Λευτεριά στον Γ. Ρουπακιά!

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στο Εφετείο Αθηνών ως μάρτυρας σε μία από τις πολλές υποθέσεις που επιλαμβανόμαστε οι Αστυνομικοί και μετά τραβιόμαστε χρόνια στα δικαστήρια, ώστε να καταθέσουμε πως ο ελέφαντας, είναι ελέφαντας. 

Και -ω, τί έκπληξή- η υπόθεση αναβλήθηκε. 

Μη φανταστείτε πως ήμασταν τίποτα τελευταίοι.

Δέκατη έκτη υπόθεση από τις τριάντα τέσσερις (;!) συνολικά που είχαν προγραμματιστεί για εκείνο το πρωινό, μόνο στη συγκεκριμένη αίθουσα.

Ζήτημα αν έφτασε μέχρι την έβδομη τελικά.

Και μιλάμε για υποθέσεις σοβαρές, ληστείες, ναρκωτικά, διακεκριμένες κλοπές και άλλα παρόμοια, όχι χαζά.

Ενώ λοιπόν περίμενα έξω στο διάδρομο μέχρι το κλείσιμο, μιας και στο τέλος παίρνουν παρουσίες από όσους κλήθηκαν και αν φύγεις το πρωί βλέποντας πως δεν πρόκειται να εκδικαστεί ποτέ η δική σου, θα κατηγορηθείς για λιπομαρτυρία, σκέφτηκα πως το όλο σκηνικό είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, από την αρχή ως το τέλος.

Κάντε μόνοι σας τους παραλληλισμούς με την καθημερινότητά μας, μέχρι να καταλήξουμε στο θέμα μας.

Μπαίνοντας, χάθηκα για δέκα λεπτά στο αχανές κτίριο, λόγω της ελλιπούς σήμανσης που καθοδηγεί (λέμε τώρα) τον κόσμο στις αίθουσες.
Άσε που δεν με έλεγξε κανείς μπαίνοντας.

Ξέρετε ότι 5-6 φορές το μήνα εκκενώνεται όλο το κτίριο, λόγω τηλεφωνήματος για τοποθέτηση βόμβας;

Μάθετέ το.

Βρίσκοντας με τα πολλά την αίθουσα, δεν μπορούσα καν να μπω, γιατί είχε καταληφθεί από δεκάδες αθίγγανους, με τα κίτρινα πουκάμισά τους, τις καδένες τους και τις καουμπόικες μπότες τους, όπως και αθίγγανες με τα μωρά τους, τα βυζιά τους και την ικανότητά τους να σου τρυπούν το τύμπανο κάθε φορά που μιλάνε. 

Όλοι αυτοί, είχαν έρθει να συμπαρασταθούν σε άλλους αθίγγανους (προφανώς), οι οποίοι κατηγορούνταν για "ληστείες από κοινού και κατ' εξακολούθηση".

Δικηγόρος των κατηγορουμένων ήταν ένας γνωστός μεγαλοδικηγόρος, που περπατούσε στο χώρο όπως ακριβώς αγόρευε.

Υπερφίαλα και απαξιωτικά προς τους θεσμούς, αφού γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι τίποτα δεν λειτουργεί.

Σαν να μας κορόιδευε μέσ' στα μούτρα μας ένα πράμα.

Οι συνάδελφοί που περιμέναμε για τις υποθέσεις μας, συζητούσαμε κλασικά όπως σε όλες τις ουρές παντού, για τις περικοπές αλλά και την περίφημη αναδιάρθρωση της Αστυνομίας, που την περιμένουμε την έρμη τέσσερα χρόνια τώρα κι όλο έρχεται.

Επιβεβαίωσα ακόμη μια φορά, πως το ηθικό όλων ήταν στο ναδίρ.

Το καλύτερο που άκουσα από έναν ήταν: "Σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ ξανά. Αφού τους αφήνουν να φύγουν και εν τω μεταξύ εμείς τραβιόμαστε χρόνια. Γιατί να ταλαιπωρούμαι και για ποιον;".

Στους διαδρόμους υπήρχαν παντού κολλημένες με σελοτέιπ, απαγορευτικές χάρτινες πινακίδες του καπνίσματος.

Παρόλα αυτά, συχνά πυκνά έπρεπε να βγαίνω έξω, ώστε να παίρνω μερικές ανάσες οξυγόνου και να επανέρχομαι, έτοιμος για τη δόση του καρκίνου που μου αναλογεί.

Και τις γόπες τις πετάμε κάτω στο πάτωμα, ε, για να μην ξεχνιόμαστε.

