Έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον...

Ιωάννης Καποδίστριας

από www.backnews.gr 

 "Το μνημόνιο του 1825 εγώ το βρήκα πολύ ενδιαφέρον εσείς; 

Λοιπόν: Στις 7 Φεβρουαρίου 1825 κι ενώ η επανάσταση βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη καμπή, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος». Ρίξτε μια ματιά στην κατανομή αυτού του δανείου: 

Το δάνειο συμφωνείται στο 55% της ονομαστικής του αξίας, για να... καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών, δηλαδή αυτομάτως τα 2.000.000 γίνονται 1.100.000 λίρες (!!!). Εμείς βέβαια πληρώναμε τόκους για 2.000.000. Από τα 1.100.000 κρατούνται προκαταβολικά:

- Τόκοι δύο χρόνων 200.000 λίρες
- Μεσιτικά 68.000 λίρες
- Εξαγορά ομολογιών δανείου 212.000 λίρες
- Συμβολαιογραφικά 13.700 λίρες
- Έξοδα Ελλήνων (!) μεσαζόντων 15.487 λίρες. 

Ανδρέας Μιαούλης

Από τα εναπομείναντα, στέλνονται στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για την κατασκευή δύο φρεγατών. Τελικά κατασκευάστηκε μόνο μία, που ήρθε στην Ελλάδα μετά το τέλος της επανάστασης και την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης με τα ίδια του τα χέρια την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι τού Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα τού Κυβερνήτη έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο.
Δεν το ξέρατε ούτε αυτό, έτσι; 

Επίσης, 123.000 λίρες μένουν στην Αγγλία για την αγορά έξι πολεμικών πλοιαρίων. Πήραμε μόνο το «Καρτερία» μετά την επανάσταση. 

Συνεχίζουμε: 

- Για μισθοδοσία φιλέλληνα (;) Κόχραν 37.000 λίρες

 - Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες 

- Διάφοροι λογαριασμοί (;;!!) 47.000 λίρες 

Έτσι, από τα 2.000.000 χρυσές λίρες, έφθασαν τελικά στην Ελλάδα μόλις 190.000 λίρες. Αντί αυτά τα ελάχιστα που απόμειναν να πάνε στον αγώνα κατά των Τούρκων, κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μωραϊτες και τους Ρουμελιώτες. Οι καπεταναίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς και πληρωνόντουσαν από τα λεφτά του δανείου. Άλλο πλιάτσικο κι εκεί, πέραν του γεγονότος ότι Έλληνες σκότωναν Έλληνες. Ο Γκούρας για παράδειγμα, είχε ένα σώμα εκατόν πενήντα ενόπλων, αλλά έκανε ψεύτικους καταλόγους για πεντακόσιους και τσέπωνε την μισθοδοσία και τα τροφεία τους. Το ίδιο και οι αντίπαλοι του.

WTF ?!

Όταν λοιπόν ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει μια απογραφή Να και η πρώτη απογραφή στην ιστορία μας...της περιουσίας του κράτους. Το κείμενο της επιτροπής ήταν λεπτομερέστατο και εξαιρετικά σύντομο. Περιείχε μία μόλις πρόταση:

 «Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον».  "

http://iwannaskantzeli.blogspot.com 

"Πώς και πότε γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25η Μαρτίου "

α) Γιορτάστηκε το 1838 με πρωτοβουλία του Δημάρχου, ενώ η Κυβέρνηση δεν εκπροσωπήθηκε επίσημα.

β) Ο Όθων ήταν αντίθετος να συνδυαστεί η επανάσταση με την εκκλησιαστική γιορτή του Ευαγγελισμού.

γ) Το παλάτι δεν επιθυμούσε έξοδα γιορτές την εποχή που οι Αγωνιστές δεν είχαν να φάνε.

δ) Το “υπερθέαμα”: εκατοντάδες νέοι με δαδιά ή λαδοφάναρα σχημάτισαν το “εν τούτω Νίκα” στο Λυκαβηττό, ενώ οι θεατές παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι.

