Ο σκύλος του Ξάνθιππου και η κακοποίηση ζώων στις μέρες μας

Το 480 π.Χ. όταν ηττήθηκαν οι Έλληνες στις Θερμοπύλες, ο δρόμος για την Αθήνα ήταν πλέον ανοιχτός για τους Πέρσες. Ο Θεμιστοκλής νωρίτερα, ακολουθώντας το ένστικτό του, είχε πείσει με τη ρητορική του δεινότητα και διάφορα τεχνάσματα τους Αθηναίους να επενδύσουν σε "ξύλινα τείχη", κατασκευάζοντας το μεγαλύτερο στόλο στον Ελλαδικό χώρο. Με τον ίδιο τρόπο, έπεισε τους περισσότερους να εκκενώσουν την πόλη τους, αφήνοντάς την βορά στους μαινόμενους Πέρσες, οι οποίοι ανέλαβαν όσους δεν πείστηκαν και κλείστηκαν πίσω από ξύλινα τείχη στην Ακρόπολη.

Μέσα σε αυτούς που πείστηκαν όμως, ήταν και ο πατέρας του νεαρού τότε Περικλή, ο Ξάνθιππος. Εύπορος αριστοκράτης, γνωστός πολιτικός και γενναίος στρατιωτικός, ο μύθος θέλει τον Ξάνθιππο να παίρνει στον Πειραιά -ώστε να μεταφερθούν με άλλους Αθηναίους στη Σαλαμίνα- μαζί με την οικογένειά του και τον αγαπημένο του σκύλο. Εκεί όμως, επειδή οι άνθρωποι ήταν πολλοί και ο χώρος λίγος, είτε κάποιος πέταξε από την τριήρη το σκύλο, είτε τον άφησαν από την αρχή στη στεριά.

Ο σκύλος βλέποντας τον κηδεμόνα του να απομακρύνεται πλέοντας στην απέναντι ακτή, μη αντέχοντας την ιδέα του αποχωρισμού, βούτηξε στο νερό και άρχισε να κολυμπά δίπλα στην τριήρη («τη τριήρει παρανηχόμενος»). Όταν έφτασε πια στη Σαλαμίνα, σωριάστηκε εξαντλημένος στην άμμο. Κάποιοι τότε, εντυπωσιασμένοι από το κατόρθωμα και την αφοσίωσή του, φώναξαν τον Ξάνθιππο και αυτός έτρεξε κοντά στον πιστό του σκύλο. Το μόνο όμως που πρόλαβε το άτυχο ζώο να κάνει, ήταν να του κουνήσει για λίγο την ουρά και να αφήσει την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά του κηδεμόνα του. Συγκινημένος τότε ο Ξάνθιππος, έθαψε τον αγαπημένο του σκύλο σε εκείνο ακριβώς το σημείο, το οποίο έγινε γνωστό ως "Κυνός Σήμα». Το ίδιο σημείο που θάφτηκαν λίγες εβδομάδες μετά, οι ήρωες Σαλαμινομάχοι.

Το 2014 μ.Χ. ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά πολλές συγκινητικές ιστορίες για ζώα, σε όλη την Ελλάδα. Από Σητεία, Αγρίνιο, Σέρρες, Ρόδο, Στύρα και άλλα μέρη, μαθαίνουμε για αποκεφαλισμό κουταβιών, παλούκωμα γατιών και κρέμασμα κυνηγόσκυλων.

Δεν πλήθυναν οι ιστορίες φρίκης όμως, ούτε οι άνθρωποι ξαφνικά εξαχρειώθηκαν. Από μικροί μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον που δεν πείραζε κανέναν να βασανίζουν τα παιδιά της γειτονιάς μας τις αδέσποτες γάτες, ούτε έτρεχε κάτι όταν πετούσε στον κάδο τα νεογέννητα κουτάβια η γιαγιά μας. Τουναντίον μάλιστα. Τα περιστατικά είναι σαφώς λιγότερα από ό,τι στο παρελθόν, αλλά τώρα πια, με τη βοήθεια του διαδικτύου και των Μ.Μ.Ε. αυτά γίνονται ευρέως γνωστά και ευαισθητοποιούν όλο και περισσότερο κόσμο.

Επιπλέον, επίσημες πια μελέτες συνδέουν την κακοποίηση ζώων με την κακοποίηση ανθρώπων. Αυτός που μπορεί ανερυθρίαστα να κάψει ζωντανό ένα κουτάβι, δεν θα σταματήσει εκεί. Θα βιαιοπραγήσει πρώτα στους οικείους του και έπειτα σε όποιον άλλον πυροδοτήσει τον άρρωστο ψυχισμό του.

Εδώ και τρία χρόνια υπάρχει ο Νόμος 4039/12.
Ένας σαφέστερος και αρκετά περιεκτικός νόμος αφιερωμένος στην ευζωία δεσποζόμενων και αδέσποτων ζώων. Με μετέπειτα τροποποιήσεις, αλλά και εγκυκλίους προς τις αρμόδιες υπηρεσίες, έγινε πλέον πιο εύκολη από ποτέ, η καταδίκη λανθασμένων συμπεριφορών κατά των πιστών μας φίλων.

Το μόνο εμπόδιο είναι ένα: η αδιαφορία.

Η αδιαφορία των μαρτύρων και η αδιαφορία των διωκτικών αρχών.
Ειδικά για το τελευταίο, δεν λείπουν οι καταγγελίες για άρνηση λήψης καταγγελιών σε διάφορα Τμήματα της Ελλάδας και για συναδέλφους μη συνεργάσιμους ή απλά αδιάφορους. Αυτό όμως, δυστυχώς, δεν είναι άξιο απορίας, καθώς οι Αστυνομικοί είναι κοινωνοί μιας γενικότερης μη φιλοζωικής νοοτροπίας, που χρειάζεται πολλά παραπάνω από έναν νόμο και μερικές εγκυκλίους για να αλλάξει. 

Ακόμη, τα Τμήματα Τάξης που είναι αρμόδια για τη λήψη αυτών των καταγγελιών, ασχολούνται παράλληλα με χίλια δυο αντικείμενα, από οικοδομικές εργασίες, μέχρι και εγκλεισμό ψυχασθενών και είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον να μπορέσει να γίνει γνώστης ενός τόσο ευρέως νομικού πλαισίου.

Αυτό που έχουν να κάνουν λοιπόν οι καταγγέλοντες, είναι να οπλιστούν με υπομονή και ψυχραιμία. Να είναι ευγενικά επίμονοι, σύντομοι και ξεκάθαροι, αλλά και να ζητούν ενίοτε τη βοήθεια κάποιου από τα δεκάδες φιλοζωικά σωματεία της χώρας. Να θυμούνται επίσης, πως δεν απαιτείται παράβολο ή οτιδήποτε σχετικό για την υποβολή μήνυσης για παραβίαση του Ν. 4039/12.

Και κάπως έτσι, με υπομονή, επιμονή και πάταξη της αδιαφορίας, θα αλλάξουμε σιγά-σιγά, όχι μόνο τη μη φιλοζωική νοοτροπία μας, αλλά και τον κόσμο.

Ρομαντικός; Ίσως. Εγώ το έχω δοκιμάσει όμως, και πιάνει. Εσύ;



πρώτη δημοσίευση στο eyedoll.gr

The strong did what they could and the weak suffered what they must

Η σφαγή των Μηλίων 

Οι Αθηναίοι το Μάρτιο του 416 π.Χ. εμφανίστηκαν στη Μήλο, έχοντας ως στόχο να πείσουν τους Μηλίους να προσχωρήσουν στη συμμαχία τους. 

Σε κάποια φάση των «διαπραγματεύσεων», όταν οι Μήλιοι επέμεναν να επικαλούνται τις αρχές του διεθνούς δικαίου και της ηθικής (στον Θουκυδίδη οι πιο αδύναμοι αναφέρονται σε υψηλά ιδανικά!), οι Αθηναίοι απαντούν: 

«Απαίτησή μας είναι να επιτύχουμε όσα θεωρούμε δυνατά από εκείνα που έχουμε πράγματι στο μυαλό και οι δύο μας, αφού γνωρίζουμε καλά κι εσείς κι εμείς ότι σύμφωνα με την κρίση των ανθρώπων το δίκαιο λαμβάνεται υπόψη μόνο όταν και τα δύο αντίπαλα μέρη κατέχουν ίση δύναμη για την επιβολή του, και ότι όταν αυτό δεν συμβαίνει οι ισχυροί υλοποιούν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους...». 

Παραθέτω εδώ τα πέντε σημαντικότερα αποσπάσματα του διαλόγου. Ολόκληρος ο διάλογος θα βρίσκεται στο τέλος του άρθρου. 

- Αθηναίοι: Έχει καλώς. Εμείς, εν τούτοις, δεν θα χρησιμοποιήσομε ωραίες φράσεις, υποστηρίζοντας με πολλά λόγια, που δεν πρόκειται να πείσουν κανένα, ή ότι την ηγεμονία μας αποκτήσαμε δικαίως, λόγω του ότι νικήσαμε τους Πέρσες ή ότι επιδιώκομε την επανόρθωση αδικιών, οι οποίες έγιναν εις βάρος μας. Ζητούμε όμως και από σας να μη νομίσετε ότι θα μας πείσετε, ισχυριζόμενοι ή ότι ως άποικοι των Λακεδαιμονίων, δεν λάβατε μέρος εις τον πόλεμο παρά το πλευρό μας, ή ότι δεν μας προξενήσατε κανένα κακό. Νομίζουμε, αντιθέτως, ότι επιβάλλεται να επιδιώξομε, και σεις και εμείς, εκείνο που θεωρούμε αληθινά κατορθωτό, αφού, πραγματικά, και οι δύο γνωρίζομε ότι κατά τη συζήτηση των ανθρωπίνων πραγμάτων, το επιχείρημα της δικαιοσύνης έχει αξία μόνο μεταξύ ίσων, ότι, όμως, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του

- Μήλιοι: Ώστε, δεν θα μας δεχθείτε να είμαστε φίλοι σας και όχι εχθροί σας, αλλά να διατηρήσομε την ειρήνη και την ουδετερότητά μας; 

- Αθηναίοι: Όχι. Γιατί η έχθρα σας μας βλάπτει πολύ λιγότερο από τη φιλία σας. Και τούτο διότι εις τα όμματα των υπηκόων μας, η φιλία σας θα είναι τεκμήριο αδυναμίας, ενώ το μίσος σας θα είναι τεκμήριο ότι είμαστε ισχυροί. 

