Τα Πάθη των πιστών

Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει Θεός ή όχι. Πώς μπορώ να 'μαι άλλωστε;

Δεν Τον έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν Τον έχω ψηλαφίσει. Δεν Τον έχω κοιτάξει κατάματα.

Δεν έχω μιλήσει μαζί Του.

Ούτε αν η Εκκλησία Τον εκπροσωπεί στ' αλήθεια είμαι σίγουρος.

Βασικά, είμαι βέβαιος ότι έτσι όπως είναι δομημένη η Εκκλησία σήμερα, υπάρχουν πολύ λίγες πιθανότητες να εκπροσωπεί τον Θεό, αν υπάρχει.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις κάτι τέτοιο, όταν στα δεκαεπτά σου ο ιερέας σε διώχνει -διακριτικά πάντα- από την εξομολόγηση, όταν του λες πως διατηρείς σχέση με ένα κορίτσι.

Ή όταν ένας ιερέας αρνείται να κηδέψει τη φίλη σου, που αυτοκτόνησε.

Αυτό που ξέρω είναι πως γαληνεύει η ψυχούλα μου κάθε φορά που παρευρίσκομαι στην εκκλησία την ώρα της λειτουργίας.

Κάτι οι ακατάληπτες ψαλμωδίες, κάτι η μυσταγωγική ατμόσφαιρα, κάτι η μαστούρα από τα λιβάνια και τα θυμιατά, καταφέρνω και καθαρίζω κάθε φορά το μυαλό μου και φεύγοντας αισθάνομαι πιο ελαφρύς και ανακουφισμένος.

Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια, είναι να μην ποδοπατούμαι.

Κάτι δύσκολο τις μέρες με μεγάλη προσέλευση. Ακόμα και τότε, το παλεύω όμως.

Προσπαθώ να μπω στο κλίμα, γιατί δυστυχώς πηγαίνω σπάνια εκκλησία και μου λείπει αυτό το συναίσθημα θρησκευτικής ευλάβειας και κατάνυξης.

Αυτό όμως, είναι κάτι τελείως προσωπικό.

Δεν περιμένω να το καταλάβετε, πόσο μάλλον να σας ειρωνευτώ, αν δε σας κυριεύσουν τα ίδια συναισθήματα με εμένα, κάθε φορά που θα βρεθείτε σε μία εκκλησία.

Ούτε λοιδορώ αυτούς που είναι σίγουροι (;) για τη μη ύπαρξη Θεού, θεωρώντας τους για παράδειγμα αλαζόνες, υπερόπτες και ξερόλες.

Γι' αυτό και εκνευρίζομαι όταν προσπαθούν κάποιοι να με κάνουν να αισθανθώ άσχημα, για τα παραπάνω τελείως προσωπικά συναισθήματα που με κατακλύζουν στην εκκλησία, ειδικά όταν αυτοί υποτίθεται πως είναι κάποιοι που η ιδεολογία τους πρεσβεύει την ανεκτικότητα, την ισότητα, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ελευθερία να πιστεύει ο καθένας ό, τι θέλει.

Και αν είσαι κι εσύ μέσα σ' αυτούς και το κάνεις για να καταδείξεις ακριβώς την έλλειψη των παραπάνω αρετών από την Εκκλησία-εκπρόσωπο ενός ανύπαρκτου Θεού, μάντεψε: έτσι γίνεσαι χειρότερος από αυτούς που ειρωνεύεσαι και λοιδορείς.

Εγώ μπορεί να μην ξέρω αν υπάρχει Θεός, αλλά κάθε φορά που περνάω από μια εκκλησία, μου βγαίνει αυθόρμητα να κάνω το σταυρό μου.

Σαν υπενθύμιση στον εαυτό μου, του πόσο μικρός είμαι μπροστά στην απεραντότητα του σύμπαντος.

Σαν ένα μικρό δείγμα ταπεινοφροσύνης.

Να, άλλη μια αρετή. Στις άλλες κόπηκες…Αυτή; Την έχεις;

Λευτεριά στον Γ. Ρουπακιά!

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στο Εφετείο Αθηνών ως μάρτυρας σε μία από τις πολλές υποθέσεις που επιλαμβανόμαστε οι Αστυνομικοί και μετά τραβιόμαστε χρόνια στα δικαστήρια, ώστε να καταθέσουμε πως ο ελέφαντας, είναι ελέφαντας. 

Και -ω, τί έκπληξή- η υπόθεση αναβλήθηκε. 

Μη φανταστείτε πως ήμασταν τίποτα τελευταίοι.

Δέκατη έκτη υπόθεση από τις τριάντα τέσσερις (;!) συνολικά που είχαν προγραμματιστεί για εκείνο το πρωινό, μόνο στη συγκεκριμένη αίθουσα.

Ζήτημα αν έφτασε μέχρι την έβδομη τελικά.

Και μιλάμε για υποθέσεις σοβαρές, ληστείες, ναρκωτικά, διακεκριμένες κλοπές και άλλα παρόμοια, όχι χαζά.

Ενώ λοιπόν περίμενα έξω στο διάδρομο μέχρι το κλείσιμο, μιας και στο τέλος παίρνουν παρουσίες από όσους κλήθηκαν και αν φύγεις το πρωί βλέποντας πως δεν πρόκειται να εκδικαστεί ποτέ η δική σου, θα κατηγορηθείς για λιπομαρτυρία, σκέφτηκα πως το όλο σκηνικό είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, από την αρχή ως το τέλος.

Κάντε μόνοι σας τους παραλληλισμούς με την καθημερινότητά μας, μέχρι να καταλήξουμε στο θέμα μας.

Μπαίνοντας, χάθηκα για δέκα λεπτά στο αχανές κτίριο, λόγω της ελλιπούς σήμανσης που καθοδηγεί (λέμε τώρα) τον κόσμο στις αίθουσες.
Άσε που δεν με έλεγξε κανείς μπαίνοντας.

Ξέρετε ότι 5-6 φορές το μήνα εκκενώνεται όλο το κτίριο, λόγω τηλεφωνήματος για τοποθέτηση βόμβας;

Μάθετέ το.

Βρίσκοντας με τα πολλά την αίθουσα, δεν μπορούσα καν να μπω, γιατί είχε καταληφθεί από δεκάδες αθίγγανους, με τα κίτρινα πουκάμισά τους, τις καδένες τους και τις καουμπόικες μπότες τους, όπως και αθίγγανες με τα μωρά τους, τα βυζιά τους και την ικανότητά τους να σου τρυπούν το τύμπανο κάθε φορά που μιλάνε. 

Όλοι αυτοί, είχαν έρθει να συμπαρασταθούν σε άλλους αθίγγανους (προφανώς), οι οποίοι κατηγορούνταν για "ληστείες από κοινού και κατ' εξακολούθηση".

Δικηγόρος των κατηγορουμένων ήταν ένας γνωστός μεγαλοδικηγόρος, που περπατούσε στο χώρο όπως ακριβώς αγόρευε.

Υπερφίαλα και απαξιωτικά προς τους θεσμούς, αφού γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι τίποτα δεν λειτουργεί.

Σαν να μας κορόιδευε μέσ' στα μούτρα μας ένα πράμα.

Οι συνάδελφοί που περιμέναμε για τις υποθέσεις μας, συζητούσαμε κλασικά όπως σε όλες τις ουρές παντού, για τις περικοπές αλλά και την περίφημη αναδιάρθρωση της Αστυνομίας, που την περιμένουμε την έρμη τέσσερα χρόνια τώρα κι όλο έρχεται.

Επιβεβαίωσα ακόμη μια φορά, πως το ηθικό όλων ήταν στο ναδίρ.

Το καλύτερο που άκουσα από έναν ήταν: "Σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ ξανά. Αφού τους αφήνουν να φύγουν και εν τω μεταξύ εμείς τραβιόμαστε χρόνια. Γιατί να ταλαιπωρούμαι και για ποιον;".

Στους διαδρόμους υπήρχαν παντού κολλημένες με σελοτέιπ, απαγορευτικές χάρτινες πινακίδες του καπνίσματος.

Παρόλα αυτά, συχνά πυκνά έπρεπε να βγαίνω έξω, ώστε να παίρνω μερικές ανάσες οξυγόνου και να επανέρχομαι, έτοιμος για τη δόση του καρκίνου που μου αναλογεί.

Και τις γόπες τις πετάμε κάτω στο πάτωμα, ε, για να μην ξεχνιόμαστε.

Τελικά, από τις υποθέσεις που αναβλήθηκαν, όσοι κατηγορούμενοι είχαν κριθεί προφυλακιστέοι, επανεγκλείστηκαν στις φυλακές μέχρι να δικαστούν εκ νέου.

Ή, τουλάχιστον να προσπαθήσουν.

Και ερχόμαστε στο κυρίως θέμα μας, γιατί όλο το παραπάνω ήταν μια εισαγωγή και σας το πήγαινα λάου-λάου.

