Το δόγμα του ρέματος

Στα είκοσι μέτρα από το σπίτι της πεθεράς μου, υπάρχει ένα μπαζωμένο ρέμα. Η αυλή του σπιτιού απέναντί της έχει πλημμυρίσει και το ρέμα τις ημέρες όπως η προχθεσινή που έριχνε γατόσκυλα, ξαναβιώνει τα περασμένα μεγαλεία του. Τις εποχές προ 1960. Πριν έρθει η πεθερά μου και οι υπόλοιποι στην Αθήνα από τα χωριά τους και το μπαζώσουν για να χτίσουν πάνω του, εκμεταλλευόμενοι κάθε σπιθαμή (μη) διαθέσιμης γης που υπήρχε στην Αττική. 

Λίγο το κράτος τους ενθάρρυνε στην αρχή, λίγο δεν τους εμπόδισε αποτελεσματικά, λίγο μετά αγόραζε τις ψήφους τους νομιμοποιώντας ύστερα από κάθε εκλογές την όποια πολεοδομική παρανομία στην οποία είχαν υποπέσει, εκμεταλλευόμενο το γεγονός ότι όλοι σχεδόν ήθελαν να βολευτούν χτίζοντας όπου να’ ναι, χωρίς να σκέφτονται τις μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Και ξαφνικά εκεί που το ρέμα κατέβαζε νερό από τις παρυφές της Πάρνηθας και ενώνονταν κάποια στιγμή με τον Κηφισό, βούλωσε και το νερό δεν είχε πού να πάει, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν όλοι όσοι βρίσκονται κατά μήκος του. Και αυτοί που ζουν επάνω του και φταίνε, αλλά και οι γύρω του, που δεν φταίνε φυσικά σε τίποτα.

 Ή μήπως φταίνε; 

Υποθέτω ότι αν σήμερα έβγαινε μια απόφαση πως «αύριο μέχρι τις 24:00 θα γκρεμίσουμε όλα τα αυθαίρετα που είναι χτισμένα σε απόσταση εικοσιπέντε μέτρων γύρω και πάνω από ρέματα και κοίτες ποταμών», θα μιλούσαμε για «πρωτοφανή απόφαση που δεν έχει ληφθεί σε καμιά χώρα του δυτικού κόσμου, ούτε σε περιόδους δικτατορίας». Και θα λέγαμε, πως μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά. Πως οι περισσότεροι είναι νοικοκυραίοι. Πως δεν έχουν πού αλλού να ζήσουν. Πως πολλοί έτσι το αγόρασαν το σπίτι, χωρίς να ξέρουν ότι περνούσε ρέμα από εκεί, και πως παρόλο που πλημμύριζε δυο φορές το χρόνο ο δρόμος και η αυλή τους, δεν πήγε το μυαλό τους. Κι αν πήγε, δεν τους πολυένοιαξε, γιατί τουλάχιστον είχαν το σπιτάκι τους, που το χτίσανε με τον ιδρώτα τους, χωρίς να κλέψουν από κανέναν. Πως το δικό τους το σπίτι δεν είναι πάνω στο ρέμα όπως των άλλων, αλλά ακριβώς δίπλα από αυτό. Πως στην τελική, δεν φταίνε αυτοί, αλλά το κράτος που τους νομιμοποίησε.  

Βέβαια, το κράτος θα έλεγε πως έχει καλές προθέσεις γι’ αυτή του την πρωτοφανή απόφαση. Να μπει επιτέλους μια κάποια τάξη. Να ξέρουμε τι ρέματα υπάρχουν και να μην κινδυνεύουν περιουσίες και ζωές με κάθε ψιχάλα. 

Αλλά ο δρόμος για την κόλαση, χτίστηκε με καλές προθέσεις. 

Κι αν έβγαινε ένας νόμος μετά από λίγους μήνες και έλεγε πως επιτρέπονται μόνο ξενοδοχειακές μονάδες πάνω σε ποτάμια και ρέματα; Κι αν μετά τις επόμενες εκλογές, η επόμενη Κυβέρνηση έλεγε πως ξανανομιμοποιούνται τα αυθαίρετα; Κι αν δεν είναι αυτό όντως η απαρχή της εφαρμογής του δόγματος της μηδαμινής ανοχής στην απανταχού αυθαιρεσία από 'δω και πέρα, αλλά στάχτη στα μάτια για να μην ασχολούμαστε με άλλα πιο σημαντικά;

Πώς όμως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή; Πώς μπορούν να εκλείψουν παθογένειες δεκαετιών; Πώς κάνει κανείς ομελέτα, χωρίς να σπάσει αυγά; Κρίμα για τους νοικοκυραίους που θα βρεθούν στο υπάρχει άλλος τρόπος να ρέει το νερό μετά από κάθε νεροποντή με ασφάλεια για όλους και να βελτιωθεί αισθητικά η περιοχή κατά μήκος του ρέματος, εκτός από το να το γκρεμιστούν συθέμελα τα σπίτια που το πνίγουν;
δρόμο. Και μπορεί όντως τελικά οι προθέσεις του κράτους να μην είναι τόσο αγαθές ή να μην του βγει το όποιο σχέδιο έχει, αλλά πραγματικά,

Και το λέω εγώ που μένω έναν όροφο πάνω από την πεθερά μου. 

Στο ίδιο σπίτι που βρίσκεται εικοσιπέντε μέτρα από το ρέμα 

  

eyedoll.gr