ε) Λέγεται ότι για την πρώτη γιορτή της 25ης Μαρτίου δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Η   25η Μαρτίου, ως ημέρα της εθνικής παλιγγενεσίας, γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα του 1838 και από τότε καθιερώθηκε με θρησκευτική ευλάβεια σε όλο το πανελλήνιο. Η καθιέρωση της εορτής οφείλεται στην επιμονή και το πείσμα του  Δημάρχου της Αθήνας Δημ. Καλλιφρονά ( 1805 – 1879) [1]. Ο Δήμαρχος ήρθε σε ρήξη με τη βαυαρική διοίκηση και συγκεκριμένα με το Υπουργείο των Εσωτερικών το οποίο δεν επιθυμούσε  έξοδα για γιορτές, όταν οι αγωνιστές δεν είχαν να φάνε. Κατά μία άλλη εκδοχή το Παλάτι, μάλλον, δεν επιθυμούσε να συνδέσει την εθνική εορτή με την Ορθοδοξία, για να μη δώσει την ευκαιρία στην Εκκλησία να καπηλευτεί την επανάσταση των Ελλήνων. Τελικά, ο Δήμαρχος θα οργανώσει μόνος του [2] τον εορτασμό και εκ του αποτελέσματος κατάφερε να δώσει  πανηγυρική ατμόσφαιρα, που ευχαρίστησε τους 17.000 Αθηναίους, οι οποίοι κατοικούσαν, τότε, στην πρωτεύουσα. Συγκεκριμένα, σημαιοστόλισε την πόλη και καθάρισε τις (λιγοστές) πλατείες. Ο εορτασμός άρχισε την παραμονή το βράδυ με 21 κανονιοβολισμούς. Και την άλλη μέρα, Παρασκευή πρωί, ανήμερα του Ευαγγελισμού, η Αθήνα ξύπνησε με 21 νέους κανονιοβολισμούς. Αριθμός συμβολικός , που συνδυάζεται με το ’21 της επαναστασης. Άρχισαν, έπειτα, να χτυπούν πανηγυρικά οι καμπάνες των εκκλησιών.

Το πρωί, της 25ης Μαρτίου 1838, εψάλη δοξολογία στον, τότε,  Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης (στην οδό Αιόλου), στην οποία,  και μόνο εκεί, παραβρέθηκε και ο Όθων ντυμένος με την παραδοσιακή φουστανέλα. Το απόγευμα οργανώθηκε από το Δήμο χορός στην πλατεία των παλαιών Ανακτόρων στον οποίο συμμετείχαν όλοι οι νέοι της πόλης ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη και τους παρακολούθησαν πολλοί από τους Αγωνιστές του 1821. Τη  νύχτα ο Δήμαρχος, πάντα, φωταγώγησε με λαδοφάναρα[3] τους κεντρικούς δρόμους και την Ακρόπολη.

Τέλος, οι Αθηναίοι έμειναν αποσβολωμένοι από το υπερθέαμα, όταν αντίκρισαν στο Λυκαβηττό φαναράκια που τα κρατούσαν νεολαίοι της εποχής και σχημάτιζαν ένα τεράστιο  φωτεινό σταυρό με τις λέξεις «Εν τούτω Νίκα»[4]. Έτσι, το 1838 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25 Μαρτίου, ως μέρα μνήμης των Ελλήνων Αγωνιστών του 1821.

Και τούτη η γιορτή έγινε με γκρίνια, με διαφωνίες και με πλουσιοπάροχη μεγαλοπρέπεια (ενώ χρήματα δεν υπήρχαν), κατά την πατροπαράδοτη συνήθεια μας. Οι κακές γλώσσες λένε ότι για τη γιορτή ετούτη δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.

σημειώσεις

[1] Δημ. Λαμπίκη, τα 100 χρόνια του Δήμου Αθηναίων, 1938, σελ. 43 

[2] Στους ιστορικούς μελετητές είναι γνωστό το κείμενο του “διατάγματος” 980/1838 που καθιέρωνε τη μεγάλη εθνική εορτή, αλλά το κείμενο τούτο κυκλοφόρησε μόνο στον Τύπο και δε δημοσιεύτηκε ποτέ στην εφημερίδα  της Κυβέρνησης (συνεπώς δεν πρόκειται για Διάταγμα). Το κείμενο έχει ως εξής:

«Επί τη προτάσει της Ημετέρας επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείας, θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ’ εαυτήν εις πάντα Έλληνα, διά την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Υπεραγιας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος, διά την κατ’ αυτήν έναρξιν του υπέρ ανεξαρτησίας αγώνος του Ελληνικού Έθνους, καθιερούμεν την ημέραν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν Εθνικής Εορτής και διατάττομεν την διαληφθείσαν Γραμματείαν να δημοσίευση και ενεργήση το παρόν Διάταγμα».

