Σαν ν' ακούς κλασσική μουσική...

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Παρακολουθώ το Μουντιάλ όπως όλοι οι φίλαθλοι της γης. Συμπάσχω όταν ζορίζεται η Εθνική μας, πανηγυρίζω τα γκολ θαρραλέων μικρών όπως η αγαπημένη Κόστα Ρίκα, συγχύζομαι με την ξεδιάντροπη «κονσομασιόν» προς τους μεγάλους, εκστασιάζομαι με παραστάσεις όπως το ρεσιτάλ της Ολλανδίας, γελώ με τα παθήματα των Ισπανών, αναρωτιέμαι πότε θα εκραγεί το καζάνι που λέγεται «Βραζιλία των ανισοτήτων». 

Έπειτα, αλλάζω βαριεστημένος κανάλι. Το μπάσκετ του Ιουνίου είναι το κορυφαίο αθλητικό θέαμα του πλανήτη. Αρκεί να παίζεται μακριά από τα Βαλκάνια. 

Η ημιτελική σειρά της Μπαρτσελόνα με τη Βαλένθια τελείωσε με 3-2 και κρίθηκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο του τελευταίου αγώνα. Και οι πέντε αγώνες τελείωσαν με διπλό! Δεν άνοιξε μύτη. Στο τέλος χύθηκαν δάκρυα χαράς και δάκρυα απογοήτευσης. Οι πρωταγωνιστές αγκαλιάστηκαν και οι φίλαθλοι χειροκρότησαν. Δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. Εδώ, με πέντε διπλά σε ισάριθμους αγώνες, σίγουρα θα είχαμε νεκρούς. 

Μιλάνο-Σάσαρι, ημιτελικοί του ιταλικού πρωταθλήματος. Εξι αγώνες, τέσσερα διπλά. Η Αρμάνι νίκησε δύο φορές στη Σαρδηνία, η Σάσαρι δύο φορές στο μιλανέζικο Φόρουμ. Ο κόσμος ευχαριστήθηκε με την ψυχή του, ξελαρυγγιάστηκε από τις φωνές και στο τέλος ευχαρίστησε με γενναίο χειροκρότημα νικητές και ηττημένους. Δεν άνοιξε μύτη. Εδώ, με τέσσερα διπλά σε έξι αγώνες, θα είχαμε εμφύλιο. 

Ρεάλ-Μάλαγα 3-1, ο άλλος ημιτελικός της Ισπανίας. Από τις τρεις νίκες της «βασίλισσας», οι δύο σημειώθηκαν στην παράταση και η άλλη στον πόντο, με σκάνδαλο διαιτησίας. Το πατροπαράδοτο θέατρο έπεσε σύννεφο. Το κοινό φανατίστηκε, συμμετείχε στο δράμα, εν τέλει επέστρεψε στο σπίτι του με τα κύτταρα γεμάτα. Ο Γολιάθ νίκησε τον Δαυίδ με άνωθεν λαθροχειρία. Εδώ, θα κηρύσσαμε τον πόλεμο και θα παίρναμε τους παίκτες από την Εθνική. 

Στη Σερβία, ο πρώτος τελικός ολοκληρώθηκε με 4 εναντίον 2, αφού έπεσε ξύλο στο παρκέ και οι ομάδες αποδεκατίστηκαν. Στην Τουρκία, αφιονισμένοι οπαδοί πέταξαν κόπρανα στον αντίπαλο προπονητή. Της Ελλάδας τα καμώματα καλύτερα να μη τα θυμηθούμε. Mπαλκάνια, Τρίτος κόσμος. Το μπάσκετ της ντροπής, ή μάλλον, το ποδόσφαιρο της ντροπής: Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, Γαλατασαράι-Φενέρμπαχτσε, Παρτίζαν-Ερ.Αστέρας. Ποδόσφαιρο, καμουφλαρισμένο. Από το ταλαίπωρο μπάσκετ, αυτές οι αντιπαλότητες είναι περαστικές. 

Ακόμη και οι Ισπανοί, που υποτίθεται είναι ίδιοι με εμάς, ξεπέρασαν την παιδική ασθένεια που στα Βαλκάνια μοιάζει ανίατη. Οι οπαδοί της Ρεάλ και της Μπάρτσα συνυπήρξαν χωρίς το παραμικρό παρατράγουδο στο Μιλάνο, στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη του 2011. Ας μην ανοίξουμε συζήτηση για το ετήσιο φάιναλ-8 του Κυπέλλου του Βασιλιά. 

Πρώτα και πάνω απ’όλα, η Αμερική. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς. Δεν κάνουν μπάσκετ, κάνουν ποίηση. Τους βλέπεις να κυκλοφορούν τη μπάλα και νομίζεις ότι ακούς κλασσική μουσική. 

Μαζέψτε τα καλούδια του ποδοσφαιρικού Μουντιάλ, δεκαπλασιάστε τα, στολίστε τα με χρυσοποίκιλτη κορδέλα, και πάλι θα δυσκολευτείτε να πλησιάσετε το αθλητικό μεγαλείο αυτής της ομάδας. Η μπάλα εξαφανίζεται από το γήπεδο, το καλάθι εξαφανίζεται από τα μάτια των αντιπάλων. Η μαγευτική παράσταση των φετινών τελικών αμφιβάλλω αν έχει προηγούμενο στην ιστορία του ΝΒΑ. 

Οι Σπερς, των μεταναστών: Γκρεγκ Πόποβιτς από την Κροατία, Μάνου Τζινόμπιλι από την Αργεντινή, Τιμ Ντάνκαν από τις Παρθένες Νήσους, Τόνι Πάρκερ και Μπορίς Ντιαό από τη Γαλλία, Πάτι Μιλς και Άρον Μπέινς από την Αυστραλία, Μάρκο Μπελινέλι από την Ιταλία, Τιάγκο Σπλίτερ από τη Βραζιλία, Κόρεϊ Τζόζεφ από τον Καναδά. 

"Ήρθαμε να σας δείξουμε πώς πρέπει να παίζεται το μπάσκετ". 

Ο Κοάι Λέναρντ, ο σπουδαίος MVP των τελικών, από το γκέτο. Εσωτερικός, οικονομικός μετανάστης και αυτός. 

