Το 2001, όταν τοποθετήθηκα στην Αθήνα, κατέβασα και ένα Golfάκι του '81 που μου ‘χε πάρει λίγους μήνες πριν ο πατέρας μου, για να μετακινούμαι.
Μου ‘βγαλε την ψυχή βέβαια, έμαθα όλα τα μηχανολογικά πάνω του, αφού έπαθε ό,τι βλάβη βάζει ο νους σας που μπορεί να πάθει ένα αυτοκίνητο και σε έξι μήνες το γύρισα πίσω για να αρκεστώ σε ένα Datsun Sunny του '83, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το Golfάκι πάνω από 130 χλμ/ώρα δεν πήγαινε κι αυτά με τετάρτη, γιατί τόσες ταχύτητες είχε. Όταν λίγες εβδομάδες μετά την τοποθέτησή μου, πήγα στα ΚΤΕΛ να παραλάβω τη μάνα μου και τα τάπερ της, στο δρόμο της επιστροφής με ρωτάει κάποια στιγμή:
«Γιατί τρέχεις;». (κλασική μάνα).
Κοιτάω το κοντέρ λοιπόν και τι να δω; Πήγαινα με 120 χλμ/ώρα στη Μεσογείων! Έτσι, χωρίς λόγο! Και το περίεργο είναι πως περισσότεροι με προσπερνούσαν, παρά προσπερνούσα.
Λίγα χρόνια μετά, οδηγούσα σε προσφάτως μονοδρομημένο κεντρικό δρόμο της πόλης απ' όπου κατάγομαι, με δύο λωρίδες κυκλοφορίας και με τον πατέρα μου συνοδηγό (ωχ). Αυτός ο δρόμος, καταλήγει σε κάθετό του, με μία λωρίδα κυκλοφορίας και με υποχρεωτική κατεύθυνση οχημάτων προς τα αριστερά. Φθάνοντας λοιπόν στη διασταύρωση, υπήρχε ουρά αυτοκίνητων που περίμεναν να ανάψει πράσινο, όλα στην αριστερή, το ένα πίσω από το άλλο. Πάω κι εγώ λοιπόν και τσουπ, προσπερνάω όλη την ουρά από δεξιά και βρίσκομαι πρώτος και καλύτερος, μαζί με το διπλανό μου στην αριστερή.
«Αυτές τις εξυπνάδες, στην Αθήνα τις έμαθες;», παρατήρησε αμέσως ο συνοδηγός μου (κλασικός πατέρας).
Το τελευταίο παράδειγμα για να καταλήξω σ' αυτό που θέλω, έρχεται από τα ταξίδια της επιστροφής μου στην Αθήνα.
Ενώ μέχρι τη Θήβα ή την Κόρινθο κινούμαι με 120-140 χλμ/ώρα και με προσπερνά ένας κάθε πέντε χιλιόμετρα, από τη Θήβα ή την Κόρινθο και μετά και ενώ κινούμαι με την ίδια ταχύτητα, με προσπερνούν συνεχώς, από δεξιά, από αριστερά, από τη Λ.Ε.Α., από πάνω, από κάτω, απ' όπου υπάρχει και το παραμικρό κενό, μου αναβοσβήνουν τα φώτα, μου κορνάρουν, μου κάνουν χειρονομίες.
Είναι λες και υπάρχει μια κεραία που εκπέμπει μαλακία στην Πάρνηθα και μας πιάνει όλους όσους βρισκόμαστε σε ακτίνα εκατό χιλιομέτρων!
Σοβαρά όμως τώρα. Γιατί είμαστε τόσο επιθετικοί οδηγοί στη Αθήνα;
Θα μου πεις, προσπαθώντας να μη δεχθείς το προφανές, πως η κάφρικη οδηγική συμπεριφορά (επιθετικότητα στην οδήγηση, στάθμευση όπου μας βολεύει και όχι όπου επιτρέπεται, αδιαφορία για τον Κ.Ο.Κ. και τους λοιπούς χρήστες της οδού, είτε οδηγούς είτε πεζούς κ.λ.π.), είναι γνωστό ιδιώνυμο του Έλληνα οδηγού και όχι του Αθηναίου συγκεκριμένα.
Αλήθεια όμως, μόνο εγώ έχω παρατηρήσει αυτή την κεραία στην Πάρνηθα;
Αν συνεχίσεις την προσπάθεια να αποφύγεις να κοιτάξεις την αλήθεια κατάματα πουλώντας μου δικαιολογίες, θα μου πεις για την υπερσυγκέντρωση ανθρώπων και οχημάτων, την έλλειψη καλών δρόμων, το άγχος της καθημερινότητας, τις μεγάλες αποστάσεις και άλλα τέτοια.
Μπούρδες!
Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία.
Ακούστε κάποιον που έχει κάνει μερικά χρόνια στο Ανακριτικό της Τροχαίας και έχει μαζέψει αρκετά πολτοποιημένα και καμένα πτώματα από την άσφαλτο. Θα μπορούσα να σας κουράσω με στατιστικά στοιχεία που μιλούν για εκατόμβες νεκρών κάθε χρόνο. Θα μπορούσα να σας διηγηθώ εκατοντάδες ιστορίες των πιο απίθανων τροχαίων ατυχημάτων. Επαναλαμβάνω όμως: τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία.
Πηγαίνετε να χαρείτε τις διακοπές σας στο πατρικό σας, στο ξενοδοχείο σας, στα rooms to let σας και επιστρέψτε χαλαροί, ήρεμοι και με γεμάτες μπαταρίες.
Δέκα λεπτά πάνω, δέκα λεπτά κάτω, δεν πειράζει. Σημασία έχει να φτάσετε.
Όσο για τους υπόλοιπους που θα μείνουμε στο κλεινόν άστυ, έχουμε υποχρέωση να το ευχαριστηθούμε όσο μπορούμε περισσότερο.
Γιατί, τι πιο όμορφο και χαλαρωτικό, να οδηγείς με καλή παρέα και καλή μουσική, σε μια άδεια Αθήνα;
πρώτη δημοσίευση: eyedoll.gr