- Αθηναίοι: Όσον αφορά στα επί του δικαίου στηριζόμενα επιχειρήματα, θεωρούμε ότι και σεις και εμείς δεν στερούμεθα τέτοιων, νομίζουμε όμως ότι όσοι διατηρούν την ελευθερία των οφείλουν τούτο στη δύναμή των, εμείς δε δεν επιτιθέμεθα κατ΄ αυτών, ένεκα φόβου. 

- Μήλιοι: Γνωρίζομε όμως ότι κάποτε οι τύχες του πολέμου επιμερίζονται με περισσότερη ισότητα μεταξύ των αντιπάλων, από όσο θα μπορούσε κανείς να περιμένει αποβλέποντας στην άνιση δύναμή τους. Και για εμάς, η μεν άμεση υποχώρηση σημαίνει απώλεια κάθε ελπίδας, ενώ, αν πολεμήσομε, υπάρχει ακόμη ελπίδα να μείνομε σώοι. 

- Αθηναίοι: Η ελπίδα είναι πράγματι παρηγοριά σε ώρα κινδύνου και όσες φορές κανείς, στηριζόμενος σ΄ αυτήν, διακινδυνεύει μόνο ό,τι έχει ως περίσσευμα, τότε αυτή φέρει μεν βλάβη αλλ΄ όχι και πλήρη καταστροφή. Αλλ΄ όταν η άκρατη φύση της ελπίδας παρασύρει κάποιον στο να ρίξει τον περί των όλων κύβο, τότε μόνο αντιλαμβάνεται αυτός την αληθινή φύση της, όταν η καταστροφή έχει ήδη επέλθει. 

- «Μήλιοι: Αλλ΄ εμείς, εξαιτίας ακριβώς του λόγου αυτού πιστεύομε, προ πάντων, ότι οι Λακεδαιμόνιοι, χάριν του ιδίου του συμφέροντός των, δεν θα θελήσουν να εγκαταλείψουν τους Μηλίους... 

- Αθηναίοι: Αλλά, δεν νομίζετε ότι το συμφέρον συμβαδίζει με την ασφάλεια, ενώ η άσκηση της δικαιοσύνης και της τιμής συνεπάγεται κινδύνους, τους οποίους οι Λακεδαιμόνιοι αποφεύγουν, ως επί το πλείστον, ν΄ αντιμετωπίζουν;

- Μετά από αυτό το μάθημα πολιτικού ρεαλισμού, οι Αθηναίοι απεχώρησαν από τη συνδιάσκεψη και περίμεναν την απάντηση των Μηλίων. Οι Μήλιοι υπολόγισαν ότι θα ήταν προτιμότερο για τους Αθηναίους, να τους δεχτούν ως φίλους και όχι ως εχθρούς. Και ότι θα είχαν το χρόνο να εξασφαλίσουν την συμμαχία των Σπαρτιατών. 

Έκαναν λάθος. 

Δυστυχώς, γι΄αυτούς, ούτε οι Σπαρτιάτες διακινδύνευσαν την εμπλοκή τους ούτε και οι Αθηναίοι έκριναν ότι συνέφερε πια να τους έχουν φίλους. Στην αντιπαράθεση επιχειρημάτων, τους τα είχαν εξηγήσει όλα αλλά δεν είχαν καταλάβει παρά μόνο ελάχιστα...! 

Οι Αθηναίοι διέπραξαν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, γεγονός αποτρόπαιο ακόμα και για εκείνη την εποχή. Σκότωσαν όλους τους ενήλικες άντρες και έκαναν δούλους όλες τις γυναίκες και τα παιδιά, ενώ αποίκισαν τη Μήλο αργότερα με 500 άποικους που έστειλαν εκεί 

Η αλαζονεία τους βέβαια, τους τιμώρησε λίγα χρόνια αργότερα, με τη μεγάλη καταστροφή στους Αιγός Ποταμούς, οι Μήλιοι δεν ήταν εκεί όμως για να το δουν. 

Η Μήλος ερήμωσε και ουσιαστικά έπαψε πια να υφίσταται ως ισότιμο μέλος σε οποιαδήποτε Συμμαχία. Ως μικρή δύναμη που ήταν, μόνο μία θέση ισχύος μπορούσε να διαθέτει, την κατοχύρωση του θεσμικού της δικαίου, δια μέσου της συνύπαρξης με τους Αθηναίους... Οι Λακεδαιμόνιοι δεν έσπευσαν ποτέ σε βοήθεια. Κι ας ήταν αυτοί που ενέπνευσαν την αντίδραση των Μηλίων. 

Αλλά και πάλι, «για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα...;» 

Ο διάλογος Αθηναίων-Μηλίων:

--->

Η ιστορία ενός συνθήματος

Η ιστορία ενός συνθήματος (ή από την τραγωδία στη φάρσα) 

Tου Τακη Καμπυλη 

Δημοσίευση: 25-01-09

Παρασκευή, 30 Απριλίου 1976. 

Ο μαθητής Σιδέρης Σιδηρόπουλος, 16 χρόνων, μέλος της «Μαθητικής Πρωτοπορίας», κολλούσε αφίσες της οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής» για τη συγκέντρωση της επόμενης μέρας, της Πρωτομαγιάς, στην πλατεία Κοτζιά. Το τι ακριβώς έγινε δεν είναι γνωστό, πάντως ο μαθητής άφησε την τελευταία του πνοή στην Πειραιώς καταδιωκόμενος από αστυνομικούς και χτυπημένος από διερχόμενο αυτοκίνητο. 

Η Πρωτομαγιά εκείνης της χρονιάς είχε δύο νεκρούς, και οι δύο σε τροχαία δυστυχήματα. Τον Σιδέρη Σιδηρόπουλο και τον Αλέκο Παναγούλη. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του συγγραφέα Στέργιου Κατσαρού, πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που από ένα μικρό τμήμα του αναρχο-αυτόνομου και αντιεξουσιαστικού χώρου ακούστηκε το σύνθημα που έμελλε να γίνει το πιο γνωστό και μακροβιότερο της Μεταπολίτευσης: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». 

Αν και το σύνθημα που κυριάρχησε εκείνη την Πρωτομαγιά ήταν «Ενας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα» (συνέχεια των προδικτατορικών κινητοποιήσεων) καθώς και «Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει», ωστόσο από τον «Μαχητή», αλλά και σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες και από μέλη της ΑΑΣΠΕ (φοιτητική νεολαία του ΕΚΚΕ), ακούγεται και το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Στα (ακόμη) θολά νερά εκείνης της περιόδου είναι μάλλον δύσκολο να αναζητηθεί η «πατρότητα», η προέλευση του συγκεκριμένου συνθήματος. Δεν υπάρχει κάποια δημοσιευμένη ιστορική έρευνα.

Σήμερα, μερικοί από τον αναρχικό χώρο εκτιμούν πως το σύνθημα ήταν απόδειξη της σαφούς επιρροής στην Ευρώπη από το αμερικανικό αναρχικό κίνημα και των φοιτητικών διαδηλώσεων κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. 

Το «pigs» (γουρούνια) είχε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από την αμερικανική Αριστερά, κι από κει πέρασε τον Ατλαντικό, και χρησιμοποιήθηκε και από τους «Γκοσιστές» (Αριστεριστές) του παρισινού Μάη. (Μόνο για την ιστορία, καταγράφω και μία μαρτυρία, σύμφωνα με την οποία το σύνθημα «μπάτσοι - γουρούνια» είχε ακουστεί και σε εκδήλωση της Νεολαίας Λαμπράκη, το 1966. Ωστόσο, αυτή δεν επιβεβαιώθηκε από άλλους «Λαμπράκηδες» της εποχής. 

Εκείνη την εποχή το «Πω-πω-πώ, μπατσαρία που 'χει εδώ» ήταν από τα πλέον συνηθισμένα σε περιπτώσεις συγκρούσεων. Και πάντως αργότερα, στη Μεταπολίτευση, ειδικά από τον χώρο του ΚΚΕεσ. υπήρξε σφοδρή αντίδραση σε τέτοια «αριστερίστικα» συνθήματα, τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του '90. Αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει σήμερα από τον επίσημο ΣΥΝ.) 

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, το συγκεκριμένο σύνθημα παρέμεινε στους θυλάκους του αναρχο-αυτονόμου χώρου. Μάλιστα, λίγο μετά τη δολοφονία του νεαρού Καλτεζά, όταν ομάδα «Ρηγάδων» σήκωσε πανό με τίτλο «Το Κράτος δολοφονεί», συνέβη επεισόδιο με τους κομματικούς οι οποίοι απαίτησαν -και πέτυχαν- την απόσυρση του πανό. Ωστόσο, λίγους μήνες μετά, το σύνθημα «νομιμοποιήθηκε» έστω και μέσω του… Αλέν Ντελόν. Ενα στέλεχος της ΟΚΔΕ (αριστερίστικη οργάνωση) συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη λόγω της εκφώνησης του συγκεκριμένου συνθήματος. Η Μάνια (δεν βρίσκεται στη ζωή) αθωώθηκε διότι ο δικηγόρος της (όπως θυμάται ο Στέργιος Κατσαρός) επικαλέστηκε την κυκλοφορία της ταινίας «Μπάτσος» με τον Αλέν Ντελόν! 

Η ιστορία τόσο του «μπάτσου» όσο και του «γουρουνιού» έχει τη δική της περιπέτεια. Το «μπάτσος» σύμφωνα με την κυρίαρχη εκδοχή προκύπτει ετυμολογικά από τον ήχο του χαστουκιού. «Μπατς». Αντίθετα, το «μπασκίνας» δέχεται δύο εξηγήσεις, μία μάλλον τυχαία (από το «μπας κι είναι εδώ») και μία μάλλον πιο πιθανή, από το τουρκικό baskir (επιδράμω). (Ο Μάρκος Βαμβακάρης χρησιμοποίησε και τη λέξη «μαύρος» για τους αστυνομικούς - πιθανότατα ως συνδυασμό της στολής και της ιδιότητας, τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια.) 