Ο «Ποπ». Ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Ο άνθρωπος που φιλοτέχνησε τη μεγαλύτερη δυναστεία στο μετά τον Τζόρνταν ΝΒΑ. Ο φιλόσοφος, ο παιδαγωγός, ο φίλος, ο διδάκτωρ, ο δικτάτωρ. Εφτασε τους 5 τίτλους και θα είχε 6 αν δεν ήταν αδιαπραγμάτευτα προσηλωμένος στο προπονητικό του δόγμα. Ισως ο κορυφαίος προπονητής που πάτησε ποτέ το παρκέ του μπάσκετ. Την πρώτη σεζόν της καριέρας του, σε ένα μικρό κολέγιο, την τελείωσε με ρεκόρ 2-22. Οι ήττες του κόλλησαν το μικρόβιο. 

Και στο τέλος, η αγάπη. Τα δάκρυα. Ο Πάρκερ, στην αγκαλιά του Ντάνκαν. Ο Τζινόμπιλι, στην αγκαλιά του Πόποβιτς. Ο Λέναρντ, στα χέρια των συμπαικτών του. Ο ηττημένος Λεμπρόν Τζέιμς, πρώτος στον αντίπαλο πάγκο για συγχαρητήρια. Ένα πρόχειρο «πασίγιο» από τους απερχόμενους πρωταθλητές για τους θριαμβευτές της βραδιάς. Ο κλαμμένος Ντάνκαν, με τα παιδάκια του στα χέρια. Ο Τζινόμπιλι, περήφανος χαζομπαμπάς με τους γιους του. Ο Πάρκερ να ψάχνει στην εξέδρα το καινούριο του αμόρε και να στέλνει λάγνα βλέμματα. 

Ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Πήτερ Χολτ, να παραμερίζει για να μη χαλάσει τις φωτογραφίες των παικτών του: «Από αυτούς ξεκινάει η επιτυχία, όχι από την κορυφή όπως λέτε». Να σκέφτεσαι την Ελλάδα και να μελαγχολείς. Να απορείς ποια κατάρα σε γέννησε στη χώρα που αρνείται να απολαύσει τον αθλητισμό της. Στον τόπο των αφιονισμένων, των θυμωμένων, των φανατισμένων, των αγανακτισμένων. Των επαναστατών χωρίς αιτία. 

"Εάν δεν σου αρέσει, να φύγεις, να μεταναστεύσεις, να πας αλλού", θα γράψει από κάτω ο Ελληνάρας. Αυτός που κυοφόρησε την κρίση αλλά αρνείται να αναγνωρίσει το τέκνον του. 

Όχι. Στον δικό μου τον κόσμο, οι άνδρες κλαίνε κιόλας. Πότε από χαρά, πότε από λύπη. Φέρνουν τα παιδιά τους στο γήπεδο και αφιερώνουν τη νίκη στο κορίτσι τους - ή στο αγόρι τους. Κάνουν και καρδούλες αν χρειαστεί. Μπάτσοι και στρατιώτες δεν πηγαίνουν στα γήπεδα. Στην εξέδρα κάθονται οικογένειες, όχι νεάντερταλ κακοποιοί. Οι ηττημένοι συγχαίρουν τους νικητές. Οι νικητές συγχαίρουν τους ηττημένους. Τα λάθη θεωρούνται ανθρώπινα. Οι θεωρίες συνωμοσίας χρησιμεύουν για διασκέδαση και καλαμπούρι. Η σακούλα με τα πολεμοφόδια είναι γεμάτη με χαρτοπόλεμο και κονφετί. Οι φίλαθλοι απαιτούν "defense" και όχι "γ*8α τους τη μάνα εοέ-οέ". Στις εξέδρες καταναλώνουν πατατάκια και όχι ηρωίνη. Οι εφημερίδες γράφουν για καλάθια και ριμπάουντ, όχι για τσιμπούκια. 

Έχει κι άλλο Μουντιάλ απόψε. Θα το παρακολουθήσω, όπως όλος ο κόσμος από την τηλεόραση-ΥΕΝΕΔ της Νέριτ. Το καλύπτω, άλλωστε, με σελίδες επί σελίδων, για την μαρτυρική Ελευθεροτυπία. Θα υποστηρίξω φυσικά την Εθνική μας, την απαλλαγμένη από γελοίες και προσχηματικές κόνξες από τους συλλόγους επισημαίνω, αρκεί αυτή να κρατήσει σε απόσταση τους παναγιώταρους και τα σταγονίδια. Μετά, την Κόστα Ρίκα, που δεν έχει καν στρατό. 

Από αύριο, όμως, ζάπινγκ στο ευλογημένο διαδίκτυο: Μιλάνο-Σιένα, τελικός υπ’αριθμόν 2, βράδυ Τρίτης. Την Πέμπτη αρχίζει και το γλέντι στη Μαδρίτη, Ρεάλ-Μπαρτσελόνα με Μπουρούση και Παπανικολάου. 

Το ΝΒΑ δυστυχώς τελείωσε, αλλά το μπάσκετ είναι ακόμη εδώ. Κανονικό μπάσκετ, όχι σαν αυτό που ζούμε εδώ. Αθλητισμός, όχι πόλεμος. Έχουμε κι εμείς Μουντιάλ τον Σεπτέμβριο, άσχετα αν βάλθηκαν οι ένθεν κακείθεν "ασυμβίβαστοι" να μας το βγάλουν ξινό.

gazzetta.gr

Χρέος απέναντι στους φοιτητές και τη χώρα

Tης Βασως Κιντη* 

Διαβάζω σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών ότι η ομάδα φοιτητών που κράτησε σε ομηρία τα μέλη του Συμβουλίου του ΕΚΠΑ ήθελε απλώς να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά και κακώς το Συμβούλιο επέλεξε, αντί του διαλόγου και της διαβούλευσης, να καλέσει την Αστυνομία. 

