Σελίδες

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Σ΄ευχαριστώ μπέμπα μου!

Είδα προχθές τη διαφήμιση γνωστής εταιρίας βρεφικών πάνων, που έλεγε ότι μέχρι να ξεκινήσει να χρησιμοποιεί το γιογιό το μωράκι σας, θα του αλλάξετε πάνω κάτω 4.500 πάνες!

WTF ?!

Εμένα δεν μου το' χε πει κανένας αυτό! Εννοώ, πως, εντάξει, δεν πήγα και τελείως αδιάβαστος. Μου 'χαν πει ότι θα παίξει πολύ σκατό. Και ήδη από τους πρώτους κιόλας μήνες, έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, ότι θα υπάρξουν πολλές, ατελείωτες, βασανιστικές νύχτες, που θα πλήρωνα και 1000 € για να διακτινιστώ στο αφράτο κρεβάτι ενός ήσυχου ξενοδοχείου.
Ότι θα χανόμουν σχεδόν με όλους τους φίλους μου, εκτός από αυτούς που μιλάμε για δοντάκια, καροτσάκια, φουστανάκια, δαχτυλάκια, σκατουλάκια και γενικά όλα τα -άκια.
Ότι όλοι θα ανακατευόντουσαν και θα είχαν άποψη για το πώς πρέπει να μεγαλώσει το δικό μου το παιδί.
Ότι, παρόλο που θα το απέφευγα ωσάν ο διάολος το λιβάνι, θα έπηζα στο ροζ.
Ροζ στο κρεβάτι, ροζ στην αλλαξιέρα, ροζ στα ρούχα, ροζ στα παπούτσια, ροζ κορδέλα στα μαλλιά, ροζ, ροζ, ροζ!
Ότι κάθε φορά που θα πήγαινα να γλυκοκοιτάξω ένα πιπίνι, αμέσως θα έφερνα στο μυαλό μου τον εαυτό μου μετά από καμιά 15αριά χρόνια, να κυνηγάω με το οπλισμένο μου Walther P99, το γκόμενό της...
Ότι κάθε φορά που θα ήλεγχα ένα ύποπτο όχημα με τέσσερα άγνωστα άτομα μέσα, θα σκεφτόμουν συνεχώς, αυτό ακριβώς το παιδί.
Ότι κάθε φορά που θα με απειλούσε κάποιος με μετάθεση στα σύνορα επειδή του βεβαίωσα μια παράβαση, δε θα γελούσα δυνατά όπως πριν, αλλά θα χαμογελούσα σκεπτόμενος τη μία πιθανότητα στο εκατομμύριο που θα μπορούσε να το καταφέρει, ταλαιπωρώντας πρώτα απ’ όλους αυτή.
Ότι κάθε φορά που θα έπρεπε να δουλέψω (απλήρωτες) υπερωρίες, σ’ ένα κατάμεστο γήπεδο, σε μια διασταύρωση κάτω από τον καυτό ήλιο ή την καταρρακτώδη βροχή, περιμένοντας τη διέλευση ενός «επισήμου» ή στη μεταγωγή ενός κρατουμένου, θα μου έλειπε τόσο, που θα πόναγα μέσα μου...

Αλλά για το Θεό, ποτέ δεν μου είπε κανένας ότι θα άλλαζα κοντά 5.000 πάνες!

Δηλαδή, φαντάζομαι μετά από ενάμιση χρόνο περίπου, να' μαι όπως ο Κούρκουλος στην περίφημη κατάθεσή του και να ωρύομαι:

Όχι άλλο κάρβουνο! 




Αλλά να πω την αλήθεια, ούτε εγώ θα μου τα' λεγα αυτά. Αν όλα αυτά βγαίναν παρά έξω, δεν θα 'κανε κανένας παιδιά.

Αντιθέτως, θα μου έλεγα ότι κάθε φορά που γυρίζω κατάκοπος σπίτι, τη βλέπω και φωτίζει η ψυχή μου.