Ισως το πιο ενδιαφέρον, σημειολογικά, κομμάτι του συνθήματος έχει να κάνει με το «pigs». Μία εκδοχή αναφέρει πως όλα ξεκίνησαν το 1820, στο Λονδίνο, με τη γειτνίαση ενός αστυνομικού σταθμού (ιδιαίτερα σκληρού ως προς τις μεθόδους των αστυνομικών του) με μια μεγάλη χοιροτροφική μονάδα. Πιθανόν. Ωστόσο, το 1492, εκτός από την ανακάλυψη της Αμερικής, οι (καθολικοί) Ισπανοί ανακάλυψαν και τους «Μαρράνος», τους «βρωμερούς» ή «ρυπαρούς» εκχριστιανισθέντες διά της βίας και απειλών Σεφαρδίτες Εβραίους. 

Όπως εξηγεί η ιστορικός Ρένα Μόλχο, το «Μαρράνος» ήταν η χειρότερη βρισιά για τους Εβραίους, αφού η ταύτισή τους με τα γουρούνια λειτουργούσε απολύτως απαξιωτικά για έναν λαό που είχε ως συνήθεια να ταυτίζει τον χοίρο με το ρυπαρό και το ανίερο. Στην κοινωνική ανθρωπολογία η ιστορία του «γουρουνιού» δεν είναι απλή. Οπως εξηγεί ο Γιάννης Μάνος (λέκτορας Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας), «το γουρούνι αποτελεί ένα φυσικό σύμβολο, το οποίο αναφέρει η Βρετανίδα ανθρωπολόγος Mary Douglas στο κείμενό της «Purity and Danger» (1966) ως ένα παράδειγμα για τη μελέτη και την κατανόηση των εννοιών της φύσης, καθαρότητας και μιαρότητας σε διάφορες κοινωνίες. 

Συνοπτικά, οι «πολιτισμοί» ή οι «κοινωνίες» προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο ταξινομώντας τον. Στη διαδικασία ταξινόμησης τα ζώα ομαδοποιούνται κατά κοινά χαρακτηριστικά και κάποια από

αυτά έχουν σημαντική θέση τόσο στη μυθολογία όσο και στην τελετουργική ζωή των κοινωνιών. 

Ωστόσο, υπάρχουν κάποια ζώα που δεν μπορούν εύκολα να κατηγοριοποιηθούν. Oι άνθρωποι διακρίνουν με αυτούς τους τρόπους την τάξη από την αταξία, το μέσα από το έξω, το καθαρό από το μιαρό». «Το γουρούνι θεωρείται στη Μέση Ανατολή ακάθαρτο ζώο και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ένα μη μηρυκαστικό ζώο που έχει δίχηλες οπλές και, ως εκ τούτου, δεν ταιριάζει με το σύστημα ταξινόμησης των ζώων. Οι «ανωμαλίες» αυτές συνδέονται συνήθως με τον κίνδυνο και τη μόλυνση. Η «ανωμαλία» απειλεί την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων». 

«Σε αυτό το πλαίσιο», λέει ο Γιάννης Μάνος, «η χρήση του όρου στο σύνθημα μπορεί να αποτελεί, γι' αυτούς που το διατυπώνουν, μια αντιμετάθεση νοημάτων και συμβόλων, όπου η συμπεριφορά της αστυνομίας νοείται ως μια βίαιη και «ζωώδης» συμπεριφορά που γι' αυτόν το λόγο κατατάσσονται έξω από τον πολιτισμό.

Πρόκειται για μία αντιπαράθεση (αστυνομία εναντίον αυτών που διατυπώνουν το σύνθημα) σε επίπεδο συμβόλων και λόγου, η οποία προκύπτει μέσα από κινηματική δράση, χρησιμοποιεί έναν κοινό κώδικα νοημάτων αντιστρέφοντας τις σημασίες τους, με σκοπό να καταγγείλει με τον ίδιο τρόπο αυτό που εισπράττει από την αστυνομία». 

Τα χρόνια πέρασαν. Μετά το 1985 - 1986 και ιδίως μετά τις μαθητικές καταλήψεις του 1990 - 1991 το σύνθημα έγινε περισσότερο σλόγκαν. Δεν ήταν πλέον η καταγγελία των «αγώνων που δεν δικαιώθηκαν». Δεν ακούστηκε για τους νεκρούς μετανάστες (ειδικά στα βουνά της βόρειας Ελλάδας και στα ναρκοπέδια του Εβρου), αλλά μάλλον περιορίστηκε σε καθαρά αστικό φαινόμενο αλλά -το οξύμωρο- με όλο και πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της βεντέτας (πολλοί από τους συγκρουόμενους έχουν «συναντηθεί» κάμποσες φορές). 

Ούτε είναι τυχαίο πως για μεγάλο διάστημα, από τα μέσα της δεκαετίας του '90, το σύνθημα ακουγόταν περισσότερο στα γήπεδα. Kαι -η μεγάλη διαφορά- το σύνθημα τώρα είναι εξατομικευμένο. Mε στιχάκια. Aναρίθμητα στιχάκια που σχεδόν μετατόπισαν το κεντρικό βάρος από το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» στον δεύτερο στίχο. Eίναι η ώρα της φάρσας; Ή ένας νέος τρόπος για να συνεχιστεί η εξέγερση; Mια ψηφιακή μετάλλαξη του πιο γνωστού μεταπολιτευτικού συνθήματος; Ή μήπως είναι η ώρα της τραγωδίας, αν θεωρήσουμε πως το χιούμορ απηχεί τη βαθιά πίστη ότι τίποτε δεν αλλάζει; Είναι αστείο να κατηγορούνται όσοι το φωνάζουν ως ρατσιστές ή λαϊκιστές. Ενα σύνθημα είναι. 

Ομως, τι πραγματικά φώναζαν τον Δεκέμβριο οι μαθητές, μ' αυτό το σύνθημα; Kαταγγέλλοντας με ευκολία και σχεδόν βαριεστημένα (ενίοτε και ανέξοδα) την κατανάλωση, ίσως παραβλέψαμε ότι ανάμεσα σ' αυτά που καταναλώνονται είναι και η πολιτική (ή -έστω- ένα είδωλό της). 

Kαι σ' αυτό το περιβάλλον το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» είναι το σύνθημα που, όπως όλα τα αγαθά σήμερα, επίσης καταναλώνεται. Παράγει νέα «προϊόντα», όσα και τα στιχάκια. Δεν είναι πλέον ένα σύνθημα κοινό σε όλους, έστω ξύλινο ή αντιαισθητικό, αλλά πάντως ένα και μοναδικό σύνθημα που εκφράζει συλλογικότητες. Eίναι, τώρα, η φάρσα. Ως φάρσα καταναλώνεται (η αμέσως προηγούμενη συνέβη με τον Kούγια). 

Ενα σύνθημα που ήρθε από ένα κοντινό παρελθόν, αλλά που στο παρόν δεν είναι παρά μόνον η βάση για να «στραβώνει το τιμόνι - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Δεν λέω, γελάς…

http://news.kathimerini.gr

H επιχείρηση «εκκαθάρισης» των Αθηνών από αλλοδαπούς και κακοποιούς.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά. 

Η μεγαλύτερη επιχείρηση απομάκρυνσης αλλοδαπών, αέργων και γενικότερα «αλητών» από την πόλη των Αθηνών έγινε με αφορμή τη σφαγή ενός πάμπλουτου ομογενούς μέσα στο σπίτι του. 

Ήταν Φεβρουάριος του 1842, όταν στις δύο το πρωί τέσσερις κακοποιοί, τρεις με φουστανέλα και ένας με βράκα, μπήκαν στο σπίτι του Παύλου Νεγρεπόντη και λήστεψαν τα πάντα, αφού έσφαξαν τον ίδιο μπροστά στη γυναίκα και τα τρία παιδιά του. Στην Αθήνα των λίγων χιλιάδων κατοίκων το γεγονός προξένησε αλγεινή εντύπωση.

«Κακούργοι τινές εμφωλεύουσι προ πολλού εις τας Αθήνας. Δολοφόνοι σφαγείς των πολιτών, κατασκοπεύοντες την ημέρα τας οικίας, εισέρχονται την νύκτα κρυφίως ή βιαίως και γυμνόνουσι τους πολίτας εν τω μέσω των τέκνων και των συζύγων» έγραφαν οι εφημερίδες. Εντός λίγων ημερών οι τέσσερις δράστες συνελήφθησαν και αποκαλύφθηκε ότι ήταν όλοι αλλοδαποί που σύχναζαν στα κακόφημα καπηλειά της πόλης. 

Την εκκαθάριση της κατάστασης ανέλαβε η Δημοτική Αστυνομία, συνεπικουρούμενη από δυνάμεις του στρατού. Οι ανεπιθύμητοι υποχρεώνονταν να επιστρέψουν στις χώρες τους – ήταν κυρίως από χώρες των Βαλκανίων, τη Μάλτα και την Ιταλία. 

Στο ζήτημα δόθηκε εθνικός χαρακτήρας, λήφθηκαν ιδιαίτερα μέτρα για τους εισερχόμενους και εξερχόμενους στην πόλη και καθιερώθηκαν αυστηροί έλεγχοι.

Ο Παύλος Νεγρεπόντης ήταν από τους αγαπητούς Φαναριώτες, ο οποίος ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα μετά την έλευση του Όθωνα. Αφού έχτισε ένα από τα ωραιότερα ακίνητα, συνέχισε τις εμπορικές δραστηριότητές του στην Αγγλία για να επιστρέψει πλέον μόνιμα στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1841. Είχε επενδύσει σε γη και σώζεται μέχρι σήμερα ανακαινισμένο ένα από τα ακίνητα που είχε αγοράσει στη συμβολή των οδών Κεραμεικού και Μυλλέρου (επί Όθωνος ονομάζονταν Φειδίου και Πραξιτέλους), το οποίο έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο πολλαπλών καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων.

mikros-romios.gr

«Kωδικός» καταστολή με νερό και… μελάνι – Πως αντέδρασε η Aστυνομία στις διαδηλώσεις του 1874. Ελληνική επινόηση η χρήση των πυροσβεστικών αντλιών!