Διαβάζω εδώ και λίγες εβδομάδες για την αποφυλάκιση του δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, Γιώργου Ρουπακιά, που έλαβε χώρα τελικά καλή ώρα σήμερα και ήθελα να του γράψω ένα κείμενο συμπαράστασης.

Θα μου πεις, ένας Αστυνομικός, συμπαραστέκεται σε ένα νεοναζιστή δολοφόνο;

Ίσως μάλιστα, κάποιοι να μην εκπλαγούν, καθώς τι πιο φυσικό από έναν μπάτσο να υποστηρίζει έναν ακροδεξιό που έσφαξε ένα κουμμούνι;

΄Ωρσε, ζωάδια.

Να ξεκαθαρίσω λοιπόν εδώ, πως πιστεύω ότι ο Ρουπακιάς και το σινάφι του, που είναι ένα μάτσο αμόρφωτων μαχαιροβγαλτών μπράβων, οι οποίοι δεν σέβονται αν μη τι άλλο την ιστορία και τους αγώνες της χώρας για την οποία κόπτονται τόσο πολύ, πρέπει να σαπίσουν στη φυλακή.

Δεν έχουν θέση σε μια κοινωνία την οποία θέλουν να αλλάξουν ντε και καλά σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, χρησιμοποιώντας μάλιστα πολλές φορές, βίαια μέσα.

Είναι τόσο κολλημένοι και άρρωστοι ιδεολογικά, τόσο επικίνδυνοι, που άμα τους δοθεί η ευκαιρία, θα γίνουν άλλοι Χίμλερ και Γκέρινγκ, έτσι και βγουν κάποια στιγμή από τη φυλακή, άπαξ και μπουν.

Δεν πιστεύω ότι πρόκειται να σωφρονιστούν από την τιμωρία, ούτε να ενταχθούν στην κοινωνία ως παραγωγικά μέλη της.

Αλλά βρε αδερφέ, το να τον έχεις τον άλλον στη φυλακή σχεδόν τρία χρόνια, χωρίς να τον έχεις δικάσει, δεν γίνεται ούτε στη Σαουδική Αραβία και δεν το κάνουν ούτε οι Αμερικάνοι στους Ταλιμπάν στο Γουαντάναμο!

Αν εσύ Ελληνική Αστυνομία κι εσύ Δικαστικό Σώμα, είστε τόσο μάγκες, συλλέξτε τα κατάλληλα στοιχεία ώστε να τον δέσετε χειροπόδαρα, δικάστε τον, ρίξτε του δις-τρις ισόβια ή αν δεν τα 'χετε, αθωώστε τον!

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!

Έτσι γίνεται στα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους.

Όπως τον μεταχειρίζεστε τώρα, τον κάνετε μάρτυρα στους μουτζαχεντίν που είναι έξω και τους δίνετε λόγους να πιστεύουν πως μόνο με τον τρόπο τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, ενώ τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας τα κενά της δημοκρατίας, λουφάζοντας σαν το φίδι έτοιμο να χυμήξει στο ανυποψίαστο θύμα του.

Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ, συμπαραστέκομαι στον Γ. Ρουπακιά, του εύχομαι ειλικρινά να φροντίσει να περάσει όσο μπορεί πιο όμορφα τις στιγμές του έξω από τη φυλακή και μακάρι η δικαστική του ταλαιπωρία να τελειώσει πιο σύντομα από τη δική μου, ώστε να δικαστεί, να καταδικαστεί και να τελειώνουμε επιτέλους μ' αυτόν και με τους υπόλοιπους ψεκασμένους επαναστάτες του κώλου.


Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο, αποτελεί αναδημοσίευση ενός άρθρου μου στο eyedoll.gr, στο οποίο πριν τρία χρόνια περίπου συμπαραστεκόμουν στον Κ. Σακκά. Όπου Σακκά έβαλα Ρουπακιά, άλλαξα λιγάκι τις κατηγορίες, et voila! Για να μην έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά στην ευαισθησία των δικαιωμάτων των κρατουμένων, έτσιε;

Διαβάστε επίσης: 

Λευτεριά στον Κ. Σακκα!

Ήσαν μια κάποια λύσις

Θα χαρίσουμε τους μπάτσους στη Χρυσή Αυγή;

Κάφροι - Τιμή - Χρυσή Αυγή

Live fast, die young (NOT)

Live fast, die young.

Αυτό ήταν το μότο του Paul Walker, του διάσημου ηθοποιού του Hollywood, που έφυγε τόσο γρήγορα και τόσο άδικα από τη ζωή, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το περασμένο Σάββατο. Μόλις σαράντα ετών, άφησε πίσω του μία δεκαπεντάχρονη κόρη, η οποία όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος, «είναι μισή ελληνίδα», καθώς η καταγωγή της πρώην συζύγου του είναι από την Ελλάδα.

Και κάπως έτσι, δημιουργήθηκε άλλος ένας θρύλος.
Λίγο το πιασάρικο μότο του, λίγο το γεγονός ότι ήταν εμφανίσιμος, λίγο ο τραγικός τρόπος που σκοτώθηκε και το νεαρό της ηλικίας του, όλοι έχουν λυσσάξει από χθες στο κλάμα και τους οδυρμούς, παρόλο που δεν έχει παίξει και σε καμιά ιδιαίτερη ταινία ή δεν γνώριζαν κάτι από την πρoσωπική του ζωή, που να τους κάνει να ταυτιστούν μαζί του.

Το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής της σειράς ταινιών "Fast & Furious", ταινίες που τον έκαναν διάσημο και με τις οποίες γαλουχήθηκαν οι απανταχού κάγκουρες τα τελευταία δέκα χρόνια, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν η Porsche GT στην οποία επέβαινε ως συνοδηγός καρφώθηκε σε ένα δένδρο και ανεφλέγη, μόνο ως ένα μήνυμα από το σύμπαν μπορώ να το εκλάβω.

Ή μήπως μόνο εγώ βλέπω την τραγική ειρωνεία σε όλο αυτό, από εκείνες που λαμβάνουν χώρα μόνο σε ένα Ομηρικό έπος;

Για το τροχαίο σύμφωνα με δηλώσεις του Σερίφη του Τμήματος που ανέλαβε την προανάκριση, πιθανότατα ευθύνεται η υπερβολική ταχύτητα. Τον οδηγό της Porsche, Roger Rodas, ο Paul τον γνώρισε πριν χρόνια σε αγώνες ταχύτητας και από τότε έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ο Roger ήταν ιδιοκτήτης εταιρείας που «έφτιαχνε» αυτοκίνητα. Ο Paul πριν λίγο καιρό τελείωσε τα γυρίσματα της έβδομης κατά σειρά ταινίας "Fast & Furious".

Οι εν λόγω ταινίες, μαζί με το βιντεοπαιχνίδι Grand Theft Auto, είναι η αιτία που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει της μόδας το μπλε λαμπάκι στους υαλοκαθαριστήρες.
Που θεωρείται cool να μη σταματάς στην Αστυνομία.
Να «πειράζεις» τον κινητήρα του αυτοκινήτου σου και το ηχοσύστημά σου.
Να αντικαθιστάς την εξάτμισή του με ένα μπουρί.
Να συμμετέχεις σε κόντρες και γενικά να παραβιάζεις τον Κ.Ο.Κ.
Όσες περισσότερες παραβιάσεις, τόσο πιο cool.

Και αναρωτιέμαι, προς τί η οιμωγή και ο σπαραγμός; O πρώτος είναι ή ο τελευταίος;

Στην Ελλάδα κάθε μέρα σκοτώνονται κατά μέσο όρο πέντε άνθρωποι σε τροχαία ατυχήματα.

Μάλιστα, είναι η πρώτη αιτία θανάτου για τις ηλικίες 15-29.
Φίλοι μας, συγγενείς μας, γείτονες και συμμαθητές μας. Δικοί μας άνθρωποι.
Έχω ανακοινώσει σε δεκάδες ανθρώπους το θάνατο οικείου τους προσώπου από τροχαίο και ξέρω πως είναι.

Να κρατήσετε για όλους αυτούς τα δάκρυά σας λοιπόν.

Γιατί δεν θα μας λείψουν οι ταινίες του Paul Walker, ούτε η αισθητική και το ήθος που προωθούσαν. Θα λείψει στην οικογένειά του και σε αυτούς που βοηθούσε με τη φιλανθρωπική του δράση, αλλά ως εκεί. Και βρείτε κανένα πρότυπο της προκοπής επιτέλους. Έναν για τον οποίο θα αξίζουν τα δάκρυά σας όταν πεθάνει. Που θα σας κάνει πιο υπεύθυνους και πιο ώριμους.
Γιατί αυτό το "live fast, die young", καλό είναι για τις ταινίες του Hollywood, αλλά για την πραγματική ζωή, μπάζει από παντού.
Κι αν δεν πιστεύετε εμένα, ρωτήστε την κόρη του Walker, τη Meadow:

 eyedoll.gr

Ο εφιάλτης στο δρόμο για το σπίτι με τις λεύκες

Το 2001, όταν τοποθετήθηκα στην Αθήνα, κατέβασα και ένα Golfάκι του '81 που μου ‘χε πάρει λίγους μήνες πριν ο πατέρας μου, για να μετακινούμαι.