Οι φοιτητές δεν ήρθαν για να διαμαρτυρηθούν, όπως δεν είχαν έρθει απλώς να διαμαρτυρηθούν πριν από τρεις μήνες σε άλλη συνεδρίαση του Συμβουλίου. Ηρθαν για να διαλύσουν τη συνεδρίαση, όπως την είχαν διαλύσει και τότε. Ηρθαν για να μας βρίσουν χυδαία, να μας λοιδορήσουν και να μας απειλήσουν όπως το έκαναν και την άλλη φορά. Αλλωστε, πώς μπορεί να γίνει διάλογος με βανδαλισμούς και αχαρακτήριστες ύβρεις («λαμόγια», «γερμανοτσολιάδες», «σιχαμένοι», «ξεφτιλισμένοι» κ.λπ.); 

Αν είχαν ζητήσει να μιλήσουν με το Συμβούλιο για να ενημερώσουν, να διεκδικήσουν και να διαμαρτυρηθούν, είμαι σίγουρη ότι το Συμβούλιο με χαρά θα τους δεχόταν και θα τους άκουγε με προσοχή. Αν μάλιστα είχαν εκλέξει τον εκπρόσωπό τους στο Συμβούλιο, αυτός ή αυτή θα συμμετείχε κανονικά σε όλες τις συνεδρίες ψηφίζοντας για κάθε απόφαση. Δεν είχαν ζητήσει και δεν τους ενδιέφερε καμία συνάντηση. Αυτοί οι ελάχιστοι φοιτητές, που δεν εκπροσωπούν παρά μόνον τον εαυτό τους, ήθελαν να εκδιώξουν από το ίδρυμα το κορυφαίο του όργανο που έχει εκλεγεί δημοκρατικότατα από το 80% των καθηγητών. Ηθελαν να τρομοκρατήσουν τα μέλη του και να τα εξευτελίσουν. Στο όργανο αυτό μετέχουν σπουδαίοι επιστήμονες από το εξωτερικό, με σπάνιο κύρος, που άφησαν τους φοιτητές τους, την έρευνά τους και την ησυχία τους στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου για να ασχολούνται με τα δικά μας αρχαϊκά προβλήματα, ανήκουστα σε οποιοδήποτε ακαδημαϊκό περιβάλλον. 

Η πανεπιστημιακή κοινότητα συνήθισε επί μεγάλο διάστημα να ανέχεται και να συμβιώνει με την ανομία, την ασυδοσία και την αλητεία. Μοιρολατρικά αποδεχόταν να διαλύονται όργανα, να παρακωλύονται συστηματικά οι διαδικασίες, να προπηλακίζονται καθηγητές, να ασκείται βία από οικτρές μειοψηφίες που καταρράκωναν ατιμωρητί, με θράσος και προπέτεια κάθε έννοια ακαδημαϊκής λειτουργίας. Ηταν, και είναι εν πολλοίς, η καθημερινότητα που βιώνουμε. Η καθημερινότητα του «σιγά, δεν έγινε και τίποτε» που έγραψε ο Πάσχος Μανδραβέλης. Αυτό το «τίποτε» όμως, που επέτρεπε στα «παιδιά» να κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής επιβάλλοντας μια κουλτούρα τρομοκρατίας, επέτρεπε συγχρόνως στο βαθύ πανεπιστήμιο να κάνει τη δουλειά του ακώλυτα στα παρασκήνια χρησιμοποιώντας αυτές τις ομάδες είτε σε ευθεία συναλλαγή είτε εμμέσως, αφού δημιουργούσαν το ασφαλές προπέτασμα για να κρύβονται πίσω του η αβελτηρία, η κακοδιαχείριση και το αδιαφανές μοίρασμα της εξουσίας. 

Τα θύματα αυτής της κατάστασης είναι η ίδια η χώρα, οι φοιτητές μας που εγκαταλείπονται στη μοίρα τους και οι σοβαροί ακαδημαϊκοί που προσπαθούν μόνοι και αβοήθητοι να επιβιώσουν σε έναν βάλτο αναξιοκρατίας. Η εμφάνιση των Συμβουλίων στη σκηνή τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της σιωπής και του «δε βαριέσαι». Οσα προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους σοβαρά έδειξαν γρήγορα ότι δεν θέλουν να είναι διακοσμητικά όργανα, αλλά όργανα ουσιαστικής εποπτείας και άσκησης στρατηγικής. Αποτελούν ήδη πόλο αναφοράς για όσους υποφέρουν από την αυθαιρεσία και πηγή ανησυχίας για όσους λυμαίνονται τα ιδρύματα. 

Το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών κάλεσε την Αστυνομία όχι γιατί κινδύνευε η ζωή μας, αλλά γιατί κινδύνευε η αξιοπρέπειά μας και παραβιάζονταν κατάφωρα η νομιμότητα και τα δικαιώματά μας ως ανθρώπων και ακαδημαϊκών. Προασπίσαμε το συμφέρον του πανεπιστημίου και τον τίτλο του ακαδημαϊκού δασκάλου που δεν μπορεί να στέκεται περιδεής απέναντι στη βάναυση περιφρόνηση και τον ευτελισμό ανθρώπων και θεσμών. Ηταν το χρέος μας απέναντι στους φοιτητές μας και στη χώρα μας. 

* Η κ. Βάσω Κιντή είναι αν. καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

http://news.kathimerini.gr

Η ιστορία ενός συνθήματος

Η ιστορία ενός συνθήματος (ή από την τραγωδία στη φάρσα) 

Tου Τακη Καμπυλη 

Δημοσίευση: 25-01-09

Παρασκευή, 30 Απριλίου 1976. 

Ο μαθητής Σιδέρης Σιδηρόπουλος, 16 χρόνων, μέλος της «Μαθητικής Πρωτοπορίας», κολλούσε αφίσες της οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής» για τη συγκέντρωση της επόμενης μέρας, της Πρωτομαγιάς, στην πλατεία Κοτζιά. Το τι ακριβώς έγινε δεν είναι γνωστό, πάντως ο μαθητής άφησε την τελευταία του πνοή στην Πειραιώς καταδιωκόμενος από αστυνομικούς και χτυπημένος από διερχόμενο αυτοκίνητο. 

Η Πρωτομαγιά εκείνης της χρονιάς είχε δύο νεκρούς, και οι δύο σε τροχαία δυστυχήματα. Τον Σιδέρη Σιδηρόπουλο και τον Αλέκο Παναγούλη. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του συγγραφέα Στέργιου Κατσαρού, πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που από ένα μικρό τμήμα του αναρχο-αυτόνομου και αντιεξουσιαστικού χώρου ακούστηκε το σύνθημα που έμελλε να γίνει το πιο γνωστό και μακροβιότερο της Μεταπολίτευσης: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». 