"Με αφορμή όσα διαδραματίστηκαν τελευταία στην πλατεία Συντάγματος και τα χημικά που ρίχνει η Αστυνομία για τη διάλυση των διαδηλωτών, γυρνάμε 137 χρόνια πίσω για να παρακολουθήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις της εποχής αντιμετώπιζαν τις διαδηλώσεις και τους διαδηλωτές. Και για να διαπιστώσουμε πως οι Έλληνες ιθύνοντες εφηύραν πρώτοι τη χρήση νερού για τη διάλυση διαδηλώσεων! Πρακτική που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1874, όταν Πρωθυπουργός ήταν ο Δημήτριος Βούλγαρης, ο περίφημος «Τζουμπές», και Υπουργός Στρατιωτικών ο Δημήτριος Γρίβας. Οι δύο άνδρες αναζητούσαν τρόπους για να περιορίσουν τις συνταγματικές ελευθερίες των πολιτών. Είχαν προκαταβολικά παραβιάσει το Σύνταγμα, αφού συνεδρίαζαν και ψήφιζαν νόμους στη Βουλή χωρίς την προβλεπόμενη απαρτία, ενώ είχαν προετοιμάσει την ανατροπή του πολιτεύματος. Γι’ αυτό είχαν στείλει απεσταλμένο στο Λονδίνο, προκειμένου αφενός να πείσει την αγγλική κυβέρνηση ότι ο ελληνικός λαός δεν ήταν ώριμος για Σύνταγμα και αφετέρου να ζητήσει συγκατάθεση ώστε να προβούν σε πολιτειακή μεταβολή.

Τα «Στηλιτικά» 

Δημήτριος Βούλγαρης

Εν τω μεταξύ, η λαϊκή εξέγερση εντεινόταν. Ο Χαρίλαος Τρικούπης δημοσιεύει το περίφημο άρθρο «Τις πταίει;» και οι Κουμουνδούρος, Ζαΐμης και Δεληγιώργης είχαν τεθεί επικεφαλής της κίνησης. Οι βουλευτές που συνέρχονταν στη Βουλή αποκαλούνταν «Στηλίται» και τα ονόματά τους γράφονταν σε μια μεγάλη μαύρη εικόνα. Σε φλογερό καμίνι είχε μεταβληθεί το Πανεπιστήμιο και στα προπύλαιά του κόχλαζε η αντιπολίτευση, όπως έγραψε ο Θεόδωρος Βελλιανίτης. Ο καθηγητής Νικόλαος Σαρίπολος, γέροντας πλέον και φίλος του Βούλγαρη, αποδοκιμαζόταν αγρίως και οι φοιτητές απειλούσαν να βγουν στους δρόμους προκαλώντας ταραχές. Οι φοιτητικές διαδηλώσεις λαμβάνονταν ιδιαίτερα υπόψη και επηρέαζαν την πολιτική κατάσταση της χώρας. Η κυβέρνηση επιχειρούσε ανεπιτυχώς να διαλύσει τις φοιτητικές διαδηλώσεις. Οι έφιπποι χωροφύλακες που έλαυναν εναντίον των διαδηλωτών λιθοβολούνταν αγρίως. Οπότε επινοήθηκε ένας άλλος, αποτελεσματικότερος τρόπος για να διαλύονται οι συναθροίσεις. Η αλάνθαστη πυροσβεστική τρόμπα…

Νερό και μελάνι!

Μια μέρα που η συγκέντρωση ήταν μεγάλη και απειλούνταν ταραχές δεν εμφανίσθηκαν οι έφιπποι χωροφύλακες. Αντιθέτως, εμφανίσθηκαν οι πυροσβεστικές αντλίες. Και ενώ οι διαδηλωτές βάδιζαν ανύποπτοι αποδοκιμάζοντας την κυβέρνηση, οι αντλίες άρχισαν να τους καταβρέχουν. Σύντομα ο ανθρώπινος όγκος διαλύθηκε. Οι πυροσβέστες, όμως, δεν είχαν αρκεστεί στη ρίψη νερού, αλλά είχαν ρίξει μέσα και μελάνι! Έτσι, «στιγμάτιζαν» και τα ρούχα των διαδηλωτών, οι οποίοι αποδοκίμαζαν τις ιδέες του «Τζουμπέ», που ονομαζόταν έτσι επειδή έφερε πάντοτε το μεγαλοπρεπές παραδοσιακό ένδυμα των αρχόντων της Ύδρας. Έτσι, καταγραφόταν η πρώτη, σε διεθνές επίπεδο, χρήση της πυροσβεστικής αντλίας εναντίον διαδηλωτών.

Η συνέχεια με… Μπαϊρακτάρη

Μπαϊρακτάρης

Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, το 1892, ο διευθυντής της Αστυνομίας Δημήτριος Μπαϊρακτάρης, για τον οποίο τόσα έχουν γραφτεί, μεταχειρίσθηκε πάλι τις πυροσβεστικές αντλίες. Ο Μπαϊρακτάρης, τον οποίο οι ευθυμογράφοι –κυρίως– καταγράφουν ως «παλληκαρά», υπήρξε ο άνδρας που ανέλαβε «εργολαβικά», για λογαριασμό του Τρικούπη αυτή τη φορά, να αντιμετωπίσει τον κόσμο του Ψυρρή, που υποστήριζε παραδοσιακά τον Δηλιγιάννη. Εγκαταλείφθηκε το παλαιό μοντέλο της Διοικητικής (:Δημοτικής) Αστυνομίας και καθιερώθηκε η Στρατιωτική Αστυνομία, όπου ο Τρικούπης τοποθέτησε διευθυντή τον Μπαϊρακτάρη, ο οποίος μέχρι τότε είχε περάσει τη ζωή του στη «μεταβατική υπηρεσία» καταδιώκοντας ληστές. Αντικατέστησε, λοιπόν, τους ερυθροχίτωνες αστυνομικούς κλητήρες με ευζώνους, που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας νομίζοντας ότι… εκστράτευαν στα κατσάβραχα της Ευρυτανίας. 

Εκλογικός… μηχανισμός 

Σταδιακά, οι πυροσβεστικές αντλίες μετατράπηκαν σε εκλογικό «όπλο» για τις εκάστοτε κυβερνητικές δυνάμεις. Διενεργούνταν, λοιπόν, τότε (:1892) εκλογές με Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, ο οποίος είχε διαφωνήσει με τον Δημήτριο Ράλλη και η διαφωνία τους εκφραζόταν στις στήλες του Τύπου. Ο Πρωθυπουργός, λοιπόν, έδωσε στον Μπαϊρακτάρη εξουσιοδότηση να κανονίσει την εκλογική κίνηση στους δρόμους της πρωτεύουσας. Και αυτός με τη σειρά του εξέδωσε «φιρμάνι» ότι οι εκλογείς μπορούσαν να συνέρχονται όπως και όποτε ήθελαν κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά όφειλαν να διαλύονται μετά τις εννέα το βράδυ. 

Τους έκαναν… μούσκεμα 

Ένα απόγευμα ο Δημήτριος Ράλλης είχε καλέσει τους οπαδούς του σε συγκέντρωση που κατέληξε –όπως συνηθιζόταν– στον εξώστη της «Εφημερίδος», όπου ο υψίφωνος Αγησίλαος Γιαννόπουλος θα εκφωνούσε πολιτικό λόγο. Τα γραφεία της «Εφημερίδος» βρίσκονταν εκεί όπου αργότερα στεγάσθηκε το Φρουραρχείο. Το πλήθος είχε συγκεντρωθεί, ο Γιαννόπουλος αγόρευε και ο Μπαϊρακτάρης παρακολουθούσε το ρολόι του. Όταν πέρασε η προσδιορισμένη ώρα και φαινόταν ότι ο ρήτορας βρισκόταν ακόμη στην αρχή της ομιλίας του, προχώρησε προς το μέρος τους λέγοντας με τη βαριά φωνή του: 

– Κύριε, η ώρα παρήλθε και καιρός είναι να διαλυθείτε. 

– Αλλά δεν μπορώ να διακόψω την ομιλία μου, είπε έκπληκτος ο Γιαννόπουλος. 

– Έπρεπε να αρχίσετε νωρίτερα, τώρα τελείωσε, συνεχίζετε αύριο, απάντησε ο σκληροτράχηλος στρατιωτικός. 

– Έξω η Αστυνομία, έξω, ακούσθηκαν μερικές φωνές από το μπαλκόνι και άρχισαν τα χέρια να κινούνται απειλητικά. 

Ο Μπαϊρακτάρης υποχώρησε στο βάθος του περιβόλου της Βουλής (σήμερα Παλαιά Βουλή) και μπροστά φάνηκαν οι πυροσβέστες με τις αντλίες. 

Σε λίγο, ρήτορας και ενθουσιώδεις ακροατές γίνονταν μούσκεμα από το νερό. 

Οι πυροσβέστες δεν αρκέστηκαν, μάλιστα, στο κατάβρεγμα των παρευρισκόμενων διαδηλωτών, αλλά κατηύθυναν το νερό και μέσα στα παράθυρα της εφημερίδας, καταβρέχοντας τους εργαζόμενους δημοσιογράφους που δεν είχαν σχέση με τη διαδήλωση. Ανάμεσά τους και ο Θεόδωρος Βελλιανίτης, ο αξιόπιστος μάρτυρας που μας παρέδωσε τις πληροφορίες. Αργότερα, από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 και εντεύθεν, η πυροσβεστική αντλία αποτέλεσε βασικό μέσον αναχαίτισης των διαδηλωτών…"

Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
mikros-romios.gr

Η βίλα Αμαλίας και το άβατο της αυθαιρεσίας.

Λες και βγαίνουν απ'το στόμα μου ένα πράμα:

"Η κατάληψη της βίλας Αμαλίας και ο εμμονικός τρόπος με τον οποίο οι υποστηρικτές της επικροτούν το καθεστώς ανομίας που τη διέπει, είναι κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστικό παράδειγμα του τέλματος της σύγχρονης Αριστεράς. Γιατί, όχι, δεν είναι μόνο η ακροαριστερά που προασπίζει με σθένος την πολιτική ακρότητα, όταν οι περιστάσεις δεν την δικαιολογούν. 

Η Αριστερά εν γένει μοιάζει να βρίσκεται σε μόνιμη αντιπαράθεση με την τάξη, βαφτίζοντας ως φασισμό κάθε κίνηση που αποβλέπει στον εξορθολογισμό και τη νομιμότητα. 