Ότι καλό είναι και το ροζάκι βρε αδερφέ! Να φωτίσει λίγο ο τόπος! Κι άμα παίζει και κανένα στρασάκι, ακόμα καλύτερα!
Ότι κάθε φορά που την ταΐζω βρασμένο παντζάρι, τη βλέπω και γελάω σαν να έχω τον πιο αστείο κλόουν του κόσμου μπροστά μου.
Ότι μεταξύ περιπολιών, συλλήψεων και καταδιώξεων, δεν αφήνω κανέναν συνάδελφο σε ησυχία αν δε δει όλες τις φωτογραφίες της στο κινητό μου με τα πρόσφατα κατορθώματά της.
Ότι κάθε φορά που της μαθαίνω κάτι καινούριο, αισθάνομαι ο πιο περήφανος άνθρωπος στον κόσμο. Ότι κάθε φορά που προσπαθεί να ψελλίσει κάτι, κρέμομαι από τα χείλη της, σαν θα ξεστομίσει κάτι από το οποίο εξαρτώνται όλες οι τύχες του κόσμου.
Ότι μετά από πολλές ώρες προσπαθειών να κοιμηθεί, κάθομαι απλά και την κοιτάω. Έτσι. Γιατί είναι το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου.

Τέτοια πράγματα τέλος πάντων και σταματάω εδώ, γιατί…μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου...

Για όλα αυτά λοιπόν, και τα καλά και τα άσχημα, σ' ευχαριστώ μπέμπα μου! Χρόνια μας καλά!

Το δόγμα του ρέματος

Στα είκοσι μέτρα από το σπίτι της πεθεράς μου, υπάρχει ένα μπαζωμένο ρέμα. Η αυλή του σπιτιού απέναντί της έχει πλημμυρίσει και το ρέμα τις ημέρες όπως η προχθεσινή που έριχνε γατόσκυλα, ξαναβιώνει τα περασμένα μεγαλεία του. Τις εποχές προ 1960. Πριν έρθει η πεθερά μου και οι υπόλοιποι στην Αθήνα από τα χωριά τους και το μπαζώσουν για να χτίσουν πάνω του, εκμεταλλευόμενοι κάθε σπιθαμή (μη) διαθέσιμης γης που υπήρχε στην Αττική. 

Λίγο το κράτος τους ενθάρρυνε στην αρχή, λίγο δεν τους εμπόδισε αποτελεσματικά, λίγο μετά αγόραζε τις ψήφους τους νομιμοποιώντας ύστερα από κάθε εκλογές την όποια πολεοδομική παρανομία στην οποία είχαν υποπέσει, εκμεταλλευόμενο το γεγονός ότι όλοι σχεδόν ήθελαν να βολευτούν χτίζοντας όπου να’ ναι, χωρίς να σκέφτονται τις μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Και ξαφνικά εκεί που το ρέμα κατέβαζε νερό από τις παρυφές της Πάρνηθας και ενώνονταν κάποια στιγμή με τον Κηφισό, βούλωσε και το νερό δεν είχε πού να πάει, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν όλοι όσοι βρίσκονται κατά μήκος του. Και αυτοί που ζουν επάνω του και φταίνε, αλλά και οι γύρω του, που δεν φταίνε φυσικά σε τίποτα.

 Ή μήπως φταίνε; 