Αν και το σύνθημα που κυριάρχησε εκείνη την Πρωτομαγιά ήταν «Ενας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα» (συνέχεια των προδικτατορικών κινητοποιήσεων) καθώς και «Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει», ωστόσο από τον «Μαχητή», αλλά και σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες και από μέλη της ΑΑΣΠΕ (φοιτητική νεολαία του ΕΚΚΕ), ακούγεται και το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Στα (ακόμη) θολά νερά εκείνης της περιόδου είναι μάλλον δύσκολο να αναζητηθεί η «πατρότητα», η προέλευση του συγκεκριμένου συνθήματος. Δεν υπάρχει κάποια δημοσιευμένη ιστορική έρευνα.

Σήμερα, μερικοί από τον αναρχικό χώρο εκτιμούν πως το σύνθημα ήταν απόδειξη της σαφούς επιρροής στην Ευρώπη από το αμερικανικό αναρχικό κίνημα και των φοιτητικών διαδηλώσεων κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. 

Το «pigs» (γουρούνια) είχε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από την αμερικανική Αριστερά, κι από κει πέρασε τον Ατλαντικό, και χρησιμοποιήθηκε και από τους «Γκοσιστές» (Αριστεριστές) του παρισινού Μάη. (Μόνο για την ιστορία, καταγράφω και μία μαρτυρία, σύμφωνα με την οποία το σύνθημα «μπάτσοι - γουρούνια» είχε ακουστεί και σε εκδήλωση της Νεολαίας Λαμπράκη, το 1966. Ωστόσο, αυτή δεν επιβεβαιώθηκε από άλλους «Λαμπράκηδες» της εποχής. 

Εκείνη την εποχή το «Πω-πω-πώ, μπατσαρία που 'χει εδώ» ήταν από τα πλέον συνηθισμένα σε περιπτώσεις συγκρούσεων. Και πάντως αργότερα, στη Μεταπολίτευση, ειδικά από τον χώρο του ΚΚΕεσ. υπήρξε σφοδρή αντίδραση σε τέτοια «αριστερίστικα» συνθήματα, τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του '90. Αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει σήμερα από τον επίσημο ΣΥΝ.) 

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, το συγκεκριμένο σύνθημα παρέμεινε στους θυλάκους του αναρχο-αυτονόμου χώρου. Μάλιστα, λίγο μετά τη δολοφονία του νεαρού Καλτεζά, όταν ομάδα «Ρηγάδων» σήκωσε πανό με τίτλο «Το Κράτος δολοφονεί», συνέβη επεισόδιο με τους κομματικούς οι οποίοι απαίτησαν -και πέτυχαν- την απόσυρση του πανό. Ωστόσο, λίγους μήνες μετά, το σύνθημα «νομιμοποιήθηκε» έστω και μέσω του… Αλέν Ντελόν. Ενα στέλεχος της ΟΚΔΕ (αριστερίστικη οργάνωση) συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη λόγω της εκφώνησης του συγκεκριμένου συνθήματος. Η Μάνια (δεν βρίσκεται στη ζωή) αθωώθηκε διότι ο δικηγόρος της (όπως θυμάται ο Στέργιος Κατσαρός) επικαλέστηκε την κυκλοφορία της ταινίας «Μπάτσος» με τον Αλέν Ντελόν! 

Η ιστορία τόσο του «μπάτσου» όσο και του «γουρουνιού» έχει τη δική της περιπέτεια. Το «μπάτσος» σύμφωνα με την κυρίαρχη εκδοχή προκύπτει ετυμολογικά από τον ήχο του χαστουκιού. «Μπατς». Αντίθετα, το «μπασκίνας» δέχεται δύο εξηγήσεις, μία μάλλον τυχαία (από το «μπας κι είναι εδώ») και μία μάλλον πιο πιθανή, από το τουρκικό baskir (επιδράμω). (Ο Μάρκος Βαμβακάρης χρησιμοποίησε και τη λέξη «μαύρος» για τους αστυνομικούς - πιθανότατα ως συνδυασμό της στολής και της ιδιότητας, τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια.) 

Ισως το πιο ενδιαφέρον, σημειολογικά, κομμάτι του συνθήματος έχει να κάνει με το «pigs». Μία εκδοχή αναφέρει πως όλα ξεκίνησαν το 1820, στο Λονδίνο, με τη γειτνίαση ενός αστυνομικού σταθμού (ιδιαίτερα σκληρού ως προς τις μεθόδους των αστυνομικών του) με μια μεγάλη χοιροτροφική μονάδα. Πιθανόν. Ωστόσο, το 1492, εκτός από την ανακάλυψη της Αμερικής, οι (καθολικοί) Ισπανοί ανακάλυψαν και τους «Μαρράνος», τους «βρωμερούς» ή «ρυπαρούς» εκχριστιανισθέντες διά της βίας και απειλών Σεφαρδίτες Εβραίους. 

Όπως εξηγεί η ιστορικός Ρένα Μόλχο, το «Μαρράνος» ήταν η χειρότερη βρισιά για τους Εβραίους, αφού η ταύτισή τους με τα γουρούνια λειτουργούσε απολύτως απαξιωτικά για έναν λαό που είχε ως συνήθεια να ταυτίζει τον χοίρο με το ρυπαρό και το ανίερο. Στην κοινωνική ανθρωπολογία η ιστορία του «γουρουνιού» δεν είναι απλή. Οπως εξηγεί ο Γιάννης Μάνος (λέκτορας Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας), «το γουρούνι αποτελεί ένα φυσικό σύμβολο, το οποίο αναφέρει η Βρετανίδα ανθρωπολόγος Mary Douglas στο κείμενό της «Purity and Danger» (1966) ως ένα παράδειγμα για τη μελέτη και την κατανόηση των εννοιών της φύσης, καθαρότητας και μιαρότητας σε διάφορες κοινωνίες. 

Συνοπτικά, οι «πολιτισμοί» ή οι «κοινωνίες» προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο ταξινομώντας τον. Στη διαδικασία ταξινόμησης τα ζώα ομαδοποιούνται κατά κοινά χαρακτηριστικά και κάποια από

αυτά έχουν σημαντική θέση τόσο στη μυθολογία όσο και στην τελετουργική ζωή των κοινωνιών. 