Η αντίδραση ως αυτοσκοπός και προληπτική πρακτική δεν είναι γόνιμο δημοκρατικό μέσο, αλλά εφηβικό σύμπτωμα, που πρέπει κάποτε να δει το φως της ενηλικίωσης. Η υπόθεση της κατάληψης ενός δημόσιου κτιρίου με το προκάλυμμα της αντιστασιακής αναγκαιότητας απηχεί την παραδοσιακή φοβία της Αριστεράς απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Επειδή όμως το στοιχείο της εξουσίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δημοκρατικού πολιτεύματος, ίσως κάποτε θα πρέπει να σταματήσει αυτή η σχεδόν μυθικού χαρακτήρα τάση δαιμονοποίησής του από υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις με ή χωρίς βουλευτικό έρεισμα.

Η δημόσια περιουσία, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκεται, δεν γεννά δικαίωμα που μπορεί ο καθένας να διαθέτει ελεύθερα, απλώς επειδή είναι «δημόσια» και όχι ιδιωτική. Πέρα από τη νομική σφαίρα του πράγματος, το περιεχόμενο της οποίας δεν θα μπορούσε να είναι πιο προφανές και εύλογο, το concept της κατάληψης δημιουργεί πρακτικά δημοκρατικά κωλύματα. Δε νοείται καθεστώς που να επιτρέπει στους πολίτες να καταλαμβάνουν αυθαίρετα δημόσιους χώρους, επειδή θεωρούν ότι η αξιοποίηση που τους επιφυλάσσουν είναι ανώτερη από αυτή που επιφυλάσσει το κράτος. Ο ολοκληρωτισμός που συνεπάγεται αυτός ο τρόπος κοινωνικής δράσης είναι αντίθετος προς κάθε έννοια ευνομίας και μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει συγκρούσεις και μεταξύ των πολιτών. Με ποια λογική άραγε δικαιούνται οι καταληψίες να νέμονται κατ' αποκλειστικότητα τη βίλα;

Η ανεπαρκής λειτουργία του δημοσίου και της διοίκησης δε νομιμοποιεί καμία ομάδα πολιτών να τα υποκαθιστά κατά το δοκούν. Η δε πρόφαση του πολιτιστικού χαρακτήρα της συγκεκριμένης κατάληψης, εκτός από αστεία (οι μπάφοι και τα υλικά παρασκευής μολότωφ είναι ενδεικτικά της πνευματικής της προσφοράς), είναι και παντελώς αδιάφορη. Όποιος θέλει να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο της γειτονιάς του, ας το κάνει από το σπίτι του και πάντως όχι οικειοποιούμενος μέσα που δεν του ανήκουν. Η μαγκιά που γίνεται σε πλάτες άλλων και δε συνεπάγεται προσωπικό κόστος και αυτοθυσία, είναι τζάμπα μαγκιά. 

Διάβασα το μανιφέστο των καταληψιών και εξεπλάγην από την ανέξοδη αερολογία και το σουρεαλιστικό του πνεύμα, αφού μοιάζει να προέρχεται από ανθρώπους που δεν αρνούνται απλώς μια άδικη κοινωνική συνθήκη, αλλά μια παγκόσμια οικονομική και νομική πραγματικότητα. Φοβάμαι ότι κανένα σύγχρονο καθεστώς δεν θα τους ικανοποιούσε, από τη στιγμή που δικαιολογούν την άρνησή τους να συμμορφωθούν στο νόμο επί τη βάσει της αδιέξοδης σύγκρισης «Πολεμάτε εμάς ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΥΡΩ ΣΑΣ». Πάντα το ένα άκρο θα αποτελεί δικαιολογία για την εκτράχυνση του άλλου.

Γιατί κανείς δεν μας αναγνωρίζει το δικαίωμα να θέλουμε να ζούμε ελεύθεροι αλλά εναρμονισμένοι με δίκαιους νόμους; Ποιός μας εγκλωβίζει στο δίλημμα του φασισμού και της ασυδοσίας; 

Άρης Αλεξανδρής

www.lifo.gr"

Και παραθέτω τέλος το ανακοινωθέν του Αρχηγείου:

"21-12-2012: Δελτίο Τύπου της Γ.Α.Δ.Αττικής σχετικά με τα αποτελέσματα της χθεσινής αστυνομικής επιχείρησης στο υπό κατάληψη κτίριο "Βίλα Αμαλία"

 ΓΕΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΤΤΙΚΗΣ 

 Αθήνα, 21 Δεκεμβρίου 2012 

 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Χθες (20-12-2012) το πρωί, αστυνομικές δυνάμεις παρουσία Εισαγγελικού Λειτουργού, ενήργησαν έρευνα στο υπό κατάληψη κτίριο (Βίλα Αμαλία), ιδιοκτησίας Δήμου Αθηναίων, το οποίο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν. 

 Κατά την έρευνα βρέθηκαν μεταξύ άλλων και κατασχέθηκαν : 

Χίλιες διακόσιες σαράντα επτά (1.247) κενές φιάλες μπύρας. 

Ένα (1) πλαστικό δοχείο χωρητικότητας τεσσάρων (4) λίτρων, με ποσότητα εύφλεκτου υγρού. Δεκατέσσερις (14) κροτίδες. 

Τέσσερα (4) σπρέι εκτόξευσης πιπεριού. 

Μία (1) ναυτική φωτοβολίδα. 

Ένα (1) μεταλλικό πτυσσόμενα γκλομπ. 

Ένα (1) μαχαίρι με μήκος λάμας δεκαεπτά -17- εκατοστών. 

Μία (1) χειροβομβίδα χημικών. 

Μία (1) διαρρηγμένη χειροβομβίδα κρότου λάμψης. 

Ένα (1) πυροτέχνημα. 

Δεκαεννέα (19) καψύλλια για πιστόλι εκτόξευσης φωτοβολίδων. 

Τέσσερις (4) σφεντόνες. 

Εξήντα δύο (62) μεταλλικά σφαιρίδια. 

Πενήντα ένα (51) μεταλλικά παξιμάδια. 

Έντεκα (11) αντιασφυξιογόνες μάσκες με φίλτρο. 

Δύο (2) μάσκες χειρουργείου. 

Είκοσι (20) ξύλινα κοντάρια. 

Μία (1) αυτοσχέδια νάιλον συσκευασία με ποσότητα ακατέργαστης κάνναβης βάρους -1,2- γραμμ. Εννέα (9) ηλεκτρονικοί υπολογιστές. 

Επίσης, εντός του χώρου υπήρχαν οκτώ (8) άτομα, έξι (6) ημεδαποί και δύο (2) αλλοδαποί, τα οποία συνελήφθησαν και σε βάρος τους σχηματίσθηκε δικογραφία από την Υποδιεύθυνση Κρατικής Ασφάλειας της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής. Η δικογραφία αφορούσε σε παραβάσεις των Νόμων περί όπλων, φωτοβολίδων και πυροτεχνημάτων, εκρηκτικών υλών, ναρκωτικών, καθώς και διατάραξη οικιακής ειρήνης. 

Οι ανωτέρω με τη σχηματισθείσα σε βάρος τους δικογραφία θα οδηγηθούν στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών."

Υπουργός κατηγορούμενος!

Η Ελλάδα τον Δεκέμβριο 1910 ατένιζε το μέλλον με αισιοδοξία. Πρωθυπουργός ήταν πλέον ο Ελευθέριος Βενιζέλος και νέα πρόσωπα είχαν αναφανεί στην πολιτική σκηνή του τόπου. Ανάμεσά τους ο εξ Αιγύπτου μεγαλέμπορος Εμμανουήλ Μπενάκης, ο οποίος εκλέχθηκε βουλευτής και ανέλαβε το αρτισύστατο υπουργείο Γεωργίας, Εμπορίου και Βιομηχανίας, κατόπιν Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. 

Μια είδηση που δημοσιεύθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1910 εντυπωσίασε: «Υπουργός κατηγορούμενος»! Επρόκειτο περί του Εμμ. Μπενάκη, ενός από τους λίγους Αθηναίους που διέθεταν αυτοκίνητο και ο οποίος «το άφησε επί πολλήν ώραν να περιμένη έξωθεν ενός κουρείου, όπου είχεν εισέλθη ο κ. υπουργός δια να ξυρισθή, και ούτω παρέβη ρητήν αστυνομικήν διάταξιν». Διερχόμενος χωροφύλακας διαπίστωσε την παράβαση και υπέβαλε μήνυση, οπότε εκλήθη ο υπουργός στο Πταισματοδικείο. Βέβαια, ο δικαστής αντιμετώπισε με επιείκεια την περίπτωση και έσπευσε να συγχωρέσει τον υπουργό. 

Ο Τύπος της εποχής δεν άφησε ασχολίαστο το γεγονός γράφοντας ότι η παραπομπή του υπουργού «αξίζει να θεωρηθή ως κάτι …πρωτοφανές» και θέτοντας το ερώτημα «μήπως ηρχίσαμεν να Εγγλεζοφέρνωμεν και δεν διστάζομεν να εισάγωμεν και τους υπουργούς μας εις δίκην διά κοινά πταίσματα;».

http://mikros-romios.gr/

O Έλληνας Σέρλοκ Χόλμς με τις "περίεργες" μεθόδους.

Ο νους των περισσότερων, όταν ακούν για αστυνομική τραχύτητα και ξεκαθαρίσματα στην παλιά Αθήνα τρέχει στον γνωστό Μπαϊρακτάρη. Ελάχιστοι γνωρίζουν τον διάδοχό του, τον επίσης περίφημο Μεσολογγίτη Γιάννη Μαρούδα. Τον φόβο και τον τρόμο των πάντων και όχι μόνον των παραβατικών. 

Υπήρξε ο άνθρωπος που τα ‘βαλε με τους πολιτικούς, τους εισαγγελείς, τους δημοσιογράφους και οποιον-δήποτε θεωρούσε ότι στεκόταν εμπόδιο στο έργο του. «Εις κύριος Μαρούδας υπό τας όψεις Εισαγγελέων και Υπουργών καταλύη το Σύνταγμα και ποδοπατή την ελευθερία των πολιτών», έγραφε το 1910 σε πρωτοσέλιδό του ο Γρ. Ευστρατιάδης, όταν ο Μαρούδας ως Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών βρισκόταν σε πλήρη ακμή. Τότε οι εφημερίδες έκαναν λόγο για ειδεχθή, τρομακτικά και απαίσια αστυνομικά σκάνδαλα, κατακρίνοντας ως «απάνθρωπο» τον τρόπο λειτουργίας της αστυνομικής υπηρεσίας. 

Τα πρωτοπαλίκαρά του Τσούρκας και Πεπονούλιας. 