Μου ‘βγαλε την ψυχή βέβαια, έμαθα όλα τα μηχανολογικά πάνω του, αφού έπαθε ό,τι βλάβη βάζει ο νους σας που μπορεί να πάθει ένα αυτοκίνητο και σε έξι μήνες το γύρισα πίσω για να αρκεστώ σε ένα Datsun Sunny του '83, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το Golfάκι πάνω από 130 χλμ/ώρα δεν πήγαινε κι αυτά με τετάρτη, γιατί τόσες ταχύτητες είχε. Όταν λίγες εβδομάδες μετά την τοποθέτησή μου, πήγα στα ΚΤΕΛ να παραλάβω τη μάνα μου και τα τάπερ της, στο δρόμο της επιστροφής με ρωτάει κάποια στιγμή:
«Γιατί τρέχεις;». (κλασική μάνα).

Κοιτάω το κοντέρ λοιπόν και τι να δω; Πήγαινα με 120 χλμ/ώρα στη Μεσογείων! Έτσι, χωρίς λόγο! Και το περίεργο είναι πως περισσότεροι με προσπερνούσαν, παρά προσπερνούσα.

Λίγα χρόνια μετά, οδηγούσα σε προσφάτως μονοδρομημένο κεντρικό δρόμο της πόλης απ' όπου κατάγομαι, με δύο λωρίδες κυκλοφορίας και με τον πατέρα μου συνοδηγό (ωχ). Αυτός ο δρόμος, καταλήγει σε κάθετό του, με μία λωρίδα κυκλοφορίας και με υποχρεωτική κατεύθυνση οχημάτων προς τα αριστερά. Φθάνοντας λοιπόν στη διασταύρωση, υπήρχε ουρά αυτοκίνητων που περίμεναν να ανάψει πράσινο, όλα στην αριστερή, το ένα πίσω από το άλλο. Πάω κι εγώ λοιπόν και τσουπ, προσπερνάω όλη την ουρά από δεξιά και βρίσκομαι πρώτος και καλύτερος, μαζί με το διπλανό μου στην αριστερή.
«Αυτές τις εξυπνάδες, στην Αθήνα τις έμαθες;», παρατήρησε αμέσως ο συνοδηγός μου (κλασικός πατέρας).

Το τελευταίο παράδειγμα για να καταλήξω σ' αυτό που θέλω, έρχεται από τα ταξίδια της επιστροφής μου στην Αθήνα.
Ενώ μέχρι τη Θήβα ή την Κόρινθο κινούμαι με 120-140 χλμ/ώρα και με προσπερνά ένας κάθε πέντε χιλιόμετρα, από τη Θήβα ή την Κόρινθο και μετά και ενώ κινούμαι με την ίδια ταχύτητα, με προσπερνούν συνεχώς, από δεξιά, από αριστερά, από τη Λ.Ε.Α., από πάνω, από κάτω, απ' όπου υπάρχει και το παραμικρό κενό, μου αναβοσβήνουν τα φώτα, μου κορνάρουν, μου κάνουν χειρονομίες.

Είναι λες και υπάρχει μια κεραία που εκπέμπει μαλακία στην Πάρνηθα και μας πιάνει όλους όσους βρισκόμαστε σε ακτίνα εκατό χιλιομέτρων! 

Σοβαρά όμως τώρα. Γιατί είμαστε τόσο επιθετικοί οδηγοί στη Αθήνα;

Θα μου πεις, προσπαθώντας να μη δεχθείς το προφανές, πως η κάφρικη οδηγική συμπεριφορά (επιθετικότητα στην οδήγηση, στάθμευση όπου μας βολεύει και όχι όπου επιτρέπεται, αδιαφορία για τον Κ.Ο.Κ. και τους λοιπούς χρήστες της οδού, είτε οδηγούς είτε πεζούς κ.λ.π.), είναι γνωστό ιδιώνυμο του Έλληνα οδηγού και όχι του Αθηναίου συγκεκριμένα.

Αλήθεια όμως, μόνο εγώ έχω παρατηρήσει αυτή την κεραία στην Πάρνηθα;

Αν συνεχίσεις την προσπάθεια να αποφύγεις να κοιτάξεις την αλήθεια κατάματα πουλώντας μου δικαιολογίες, θα μου πεις για την υπερσυγκέντρωση ανθρώπων και οχημάτων, την έλλειψη καλών δρόμων, το άγχος της καθημερινότητας, τις μεγάλες αποστάσεις και άλλα τέτοια.

Μπούρδες!

Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία.
Ακούστε κάποιον που έχει κάνει μερικά χρόνια στο Ανακριτικό της Τροχαίας και έχει μαζέψει αρκετά πολτοποιημένα και καμένα πτώματα από την άσφαλτο. Θα μπορούσα να σας κουράσω με στατιστικά στοιχεία που μιλούν για εκατόμβες νεκρών κάθε χρόνο. Θα μπορούσα να σας διηγηθώ εκατοντάδες ιστορίες των πιο απίθανων τροχαίων ατυχημάτων. Επαναλαμβάνω όμως: τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία.

Πηγαίνετε να χαρείτε τις διακοπές σας στο πατρικό σας, στο ξενοδοχείο σας, στα rooms to let σας και επιστρέψτε χαλαροί, ήρεμοι και με γεμάτες μπαταρίες. 

Δέκα λεπτά πάνω, δέκα λεπτά κάτω, δεν πειράζει. Σημασία έχει να φτάσετε.

Όσο για τους υπόλοιπους που θα μείνουμε στο κλεινόν άστυ, έχουμε υποχρέωση να το ευχαριστηθούμε όσο μπορούμε περισσότερο.

Γιατί, τι πιο όμορφο και χαλαρωτικό, να οδηγείς με καλή παρέα και καλή μουσική, σε μια άδεια Αθήνα;

πρώτη δημοσίευση: eyedoll.gr

Ο σκύλος του Ξάνθιππου και η κακοποίηση ζώων στις μέρες μας

Το 480 π.Χ. όταν ηττήθηκαν οι Έλληνες στις Θερμοπύλες, ο δρόμος για την Αθήνα ήταν πλέον ανοιχτός για τους Πέρσες. Ο Θεμιστοκλής νωρίτερα, ακολουθώντας το ένστικτό του, είχε πείσει με τη ρητορική του δεινότητα και διάφορα τεχνάσματα τους Αθηναίους να επενδύσουν σε "ξύλινα τείχη", κατασκευάζοντας το μεγαλύτερο στόλο στον Ελλαδικό χώρο. Με τον ίδιο τρόπο, έπεισε τους περισσότερους να εκκενώσουν την πόλη τους, αφήνοντάς την βορά στους μαινόμενους Πέρσες, οι οποίοι ανέλαβαν όσους δεν πείστηκαν και κλείστηκαν πίσω από ξύλινα τείχη στην Ακρόπολη.

Μέσα σε αυτούς που πείστηκαν όμως, ήταν και ο πατέρας του νεαρού τότε Περικλή, ο Ξάνθιππος. Εύπορος αριστοκράτης, γνωστός πολιτικός και γενναίος στρατιωτικός, ο μύθος θέλει τον Ξάνθιππο να παίρνει στον Πειραιά -ώστε να μεταφερθούν με άλλους Αθηναίους στη Σαλαμίνα- μαζί με την οικογένειά του και τον αγαπημένο του σκύλο. Εκεί όμως, επειδή οι άνθρωποι ήταν πολλοί και ο χώρος λίγος, είτε κάποιος πέταξε από την τριήρη το σκύλο, είτε τον άφησαν από την αρχή στη στεριά.

Ο σκύλος βλέποντας τον κηδεμόνα του να απομακρύνεται πλέοντας στην απέναντι ακτή, μη αντέχοντας την ιδέα του αποχωρισμού, βούτηξε στο νερό και άρχισε να κολυμπά δίπλα στην τριήρη («τη τριήρει παρανηχόμενος»). Όταν έφτασε πια στη Σαλαμίνα, σωριάστηκε εξαντλημένος στην άμμο. Κάποιοι τότε, εντυπωσιασμένοι από το κατόρθωμα και την αφοσίωσή του, φώναξαν τον Ξάνθιππο και αυτός έτρεξε κοντά στον πιστό του σκύλο. Το μόνο όμως που πρόλαβε το άτυχο ζώο να κάνει, ήταν να του κουνήσει για λίγο την ουρά και να αφήσει την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά του κηδεμόνα του. Συγκινημένος τότε ο Ξάνθιππος, έθαψε τον αγαπημένο του σκύλο σε εκείνο ακριβώς το σημείο, το οποίο έγινε γνωστό ως "Κυνός Σήμα». Το ίδιο σημείο που θάφτηκαν λίγες εβδομάδες μετά, οι ήρωες Σαλαμινομάχοι.