Ωστόσο, υπάρχουν κάποια ζώα που δεν μπορούν εύκολα να κατηγοριοποιηθούν. Oι άνθρωποι διακρίνουν με αυτούς τους τρόπους την τάξη από την αταξία, το μέσα από το έξω, το καθαρό από το μιαρό». «Το γουρούνι θεωρείται στη Μέση Ανατολή ακάθαρτο ζώο και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ένα μη μηρυκαστικό ζώο που έχει δίχηλες οπλές και, ως εκ τούτου, δεν ταιριάζει με το σύστημα ταξινόμησης των ζώων. Οι «ανωμαλίες» αυτές συνδέονται συνήθως με τον κίνδυνο και τη μόλυνση. Η «ανωμαλία» απειλεί την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων». 

«Σε αυτό το πλαίσιο», λέει ο Γιάννης Μάνος, «η χρήση του όρου στο σύνθημα μπορεί να αποτελεί, γι' αυτούς που το διατυπώνουν, μια αντιμετάθεση νοημάτων και συμβόλων, όπου η συμπεριφορά της αστυνομίας νοείται ως μια βίαιη και «ζωώδης» συμπεριφορά που γι' αυτόν το λόγο κατατάσσονται έξω από τον πολιτισμό.

Πρόκειται για μία αντιπαράθεση (αστυνομία εναντίον αυτών που διατυπώνουν το σύνθημα) σε επίπεδο συμβόλων και λόγου, η οποία προκύπτει μέσα από κινηματική δράση, χρησιμοποιεί έναν κοινό κώδικα νοημάτων αντιστρέφοντας τις σημασίες τους, με σκοπό να καταγγείλει με τον ίδιο τρόπο αυτό που εισπράττει από την αστυνομία». 

Τα χρόνια πέρασαν. Μετά το 1985 - 1986 και ιδίως μετά τις μαθητικές καταλήψεις του 1990 - 1991 το σύνθημα έγινε περισσότερο σλόγκαν. Δεν ήταν πλέον η καταγγελία των «αγώνων που δεν δικαιώθηκαν». Δεν ακούστηκε για τους νεκρούς μετανάστες (ειδικά στα βουνά της βόρειας Ελλάδας και στα ναρκοπέδια του Εβρου), αλλά μάλλον περιορίστηκε σε καθαρά αστικό φαινόμενο αλλά -το οξύμωρο- με όλο και πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της βεντέτας (πολλοί από τους συγκρουόμενους έχουν «συναντηθεί» κάμποσες φορές). 

Ούτε είναι τυχαίο πως για μεγάλο διάστημα, από τα μέσα της δεκαετίας του '90, το σύνθημα ακουγόταν περισσότερο στα γήπεδα. Kαι -η μεγάλη διαφορά- το σύνθημα τώρα είναι εξατομικευμένο. Mε στιχάκια. Aναρίθμητα στιχάκια που σχεδόν μετατόπισαν το κεντρικό βάρος από το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» στον δεύτερο στίχο. Eίναι η ώρα της φάρσας; Ή ένας νέος τρόπος για να συνεχιστεί η εξέγερση; Mια ψηφιακή μετάλλαξη του πιο γνωστού μεταπολιτευτικού συνθήματος; Ή μήπως είναι η ώρα της τραγωδίας, αν θεωρήσουμε πως το χιούμορ απηχεί τη βαθιά πίστη ότι τίποτε δεν αλλάζει; Είναι αστείο να κατηγορούνται όσοι το φωνάζουν ως ρατσιστές ή λαϊκιστές. Ενα σύνθημα είναι. 

Ομως, τι πραγματικά φώναζαν τον Δεκέμβριο οι μαθητές, μ' αυτό το σύνθημα; Kαταγγέλλοντας με ευκολία και σχεδόν βαριεστημένα (ενίοτε και ανέξοδα) την κατανάλωση, ίσως παραβλέψαμε ότι ανάμεσα σ' αυτά που καταναλώνονται είναι και η πολιτική (ή -έστω- ένα είδωλό της). 

Kαι σ' αυτό το περιβάλλον το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» είναι το σύνθημα που, όπως όλα τα αγαθά σήμερα, επίσης καταναλώνεται. Παράγει νέα «προϊόντα», όσα και τα στιχάκια. Δεν είναι πλέον ένα σύνθημα κοινό σε όλους, έστω ξύλινο ή αντιαισθητικό, αλλά πάντως ένα και μοναδικό σύνθημα που εκφράζει συλλογικότητες. Eίναι, τώρα, η φάρσα. Ως φάρσα καταναλώνεται (η αμέσως προηγούμενη συνέβη με τον Kούγια). 

Ενα σύνθημα που ήρθε από ένα κοντινό παρελθόν, αλλά που στο παρόν δεν είναι παρά μόνον η βάση για να «στραβώνει το τιμόνι - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Δεν λέω, γελάς…

http://news.kathimerini.gr

«Kωδικός» καταστολή με νερό και… μελάνι – Πως αντέδρασε η Aστυνομία στις διαδηλώσεις του 1874. Ελληνική επινόηση η χρήση των πυροσβεστικών αντλιών!

"Με αφορμή όσα διαδραματίστηκαν τελευταία στην πλατεία Συντάγματος και τα χημικά που ρίχνει η Αστυνομία για τη διάλυση των διαδηλωτών, γυρνάμε 137 χρόνια πίσω για να παρακολουθήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις της εποχής αντιμετώπιζαν τις διαδηλώσεις και τους διαδηλωτές. Και για να διαπιστώσουμε πως οι Έλληνες ιθύνοντες εφηύραν πρώτοι τη χρήση νερού για τη διάλυση διαδηλώσεων! Πρακτική που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1874, όταν Πρωθυπουργός ήταν ο Δημήτριος Βούλγαρης, ο περίφημος «Τζουμπές», και Υπουργός Στρατιωτικών ο Δημήτριος Γρίβας. Οι δύο άνδρες αναζητούσαν τρόπους για να περιορίσουν τις συνταγματικές ελευθερίες των πολιτών. Είχαν προκαταβολικά παραβιάσει το Σύνταγμα, αφού συνεδρίαζαν και ψήφιζαν νόμους στη Βουλή χωρίς την προβλεπόμενη απαρτία, ενώ είχαν προετοιμάσει την ανατροπή του πολιτεύματος. Γι’ αυτό είχαν στείλει απεσταλμένο στο Λονδίνο, προκειμένου αφενός να πείσει την αγγλική κυβέρνηση ότι ο ελληνικός λαός δεν ήταν ώριμος για Σύνταγμα και αφετέρου να ζητήσει συγκατάθεση ώστε να προβούν σε πολιτειακή μεταβολή.