Ο Γιάννης Μαρούδας δεν βιογραφήθηκε και δεν καταγράφηκε μέχρι σήμερα αφού οι πάσης φύσεως αρχές και εξουσίες θέλησαν να ξεχάσουν τον ίδιο και τις μεθόδους του. Ξεκίνησε την καριέρα του στο Μεσολόγγι και τη συνέχισε στο Ναύπλιο ως αξιωματικός της Χωροφυλακής. Κλήθηκε ως Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών να προστατεύσει την πρωτεύουσα από τους δράστες ποικιλώνυμων εγκλημάτων. Ήταν η εποχή που η αστυφιλία αύξανε ραγδαία τον πληθυσμό των Αθηνών. Ο Μαρούδας εγκαταστάθηκε, με κάθε επισημότητα, στο Τμήμα Καταδίωξης, όπου τον θυμό-ντουσαν όλοι να συζητά θορυβωδώς, να χαριτολογεί με τους λωποδύτες και να εξι-χνιάζει τα πιο περίπλοκα εγκλήματα με τον δικό του τρόπο. Διότι ο Μαρούδας είχε δικό του, λίαν αποτελεσματικό αστυνομικό σύστημα ανάκρισης. Τριγυρνούσε στους δρόμους της πόλης, συνοδευόμενος από τον Τσούρκα και τον Πεπονούλια, τα δύο αχώριστα πρωτοπαλίκαρά του. Κατόπτευε, ερευνούσε, κα-τεύθυνε τα αστυνομικά όργανα. Είχε βέβαια και τις αδυναμίες του. Χαριζόταν στους «φτωχοδιάβολους», τους μικρολωποδύτες που έκλεβαν είδη για να επιβιώσουν. 

Οι επιτυχίες του ήταν άπειρες και δεν επέτρεπε σε κανέναν να αμφισβητήσει το αστυνο-μικό του δαιμόνιο. Κάποια φορά μια κυρία της καλής κοινωνίας είχε απολέσει ένα βαρύτιμο περιδέραιο, το οποίο φορούσε σχεδόν πάντα στις κοσμικές εκδηλώσεις. Σύντομα ο Μαρούδας ανακάλυψε πως το περιδέραιο είχε δωρίσει η αριστοκρατική κυ-ρία στον οδηγό της σε ανταπόδοση «υπηρεσιών» που της είχε προσφέρει. Ο σκληροτράχηλος αστυνομικός δεν αποκάλυψε την αλήθεια στον σύζυγο, αφήνοντας το γεγο-νός να περάσει… απαρατήρητο. 

Αλλόκοτες συνήθειες και περίεργες μέθοδοι. 

Είχε αλλόκοτες συνήθειες. Συνεργαζόταν με λωποδύτες και κακοποιούς και ήταν εκείνος που έκανε συνείδηση στην ελληνική κοινωνία πως ο εγκληματίας επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Γύρω από τον τόπο κάθε εγκλήματος έβαζε κρυφούς αστυνομικούς να παρακολουθούν την κίνηση και αρκετές φορές επιβεβαιώθηκε η άποψή του. Δρούσε νύχτα στη θεοσκότεινη Αθήνα, ενώ πίστευε πως οι μικρολωποδύτες δεν ήταν τίμιοι αλλά ήταν χριστιανοί! Εξήγαγε αυτό το συμπέρασμα όταν δια-πίστωσε πως δεν εμφανίζονταν λωποδυσίες στις μεγάλες χριστιανικές ή πατριωτικές γιορτές! 

Όταν ανέλαβε τη Διεύθυνση ο Μαρούδας φρόντισε να νοικιάσει κάποια χα-μόσπιτα με αυλές, τα οποία μετέτρεψε σε «ανακριτήρια». Εκεί οδηγούσε τους ύποπτους για διάφορα αδικήματα και τους ανέκρινε, έχοντας συμπαραστάτες τους δύο βοηθούς του. Έμποροι, δικηγόροι, χρηματιστές, γιατροί, αρχιτέκτονες, βιομήχανοι και πάσης φύσεως εκπρόσωποι της εξουσίας τρομοκρατούνταν αν έπρεπε να περάσουν από την «αυλή» του Μαρούδα. Αντίθετα με την τακτική που κρατούσε με τους μικροαπατεώνες, ταλαιπωρούσε αφάνταστα τους ευκατάστατους πολίτες των Αθηνών που συλλάμβανε να παρανομούν. Μέχρι που ο Μαρούδας και τα παλικάρια του έγιναν ακόμη και θεατρικό σκετσάκι από τον Πολύβιο Δημητρακόπουλο. 

Δεν υποκλινόταν! 

Άλλο πρωτοσέλιδο δημοσίευμα στα τέλη του 1910 καταδίκαζε τη συνήθεια του Μαρούδα να μην «υποκλίνεται εδαφιαίως οσάκις εισέρχεται εις την αυλήν των Ανακτόρων». Την ίδια εποχή δέχθηκε σφοδρή επίθεση διότι συμπεριφέρθηκε απρεπώς σε διακεκριμένο δημοσιογράφο, αλλά και στον Υπουργό Εσωτερικών που τηλεφώνησε για να τον… συνετίσει. Οι αποκαλύψεις συνόδευαν η μία την άλλη «δια τας θηριωδίας του αστυνομικού βούρδουλα», τις οποίες πιστοποιούσαν ιατρικές εκθέσεις αλλά «φρικιών ο κ. Υπουργός των Εσωτερικών». Αλλά ο Μαρούδας απτόητος, δεν δίσταζε για κάποια υπόθεση να μεταβεί στα Ανάκτορα και να ανακρίνει τον αρχηγό του Πολιτικού Οίκου του Βασιλέως Στέφανο Στεφάνου ή κάποια άλλη φορά τον μετέπειτα Πρωθυπουργό Στέφανο Σκουλούδη. 

Σε άλλη περίπτωση δεν δίστασε να ρίξει στα υγρά μπουντρούμια της Αστυνομικής Διεύθυνσης έναν πάμπλουτο έμπορο από τη Ρωσία διότι διαμαρτυρήθηκε βλέποντας τα όργανα του Μαρούδα να προβαίνουν σε «άγριο και απάνθρωπο βουρδούλιασμα αιγοβοσκού». Οι εφημερίδες προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον εν λόγω αιγοβοσκό, και ουσιαστικά συνεργάτη του Ρώσου εμπόρου, ως εννιάχρονο παιδί που αντιμετωπίσθηκε με βαρβαρότητα. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε, πως όχι μόνον επρόκειτο για συνεργάτη του Ρώσου επιχειρηματία, αλλά και πως λάμβαναν χώρα παράνομες εισαγωγές και εξαγωγές που δεν φορολογούνταν από το ελληνικό κράτος. 

Όταν αποχώρησε από τη Χωροφυλακή προσλήφθηκε από την Εθνική Τράπεζα και οργάνωσε την εσωτερική της αστυνομία με εξαιρετική επιτυχία. Δυστυχώς τα χειρόγραφα τετράδια με τα αστυνομικά απομνημονεύματά του –τα οποία ο ίδιος αποκαλούσε «μαυροπίνακα της αριστοκρατίας»– δεν εκδόθηκαν. Έφυγε απ’ τη ζωή, σε βαθιά γεράματα τον Απρίλιο 1935. Στην τελευταία κατοικία του, τον συνόδευσε ένας κόσμος ολόκληρος με χιονισμένα μαλλιά και ρυτιδωμένα πρόσωπα. Καταγράφηκε ως ο άνθρωπος που «τρομοκράτησε τους ήρωες του εγκληματικού πάνθεου». 


Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς


http://mikros-romios.gr

Κύμα εγκληματικότητας στην Αθήνα!

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά 

Κλοπές, απάτες και ανασφάλεια ήταν φαινόμενα που παρουσιάστηκαν στην Αθήνα και πριν από εκατόν τριάντα χρόνια. Φαινόμενα που υποχρέωναν τις εφημερίδες, το μόνο μέσο επικοινωνίας της εποχής, να δημοσιεύουν κάθε μέρα συμβουλές προς τους κατοίκους ώστε «να γίνωσι πλέον προσεκτικότεροι». 

Στον αγώνα εκείνο της ενημέρωσης πρωτοστατούσε ο περίφημος εκδότης και δημοσιογράφος Ιωάννης Καμπούρογλου (φωτό), σπεύδοντας να επισημάνει πως μερικές ελευθερίες που είχαν εξασφαλισθεί σε προηγούμενους χρόνους δεν υπήρχαν πλέον και οι κάτοικοι ήταν υποχρεωμένοι να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Τι έπρεπε να κάνουν; 

«Κλείετε τας θύρας σας και μην αφίνετε τα επί της οδού παράθυρα ανοικτά, ιδιαίτερα όταν είναι χαμηλά και άνευ κιγκλίδων», συμβούλευε τους αγαθούς κατοίκους που είχαν συνηθίσει να αφήνουν τις πόρτες και τα παράθυρά τους ολάνοιχτα. 

«Μη κοιμάσθε με ανοικτά παράθυρα και εγγύς αυτών μη αφίνετε εκτεθειμένα τα ενδύματά σας», ήταν μία ακόμη συμβουλή, προκειμένου να αποφεύγουν τους «κλέπτας με τους γάντζους», οι οποίοι πλησίαζαν και ξάφριζαν όσα ρούχα έπιανε ο γάντζος τους κοντά στο παράθυρο! 

Αλλά υπήρχαν και ειδικές οδηγίες για τους καταστηματάρχες να μην αφήνουν τα συρτάρια τους ξεκλείδωτα όταν έβγαιναν για να μιλήσουν με κάποιον γείτονα. Οι «μπουκαδόροι» καιροφυλακτούσαν για να ξαλαφρώσουν τα ταμεία τους. Την επομένη της έκδοσης των οδηγιών αποδείχθηκε πως οι Αθηναίοι δεν λάμβαναν σοβαρά τις προειδοποιήσεις: 

«Πτωχού τινός κηπουρού, Μήτρου καλουμένου και εν Αμπελοκήποις διαμένοντος, έκλεψαν τα ενδύματα, άλλου τας όρνιθας και ούτω καθεξής. Τι να σου κάμη και ο μονάκριβος χωροφύλαξ, όστις είχε μείνει εις μόνος εκεί; Αφού δεν έκλεψαν και αυτόν ευχαριστημένοι να είμεθα». 