Το 2014 μ.Χ. ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά πολλές συγκινητικές ιστορίες για ζώα, σε όλη την Ελλάδα. Από Σητεία, Αγρίνιο, Σέρρες, Ρόδο, Στύρα και άλλα μέρη, μαθαίνουμε για αποκεφαλισμό κουταβιών, παλούκωμα γατιών και κρέμασμα κυνηγόσκυλων.

Δεν πλήθυναν οι ιστορίες φρίκης όμως, ούτε οι άνθρωποι ξαφνικά εξαχρειώθηκαν. Από μικροί μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον που δεν πείραζε κανέναν να βασανίζουν τα παιδιά της γειτονιάς μας τις αδέσποτες γάτες, ούτε έτρεχε κάτι όταν πετούσε στον κάδο τα νεογέννητα κουτάβια η γιαγιά μας. Τουναντίον μάλιστα. Τα περιστατικά είναι σαφώς λιγότερα από ό,τι στο παρελθόν, αλλά τώρα πια, με τη βοήθεια του διαδικτύου και των Μ.Μ.Ε. αυτά γίνονται ευρέως γνωστά και ευαισθητοποιούν όλο και περισσότερο κόσμο.

Επιπλέον, επίσημες πια μελέτες συνδέουν την κακοποίηση ζώων με την κακοποίηση ανθρώπων. Αυτός που μπορεί ανερυθρίαστα να κάψει ζωντανό ένα κουτάβι, δεν θα σταματήσει εκεί. Θα βιαιοπραγήσει πρώτα στους οικείους του και έπειτα σε όποιον άλλον πυροδοτήσει τον άρρωστο ψυχισμό του.

Εδώ και τρία χρόνια υπάρχει ο Νόμος 4039/12.
Ένας σαφέστερος και αρκετά περιεκτικός νόμος αφιερωμένος στην ευζωία δεσποζόμενων και αδέσποτων ζώων. Με μετέπειτα τροποποιήσεις, αλλά και εγκυκλίους προς τις αρμόδιες υπηρεσίες, έγινε πλέον πιο εύκολη από ποτέ, η καταδίκη λανθασμένων συμπεριφορών κατά των πιστών μας φίλων.

Το μόνο εμπόδιο είναι ένα: η αδιαφορία.

Η αδιαφορία των μαρτύρων και η αδιαφορία των διωκτικών αρχών.
Ειδικά για το τελευταίο, δεν λείπουν οι καταγγελίες για άρνηση λήψης καταγγελιών σε διάφορα Τμήματα της Ελλάδας και για συναδέλφους μη συνεργάσιμους ή απλά αδιάφορους. Αυτό όμως, δυστυχώς, δεν είναι άξιο απορίας, καθώς οι Αστυνομικοί είναι κοινωνοί μιας γενικότερης μη φιλοζωικής νοοτροπίας, που χρειάζεται πολλά παραπάνω από έναν νόμο και μερικές εγκυκλίους για να αλλάξει. 

Ακόμη, τα Τμήματα Τάξης που είναι αρμόδια για τη λήψη αυτών των καταγγελιών, ασχολούνται παράλληλα με χίλια δυο αντικείμενα, από οικοδομικές εργασίες, μέχρι και εγκλεισμό ψυχασθενών και είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον να μπορέσει να γίνει γνώστης ενός τόσο ευρέως νομικού πλαισίου.

Αυτό που έχουν να κάνουν λοιπόν οι καταγγέλοντες, είναι να οπλιστούν με υπομονή και ψυχραιμία. Να είναι ευγενικά επίμονοι, σύντομοι και ξεκάθαροι, αλλά και να ζητούν ενίοτε τη βοήθεια κάποιου από τα δεκάδες φιλοζωικά σωματεία της χώρας. Να θυμούνται επίσης, πως δεν απαιτείται παράβολο ή οτιδήποτε σχετικό για την υποβολή μήνυσης για παραβίαση του Ν. 4039/12.

Και κάπως έτσι, με υπομονή, επιμονή και πάταξη της αδιαφορίας, θα αλλάξουμε σιγά-σιγά, όχι μόνο τη μη φιλοζωική νοοτροπία μας, αλλά και τον κόσμο.

Ρομαντικός; Ίσως. Εγώ το έχω δοκιμάσει όμως, και πιάνει. Εσύ;



πρώτη δημοσίευση στο eyedoll.gr

Ένας Ρομά, σ΄ένα δωμά

Πριν μπω στην Αστυνομία, η εντύπωση που είχα για τον κόσμο περιελάμβανε ουράνια τόξα και αγγελάκια που πετούσαν παίζοντας άρπες, φτερωτούς πολύχρωμους μονόκερους και τέλος πάντων, το πιάσατε το νόημα. Καθώς στην οικογένειά μου μέχρι τότε δεν είχαμε διαζύγια, θανάτους στενών συγγενών, έντονους καυγάδες και γενικά δράματα, απ' ό,τι κατάλαβα αργότερα, ζούσα απομονωνένος σε μια γυαλιστερή φούσκα, προστατευμένος από οτιδήποτε πιπεράτο θα "νοστίμιζε" την άνοστη ζωή μου. Η μόνη επαφή μου με κάτι τέτοιο, ήταν τα σενάρια του Φώσκολου και των χολυγουντιανών action movies.

Μπορεί λοιπόν να φανταστεί κανείς, το σοκ που υπέστη από την πρώτη μου κιόλας πρακτική, στην επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσα. Μιας και είχα καλή σειρά, επίλεξα να την κάνω εκεί και όχι σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί, όπως έκαναν οι περισσότεροι δόκιμοι.

Μέγα λάθος!

Κλέφτες, απατεώνες, επίδοξοι δολοφόνοι, ναρκομανείς, σχιζοφρενείς που κυνηγούσαν με το τσεκούρι τους γονείς τους, αντιδραστικοί φωνακλάδες, μεθυσμένοι, κατ' επάγγελμα ψεύτες, δικομανείς και γενικά άνθρωποι του περιθωρίου, ήταν πλέον η καθημερινή μου συναναστροφή. 

Το σοκ μου δε, γιγαντώνονταν στη σκέψη ότι όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι της πόλης όπου μεγάλωσα, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, μέλη ενός κόσμου που νόμιζα πως υπάρχει μόνο στα πιο φανταστικά σενάρια της μικρής και της μεγάλης οθόνης. Την πρώτη μου κιόλας ημέρα, χρειάστηκε να αναζητήσουμε έναν γνωστό ναρκομανή αθίγγανο, ο οποίος επιτέθηκε με μαχαίρι σε έναν ταξιτζή.

Μέχρι και σήμερα, 14 χρόνια μετά, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ο δρόμος μου διασταυρώθηκε με αυτόν πολλών αθιγγάνων. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες όμως, είναι αυτή ενός 16χρονου που τον συλλάβαμε πριν μερικά χρόνια επ' αυτοφώρω, να οδηγεί το 18τονο φορτηγό του θείου του στην Αττική Οδό.

Λόγω του νεαρού της ηλικίας του, αλλά κακά τα ψέμματα, κυρίως επειδή ήταν καλαμπουρτζής, μέχρι την επομένη οπότε και οδηγήθηκε στον αρμόδιο εισαγγελέα, δεν τον τοποθέτησαμε στα κρατητήρια, πάρα μόνο όταν χρειάστηκε. Έχοντάς τον λοιπόν όλη μέρα μέσα στα πόδια μας, εντρυφήσαμε στην κοσμοθεωρία τη δική του και της "φυλής" του, όπως χαρακτηριστικά έλεγε.

Ήταν ενδεικτικό πως δεν μπορούσε να πιστέψει μια 23χρονη συνάδελφο, ότι δεν έχει κάνει ακόμα παιδιά, καθώς ο ίδιος ήταν ήδη παντρεμένος και είχε ένα γιο. Είχε πάει μόνο στην πρώτη δημοτικού και μετά παράτησε το σχολείο για να βοηθάει τον πατέρα του στη συλλογή παλιοσίδερων, κάτι που θεωρούσε απόλυτα φυσιολογικό και ήθελε να κάνει και ο γιος του στο μέλλον. Δεν είχε ταυτότητα και δεν ήξερε την ημερομηνία γέννησής του, καθώς η μητέρα του από τα έξι συνολικά αδέρφια, είχε δηλώσει τα τέσσερα. Έτσι, τα στοιχεία του ήταν κατά δήλωσή του, μιας και ούτε πιστοποιητικό γέννησης υπήρχε. Μας είπε ακόμη, ότι σε μια καλή εβδομάδα, μπορεί να βγάλουν και 10.000 € από τα παλιά σίδερα, "επειδή είναι μεγάλο το φορτηγό του θείου" και ακολούθως "να πάνε να τα φάνε το ίδιο βράδυ στο Μάκη".