Τα «Στηλιτικά» 

Δημήτριος Βούλγαρης

Εν τω μεταξύ, η λαϊκή εξέγερση εντεινόταν. Ο Χαρίλαος Τρικούπης δημοσιεύει το περίφημο άρθρο «Τις πταίει;» και οι Κουμουνδούρος, Ζαΐμης και Δεληγιώργης είχαν τεθεί επικεφαλής της κίνησης. Οι βουλευτές που συνέρχονταν στη Βουλή αποκαλούνταν «Στηλίται» και τα ονόματά τους γράφονταν σε μια μεγάλη μαύρη εικόνα. Σε φλογερό καμίνι είχε μεταβληθεί το Πανεπιστήμιο και στα προπύλαιά του κόχλαζε η αντιπολίτευση, όπως έγραψε ο Θεόδωρος Βελλιανίτης. Ο καθηγητής Νικόλαος Σαρίπολος, γέροντας πλέον και φίλος του Βούλγαρη, αποδοκιμαζόταν αγρίως και οι φοιτητές απειλούσαν να βγουν στους δρόμους προκαλώντας ταραχές. Οι φοιτητικές διαδηλώσεις λαμβάνονταν ιδιαίτερα υπόψη και επηρέαζαν την πολιτική κατάσταση της χώρας. Η κυβέρνηση επιχειρούσε ανεπιτυχώς να διαλύσει τις φοιτητικές διαδηλώσεις. Οι έφιπποι χωροφύλακες που έλαυναν εναντίον των διαδηλωτών λιθοβολούνταν αγρίως. Οπότε επινοήθηκε ένας άλλος, αποτελεσματικότερος τρόπος για να διαλύονται οι συναθροίσεις. Η αλάνθαστη πυροσβεστική τρόμπα…

Νερό και μελάνι!

Μια μέρα που η συγκέντρωση ήταν μεγάλη και απειλούνταν ταραχές δεν εμφανίσθηκαν οι έφιπποι χωροφύλακες. Αντιθέτως, εμφανίσθηκαν οι πυροσβεστικές αντλίες. Και ενώ οι διαδηλωτές βάδιζαν ανύποπτοι αποδοκιμάζοντας την κυβέρνηση, οι αντλίες άρχισαν να τους καταβρέχουν. Σύντομα ο ανθρώπινος όγκος διαλύθηκε. Οι πυροσβέστες, όμως, δεν είχαν αρκεστεί στη ρίψη νερού, αλλά είχαν ρίξει μέσα και μελάνι! Έτσι, «στιγμάτιζαν» και τα ρούχα των διαδηλωτών, οι οποίοι αποδοκίμαζαν τις ιδέες του «Τζουμπέ», που ονομαζόταν έτσι επειδή έφερε πάντοτε το μεγαλοπρεπές παραδοσιακό ένδυμα των αρχόντων της Ύδρας. Έτσι, καταγραφόταν η πρώτη, σε διεθνές επίπεδο, χρήση της πυροσβεστικής αντλίας εναντίον διαδηλωτών.

Η συνέχεια με… Μπαϊρακτάρη

Μπαϊρακτάρης

Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, το 1892, ο διευθυντής της Αστυνομίας Δημήτριος Μπαϊρακτάρης, για τον οποίο τόσα έχουν γραφτεί, μεταχειρίσθηκε πάλι τις πυροσβεστικές αντλίες. Ο Μπαϊρακτάρης, τον οποίο οι ευθυμογράφοι –κυρίως– καταγράφουν ως «παλληκαρά», υπήρξε ο άνδρας που ανέλαβε «εργολαβικά», για λογαριασμό του Τρικούπη αυτή τη φορά, να αντιμετωπίσει τον κόσμο του Ψυρρή, που υποστήριζε παραδοσιακά τον Δηλιγιάννη. Εγκαταλείφθηκε το παλαιό μοντέλο της Διοικητικής (:Δημοτικής) Αστυνομίας και καθιερώθηκε η Στρατιωτική Αστυνομία, όπου ο Τρικούπης τοποθέτησε διευθυντή τον Μπαϊρακτάρη, ο οποίος μέχρι τότε είχε περάσει τη ζωή του στη «μεταβατική υπηρεσία» καταδιώκοντας ληστές. Αντικατέστησε, λοιπόν, τους ερυθροχίτωνες αστυνομικούς κλητήρες με ευζώνους, που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας νομίζοντας ότι… εκστράτευαν στα κατσάβραχα της Ευρυτανίας. 

Εκλογικός… μηχανισμός 

Σταδιακά, οι πυροσβεστικές αντλίες μετατράπηκαν σε εκλογικό «όπλο» για τις εκάστοτε κυβερνητικές δυνάμεις. Διενεργούνταν, λοιπόν, τότε (:1892) εκλογές με Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, ο οποίος είχε διαφωνήσει με τον Δημήτριο Ράλλη και η διαφωνία τους εκφραζόταν στις στήλες του Τύπου. Ο Πρωθυπουργός, λοιπόν, έδωσε στον Μπαϊρακτάρη εξουσιοδότηση να κανονίσει την εκλογική κίνηση στους δρόμους της πρωτεύουσας. Και αυτός με τη σειρά του εξέδωσε «φιρμάνι» ότι οι εκλογείς μπορούσαν να συνέρχονται όπως και όποτε ήθελαν κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά όφειλαν να διαλύονται μετά τις εννέα το βράδυ. 

Τους έκαναν… μούσκεμα 

Ένα απόγευμα ο Δημήτριος Ράλλης είχε καλέσει τους οπαδούς του σε συγκέντρωση που κατέληξε –όπως συνηθιζόταν– στον εξώστη της «Εφημερίδος», όπου ο υψίφωνος Αγησίλαος Γιαννόπουλος θα εκφωνούσε πολιτικό λόγο. Τα γραφεία της «Εφημερίδος» βρίσκονταν εκεί όπου αργότερα στεγάσθηκε το Φρουραρχείο. Το πλήθος είχε συγκεντρωθεί, ο Γιαννόπουλος αγόρευε και ο Μπαϊρακτάρης παρακολουθούσε το ρολόι του. Όταν πέρασε η προσδιορισμένη ώρα και φαινόταν ότι ο ρήτορας βρισκόταν ακόμη στην αρχή της ομιλίας του, προχώρησε προς το μέρος τους λέγοντας με τη βαριά φωνή του: 

– Κύριε, η ώρα παρήλθε και καιρός είναι να διαλυθείτε. 