Δύο ημέρες αργότερα ως υπεύθυνος των κλοπών συλλαμβανόταν ένας δημοτικός κλητήρας, τον οποίο επί δέκα ώρες περιέφεραν στους δρόμους της πρωτεύουσας για παραδειγματισμό!

http://mikros-romios.gr

Προπαγάνδα παντού !

"Αν είναι να πεις ένα ψέμα, προτίμησε ένα μεγάλο, όχι μικρό." 

Εκατοντάδες βιβλία έχουν γραφτεί για τις συνθήκες που επώασαν τα ακραία πολιτικά φαινόμενα στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου. Ακόμα περισσότερες είναι οι μελέτες που έχουν κυκλοφορήσει, με αυξανόμενη μάλιστα ένταση το τελευταίο διάστημα, σχετικά με την "ανάπηρη" Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Τη δημοκρατία, δηλαδή, που ξεπήδησε από τα ερείπια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και της πάλαι ποτέ Γερμανικής Αυτοκρατορίας για να πεθάνει άδοξη και βιασμένη από τους πιο ορκισμένους της εχθρούς το 1933. 

Καμιά ιστορική μελέτη, ωστόσο, δεν μπορεί να αποτυπώσει πιο απλά και κατανοητά τον τρόπο με τον οποίο οι εχθροί της δημοκρατίας κατάφεραν να οδηγήσουν έναν ολόκληρο λαό (όπως τον γερμανικό) στην αυτοκαταστροφή, όσο ένα φιλμ κινουμένων σχεδίων του 1943. Το φιλμ που θα παρουσιάσουμε αυτή τη φορά, ονομάζεται "Chicken Little" και εντάσσεται στους προπαγανδιστικούς σκοπούς των στούντιο Disney's, στα πλαίσια του Πολέμου. Θα μπορούσε όμως έξοχα να είναι και μια κριτική για την πορεία της κοινωνίας μας σήμερα και για το πώς οι πάσης φύσεως κήρυκες της "έκτακτης ανάγκης" (την οποία οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει) επιχειρούν να την βάλουν για άλλη μια φορά στον "γύψο". 

Η ιστορία μας διαδραματίζεται μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα σ' ένα πτηνοτροφείο. Όλα πάνε καλά: οι κότες, οι γαλοπούλες και οι πάπιες απολαμβάνουν αμέριμνες τη ζωή στο κοτέτσι, δουλεύοντας, διασκεδάζοντας, χορεύοντας και χαρτοπαίζοντας. Μέχρι που κάνει την εμφάνισή της μια αλεπού (Foxy Loxy), η οποία θέλει να δειπνήσει με κοτόπουλο! Όμως δεν είναι καθόλου εύκολο να τα καταφέρει. Επιστρατεύει λοιπόν σύγχρονες ψυχολογικές τεχνικές προπαγάνδας για να αποκτήσει τον έλεγχο του κοτετσιού. Πολύτιμος βοηθός του στο εγχείρημα, το "Μάιν Καμπφ" του Αδόλφου Χίτλερ.

Για να πετύχει τους σκοπούς της, η αλεπού πρέπει να βασιστεί στον πιο εύπιστο, ευήθη, κοινώς ηλίθιο, ένοικο του πτηνοτροφείου. Τελικά βρίσκει ευήκοα ώτα σε ένα μικροσκοπικό κοτόπουλο με γιο-γιο, το οποίο δεν φημίζεται για την ευφυΐα του. Αρχίζει να του φωνάζει ότι ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι του. Ο Chicken Little, πανικόβλητος, τρέχει σε όλο το κοτέτσι και διαδίδει το καταστροφικό νέο. Οι κότες με τη σειρά τους καταλαμβάνονται κι αυτές από πανικό. Προσωρινά, ο Cocky Locky, ο σοφός κόκορας του πτηνοτροφείου, τις καθησυχάζει και επαναφέρει την ηρεμία. Όμως η αλεπού βρίσκει άλλο τέχνασμα: διασπείρει ψευδείς ψιθύρους ότι ο κόκορας τα έχει κάνει "πλακάκια" με τους ανθρώπους, για να τις οδηγήσει καλοθρεμμένες στο σφαγείο (γκαιμπελική τακτική του "πες-πες, κάτι θα μείνει"). Με μια έξυπνη προπαγανδιστική τακτική, που βασίζεται στην καλλιέργεια του φόβου, η αλεπού πείθει τον πιο ηλίθιο κοτόπουλο να αναλάβει την ηγεσία του πτηνοτροφείου και να οδηγήσει τις κότες σε μια σπηλιά, δήθεν για να σωθούν από τη συμφορά.

Το καρτούν τελειώνει με ένα πλάνο από το εσωτερικό της σπηλιάς, όπου η αλεπού έχει καταβροχθίσει όλο το κοτέτσι και έχει τοποθετήσει τα κόκκαλα έτσι, ώστε να θυμίζουν στρατιωτικό νεκροταφείο. Μια πολύ έξυπνη αλληγορία για την ψυχολογία της μάζας και τις καταστρεπτικές συνέπειες που μπορεί να φέρει σε μια κοινωνία ο θανάσιμος συνδυασμός ανασφάλειας και αμάθειας.

Έτος παραγωγής: 1943 

Χώρα: ΗΠΑ 

Εταιρεία παραγωγής: Disney's 

Σκηνοθεσία: Clyde Geronimi 

Διάρκεια: 8’ 48’’

Οι...πρώτες Αστυνομικίνες!!

<<Κομψαι κυρίαι με «αστυνομικόν πηλήκιον», έτοιμες για… Περιπολία.

Το καλοκαίρι του 1931 με έκπληξη οι Έλληνες πληροφορούνταν ότι θα αποκτήσουν πεντηκονταμελές «Αστυνομικόν Σώμα Γυναικών»! 

«Κομψαί κυρίαι με αυστηράν στολήν πολιτσμάνου και με το αστυνομικόν πιλίκιον θα κυκλοφορούν στους δρόμους, θα μας επιβλέπουν ίσως και θα μας οδηγούν στο φρέσκο», έγραφαν με αρκετή δόση ειρωνείας οι εφημερίδες, οι οποίες παρακολουθούσαν το θέμα και το κάλυπταν με πιπεράτες διαθέσεις. 

Όλα είχαν ξεκινήσει τρία τέσσερα χρόνια νωρίτερα, όταν είχε επισκεφτεί την Αθήνα η επικεφαλής της Αστυνομίας της αγγλικής πρωτεύουσας. Η «αρχιαστυνόμος του Λονδίνου», όπως την αποκαλούσε ο Τύπος, εντυπωσίασε με τις αναφορές της. 

«Δεν καταδιώκουν αι πολισμάνες τους ληστάς και τους λωποδύτας. Δεν συμπλέκονται με τους τρομερούς άνδρας κακοποιούς των υπόπτων συνοικιών. Αι γυναίκες της Αστυνομίας έχουν λεπτότερα καθήκοντα», δήλωνε η αυστηρή Αγγλίδα, εξηγώντας πως οι αστυνομικίνες ασχολούνταν με τις γυναίκες και τα παιδιά. 

Ο «Σύνδεσμος υπέρ των Δικαιωμάτων της Γυναικός», ο οποίος είχε μετακαλέσει το αγγλικό κλιμάκιο για διαλέξεις στην Ελλάδα, τάχθηκε αμέσως υπέρ της ιδρύσεως αστυνομικού γυναικείου σώματος. Δίνοντας μάλιστα ιδιαίτερο βάρος στη χρησιμότητά τους «δια τον διακανονισμόν των ζητημάτων των ηθών και των γυναικείων ελευθερίων ηθών». 

Το ζήτημα απασχόλησε βεβαίως την πολιτική ηγεσία της χώρας, αλλά και την ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία μάλιστα στον Οργανισμό της Αστυνομίας Πόλεων που δημοσίευσε στις αρχές της δεκαετίας 1930 περιέλαβε και ανάλογη πρόβλεψη. Ωστόσο, για να μη… ξεφύγουν τα πράγματα, μπήκαν και ορισμένες ασφαλιστικές δικλίδες. Όπως ότι έπρεπε να προηγηθεί γνωμάτευση του Αστυνομικού Συμβουλίου, ή ότι τα προσόντα και τα καθήκοντα του νέου σώματος θα κανονίζονταν με Προεδρικό Διάταγμα, ή ακόμη ότι θα μπορούσαν να προάγονται μόνον μέχρι τον βαθμό του Υπαστυνόμου Α’ Τάξεως. Κατόπιν τούτων, οι Έλληνες περίμεναν αρκετές δεκαετίες μέχρι να δουν «πολιτσμάνες» να κυκλοφορούν ανάμεσά τους.

http://mikros-romios.gr

Μα συγκρίνονται οι παραπάνω μ'αυτές?!

Δημοκρατία (?) 1

*To 507 π.χ. , ενώ ο "Βασιλέας των Βασιλέων" εδραίωνε την εξουσία του από την Ιωνία μέχρι την Κίνα, στην Ελλάδα ζούσαμε στο μικρόκοσμό μας. Μέσα από τις διαμάχες μεταξύ αντίπαλων φατρίων και αντίπαλων πόλεων-κρατών όμως, εφευρέθηκε κάτι που το χρησιμοποιούμε μέχρι και σήμερα:

 Η Δημοκρατία!

Στην Αθήνα, ο καιροσκόπος και οπορτουνιστής Κλεισθένης, γόνος ων Αλκμεωνιδών, οι οποίοι εναλλάσονταν στην εξουσία ως Τύραννοι με τους Πεισιστρατίδες, κρατούσε τώρα τα σκήπτρα, μα ο Ισαγόρας, αντίζηλός του, αριστοκράτης, συμμαχούσε με τον Κλεομένη, συμβασιλέα της Σπάρτης, ώστε να τον εκδιώξει.

Ο Κλεισθένης, στα πικρά χρόνια της εξορίας, είχε την ευκαιρία να καταλάβει πως όλες οι φιλοδοξίες της αριστοκρατίας, είχαν οδηγήσει σε πολύχρονη διαμάχη και στο αίσχος της τυραννίας. Η Αθήνα νοσούσε και όλοι συμφωνούσαν. Ποια θα μπορούσε να είναι όμως η θεραπεία? 