[3]Είναι αξιοσημείωτο να τονιστεί ότι τότε η πρωτεύουσα, φωτιζόταν με 70 – 80 λαδοφάναρα του Δήμου και όταν φυσούσε δυνατός άνεμος έσβηναν όλα. Για να περιοριστούν τα περιττά έξοδα (για το φωτισμό ο Δήμος δαπανούσε το 5% του προϋπολογισμού του) κατά τις νύχτες με φεγγάρι, άναβαν μόνο τα 20-25 λαδοφάναρα.

[4] αναφέρεται και στους στίχους του Παν Σούτσου:” και αστήρ εν τούτω νίκα/ επεφάνη φωτεινός…”

24grammata.com/

H ευγνωμονούσα(?) Ελλάς

 Χρόνια καλά σε όλους και ιδιαίτερα στις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες.

Έχω πολλά μαζέψει για να αναφέρω , υπηρεσιακά και μη , μα σήμερα θυμήθηκα δύο αναρτήσεις που έιχα κρατήσει στην άκρη του firefox , ψάχνοντας αφορμή να τα μοιραστώ. Αφορούν τον πίνακα "Η ευγνωμονούσα Ελλάς" του Θεόδωρου Π. Βρυζάκη, που αντικαταστάθηκε πέρσυ από τον Πρωθυπουργό με τον πίνακα "Ατέρμονο Πεδίο-Δελφοί" του Θεόδωρου Στάμου.

"Τελικά το μπλε πανί πίσω από το γραφείο του Πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου δεν ήταν μπλε παραβάν εκλογών.

 Δεν ήταν ούτε  πανί που κάλυπτε τον πίνακα του Θεόδωρου Βρυζάκη  «Η Ελλάς Ευγνωμονούσα», επιλογή του προκατόχου του.Οι  οπλαρχηγοί του πίνακα μαζί με την Παναγία-Ελευθερία γύρισαν πίσω στην Εθνική Πινακοθήκη όπου ανήκαν. Αντ΄ αυτού, όπως πληροφόρησε ο κ.Πεταλωτής, ήρθε (πάλι από την Εθνική Πινακοθήκη) ο πίνακας του Θεόδωρου Στάμου «Ατέρμονο Πεδίο-Δελφοί». Ένας πίνακας έντονης κυανής απόχρωσης που αν τον βλέπαμε ολόκληρο,  θα παρατηρούσαμε πάνω από το κεφάλι του πρωθυπουργού ότι είχε και ένα οριζόντιο σκίσιμο. 

Το μπλε χρώμα σαν αισθητική πρόταση  δεν στόχευε  ο πρωθυπουργός  να το σετάρει με την μπλε γραβάτα του,  αλλά να μας αφυπνήσει συναισθήματα δια των …αισθήσεων. Το μπλε είναι το  χρώμα του γαλήνιου ουρανού έως της τρικυμισμένης θάλασσας. Το χρώμα που ο ζωγράφος διάλεξε για το αιώνιο, το αποσπέλαστο, το απέραντο,  το άρρητο... Όλα όσα αντιπροσωπεύουν το αιώνιο Δελφικό ιδεώδες, εξ ου και η ονομασία.

Ο Κεφαλλονίτης ζωγράφος κος Στάμος αυτό θα είχε στο νου του, πιθανότατα όμως  ο κος Παπανδρέου  να ταύτισε το μπλε με το Εθνικό χρώμα της Ελλάδος. Αν αφήσουμε την σκέψη μας να ταξιδέψει, όλη η Ελλάδα μπλε χρώμα βγάζει. Οι  τρούλοι των αιγαιοπελαγίτικων εκκλησιών,  ο  ουρανός  και η θάλασσα. Και να ήθελες να μην τα ταυτίσεις με το Ελληνικό μπλέ, δίπλα στον πίνακα ήταν η σημαία μας που το υπενθύμιζε αλλά και η σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το μπλε σαν χρώμα, συμβολίζει το βάθος στο παρελθόν αλλά και την σιγουριά. Παράγει αίσθημα ηρεμίας, ακρίβειας,  αντιπροσωπεύει την γνώση και την δύναμη. Σε ενώνει με τους θαλάσσιους δρόμους και τις θαλάσσιες πόλεις. Βρίσκεται πίσω από κάθε δημιουργία ανθρώπων που ήθελαν να ονειρευτούν. Από τον Ελ Γκρέκο στην «Νυχτερινή Καταιγίδα του Τολέδο» έως τις ιμπρεσιονιστικές απόπειρες του Μονέ και του Ρενουάρ. Στον διάφορες εκδοχές  του μοντερνισμού,  όπου δεσπόζει το μπλε,  δίνει χρώμα και συναίσθημα. Στην μπλε περίοδο του Πικάσο,  στην «Έναστρη νύχτα» του Βαν Γκογκ, στον μεσογειακό κόσμο του Ματίς,  στον μπαρόκ υπερρεαλισμό του Νταλί.  