Υποθέτω ότι αν σήμερα έβγαινε μια απόφαση πως «αύριο μέχρι τις 24:00 θα γκρεμίσουμε όλα τα αυθαίρετα που είναι χτισμένα σε απόσταση εικοσιπέντε μέτρων γύρω και πάνω από ρέματα και κοίτες ποταμών», θα μιλούσαμε για «πρωτοφανή απόφαση που δεν έχει ληφθεί σε καμιά χώρα του δυτικού κόσμου, ούτε σε περιόδους δικτατορίας». Και θα λέγαμε, πως μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά. Πως οι περισσότεροι είναι νοικοκυραίοι. Πως δεν έχουν πού αλλού να ζήσουν. Πως πολλοί έτσι το αγόρασαν το σπίτι, χωρίς να ξέρουν ότι περνούσε ρέμα από εκεί, και πως παρόλο που πλημμύριζε δυο φορές το χρόνο ο δρόμος και η αυλή τους, δεν πήγε το μυαλό τους. Κι αν πήγε, δεν τους πολυένοιαξε, γιατί τουλάχιστον είχαν το σπιτάκι τους, που το χτίσανε με τον ιδρώτα τους, χωρίς να κλέψουν από κανέναν. Πως το δικό τους το σπίτι δεν είναι πάνω στο ρέμα όπως των άλλων, αλλά ακριβώς δίπλα από αυτό. Πως στην τελική, δεν φταίνε αυτοί, αλλά το κράτος που τους νομιμοποίησε.  

Βέβαια, το κράτος θα έλεγε πως έχει καλές προθέσεις γι’ αυτή του την πρωτοφανή απόφαση. Να μπει επιτέλους μια κάποια τάξη. Να ξέρουμε τι ρέματα υπάρχουν και να μην κινδυνεύουν περιουσίες και ζωές με κάθε ψιχάλα. 

Αλλά ο δρόμος για την κόλαση, χτίστηκε με καλές προθέσεις. 

Κι αν έβγαινε ένας νόμος μετά από λίγους μήνες και έλεγε πως επιτρέπονται μόνο ξενοδοχειακές μονάδες πάνω σε ποτάμια και ρέματα; Κι αν μετά τις επόμενες εκλογές, η επόμενη Κυβέρνηση έλεγε πως ξανανομιμοποιούνται τα αυθαίρετα; Κι αν δεν είναι αυτό όντως η απαρχή της εφαρμογής του δόγματος της μηδαμινής ανοχής στην απανταχού αυθαιρεσία από 'δω και πέρα, αλλά στάχτη στα μάτια για να μην ασχολούμαστε με άλλα πιο σημαντικά;

Πώς όμως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή; Πώς μπορούν να εκλείψουν παθογένειες δεκαετιών; Πώς κάνει κανείς ομελέτα, χωρίς να σπάσει αυγά; Κρίμα για τους νοικοκυραίους που θα βρεθούν στο υπάρχει άλλος τρόπος να ρέει το νερό μετά από κάθε νεροποντή με ασφάλεια για όλους και να βελτιωθεί αισθητικά η περιοχή κατά μήκος του ρέματος, εκτός από το να το γκρεμιστούν συθέμελα τα σπίτια που το πνίγουν;
δρόμο. Και μπορεί όντως τελικά οι προθέσεις του κράτους να μην είναι τόσο αγαθές ή να μην του βγει το όποιο σχέδιο έχει, αλλά πραγματικά,

Και το λέω εγώ που μένω έναν όροφο πάνω από την πεθερά μου. 
Στο ίδιο σπίτι που βρίσκεται εικοσιπέντε μέτρα από το ρέμα 


  

eyedoll.gr

Χτίσε κι εσύ ένα αυθαίρετο, μπορείς!

Θα σας αποκαλύψω σήμερα τον τρόπο με τον οποίο θα αποκτήσετε εύκολα, νόμιμα και σχεδόν δωρεάν εξοχική κατοικία.

Επιλέγετε τόπο και ψάχνετε για ερημικό σημείο. Ανοίγετε μερικές τρύπες και φυτεύετε ελιές. Πηγαίνετε στη ΔΕΗ, λέτε ότι έχετε γεώτρηση και θέλετε ρεύμα για να ποτίζετε τις ελιές. (Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε δώσει οδηγίες για την καταπάτηση γης, οπότε αν έχετε κενά, ανατρέξτε στο αρχείο της εφημερίδας). Ο λογαριασμός ηλεκτροδότησης γενικώς θα βοηθήσει. Πάμε παρακάτω. Διαλέξτε άγιο της αρεσκείας σας. Αγοράστε από κατάστημα εκκλησιαστικών ειδών μερικές εικόνες. Δεν χρειάζεται επένδυση, κάνουν δουλειά και τα πλαστικά κάδρα. Αν σας πιάσει ευλάβεια, πάρτε κι ένα μανουάλι. Χτίστε στις θέσεις των ελαιόδεντρων ένα ξωκλήσι. Μικρό. Τρία επί τρία. Καμπανούλα απέξω. Ετοιμο το αυθαίρετο.