– Αλλά δεν μπορώ να διακόψω την ομιλία μου, είπε έκπληκτος ο Γιαννόπουλος. 

– Έπρεπε να αρχίσετε νωρίτερα, τώρα τελείωσε, συνεχίζετε αύριο, απάντησε ο σκληροτράχηλος στρατιωτικός. 

– Έξω η Αστυνομία, έξω, ακούσθηκαν μερικές φωνές από το μπαλκόνι και άρχισαν τα χέρια να κινούνται απειλητικά. 

Ο Μπαϊρακτάρης υποχώρησε στο βάθος του περιβόλου της Βουλής (σήμερα Παλαιά Βουλή) και μπροστά φάνηκαν οι πυροσβέστες με τις αντλίες. 

Σε λίγο, ρήτορας και ενθουσιώδεις ακροατές γίνονταν μούσκεμα από το νερό. 

Οι πυροσβέστες δεν αρκέστηκαν, μάλιστα, στο κατάβρεγμα των παρευρισκόμενων διαδηλωτών, αλλά κατηύθυναν το νερό και μέσα στα παράθυρα της εφημερίδας, καταβρέχοντας τους εργαζόμενους δημοσιογράφους που δεν είχαν σχέση με τη διαδήλωση. Ανάμεσά τους και ο Θεόδωρος Βελλιανίτης, ο αξιόπιστος μάρτυρας που μας παρέδωσε τις πληροφορίες. Αργότερα, από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 και εντεύθεν, η πυροσβεστική αντλία αποτέλεσε βασικό μέσον αναχαίτισης των διαδηλωτών…"

Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
mikros-romios.gr

Ηλεκτρομαγνητικό όπλο, αρωγός(?) κατά βίαιων διαδηλωτών

"Ηλεκτρομαγνητικό όπλο των ΗΠΑ προκαλεί αφόρητο αίσθημα ζέστης.

Το «Σύστημα Ενεργού Άρνησης» εκπέμπει μια αόρατη δέσμη που λειτουργεί όπως οι φούρνοι μικροκυμάτων.

Ένα αίσθημα αφόρητου καύσου εμφανίζεται από το πουθενά και κάνει το στόχο να απομακρυνθεί έντρομος. Το αμερικανικό Πεντάγωνο επέδειξε στους δημοσιογράφους το «Σύστημα Ενεργού Άρνησης», ή ADS, ένα όπλο ηλεκτρομαγνητικών ακτίνων για την απώθηση εχθρών και διαδηλωτών.

«Δεν θα το δεις, δεν θα το ακούσεις, δεν θα το μυρίσεις. Σίγουρα όμως θα το νιώσεις»

σχολίασε ο συνταγματάρχης Τρέισι Ταφόλα, διευθυντής της Κοινής Διεύθυνσης Μη Θανατηφόρων Όπλων του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας.

Το ADS αναπτύχθηκε για λογαριασμό της υπηρεσίας από την εταιρεία οπλικών συστημάτων Raytheon. Η επίδραση του όπλου είναι τόσο έντονη ώστε αναγκάζει το στόχο να το βάλει γρήγορα στα πόδια, επιβεβαιώνει ο ρεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων που ένιωσε στο πετσί του την ηλεκτρομαγνητική ακτίνα.

 Ο τετράγωνος πομπός του ADS, σχεδιασμένος να τοποθετείται πάνω σε οχήματα Humvee, εκπέμπει ηλεκτρομαγνητικά κύματα με μήκος κύματος μερικών χιλιοστών, τα οποία θερμαίνουν τα μόρια νερού και λίπους στο δέρμα του στόχου σε απόσταση μέχρι και ενός χιλιομέτρου. Η αρχή λειτουργίας είναι ίδια με αυτή στην οποία βασίζονται οι φούρνοι μικροκυμάτων. Η διαφορά είναι το μεγαλύτερο μήκος κύματος του ADS, το οποίο εμποδίζει την ακτινοβολία να φτάσει σε βάθος μεγαλύτερο από 0,4 χιλιοστά μέσα στο δέρμα. Αυτό σημαίνει ότι το όπλο είναι ασφαλές, παρόλο που η ισχύς του είναι 100 φορές μεγαλύτερη από ό,τι ο πομπός ενός φούρνου μικροκυμάτων. 

«Έχουμε πραγματοποιήσει περισσότερα από 11.000 πειράματα έκθεσης σε ανθρώπους. Είχαμε μόνο δύο τραυματισμούς που απαιτούσαν ιατρική φροντίδα αλλά και στις δύο περιπτώσεις οι βλάβες αποκαταστάθηκαν χωρίς επιπλοκές» διαβεβαίωσε η Στέφανι Μίλερ, η οποία μέτρησε τις επιδράσεις του όπλου στο Ερευνητικό Εργαστήριο της Πολεμικής Αεροπορίας. 

Προϊόν ερευνών που διήρκεσαν 15 χρόνια, το ADS θεωρείται πλέον έτοιμο για χρήση. Επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί το 2010 στον πόλεμο του Αφγανιστάν, τελικά όμως αποσύρθηκε πριν τεθεί σε δράση. Δεδομένου ότι το Πεντάγωνο συνεχίζει να επενδύει στα λεγόμενα μη θανατηφόρα όπλα, τo ADS προορίζεται να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά και σε σταθμούς ελέγχου σε δρόμους και σε λιμάνια, ακόμα και για τον έλεγχο του πλήθους σε διαδηλώσεις. Η Raytheon, πάντως, δεν έχει ακόμα δεχτεί παραγγελίες από την αμερικανική κυβέρνηση."

Ένα μικρό παράδειγμα του πως δεν αφήνουν την Αστυνομία να δουλέψει...

 Να το σοβαρέψουμε λίγο .

 Τον Άδωνι Γεωργιάδη τον ξέρουμε όλοι . Προσωπικά πιστεύω ότι είναι γραφικός σα χαρακτήρας αλλά όποιος και να΄ναι , όταν κάποιος λέει αλήθειες , εγώ τον σέβομαι, άσχετα αν το κάνει και για βρίσκει ερείσματα στους κόλπους της Ελληνικής Αστυνομίας , ψαρεύοντας ψηφαλάκια .

