρνείται να κηδέψει τη φίλη σου, που αυτοκτόνησε.

Αυτό που ξέρω είναι πως γαληνεύει η ψυχούλα μου κάθε φορά που παρευρίσκομαι στην εκκλησία την ώρα της λειτουργίας.

Κάτι οι ακατάληπτες ψαλμωδίες, κάτι η μυσταγωγική ατμόσφαιρα, κάτι η μαστούρα από τα λιβάνια και τα θυμιατά, καταφέρνω και καθαρίζω κάθε φορά το μυαλό μου και φεύγοντας αισθάνομαι πιο ελαφρύς και ανακουφισμένος.

Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια, είναι να μην ποδοπατούμαι.

Κάτι δύσκολο τις μέρες με μεγάλη προσέλευση. Ακόμα και τότε, το παλεύω όμως.

Προσπαθώ να μπω στο κλίμα, γιατί δυστυχώς πηγαίνω σπάνια εκκλησία και μου λείπει αυτό το συναίσθημα θρησκευτικής ευλάβειας και κατάνυξης.

Αυτό όμως, είναι κάτι τελείως προσωπικό.

Δεν περιμένω να το καταλάβετε, πόσο μάλλον να σας ειρωνευτώ, αν δε σας κυριεύσουν τα ίδια συναισθήματα με εμένα, κάθε φορά που θα βρεθείτε σε μία εκκλησία.

Ούτε λοιδορώ αυτούς που είναι σίγουροι (;) για τη μη ύπαρξη Θεού, θεωρώντας τους για παράδειγμα αλαζόνες, υπερόπτες και ξερόλες.

Γι' αυτό και εκνευρίζομαι όταν προσπαθούν κάποιοι να με κάνουν να αισθανθώ άσχημα, για τα παραπάνω τελείως προσωπικά συναισθήματα που με κατακλύζουν στην εκκλησία, ειδικά όταν αυτοί υποτίθεται πως είναι κάποιοι που η ιδεολογία τους πρεσβεύει την ανεκτικότητα, την ισότητα, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ελευθερία να πιστεύει ο καθένας ό, τι θέλει.

Και αν είσαι κι εσύ μέσα σ' αυτούς και το κάνεις για να καταδείξεις ακριβώς την έλλειψη των παραπάνω αρετών από την Εκκλησία-εκπρόσωπο ενός ανύπαρκτου Θεού, μάντεψε: έτσι γίνεσαι χειρότερος από αυτούς που ειρωνεύεσαι και λοιδορείς.

Εγώ μπορεί να μην ξέρω αν υπάρχει Θεός, αλλά κάθε φορά που περνάω από μια εκκλησία, μου βγαίνει αυθόρμητα να κάνω το σταυρό μου.

Σαν υπενθύμιση στον εαυτό μου, του πόσο μικρός είμαι μπροστά στην απεραντότητα του σύμπαντος.

Σαν ένα μικρό δείγμα ταπεινοφροσύνης.

Να, άλλη μια αρετή. Στις άλλες κόπηκες…Αυτή; Την έχεις;

"Ο Θεός και οι Έλληνες"

Αυτό το ανέκδοτο το είπε ο πρέσβυς της (τότε) Σοβιετικής Ένωσης στην τηλεόραση. 

Κυκλοφορεί πολύ στη Ρωσία. 

O Θεός και οι Έλληνες. 

Όταν ο Θεός μοίραζε τον κόσμο, είπε σε όλους τους λαούς που είχε φτιάξει να περάσουν μέσα στη βδομάδα να διαλέξουν μια χώρα να κατοικήσουν. 

"Δέχομαι μέχρι το Σαββάτο" τους ξεκαθάρισε. 

"Την Κυριακή θα ξεκουράζομαι". 

Δευτέρα πρωί έτρεξαν και στήθηκαν στην ουρά οι Γερμανοί. Την πρώτη μέρα της προθεσμίας. Κι έτσι τους έδωσε μια ωραία και μεγάλη χώρα στην καρδιά της Ευρώπης. Μετά από λίγο ήρθαν οι Κινέζοι. Ομοιόμορφα ντυμένοι και σε παράταξη. Ήταν μπόλικοι και τους έδωσε την Κίνα. Την Τρίτη οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι, οι Πορτογάλοι, οι Σουηδοί, οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί. Πήραν όλοι από μια χώρα. Τετάρτη όλοι οι Αφρικανοί με τα πολύχρωμα ρούχα τους. Τους έδωσε ολόκληρη την όμορφη Αφρική και τους είπε να τη μοιραστούν. Την Πέμπτη πήγαν οι Aβορίγινες. Τους έδωσε την Αυστραλία. Την Παρασκευή, αφού τέλειωσαν με τη γραφειοκρατία, πήγαν οι Ρώσοι. Αφού είδαν τι πήραν οι άλλοι, συμφωνήσαν και πήραν την παγωμένη αλλά πανέμορφη Ρωσία. Το Σαββάτο ήρθαν όλες οι υπόλοιπες φυλές και έθνη και πήραν ό,τι περίσσεψε. 

Το Σάββατο βράδυ, αργά, έφτασαν οι Τσιγγάνοι με όλα τους τα παιδιά. Ο Θεός τους είπε ότι άργησαν πολύ και δεν είχε μείνει τίποτα. Ήταν και πολλοί, που να τους βάλει; Παρ' όλα αυτά, επειδή ήταν μέσα στην προθεσμία, τους επέτρεψε να πάνε σε όποια χώρα θέλουν και να μείνουν με τους κατοίκους της. Κι έτσι απλώθηκαν παντού. 

Την Κυριακή ο Θεός κάθισε να αναπαυθεί ευχαριστημένος. Κατά το απογευματάκι βλέπει έξω από την πόρτα του ένα πλήθος να φωνάζει να του ανοίξουν! 

Ήταν οι Έλληνες, ως συνήθως εκπρόθεσμοι και μόλις μπήκαν άρχισαν τα παρακάλια: 

- "Ανοιξε Θεούλη μου, σε παρακαλούμε, θέλουμε κι εμείς μια πατρίδα. 

- "Τι θέλετε εδώ παιδιά? Δεν είπαμε ότι την Κυριακή ξεκουράζομαι?"

- "Το ξέρουμε Θεούλη μου, αλλά μπερδέψαμε τις ημερομηνίες. Μη μας αφήσεις σε παρακαλούμε χωρίς δική μας πατρίδα σαν τους τσιγγάνους... Είμαστε νοικοκυραίοι εμείς. "

- "Καλά βρε παιδιά, γιατί δεν ήρθατε νωρίτερα? Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε σπιθαμή. Τα έχω μοιράσει όλα."

- "Θεούλη μου, εμείς φταίμε, είδαμε ότι είχε πολύ χώρο κι είπαμε ότι θα περισσέψει και για μας. Και περιμέναμε να σπάσει λίγο ο κόσμος για να μην περιμένουμε στις ουρές... Έχουμε τόσα σπουδαία μυαλά, έχουμε πολλά να κάνουμε και να δώσουμε στον κόσμο... μη μας αφήσεις χωρίς Πατρίδα. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά αν μας δώσεις κι εμάς, θα την υπερασπιζόμαστε με τη ζωή μας."

- "Τι να σας πω ρε παιδιά?" είπε ο Θεός ξύνοντας το κεφάλι του. "Κι εσείς παιδιά μου είστε και μάλιστα τα πιο έξυπνα, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει άλλος χώρος!" 

- "Σε παρακαλούμε;" 

- "Καλά. Τότε θα σας δώσω ένα μικρό κομματάκι που είχα κρατήσει για τον εαυτό μου!!!"