Πέρα απ΄ όλες τις ερμηνείες όμως και σύμφωνα με αυτούς που μελετούν την ψυχολογία των χρωμάτων,  το μπλε  χρώμα  ενισχύει την συναισθηματική ηρεμία, τη γαλήνη, την ευχαρίστηση και την ανάκτηση δυνάμεων. Ευνοεί επίσης την ηθική και την τίμια αντιμετώπιση των προβλημάτων επιβίωσης ενώ εκφράζει την σοβαρότητα, την ευθύνη , την εμπιστοσύνη, την εξουσία αλλά και την …μελαγχολία.

Έπεσε πολύ μελέτη και σκέψη για την επιλογή του συγκεκριμένου πίνακα στο επιτελείο του Πρωθυπουργού...

Το σκίσιμο στον πίνακα παραπέμπει σε πληγή, χαρακιά που σημειολογικά πιθανότατα να προκαλεί πόνο. Σκίσιμο και πόνο στο απέραντο μπλέ, σκίσιμο και πόνο και στις ελληνικές καρδιές μας. Το σκίσιμο ήταν οριζόντιο,  αν ήταν κάθετο μπορεί να παρέπεμπε και σε γυναικείο αιδείο ή σε διχοτόμηση (απαπαπα εθνικά θέματα).

Μας είπες ότι μας είπες  κε Πρωθυπουργέ, μας έδειξες και την χαρακιά,  μας μίλησες για χρεωκοπία και με αυτόν τον πίνακα δεν έκρυψες μόνο την «Ελλάδα ευγνωμονούσα»,  αλλά και τα νώτα σου. Προληπτικά για την  εποχή  που θα μας πεις «εγώ σας τα είπα, σας προειδοποίησα…»

 Όταν ήρθε ο  πρώην πρωθυπουργός της Δανίας και νυν Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ κ. Ράσμουνσεν, που κατά την προ ημερών επίσκεψή του στο Μαξίμου εντυπωσιάστηκε από το deep blue του πίνακα και  ρώτησε σχετικά για το μήνυμα του καλλιτέχνη, έπρεπε   κε Παπανδρέου  να εξηγήσεις  με λεπτομέρειες  ποιος προκάλεσε την πληγή και το σκίσιμο. Και δίπλα σε αυτόν τον πίνακα (εφ΄όσον προτιμάτε σημειολογικούς και επίκαιρους λόγους) να αναρτήσετε και τον πίνακα «ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει» για να δουν οι ξένοι σε τι κατάσταση βρίσκονται οι πλείστοι των Ελλήνων.

Είπατε τίποτα?

Τίποτα  δεν ήταν τυχαίο στην διακαναλική παρουσίαση.  Δεν ήταν  καθόλου τυχαία ούτε και η επιλογή του συγκεκριμένου ζωγράφου,  Θεόδωρου Στάμου, άτυπου διακινητή του κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, δεύτερης γενιάς Ελλήνων της Νέας Υόρκης με καταγωγή από την Κεφαλονιά, γεννημένου το 1922. Ανήκε στην ομάδα της «Πρωτοπορίας» που το 1950 συνυπέγραψε επιστολή διαμαρτυρίας κατά του συντηρητισμού του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης και ανήκε στην ομάδα των «οξύθυμων καλλιτεχνών». Η ομάδα αυτή πρέσβευε πως κάθε πίνακας πρέπει να είναι μία περιπέτεια, ένα εργαλείο εξερεύνησης του εαυτού και της σχέσης του με τον κόσμο, ένας αγώνας. " Επίσης ότι τα έργα τους είχαν μια ριζοσπαστικότητα, πρωτοτυπία και ποιότητα"  πολύ περισσότερο γιατί "πίστευαν ότι η τέχνη τους ήταν διαφορετική και καλύτερη από αυτήν που έκαναν άλλοι καλλιτέχνες εκείνη την εποχή.» Το ανανεωτικό πνεύμα που θέλει να περάσει ο κ.Παπανδρέου συνοψίζονται στην ζωή και στο έργο του συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Αντισυμβατικός, αντικομφορμιστής, νεωτεριστής.