Κατά τα λεγόμενά του, αν και ο ίδιος δεν είχε κάνει ποτέ ναρκωτικά, ούτε είχε πουλήσει,
παραδέχονταν με θλίψη ότι τα ποσοστά ομόφυλών του που έκαναν χρήση, κυρίως ηρωίνης, ήταν πολύ μεγάλα. Επίσης μεγάλα έλεγε πως ήταν τα ποσοστά αυτών που είτε πουλούσαν ναρκωτικά για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους, είτε ως αποκλειστική πηγή εισοδήματος, "γιατί ήταν το μόνο πράγμα που ήξεραν να κάνουν και ήταν εύκολο". Κάτι άλλο που μας έκανε εντύπωση, ήταν πως, κατά τα λεγόμενα του πάντα, υπάρχουν αρκετοί αθίγγανοι, όπως ο θείος του στα Άνω Λιόσια, οι οποίοι έχουν σπίτι, αλλά προτιμούν ενίοτε να μένουν στο τσαντήρι στην πίσω αυλή, "γιατί αισθάνονται πιο άνετα".

Γενικά, σε όλες τις φάσεις της συζήτησης, μας καθιστούσε σαφές πως ο τρόπος σκέψης τους, η νοοτροπία τους και η άποψή τους για τη ζωή, ήταν τελείως διαφορετικά από ό,τι είχαμε οι υπόλοιποι στην ομήγυρη συνηθίσει και αυτό ήταν κάτι που οι ίδιοι επιδίωκαν, χωρίς να έχουν καμία πρόθεση να το αλλάξουν.

Φυσικά, είχα πάψει προ πολλού να σοκάρομαι από αυτά που συναντάω κατά τη διάρκεια της βάρδιάς μου. Είχα μάθει καλά πλέον, πως δουλειά μου δεν είναι να κρίνω αυτόν που έχω απέναντί μου, αλλά να εφαρμόζω το Νόμο, όσο βέβαια αυτό περνούσε από το χέρι μου.
Οι υπόλοιποι απλά έπρεπε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να φροντίσουν να μην τον παραβιάσουν για να μη με βρουν μπροστά τους.

Όποιας..."φυλής" κι αν είναι...


πρώτη δημοσίευση στο eyedoll.gr

Ήσαν μια κάποια λύσις...

Η σωστή Δημοκρατία δεν εκδικείται. 

O Σακκάς δεν έμεινε προφυλακιστέος τρία χρόνια γιατί ήταν κωλόπαιδο. Ούτε γιατί κρίθηκε εκ των προτέρων ένοχος. Ως την τελεσίδικη απόφαση του δικαστηρίου, όλοι είναι αθώοι, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. 

Ακόμα και αν δε συμπαθείς κάποιον κατηγορούμενο, ακόμη και αν κάνει μπαμ ότι είναι ένοχος, όσο σοβαρές και να’ ναι οι πράξεις για τις οποίες κατηγορείται, ακόμη και αν εσύ, ο αντιφασίστας, θέλεις να τον σαπίσεις αντιφασιστικά στο ξύλο και να τον ρίξεις με αντιφαστιστικές, συνοπτικές διαδικασίες σε ένα ανήλιαγο, υγρό μπουντρούμι, ο κατηγορούμενος θεωρείται αθώος, μέχρι να καταδικαστεί. 

Η σωστή Δημοκρατία δεν το παίζει έξυπνη. 

Μέχρι να διαβάσει κανείς το σύνολο μιας δικογραφίας, σπουδάσει νομική και τελειώσει τη σχολή δικαστών, αν εκφέρει απόλυτη γνώμη για αποφάσεις Ανακριτών, Εισαγγελέων, Δικαστών κλπ, είναι απλά ένας ηλίθιος ξερόλας. 

Η σωστή Δημοκρατία έχει κανόνες και τους ακολουθεί, no matter what. 

Όταν κάποιος δεν προφυλακίζεται, δεν σημαίνει ότι αθωώνεται, ούτε ότι δεν είναι δεμένο το κατηγορητήριο. Και όταν προφυλακίζεται, δεν σημαίνει ότι θεωρείται ένοχος. Η προσωρινή κράτηση, όπως είναι ο σωστός όρος, δεν έχει τιμωρητικό χαρακτήρα. Κρατείται προσωρινά κάποιος όταν θεωρείται πιθανό να διαφύγει πριν τη δίκη και είναι πιθανό να διαπράξει νέα αδικήματα μέχρι αυτή. Οι κατηγορίες συνεχίζουν να τον βαραίνουν μέχρι να τελειώσει η δίκη, όταν αυτή γίνει με το καλό, ασχέτως της πίεσης που ασκείται από την κοινή γνώμη ή από αλλού (wink wink). 

Η σωστή Δημοκρατία is a bitch κατά βάθος και έχει τις πισινές της. 

Το γεγονός ότι δεν κρατείται προσωρινά κάποιος υπόδικος, δεν σημαίνει πως μέχρι να γίνει η δίκη δεν μπορεί να διαταχθεί τελικά η προσωρινή κράτησή του, αν προκύψουν νέα στοιχεία για άλλο αδίκημα ή αν δημιουργηθούν υπόνοιες ότι δεν θα παραστεί σε αυτή, προσπαθώντας να αποφύγει την πιθανά επιβαλλόμενη ποινή. 

Η σωστή Δημοκρατία δεν πανικοβάλλεται. 

Δρα ψύχραιμα και μεθοδικά, μέχρι να εκμηδενίσει τον εχθρό της. Γιατί οτιδήποτε λιγότερο είναι ημίμετρο και αν δεν σβήσεις τον εχθρό σου από το χάρτη, αργά ή γρήγορα θα τον βρεις μπροστά σου.  

Και για να μην παρεξηγηθώ, η σωστή Δημοκρατία, μειδιά σαρδόνια κάθε φορά που ακούει από απροσάρμοστους, ψευδοεπαναστάτες κάφρους, να λένε ότι διώκονται για πολιτικούς λόγους. Το άκουσε από τον Κουφοντίνα, το άκουσε και από τον Κασιδιάρη. 

Όλοι αυτοί πρέπει να το πάρουν απλά απόφαση. Εχθρός της Δημοκρατίας είναι όποιος παραβιάζει το Νόμο. Τον παραβίασες; Πας φυλακή. Τέλος. 

Και να σας πω και κάτι; Εμένα κάποιο πουλάκι μου σφύριξε πως δεν υπάρχουν στ’ αλήθεια βάρβαροι. Μόνο κριτές, δικαστές, κουτσομπόλες, που σχολιάζουν τα τεκταινόμενα βλέποντάς τα από απόσταση και μέσα από τα χρωματιστά τους γυαλιά. Άλλα με μπλε φακούς, άλλα με μαύρους, άλλα με κόκκινους. Όλοι αυτοί πρέπει όμως να βγάλουν το σκασμό και να αφήσουν τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. 

Γιατί, όπως γυρνούν ανήσυχοι στα σπίτια τους απ’ τις πλατείες και τους δρόμους, έχουν συλλογιστεί τι θα απογίνουν χωρίς βαρβάρους; Με ποιους θα ασχολούνται αν διαψευσθούν από την αποτελεσματικότητα της δικαιοσύνης; Ποιον θα’ χουν να τα ρίχνουν όλα; Γιατί οφείλουν να παραδεχτούν πως, όσο να’ ναι, αυτοί οι άνθρωποι ήσαν μια κάποια λύσις...

eyedoll.gr

Οι κοντινές σου Ιθάκες

Καθώς διανύω τις τελευταίες ημέρες των διακοπών με την οικογένεια, μου συνέβη κάτι που θα' θελα να το μοιραστώ, μιας και είναι από αυτά που σε κάνουν πιο σοφό, ώστε να καταλάβεις τι σημαίνουν οι Ιθάκες. 

Μας πρότειναν λοιπόν, να πάμε στην παραλία Σαμικού. Προχωράμε στην εθνική, βλέπουμε "ΣΑΜΙΚΟ" δεξιά, στρίβουμε δεξιά, που είναι και η κατεύθυνση της θάλασσας άλλωστε. Αρχίζει όμως ο δρόμος να ανηφορίζει κι εμείς να αφήνουμε τη θάλασσα πίσω μας. Μετά από δυο-τρία χιλιόμετρα και ενώ έχουμε φτάσει πλέον σ' ένα γραφικό χωριουδάκι που βλέπει από ψηλά το βαθύ γαλάζιο, αρκετά χιλιόμετρα όμως μακριά του, αρχίζουμε να αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά.