Ο Κλεισθένης είχε συνειδητοποιήσει πως η εξουσία είχε καταντήσει μία σκιώδης έννοια. Η αριστοκρατία δε την κρατούσε σφιχτά στα χέρια της και πλέον ήταν δύσκολο να πει κανείς σε ποιον ανήκε. Υπό τον φόβο της ανατροπής από τον Ισαγόρα και την ταπεινωτική συνεργασία των συμπολιτών του με τους Σπαρτιάτες, έψαξε για συμμάχους, όχι σε άλλες αριστοκρατικές φατρίες, όπως θα έκανε κάποιος σαν κι αυτόν, αλλά σε μία τελείως καινούργια πηγή. Απευθυνόμενος στην Εκκλησία του Δήμου, ο Κλεισθένης πρότεινε κάτι που στην ουσία, αποτελούσε επανάσταση. 

Αν ο λαός, όπως  ο Ιππίας ή  ο Πεισίστρατος η ακόμη και ο Σόλων , όπως διακήρυτταν πάντα, ήταν ο κυρίαρχος πράγματι, ας έχει και την ανάλογη εξουσία! Ας συζητάει για πολιτική, ας την ψηφίζει και ας τη διαχειρίζεται, χωρίς προαπαιτούμενα ταξικά ή οικονομικά προσόντα. Ας περιβληθεί ο δήμος, με την εξουσία του κράτους. Με μία λέξη, ας γίνει η Αθήνα δημοκρατία!

Ο Κλεισθένης και οι συνεργάτες του έμοιαζαν απόλυτα αποφασισμένοι να σπάσουν το καλούπι, να χαλιναγωγήσουν τις φιλοδοξίες των αριστοκρατών όσο και του αθηναϊκού λαού. Ένα εγχείρημα, μεγαλεπήβολο, μνημειώδες και συναρπαστικό!

Τελικά, εκδιώχθηκε από τους οπαδούς του Ισαγόρα, με τη βοήθεια Σπαρτιατών στρατιωτών υπό τον ίδιο τον Κλεομένη, που έσπευσαν να βοηθήσουν και οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Ακρόπολη  ως φρουρά. Είχε κάτι αλλάξει όμως. Ο λαός ξεσηκώθηκε, πολιόρκησε την Ακρόπολη και μετά από τρεις ημέρες, ο Κλεομένης, "πεινασμένος, βρώμικος και αξύριστος", συμφώνησε σε μια ταπεινωτική ανακωχή και έφυγε από την Αττική, ο Ισαγόρας το έσκασε στα κρυφά και οι συνεργάτες του, που προσπάθησαν να καταπνίξουν την εξέγερση, λυντσαρίστηκαν...

Ο Κλεισθένης επέστρεψε, διακήρυξε "ισονομία" και κάθε πολίτης, ασχέτως αν ήταν φτωχός ή απαίδευτος, απολάμβανε την ελευθερία λόγου. Η πολιτική δεν αποφασιζόταν στα κλειστά και χρυσοστόλιστα σαλόνια της αριστοκρατίας αλλά ανοιχτά, στην Εκκλησία του Δήμου, μπροστά σε οικοδόμους, χαλκιάδες, εμπόρους και ναυτικούς. Κανένα μέτρο δε μπορούσε να εφαρμοστεί, χωρίς την ψήφο όλων των Αθηναίων πολιτών. Ήταν ένα μεγάλο και ευγενές πείραμα. Μία πολιτεία στην οποία για πρώτη φορά, ένας πολίτης μπορούσε να αισθάνεται δεσμευμένος, ελεγχόμενος και υπεύθυνος. Και φυσικά θα είχε κίνητρο, στο άμεσο μέλλον, να πολεμήσει όχι για τις γαίες των αριστοκρατών, αλλά για την ίδια του την ελευθερία.....

*Κείμενο εμπνευσμένο από το βιβλίο "Η Περσική Φωτιά", του Tom Holland. Ορισμένα μέρη, είναι αυτούσια αποσπάσματα του εν λόγω βιβλίου.

«Διά τούτο δεν πηγαίνει εμπρός το ρωμαίικο»

Ο Ιούλιος του 1861 ήταν ιδιαίτερα θερμός μήνας. Η Κυβέρνηση του Αθανάσιου Μιαούλη είχε εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό εναντίον όσων εκφράζονταν εναντίον του καθεστώτος. Οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες δικάζονταν καθημερινά, αξιωματικοί και πολίτες συλλαμβάνονταν και κλείνονταν στις φρικτές φυλακές του Γκαρμπολά, ενώ αυξανόταν ο αριθμός των βουλευτών που αντιδρούσαν στις μεθοδεύσεις αυτές. 

Ένας εξ αυτών ήταν και ο καταγόμενος από την Υπάτη αγωνιστής της Επανάστασης Δημήτριος Χατζίσκος (1805-1877), ο οποίος διετέλεσε επανειλημμένα βουλευτής, γερουσιαστής και Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Ο Χατζίσκος αντιπολιτευόταν με σφοδρότητα τις κυβερνήσεις. Λόγω καταγωγής –ο πατέρας του είχε σφαγιαστεί το 1820 από τους Τούρκους–, ο λόγος του είχε ιδιαίτερη βαρύτητα, ενώ οι φιλολαϊκές του τοποθετήσεις τον είχαν καταστήσει ιδιαίτερα αγαπητό. 

Παραμένει άγνωστο όμως μέχρι σήμερα το γεγονός ότι τον Ιούλιο 1861 οι απόψεις του Δ. Χατζίσκου ξαφνικά άλλαξαν. «Το ηκούαμεν και δεν το επιστεύαμεν», έγραφε η αντιπολιτευόμενη εφημερίδα «ΦΩΣ», «πως τα εγύρισεν ο Χατζίσκος διότι η Κυβέρνησις έρριψεν εις την ανοικτήν αυτού φουστανέλαν πενήντα πέντε χιλιάδας δραχμάς»! 

Τι είχε συμβεί; Ο Χατζίσκος αγόρασε το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας του αποβιώσαντος Πρωθυπουργού Κωλέττη, ο οποίος μεταξύ άλλων χρωστούσε και στο Δημόσιο 55.000 δραχμές. Αφού λοιπόν πήρε την περιουσία από την κόρη του Κωλέττη, στη συνέχεια φρόντισε να εισαχθεί νομοσχέδιο που χάριζε τα χρέη του αποβιώσαντος πολιτικού. Οπότε καρπωνόταν ο ίδιος το ποσόν. 

«Ταλαίπωρε λαέ, συ φυλακίζεσαι διά 10 δραχμών χρέος και εις αυτούς χαρίζονται χιλιάδες», 

σχολίαζε ο Σοφοκλής Καρύδης στην εφημερίδα του, τονίζοντας πως 

«διά τούτο δεν πηγαίνει εμπρός το ρωμαίικο και θα χαλάση καμιά ώρα». 

Το αποτέλεσμα ήταν ο Καρύδης που αποκάλυψε την υπόθεση να οδηγηθεί –για μία ακόμη φορά– στα κρατητήρια του Γκαρμπολά!

http://mikros-romios.gr

Τα ευρωπαΐκά σύνορα των τελευταίων 1000 ετών, μέσα σε τρία λεπτά!

Χωρίς πολλά πολλά λόγια, ένα εντυπωσιακό βιντεάκι που έπεσε στην αντίληψή μου και έπρεπε να το μοιραστώ:

European time lapse map από stefanelonikitelo

Έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον...

Ιωάννης Καποδίστριας

από www.backnews.gr 

 "Το μνημόνιο του 1825 εγώ το βρήκα πολύ ενδιαφέρον εσείς; 

Λοιπόν: Στις 7 Φεβρουαρίου 1825 κι ενώ η επανάσταση βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη καμπή, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος». Ρίξτε μια ματιά στην κατανομή αυτού του δανείου: 

Το δάνειο συμφωνείται στο 55% της ονομαστικής του αξίας, για να... καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών, δηλαδή αυτομάτως τα 2.000.000 γίνονται 1.100.000 λίρες (!!!). Εμείς βέβαια πληρώναμε τόκους για 2.000.000. Από τα 1.100.000 κρατούνται προκαταβολικά:

- Τόκοι δύο χρόνων 200.000 λίρες
- Μεσιτικά 68.000 λίρες
- Εξαγορά ομολογιών δανείου 212.000 λίρες
- Συμβολαιογραφικά 13.700 λίρες
- Έξοδα Ελλήνων (!) μεσαζόντων 15.487 λίρες. 

Ανδρέας Μιαούλης

Από τα εναπομείναντα, στέλνονται στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για την κατασκευή δύο φρεγατών. Τελικά κατασκευάστηκε μόνο μία, που ήρθε στην Ελλάδα μετά το τέλος της επανάστασης και την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης με τα ίδια του τα χέρια την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι τού Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα τού Κυβερνήτη έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο.
Δεν το ξέρατε ούτε αυτό, έτσι; 

Επίσης, 123.000 λίρες μένουν στην Αγγλία για την αγορά έξι πολεμικών πλοιαρίων. Πήραμε μόνο το «Καρτερία» μετά την επανάσταση. 

Συνεχίζουμε: 

- Για μισθοδοσία φιλέλληνα (;) Κόχραν 37.000 λίρες

 - Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες 

- Διάφοροι λογαριασμοί (;;!!) 47.000 λίρες 

Έτσι, από τα 2.000.000 χρυσές λίρες, έφθασαν τελικά στην Ελλάδα μόλις 190.000 λίρες. Αντί αυτά τα ελάχιστα που απόμειναν να πάνε στον αγώνα κατά των Τούρκων, κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μωραϊτες και τους Ρουμελιώτες. Οι καπεταναίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς και πληρωνόντουσαν από τα λεφτά του δανείου. Άλλο πλιάτσικο κι εκεί, πέραν του γεγονότος ότι Έλληνες σκότωναν Έλληνες. Ο Γκούρας για παράδειγμα, είχε ένα σώμα εκατόν πενήντα ενόπλων, αλλά έκανε ψεύτικους καταλόγους για πεντακόσιους και τσέπωνε την μισθοδοσία και τα τροφεία τους. Το ίδιο και οι αντίπαλοι του.

WTF ?!

Όταν λοιπόν ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει μια απογραφή Να και η πρώτη απογραφή στην ιστορία μας...της περιουσίας του κράτους. Το κείμενο της επιτροπής ήταν λεπτομερέστατο και εξαιρετικά σύντομο. Περιείχε μία μόλις πρόταση:

 «Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον».  "

http://iwannaskantzeli.blogspot.com