O καλλιτέχνης πέθανε  ζώντας τα τελευταία του χρόνια στην Ελλάδα το 1997. Πέθανε καταξιωμένος και έργα του βρίσκονται σε διεθνή μουσεία και ιδιωτικές συλλογές.

O καλλιτέχνης πέρα από τα τόσα κοινά σημεία (ως προς την καταγωγή, τα πιστεύω και τα θέλω) με τον πρωθυπουργό έχει μια ομοιότητα δια γυμνού οφθαλμού  και ένα εξίσου περιποιημένο μουστάκι. 

Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι ήταν προσωπική επιλογή  του Πρωθυπουργού ο συγκεκριμένος πίνακας,  ο οποίος εναρμονίστηκε χρωματικά με το deep blue της γραβάτας, το grey του κουστουμιού, τις ήρεμες αλά Ομπάμα κινήσεις των χεριών,  το απλανές βλέμμα του ορίζοντα της  θάλασσας και του ωκεανού…

Τι  δυνατότητες επιλογής  άλλου πίνακα είχατε  κ.Παπανδρέου? Δύσκολο….

Ο «τέταρτος δρόμος» που θέτει την παγκόσμια αλληλεγγύη πάνω από τα εθνικά συμφέροντα  σύμφωνα με την συνέντευξη σας στο «Christian science Monitor”  και στον δημοσιογράφο Michael Skafidas στις 12/8/2010 {αντιγράφω «Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση. Οι πολυμερείς οργανισμοί όπως οι G20 και ο ΟΗΕ  πρέπει να είναι περισσότερο συμμετοχικοί και αντιπροσωπευτικοί.»} δεν  σας  επιτρέπει  εθνικά  θρησκευτικά σύμβολα,  οπλαρχηγούς  και άρματα . 

Δεν ήταν μόνο λοιπόν θέμα αισθητικής η αποπομπή του πίνακα του Βρυζάκη  από το Πρωθυπουργικό σας γραφείο αλλά ήταν και θέμα πολιτικής σκοπιμότητας. Αποκλειόταν  οτιδήποτε παρέπεμπε σε ιστορικά θέματα πόσο μάλλον όταν αυτά θα αναφέρονται την εποχή της Τουρκοκρατίας. Δεν θα φιλιέστε με τον Ερντογάν κάτω από τον Κανάρη και την Μπουμπουλίνα… κάτω από την μάχη των Ψαρών ή την καταστροφή της Χίου.Ούτε κρυφά σχολειά,  ούτε συνωστισμούς στις παραλίες...

Είναι σαν να σας έχω μπροστά μου… Ο προβληματισμός σας έγινε δικός μου… Δύσκολη επιλογή…

Αναζητείται  έλληνας ζωγράφος, σύγχρονος,  καταξιωμένος μια προσωπικότητα ασπήλωτη ξεκάθαρη χωρίς αμφισβητήσεις κατά προτίμηση straight (ω τι συντηρητισμός!) αλλά πεθαμένος για να μην μας προσάψουν  πολιτική μεροληψία,  χωρίς εθνικά σύμβολα (σημαίες, γιαταγάνια, κουμπούρια)  αλλά ούτε και θρησκευτικά (σταυρούς, παναγίες, χριστούς-καημένε Ιακωβίδη, Λύτρα, Γύζη, Βολανάκη). Ούτε τσολιάδες, ούτε τσαρούχια ούτε ερωτικές περιπτύξεις  ωιμέ..(καημένε Εγγονόπουλε, Τσαρούχη). 

Γιώργο πρέπει να ζορίστηκες πολύ… για να καταλήξεις στην συγκεκριμένη επιλογή… Δια της ατόπου απαγωγής σου έμειναν μόνο οι νεκρές φύσεις και τα φρούτα σε καλάθια. Οι ήλιοι και οι ανατολές αποκλείονται, πως θα περάσεις το μήνυμα των ημερών που έρχονται ?

Γιατί δεν ρωτούσες βρε αγόρι μου να σε βοηθήσουμε ?… δεν θα δυσκολευόμασταν πολύ. Μόραλη θα σου προτείναμε, για να έρχονται οι ξένοι και να βλέπουν  που έχει  γραμμένα ο Έλληνας όλα τα οικονομικά μέτρα που του βάλανε και αυτά που θα του βάλουν… 

Ξανθίππη

 

Επίσης ενδιαφέρον : 

Γιατί κρύφτηκε η "ευγνωμονούσα Ελλάς"...