Προς Θεού, δεν θα προτείναμε ποτέ να κοιμόσαστε στρωματσάδα μέσα στο ξωκλήσι. Δίπλα θα αναγείρετε το πανηγυρόσπιτο, δηλαδή την αίθουσα όπου κάθονται οι καλεσμένοι για το πανηγύρι του αγίου. Βάλτε και τζακούζι – η πίστη θέλει πολυτέλεια. Πρέπει όμως να βιαστείτε γιατί η νομιμοποίηση του ναΐσκου είναι φτηνή ως τον Δεκέμβριο. Για τη χαρτούρα: «Αρκεί η υποβολή αίτησης, τοπογραφικού διαγράμματος και τεχνικής έκθεσης μηχανικού».

Για όσους τυχόν δεν το άκουσαν, η κυβέρνηση προσφέρει νέο γύρο νομιμοποιήσεων. Ξεχάστε τις «τακτοποιήσεις» Σουφλιά και όλα τα υπόλοιπα χαριστικά που έχουν προκύψει από την εποχή του «Αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις» (ξέρετε, από εκείνον που έσωσε τη χώρα στις αρχές της δεκαετίας του ΄80). Η νέα υπερπροσφορά προβλέπει 100 ευρώ το μήνα για 100 μήνες. Δέκα χιλιαρικάκια και το αυθαίρετο παύει να είναι αυθαίρετο. Η τιμή ισχύει για όσους σπεύσουν ως τον Δεκέμβριο. Μετά αλλάζει.

Δεν ξέρουμε όμως τι θα αποφανθούν οι ανώτατοι δικαστές που δημιουργούν διαρκώς προβλήματα σε κάθε γενναιόδωρη πρωτοβουλία. Μπορεί να πουν ότι η ρύθμιση είναι αντισυνταγματική κι άντε ο αυθαιρετούχος να πάει να ζητήσει πίσω τα κατοστάρικα που θα έχει καταβάλει.

Με την ίδια τρυφερότητα φέρεται το υπουργείο Περιβάλλοντος σε όσους έκαναν «μικρές παραβάσεις». Σύμφωνα με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή ο γείτονάς σας, εκείνος που έχτισε πέργκολα στην ταράτσα και σας κρύβει τη θέα της Ακρόπολης, με 500 ευρώ ξεμπερδεύει. Το αυτό ισχύει για παράνομες μάντρες, για εξώστες, για γκαράζ, φυσικά και για το μπάρμπεκιου που στέλνει στους διπλανούς μυρωδιά από παϊδάκια. Με 500 ευρώ το κράτος συγχωρεί.

Ανάλογη πρόβλεψη υπάρχει για τις λεγόμενες «μεσαίες παραβάσεις». Δηλαδή με ένα μικροποσό αναστέλλεται η διάθεση των ελεγκτικών Αρχών να βάλουν μια τάξη στην αυθαίρετη δόμηση. Το γενικό συμπέρασμα: η κυβέρνηση ενθαρρύνει την αυθαιρεσία και υποτιμά όσους σέβονται τη νομιμότητα. Καθένας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να πληρώσει κάτι για την παράβαση. Θα πείτε, πάντα αυτό δεν έκαναν οι κυβερνήσεις; Ναι, απλώς τώρα το κάνουν με πολύ μεγάλη φτήνια.

Κέζα Λώρη
tovima.gr 
Related Posts with Thumbnails