Προχωράμε και προχωράμε με τα αυτοκίνητο μέσα από κάτι στενότατα πλακοστρωμένα, ελικοειδή δρομάκια και ανάμεσα από πολύχρωμα, μικρά, δίπατα σπίτια, ώσπου φτάνουμε σε αδιέξοδο. Δεξιά μας, ένα υπέροχο, μικρό εκκλησάκι. Μπροστά μας, μία κατά τα φαινόμενα, παλιά κρήνη με τρεχούμενο νερό. Αριστερά μας, πλαγιά κατάφυτη από ελιές, πεύκα και πουρνάρια. Θάλασσα πουθενά. Ούτε με τα κιάλια. 

Αποφασίζω να σταθμεύσω το αυτοκίνητο και να περπατήσω πενήντα μέτρα πίσω, ώστε να ρωτήσω μια γιαγιά που καθόταν σ' ένα πεζούλι -ήταν δεν ήταν ενενήντα χρόνων. 

"Καλησπέρα!", της λέω. Μου χαμογελάει έκπληκτη, μ' ένα χαμόγελο που αν ήταν πιο γλυκό, θα έπρεπε να χτυπήσω επί τόπου ένεση ινσουλίνης από το ζάχαρο που θα ανέβαζα. 

"…Ωραίο το χωριό σας, αλλά μάλλον δεν θέλαμε να ‘ρθουμε εδώ". 

Συνεχίζει να μου χαμογελάει, το ίδιο έκπληκτη, το ίδιο γλυκά και με το ίδιο βλέμμα κοιτάω-τον-πλάτανο-πίσω-σου-λες-και-είσαι-διάφανος. 

Συνεχίζω να της μιλάω. 

"Το Σαμικό είν' εδώ;". 

"Εεε;". 

"Λέω, το Σαμικό είναι εδώ;". 

"Το Γιώργο;", μου λέει και αρχίζω να την κοιτάω με το ίδιο βλέμμα, προσπαθώντας να μη βάλω τα γέλια. 

"Το Σαμικό είν' εδώ;" επαναλαμβάνω φωναχτά, σκεπτόμενος πως δεν θα κάνουμε μπάνιο σήμερα, αλλά ίσως και ποτέ. 

Μου γνέφει καταφατικά. 

Ωραία, αρχίζουμε να βγάζουμε μια άκρη, σκέφτομαι. 

"Για την παραλία πώς πάμε;", τη ρωτάω φωναχτά. 

"Ουουου, εσύ έχεις χαθεί για τα καλά!", μου λέει και βάζει τα γέλια. 

"Έτσι φαίνεται. Τώρα τί κάνουμε;". 

"Θα πας πίσω, από 'κει που ήρθες και θα ρωτήσεις μια κυρία που κάθεται σε κάτι σκαλιά. Την είδες, δεν την είδες όπως ερχόσουν; Όλο εκεί κάθεται αυτή". 

Της γνέφω καταφατικά -δεν είχα δει καμιά κυρία όπως ερχόμουν- και επιστρέφω χαμογελώντας στο αυτοκίνητο. Περιμένει η γυναίκα μου να της πω πού θα πάμε, εγώ της διηγούμαι τον παραπάνω διάλογο και ξεσπάμε και οι δύο στα γέλια. Κατεβαίνουμε, πίνουμε νεράκι από την κρήνη -δροσίστηκε η καρδούλα μας- ρεμβάζουμε το τοπίο για λίγο και φεύγουμε χαμογελαστοί. 

Τελικά, εμείς ψάχναμε, λέει, το Κάτω Σαμικό, τέσσερα-πέντε χιλιόμετρα πιο κάτω στην εθνική από εκεί που στρίψαμε και όντως το βρήκαμε, με τα πολλά. Με μια παραλία, ονειρική. Ούτε στο Χαβάη 5-0 είχαν τέτοιες. 

Αλλά τί να το κάνεις; Εμένα στο μυαλό μου χαράχθηκε το εκκλησάκι, το γάργαρο νερό της κρήνης, τα πολύχρωμα σπιτάκια, η κατάφυτη πλαγιά και φυσικά, η γιαγιούλα. Με το γλυκό χαμόγελο, το διαπεραστικό βλέμμα, τα βουλωμένα αυτιά και την αξεπέραστη ικανότητα να δίνει οδηγίες. 

Μακάρι όλοι οι πηγαιμοί μου να είναι τέτοιοι, ευχόμουν μέσα μου ξαπλωμένος στην άμμο. Κι εγώ υπόσχομαι πως δεν θα φοβάμαι ούτε τους Λαιστρυγόνες, ούτε τους Κύκλωπες.

eyedoll.gr

Σ΄ευχαριστώ μπέμπα μου!

Είδα προχθές τη διαφήμιση γνωστής εταιρίας βρεφικών πάνων, που έλεγε ότι μέχρι να ξεκινήσει να χρησιμοποιεί το γιογιό το μωράκι σας, θα του αλλάξετε πάνω κάτω 4.500 πάνες!

WTF ?!

Εμένα δεν μου το' χε πει κανένας αυτό! Εννοώ, πως, εντάξει, δεν πήγα και τελείως αδιάβαστος. Μου 'χαν πει ότι θα παίξει πολύ σκατό. Και ήδη από τους πρώτους κιόλας μήνες, έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, ότι θα υπάρξουν πολλές, ατελείωτες, βασανιστικές νύχτες, που θα πλήρωνα και 1000 € για να διακτινιστώ στο αφράτο κρεβάτι ενός ήσυχου ξενοδοχείου.

Ότι θα χανόμουν σχεδόν με όλους τους φίλους μου, εκτός από αυτούς που μιλάμε για δοντάκια, καροτσάκια, φουστανάκια, δαχτυλάκια, σκατουλάκια και γενικά όλα τα -άκια.

Ότι όλοι θα ανακατευόντουσαν και θα είχαν άποψη για το πώς πρέπει να μεγαλώσει το δικό μου το παιδί.

Ότι, παρόλο που θα το απέφευγα ωσάν ο διάολος το λιβάνι, θα έπηζα στο ροζ.

Ροζ στο κρεβάτι, ροζ στην αλλαξιέρα, ροζ στα ρούχα, ροζ στα παπούτσια, ροζ κορδέλα στα μαλλιά, ροζ, ροζ, ροζ!

Ότι κάθε φορά που θα πήγαινα να γλυκοκοιτάξω ένα πιπίνι, αμέσως θα έφερνα στο μυαλό μου τον εαυτό μου μετά από καμιά 15αριά χρόνια, να κυνηγάω με το οπλισμένο μου Walther P99, το γκόμενό της...

Ότι κάθε φορά που θα ήλεγχα ένα ύποπτο όχημα με τέσσερα άγνωστα άτομα μέσα, θα σκεφτόμουν συνεχώς, αυτό ακριβώς το παιδί.

Ότι κάθε φορά που θα με απειλούσε κάποιος με μετάθεση στα σύνορα επειδή του βεβαίωσα μια παράβαση, δε θα γελούσα δυνατά όπως πριν, αλλά θα χαμογελούσα σκεπτόμενος τη μία πιθανότητα στο εκατομμύριο που θα μπορούσε να το καταφέρει, ταλαιπωρώντας πρώτα απ’ όλους αυτή.

Ότι κάθε φορά που θα έπρεπε να δουλέψω (απλήρωτες) υπερωρίες, σ’ ένα κατάμεστο γήπεδο, σε μια διασταύρωση κάτω από τον καυτό ήλιο ή την καταρρακτώδη βροχή, περιμένοντας τη διέλευση ενός «επισήμου» ή στη μεταγωγή ενός κρατουμένου, θα μου έλειπε τόσο, που θα πόναγα μέσα μου...

Αλλά για το Θεό, ποτέ δεν μου είπε κανένας ότι θα άλλαζα κοντά 5.000 πάνες!

Δηλαδή, φαντάζομαι μετά από ενάμιση χρόνο περίπου, να' μαι όπως ο Κούρκουλος στην περίφημη κατάθεσή του και να ωρύομαι:

Όχι άλλο κάρβουνο! 

Αλλά να πω την αλήθεια, ούτε εγώ θα μου τα' λεγα αυτά. Αν όλα αυτά βγαίναν παρά έξω, δεν θα 'κανε κανένας παιδιά.

Αντιθέτως, θα μου έλεγα ότι κάθε φορά που γυρίζω κατάκοπος σπίτι, τη βλέπω και φωτίζει η ψυχή μου.

Ότι καλό είναι και το ροζάκι βρε αδερφέ! Να φωτίσει λίγο ο τόπος! Κι άμα παίζει και κανένα στρασάκι, ακόμα καλύτερα!

Ότι κάθε φορά που την ταΐζω βρασμένο παντζάρι, τη βλέπω και γελάω σαν να έχω τον πιο αστείο κλόουν του κόσμου μπροστά μου.