από το οποίο παραθέτω :
"Ο πατέρας του , Πέτρος Βρυζάκης , απαγχονίστηκε από τους Τούρκους , τον Μάιο του 1821.Συνεπώς όταν οι τούρκοι υψηλόβαθμοι επισκέπτονταν το πρωθυπουργικό μέγαρ , ο κ. Παπανδρέου θα έρχονταν σε δύσκολη θέση αν του ζητούσαν να τους μιλήσει τόσο για το συμβολισμό του έργου , όσο και για το έργο και τη ζωή του ανθρώπου  που το εμπνεύστηκε..
Να καταχωνιάσουμε ή να πουλήσουμε ή να δωρίσουμε (αν φτιάξουν τα οικονομικά μας) ή να ρίξουμε στην πυρά όλους τους πίνακες του Βρυζάκη!  
Δεν υπάρχει λόγος να μας θυμίζουν ιδεώδη, αρχές και εποχές που έχουμε απωλέσει οριστικά...

Αίσιο και ευτυχές το 2011 (ή μήπως το 1822;) (?!)

Παρακολουθώ όλο και περισσότερο αυτή την ιστοσελίδα. Και μ'αρέσει όλο και περισσότερο η αρθρογραφία της και το ύφος της, η ικανότητα των αρθρογράφων της να μας υπενθυμίζουν τα αυτονόητα χωρίς υπερβολές και φανφάρες...

<< 24grammata.com

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Ήθελα, απλώς, να σας ευχηθώ αίσιο και ευτυχές το νέο έτος αλλά διαβάζοντας τις πολιτικές εφημερίδες χάθηκα στου χρόνου τα γυρίσματα. Ανάμεσα σε σκουριασμένα γρανάζια ενός πλασματικού χρόνου άρχισα επίμονα να σκέφτομαι τους ήρωες της Επιδαύρου (1821/1822). Ίσως για τους περισσότερους Έλληνες η Επίδαυρος να είναι συνδυασμένη με life style θεατρικές εκδηλώσεις, αλλά σε εκείνη την ευρύτερη περιοχή, παραμονές πρωτοχρονιάς 1821 ψηφίστηκε το πρώτο φιλελεύθερο και δημοκρατικό σύνταγμα της Ανθρωπότητας (το οποίο ποτέ δεν εφαρμόστηκε). Τα πάντα έγιναν βιαστικά, λες και η έγνοια αυτών των ανθρώπων δεν ήταν μήπως πεθάνουν στη μάχη, αλλά μήπως δε φτιάξουν ένα δίκαιο και ευνομούμενο κράτος. Τους έτρωγε η καχυποψία μήπως πεθάνουν για ένα “άδειο πουκάμισο”. 

Την Πρωτοχρονιά του 1821 χιόνιζε στην Νέα Επίδαυρο (Πιάδα), είχαν περάσει μόλις 6 μήνες από την έναρξη της επανάστασης, και ενώ διαρκούσαν ακόμα οι πολεμικές συρράξεις, μαζεύτηκαν εκεί αγράμματοι αλλά όχι αμόρφωτοι άνθρωποι. Ίσως να μην ήξεραν πως να εκφραστούν με ακρίβεια , αλλά επιθυμούσαν τη Δικαιοσύνη το ίδιο με την Ελευθερία. Ήξεραν πολύ καλά ότι ελευθερία δίχως δικαιοσύνη είναι τυραννία. Επιθυμούσαν διακαώς :

Κοινωνική δικαιοσύνη,

Ισότητα,

Αξιοκρατία,

Πάταξη της οικογενειοκρατίας,

Δίκαιη ανακατανομή του πλούτου,

Εφαρμογή των νόμων

Κοινωνία που να σέβεται τον αδύναμο

Στήριξη των οικονομικά ανίσχυρων

Δωρεάν Υγεία

Δωρεάν Παιδεία

Τιμωρία των συνεργατών του Δυνάστη και άλλα πολλά. 

Αν ανήκετε σε αυτούς που θεωρούν ότι ικανοποιήθηκαν οι πόθοι των Αγωνιστών, 

τότε ας είναι αίσιο το 2011 .

Σε διαφορετική περίπτωση ,

αίσιο και ευτυχές το 1822 . >>