Τελικά, από τις υποθέσεις που αναβλήθηκαν, όσοι κατηγορούμενοι είχαν κριθεί προφυλακιστέοι, επανεγκλείστηκαν στις φυλακές μέχρι να δικαστούν εκ νέου.

Ή, τουλάχιστον να προσπαθήσουν.

Και ερχόμαστε στο κυρίως θέμα μας, γιατί όλο το παραπάνω ήταν μια εισαγωγή και σας το πήγαινα λάου-λάου.

Διαβάζω εδώ και λίγες εβδομάδες για την αποφυλάκιση του δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, Γιώργου Ρουπακιά, που έλαβε χώρα τελικά καλή ώρα σήμερα και ήθελα να του γράψω ένα κείμενο συμπαράστασης.

Θα μου πεις, ένας Αστυνομικός, συμπαραστέκεται σε ένα νεοναζιστή δολοφόνο;

Ίσως μάλιστα, κάποιοι να μην εκπλαγούν, καθώς τι πιο φυσικό από έναν μπάτσο να υποστηρίζει έναν ακροδεξιό που έσφαξε ένα κουμμούνι;

΄Ωρσε, ζωάδια.

Να ξεκαθαρίσω λοιπόν εδώ, πως πιστεύω ότι ο Ρουπακιάς και το σινάφι του, που είναι ένα μάτσο αμόρφωτων μαχαιροβγαλτών μπράβων, οι οποίοι δεν σέβονται αν μη τι άλλο την ιστορία και τους αγώνες της χώρας για την οποία κόπτονται τόσο πολύ, πρέπει να σαπίσουν στη φυλακή.

Δεν έχουν θέση σε μια κοινωνία την οποία θέλουν να αλλάξουν ντε και καλά σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, χρησιμοποιώντας μάλιστα πολλές φορές, βίαια μέσα.

Είναι τόσο κολλημένοι και άρρωστοι ιδεολογικά, τόσο επικίνδυνοι, που άμα τους δοθεί η ευκαιρία, θα γίνουν άλλοι Χίμλερ και Γκέρινγκ, έτσι και βγουν κάποια στιγμή από τη φυλακή, άπαξ και μπουν.

Δεν πιστεύω ότι πρόκειται να σωφρονιστούν από την τιμωρία, ούτε να ενταχθούν στην κοινωνία ως παραγωγικά μέλη της.

Αλλά βρε αδερφέ, το να τον έχεις τον άλλον στη φυλακή σχεδόν τρία χρόνια, χωρίς να τον έχεις δικάσει, δεν γίνεται ούτε στη Σαουδική Αραβία και δεν το κάνουν ούτε οι Αμερικάνοι στους Ταλιμπάν στο Γουαντάναμο!

Αν εσύ Ελληνική Αστυνομία κι εσύ Δικαστικό Σώμα, είστε τόσο μάγκες, συλλέξτε τα κατάλληλα στοιχεία ώστε να τον δέσετε χειροπόδαρα, δικάστε τον, ρίξτε του δις-τρις ισόβια ή αν δεν τα 'χετε, αθωώστε τον!

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!

Έτσι γίνεται στα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους.

Όπως τον μεταχειρίζεστε τώρα, τον κάνετε μάρτυρα στους μουτζαχεντίν που είναι έξω και τους δίνετε λόγους να πιστεύουν πως μόνο με τον τρόπο τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, ενώ τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας τα κενά της δημοκρατίας, λουφάζοντας σαν το φίδι έτοιμο να χυμήξει στο ανυποψίαστο θύμα του.

Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ, συμπαραστέκομαι στον Γ. Ρουπακιά, του εύχομαι ειλικρινά να φροντίσει να περάσει όσο μπορεί πιο όμορφα τις στιγμές του έξω από τη φυλακή και μακάρι η δικαστική του ταλαιπωρία να τελειώσει πιο σύντομα από τη δική μου, ώστε να δικαστεί, να καταδικαστεί και να τελειώνουμε επιτέλους μ' αυτόν και με τους υπόλοιπους ψεκασμένους επαναστάτες του κώλου.


Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο, αποτελεί αναδημοσίευση ενός άρθρου μου στο eyedoll.gr, στο οποίο πριν τρία χρόνια περίπου συμπαραστεκόμουν στον Κ. Σακκά. Όπου Σακκά έβαλα Ρουπακιά, άλλαξα λιγάκι τις κατηγορίες, et voila! Για να μην έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά στην ευαισθησία των δικαιωμάτων των κρατουμένων, έτσιε;

Διαβάστε επίσης: 

Λευτεριά στον Κ. Σακκα!

Ήσαν μια κάποια λύσις

Θα χαρίσουμε τους μπάτσους στη Χρυσή Αυγή;

Κάφροι - Τιμή - Χρυσή Αυγή