Ότι μεταξύ περιπολιών, συλλήψεων και καταδιώξεων, δεν αφήνω κανέναν συνάδελφο σε ησυχία αν δε δει όλες τις φωτογραφίες της στο κινητό μου με τα πρόσφατα κατορθώματά της.

Ότι κάθε φορά που της μαθαίνω κάτι καινούριο, αισθάνομαι ο πιο περήφανος άνθρωπος στον κόσμο. Ότι κάθε φορά που προσπαθεί να ψελλίσει κάτι, κρέμομαι από τα χείλη της, σαν θα ξεστομίσει κάτι από το οποίο εξαρτώνται όλες οι τύχες του κόσμου.

Ότι μετά από πολλές ώρες προσπαθειών να κοιμηθεί, κάθομαι απλά και την κοιτάω. Έτσι. Γιατί είναι το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου.

Τέτοια πράγματα τέλος πάντων και σταματάω εδώ, γιατί…μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου...

Για όλα αυτά λοιπόν, και τα καλά και τα άσχημα, σ' ευχαριστώ μπέμπα μου! Χρόνια μας καλά!

eyedoll.gr

Το δόγμα του ρέματος

Στα είκοσι μέτρα από το σπίτι της πεθεράς μου, υπάρχει ένα μπαζωμένο ρέμα. Η αυλή του σπιτιού απέναντί της έχει πλημμυρίσει και το ρέμα τις ημέρες όπως η προχθεσινή που έριχνε γατόσκυλα, ξαναβιώνει τα περασμένα μεγαλεία του. Τις εποχές προ 1960. Πριν έρθει η πεθερά μου και οι υπόλοιποι στην Αθήνα από τα χωριά τους και το μπαζώσουν για να χτίσουν πάνω του, εκμεταλλευόμενοι κάθε σπιθαμή (μη) διαθέσιμης γης που υπήρχε στην Αττική. 

Λίγο το κράτος τους ενθάρρυνε στην αρχή, λίγο δεν τους εμπόδισε αποτελεσματικά, λίγο μετά αγόραζε τις ψήφους τους νομιμοποιώντας ύστερα από κάθε εκλογές την όποια πολεοδομική παρανομία στην οποία είχαν υποπέσει, εκμεταλλευόμενο το γεγονός ότι όλοι σχεδόν ήθελαν να βολευτούν χτίζοντας όπου να’ ναι, χωρίς να σκέφτονται τις μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Και ξαφνικά εκεί που το ρέμα κατέβαζε νερό από τις παρυφές της Πάρνηθας και ενώνονταν κάποια στιγμή με τον Κηφισό, βούλωσε και το νερό δεν είχε πού να πάει, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν όλοι όσοι βρίσκονται κατά μήκος του. Και αυτοί που ζουν επάνω του και φταίνε, αλλά και οι γύρω του, που δεν φταίνε φυσικά σε τίποτα.

 Ή μήπως φταίνε; 

Υποθέτω ότι αν σήμερα έβγαινε μια απόφαση πως «αύριο μέχρι τις 24:00 θα γκρεμίσουμε όλα τα αυθαίρετα που είναι χτισμένα σε απόσταση εικοσιπέντε μέτρων γύρω και πάνω από ρέματα και κοίτες ποταμών», θα μιλούσαμε για «πρωτοφανή απόφαση που δεν έχει ληφθεί σε καμιά χώρα του δυτικού κόσμου, ούτε σε περιόδους δικτατορίας». Και θα λέγαμε, πως μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά. Πως οι περισσότεροι είναι νοικοκυραίοι. Πως δεν έχουν πού αλλού να ζήσουν. Πως πολλοί έτσι το αγόρασαν το σπίτι, χωρίς να ξέρουν ότι περνούσε ρέμα από εκεί, και πως παρόλο που πλημμύριζε δυο φορές το χρόνο ο δρόμος και η αυλή τους, δεν πήγε το μυαλό τους. Κι αν πήγε, δεν τους πολυένοιαξε, γιατί τουλάχιστον είχαν το σπιτάκι τους, που το χτίσανε με τον ιδρώτα τους, χωρίς να κλέψουν από κανέναν. Πως το δικό τους το σπίτι δεν είναι πάνω στο ρέμα όπως των άλλων, αλλά ακριβώς δίπλα από αυτό. Πως στην τελική, δεν φταίνε αυτοί, αλλά το κράτος που τους νομιμοποίησε.  

Βέβαια, το κράτος θα έλεγε πως έχει καλές προθέσεις γι’ αυτή του την πρωτοφανή απόφαση. Να μπει επιτέλους μια κάποια τάξη. Να ξέρουμε τι ρέματα υπάρχουν και να μην κινδυνεύουν περιουσίες και ζωές με κάθε ψιχάλα. 

Αλλά ο δρόμος για την κόλαση, χτίστηκε με καλές προθέσεις. 

Κι αν έβγαινε ένας νόμος μετά από λίγους μήνες και έλεγε πως επιτρέπονται μόνο ξενοδοχειακές μονάδες πάνω σε ποτάμια και ρέματα; Κι αν μετά τις επόμενες εκλογές, η επόμενη Κυβέρνηση έλεγε πως ξανανομιμοποιούνται τα αυθαίρετα; Κι αν δεν είναι αυτό όντως η απαρχή της εφαρμογής του δόγματος της μηδαμινής ανοχής στην απανταχού αυθαιρεσία από 'δω και πέρα, αλλά στάχτη στα μάτια για να μην ασχολούμαστε με άλλα πιο σημαντικά;

Πώς όμως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή; Πώς μπορούν να εκλείψουν παθογένειες δεκαετιών; Πώς κάνει κανείς ομελέτα, χωρίς να σπάσει αυγά; Κρίμα για τους νοικοκυραίους που θα βρεθούν στο υπάρχει άλλος τρόπος να ρέει το νερό μετά από κάθε νεροποντή με ασφάλεια για όλους και να βελτιωθεί αισθητικά η περιοχή κατά μήκος του ρέματος, εκτός από το να το γκρεμιστούν συθέμελα τα σπίτια που το πνίγουν;
δρόμο. Και μπορεί όντως τελικά οι προθέσεις του κράτους να μην είναι τόσο αγαθές ή να μην του βγει το όποιο σχέδιο έχει, αλλά πραγματικά,

Και το λέω εγώ που μένω έναν όροφο πάνω από την πεθερά μου. 

Στο ίδιο σπίτι που βρίσκεται εικοσιπέντε μέτρα από το ρέμα 

  

eyedoll.gr

Λευτεριά στον Κ. Σακκά!

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στο Εφετείο Αθηνών ως μάρτυρας σε μία από τις πολλές υποθέσεις που επιλαμβανόμαστε οι Αστυνομικοί και μετά τραβιόμαστε χρόνια στα δικαστήρια, ώστε να καταθέσουμε πως ο ελέφαντας, είναι ελέφαντας.

 Και -ω, τί έκπληξή- η υπόθεση αναβλήθηκε. 


Μη φανταστείτε πως ήμασταν τίποτα τελευταίοι.
Δέκατη έκτη υπόθεση από τις τριαντατέσσερις (?!) συνολικά που είχαν προγραμματιστεί για εκείνο το πρωινό, μόνο στη συγκεκριμένη αίθουσα. Ζήτημα αν έφτασε μέχρι την έβδομη τελικά. Και μιλάμε για υποθέσεις σοβαρές, ληστείες, ναρκωτικά, κλοπές και άλλα παρόμοια, όχι χαζά.

Ενώ λοιπόν περίμενα έξω στο διάδρομο μέχρι το κλείσιμο, μιας και στο τέλος παίρνουν παρουσίες από όσους κλήθηκαν και αν φύγεις το πρωί βλέποντας πως δεν πρόκειται να εκδικαστεί ποτέ η δική σου, θα κατηγορηθείς για λιπομαρτυρία, διαπίστωσα πως το όλο σκηνικό είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, από την αρχή ως το τέλος. 

Κάντε μόνοι σας τους παραλληλισμούς με την καθημερινότητά μας, μέχρι να φτάσουμε στο θέμα μας.

Φθάνοντας, χάθηκα για 10 λεπτά στο αχανές κτίριο, λόγω της ελλειπούς σήμανσης που καθοδηγεί (λέμε τώρα) τον κόσμο στις αίθουσες. Άσε που δε με έλεγξε κανείς μπαίνοντας. Ξέρετε ότι 5-6 φορές το μήνα εκκενώνεται όλο το κτίριο, λόγω τηλεφωνήματος για τοποθέτηση βόμβας; 
Μάθετέ το.

Βρίσκοντας με τα πολλά την αίθουσα, δε μπορούσα καν να μπω, γιατί αυτή είχε καταληφθεί από δεκάδες αθίγγανους, με τα κίτρινα πουκάμισά τους, τις καδένες τους και τις καουμπόικες μπότες τους, όπως και αθίγγανες με τα μωρά τους, τα βυζιά τους και την ικανότητά τους να σου τρυπούν το τύμπανο κάθε φορά που μιλάνε.