Ο Πάγκαλος π.χ. , είναι εμετικός . Αλλά ο τρόπος που βγάζει μια ειλικρίνια του τύπου "σας γράφω στ'@rhIDi@ μου" , όταν ξεφεύγει από τη σοβαροφάνεια και τον ξύλινο λόγο της μάζας , ε , εμένα με κάνει να τον σέβομαι παρόλο που πιστεύω ότι το θράσος του είναι σα την όρεξή του , απύθμενα .

 Δεν ξέρω αν έχετε υπ'όψιν σας τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εχθές , με αλλοδαπούς να καταλαμβάνουν την Πλατεία Κοτζιά , να καίνε κάδους κ.λ.π. , διαμαρτυρόμενοι για την άδικη σύλληψη ενός Ιρακινού λαθρομετανάστη , παράνομου μικροπωλητή .

Πάρτε λοιπόν μια ιδέα , και να ξέρετε ότι το ηθικό του μέσου Αστυνομικού είναι στο ναδίρ και πιο κάτω δεν πάει . Πόσο φιλότιμο και πόσα να καταπιείς πια ?!

ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΡΕ !! 

Χωρίς φανφάρες , χωρίς υπερβολές , με τα στραβά της και τα καλά της .

Ας αποφασίσουμε επιτέλους, τι Αστυνομία θέλουμε!

Τα μάζευα εδώ και λίγο καιρό με αποτέλεσμα η παρακάτω ανάρτηση να γίνει λίγο πιο μεγάλη απ'όσο ήθελα , αλλά αξίζει τον κόπο να φτάσετε μέχρι την τελευταία σειρά ...

Πριν από αρκετό καιρό μου έστειλε ένας φίλος έναν σύνδεσμο από το protagon.gr .

Μιλάει για παλιά γεγονότα που επαναλαμβάνονται πολλές φορές το χρόνο όμως , κάθε χρόνο...

Without further ado :

Όλοι το παίζουν «μπάτσοι»

07/12/2009

του Σταύρου Θεοδωράκη

"Χθες το βράδυ στα δελτία ειδήσεων κατηγορούσαν την αστυνομία γιατί άφησε τους κουκουλοφόρους να σπάσουν την πόστα της Πρυτανείας, να κατεβάσουν την ελληνική σημαία από το Πανεπιστήμιο και να ξυλοκοπήσουν τον Πρύτανη.

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν επενέβησαν!», απορούσε ένας έμπειρος δημοσιογράφος.
«Γιατί ο εισαγγελέας δεν διέταξε τους αστυνομικούς να μπουν στο Πανεπιστήμιο και να συλλάβουν τους κουκουλοφόρους;» αναρωτιόταν ένας αναλυτής.

Τους άκουγα και γέλαγα. Είμαι σίγουρος ότι αν η αστυνομία είχε μπει στο Πανεπιστήμιο και είχε πιάσει τους κουκουλοφόρους οι ίδιοι άνθρωποι θα φώναζαν «γιατί ανακατεύθηκε η αστυνομία» και «γιατί έριξε λάδι στη φωτιά».

Το ίδιο παράλογο «διάλογο» έχουμε τους τελευταίους μήνες και για τα Εξάρχεια. Είναι παρούσα η αστυνομία; Προκαλεί. Είναι απούσα η αστυνομία; Αδιαφορεί. Είναι διακριτικά παρούσα; Αυτό είναι ημίμετρο. Είναι διακριτικά απούσα; Αυτό δείχνει αναποφασιστικότητα.

Γενικότερα πάντως το τελευταίο διάστημα οι υποδείξεις και η κριτική στην Αστυνομία είναι το νέο εθνικό μας σπορ. Κάποτε όλοι είχαμε λύσεις για την πολιτική. Τώρα όλοι είναι ειδικοί σε θέματα ασφαλείας και αστυνόμευσης. Ο Συνασπισμός, ο Καρατζαφέρης, οι καθηγητές, οι πρυτάνεις, οι φοιτητές, οι γονείς και κηδεμόνες.

Όλοι λένε στην αστυνομία τι να κάνει αλλά κανείς δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει (ώστε να μην έχουμε ανάγκη την αστυνομία που θα κάνει αυτό που δεν θέλουμε να κάνει). "

Και ένα άρθρο του Μ. Κοττάκη λίγες μέρες μετά τη δημοσιοποίηση του επαίσχυντου περιστατικού στο Α.Τ. Ομονοίας πριν μερικά χρόνια:

"Αριστερά και ΕΛ.ΑΣ.

Προχθές επικρίναμε από αυτήν εδώ τη θέση τους άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. οι οποίοι επιδόθηκαν σε βασανιστήρια εις βάρος αλλοδαπών μεταναστών. Σήμερα πρέπει να δούμε και την άλλη όψη.

Οφείλουμε κάποια στιγμή να συζητήσουμε ειλικρινώς τι Αστυνομία θέλουμε σε αυτό τον τόπο.

Διότι όταν η ΕΛ.ΑΣ. είναι απούσα από επεισόδια, τότε τής κάνουμε κριτική γιατί δεν κάνει συλλήψεις. Οταν πάλι είναι παρούσα, αμύνεται και δέχεται επιθέσεις από κουκουλοφόρους, τότε τής κάνουμε κριτική επειδή ρίχνει… δακρυγόνα. 

Για μια στιγμή, πρέπει να επιλέξουμε.

Διότι, όπως διαμαρτυρόμαστε και ενοχλούμαστε για όσα απάνθρωπα έγιναν στο Τμήμα της Ομόνοιας, έτσι πρέπει να ενοχλούμαστε και να διαμαρτυρόμαστε όταν με πράξεις βίας τίθενται σε διακινδύνευση η σωματική ακεραιότητα πολιτών, η δημόσια ασφάλεια, οι ιδιοκτησίες πολιτών, η ελευθερία των οικονομικών συναλλαγών.

Στην πατρίδα μας είναι γνωστό πως υπάρχει ευαισθησία για τη δράση αστυνομικών οργάνων, καθώς την περίοδο του 1960 έλαβαν μέρος στην πολιτική αντιδικία, χτύπησαν και δίωξαν πολίτες για την ιδεολογία τους, έβγαλαν προς τα έξω μια άσχημη εικόνα. Είναι λοιπόν κατανοητό...