Όλοι αυτοί, είχαν έρθει να συμπαρασταθούν σε άλλους αθίγγανους (προφανώς), οι οποίοι κατηγορούνταν για "ληστείες από κοινού και κατ' εξακολούθηση".

Δικηγόρος των κατηγορουμένων, ήταν ένας γνωστός μεγαλοδικηγόρος, που περπατούσε στο χώρο, όπως ακριβώς αγόρευε: υπερφίαλα και απαξιωτικά προς τους θεσμούς, αφού γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι τίποτα δε λειτουργεί. Σα να μας κορόιδευε μεσ' στα μούτρα μας ένα πράμα.

Οι συνάδελφοί που περιμέναμε για τις υποθέσεις μας, συζητούσαμε, κλασσικά όπως σε όλες τις ουρές παντού για τις περικοπές, αλλά και την περίφημη αναδιάρθρωση της Αστυνομίας, που την περιμένουμε την έρμη από πέρσι κι όλο έρχεται. Επιβεβαίωσα ακόμη μια φορά, πως το ηθικό όλων ήταν στο ναδίρ.

Το καλύτερο που άκουσα από έναν ήταν: "Σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ ξανά. Αφού τους αφήνουν να φύγουν και εν τω μεταξύ εμείς τραβιόμαστε χρόνια. Γιατί να ταλαιπωρούμαι και για ποιον;"

Στους διαδρόμους υπήρχαν παντού κολλημένες με σελοτέιπ, απαγορευτικές του καπνίσματος, χάρτινες πινακίδες. Παρόλα αυτά, συχνά πυκνά έπρεπε να φεύγω, ώστε να παίρνω μερικές ανάσες οξυγόνου και να επανέρχομαι, έτοιμος να πάρω τη δόση του καρκίνου που μου αναλογεί.
Και τις γόπες τις πετάμε κάτω στο πάτωμα ε, για να μην ξεχνιόμαστε.

Τελικά, από τις υποθέσεις που αναβλήθηκαν, όσοι κατηγορούμενοι είχαν κριθεί προφυλακιστέοι, επανεγκλείστηκαν στις φυλακές μέχρι να δικαστούν εκ νέου.
Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουν.

Και ερχόμαστε στο κυρίως θέμα μας, γιατί όλο το παραπάνω ήταν μια εισαγωγή και σας το πήγαινα λάου λάου.

Διαβάζω από τον Απρίλιο, για την απεργία πείνας που έχει ξεκινήσει ο Κώστας Σακκάς, ένας εκ των κατηγορουμένων για συμμετοχή στη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς και ήθελα και εγώ να του γράψω ένα κείμενο συμπαράστασης.

Θα μου πεις, ένας "μπάτσος", συμπαραστέκεται σε έναν τρομοκράτη;

Να ξεκαθαρίσω εδώ, πως πιστεύω ότι ο Σακκάς και το συνάφι του "που παραδέχονται την κατοχή του οπλισμού, των εκρηκτικών και των πλαστών ταυτοτήτων που βρέθηκαν πάνω τους, αλλά όχι τις κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση" πρέπει να σαπίσουν στη φυλακή. 

Δεν έχουν θέση σε μια κοινωνία την οποία θέλουν να αλλάξουν σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, χρησιμοποιώντας μάλιστα βίαια μέσα.
Είναι τόσο κολλημένοι και άρρωστοι ιδεολογικά που θα γίνουν άλλοι Μαζιώτηδες έτσι και βγουν σε λίγα χρόνια από τη φυλακή.
Δεν πρόκειται να σωφρονιστούν από την τιμωρία, ούτε να ενταχθούν στην κοινωνία ως παραγωγικά μέλη της.

Αλλά βρε αδερφέ, το να τον έχεις τον άλλον στη φυλακή σχεδόν τρία χρόνια, χωρίς να τον έχεις δικάσει, δε γίνεται ούτε στη Σαουδική Αραβία και δε το κάνουν ούτε οι Αμερικάνοι στους Ταλιμπάν!

Αν εσυ Ελληνική Αστυνομία κι εσύ Δικαστικό Σώμα, είστε τόσο μάγκες, συλλέξτε τα κατάλληλα στοιχεία ώστε να τον δέσετε χειροπόδαρα, δικάστε τον, ρίξτε του δις-τρις ισόβια ή αν δε τα'χετε αθωώστε τον!

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!
Έτσι γίνεται στα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους.

Έτσι όπως τον μεταχειρίζεστε τώρα, τον κάνετε μάρτυρα στους μουτζαχεντίν που είναι έξω και τους δίνετε λόγους να πιστεύουν πως μόνο με τον τρόπο τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Γι' αυτό λοιπόν και εγώ, συμπαραστέκομαι στον Κ. Σακκά, του εύχομαι ειλικρινά γρήγορη ανάρρωση και μακάρι η δικαστική του ταλαιπωρία να τελειώσει πιο σύντομα από τη δική μου, ώστε να δικαστεί, να καταδικαστεί και να τελειώνουμε μ' αυτόν και με τους υπόλοιπους επαναστάτες του κώλου.

oh, the irony

 eyedoll.gr

Έχουμε κι εμείς μάνες

Όλοι έχουμε διαβάσει τις δακρύβρεχτες επιστολές Αστυνομικών σε διάφορα ιστολόγια. 

Αν δεν έχετε, να το κάνετε. Σίγουρα θα σας έρθουν μνήμες από την κλαμμένη, βλαμμένη και άρτι απαχθείσα Σελήνη, να κείται ημιλιπόθυμη στο πάτωμα, στο επεισόδιο 12649 της "Λάμψης" (ή του «Καλημέρα Ζωή»; Πάντα τα μπέρδευα αυτά). 

Τι, ότι «έχουμε κι εμείς μάνες». 

Τι, ότι «δεν είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού». 

Τι, ότι μας φτύνουν στις διαδηλώσεις. 

Τι, ότι σπρώχνουμε τα περιπολικά για να μεταβούμε σε ένα συμβάν. 

Τι, ότι μας βρίζουν όταν τους γράφουμε. 

Τι, ότι μας βρίζουν όταν δεν τους γράφουμε. 

Τι, ότι μας βρίζουν γενικώς. 

Η λίστα είναι ατελείωτη και όσο μεγαλώνει, να το δάκρυ κορόμηλο! 

Μήπως όμως να το βλέπαμε λίγο αλλιώς; Λίγο...αντίστροφα; 

Μήπως την επόμενη φορά που θα σταματήσουμε κάποιον να τον γράψουμε, να μη μασάμε Βig Βabol με γεύση πεπόνι, χωρίς πηλίκιο («για να μη χαλάσει ο ζελές»), με το αλατισμένο γύρω απ' τις μασχάλες πουκάμισο και να μην του απευθυνθούμε λες και τον ξέρουμε από χθες; 

Μήπως όταν θα έρθει η άλλη δαρμένη απ' τον άντρα της, να πιάσουμε κατευθείαν στιλό για να γράψουμε και να μην προσπαθήσουμε να το «πνίξουμε», προωθώντας μια ντεμέκ συμβιβαστική λύση, υποκρινόμενοι πως «καταλαβαίνουμε το πρόβλημά της»; 

Μήπως όταν θα πιάσουμε το λωποδύτη, πρώτα να αρχίσουμε τις ερωτήσεις και μετά τις σφαλιάρες; -Μήπως προτού γκρινιάξουμε για το χαρχαλιασμένο Xsara, να ξεκινήσουμε να το οδηγούμε όπως το δικό μας και όχι σαν να μην πρόκειται να το ξαναδούμε ποτέ; 

Μήπως όταν πλησιάζει το «μπλοκ των αντιεξουσιαστών» (μη χέσω), να μην τους γνέψουμε με το κωλοδάχτυλο; 

Η λίστα είναι εξίσου μεγάλη αλλά δεν συνεχίζω, γιατί οι συνάδελφοι θα με πουν υπερβολικό και θα μου 'ρθει κανένα κορόμηλο στο κεφάλι! Και όποιος δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά (όπως εγώ), μήπως να αρχίσει να συγκρατεί αυτούς που τα κάνουν (όπως ΔΕΝ κάνω KAI εγώ); 

Ο προκατειλημμένος και ο δογματικός, πάλι θα μας βρίσει. Μήπως όμως, επειδή αυτός θα κάνει σημαία της αντιαστυνομικής ρητορικής του τις παραπάνω και άλλες, λίγες ομολογουμένως, εξαιρέσεις -μήπως λέω- να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε το σεβασμό των υπολοίπων με την υποδειγματική, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, συμπεριφορά μας; Και να δίνουμε το καλό παράδειγμα χωρίς να κλαίμε ή χειρότερα, να απαιτούμε; 

Λέω μήπως...

www.eyedoll.gr/