Σ΄ευχαριστώ μπέμπα μου!

Είδα προχθές τη διαφήμιση γνωστής εταιρίας βρεφικών πάνων, που έλεγε ότι μέχρι να ξεκινήσει να χρησιμοποιεί το γιογιό το μωράκι σας, θα του αλλάξετε πάνω κάτω 4.500 πάνες!

WTF ?!

Εμένα δεν μου το' χε πει κανένας αυτό! Εννοώ, πως, εντάξει, δεν πήγα και τελείως αδιάβαστος. Μου 'χαν πει ότι θα παίξει πολύ σκατό. Και ήδη από τους πρώτους κιόλας μήνες, έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, ότι θα υπάρξουν πολλές, ατελείωτες, βασανιστικές νύχτες, που θα πλήρωνα και 1000 € για να διακτινιστώ στο αφράτο κρεβάτι ενός ήσυχου ξενοδοχείου.

Ότι θα χανόμουν σχεδόν με όλους τους φίλους μου, εκτός από αυτούς που μιλάμε για δοντάκια, καροτσάκια, φουστανάκια, δαχτυλάκια, σκατουλάκια και γενικά όλα τα -άκια.

Ότι όλοι θα ανακατευόντουσαν και θα είχαν άποψη για το πώς πρέπει να μεγαλώσει το δικό μου το παιδί.

Ότι, παρόλο που θα το απέφευγα ωσάν ο διάολος το λιβάνι, θα έπηζα στο ροζ.

Ροζ στο κρεβάτι, ροζ στην αλλαξιέρα, ροζ στα ρούχα, ροζ στα παπούτσια, ροζ κορδέλα στα μαλλιά, ροζ, ροζ, ροζ!

Ότι κάθε φορά που θα πήγαινα να γλυκοκοιτάξω ένα πιπίνι, αμέσως θα έφερνα στο μυαλό μου τον εαυτό μου μετά από καμιά 15αριά χρόνια, να κυνηγάω με το οπλισμένο μου Walther P99, το γκόμενό της...

Ότι κάθε φορά που θα ήλεγχα ένα ύποπτο όχημα με τέσσερα άγνωστα άτομα μέσα, θα σκεφτόμουν συνεχώς, αυτό ακριβώς το παιδί.

Ότι κάθε φορά που θα με απειλούσε κάποιος με μετάθεση στα σύνορα επειδή του βεβαίωσα μια παράβαση, δε θα γελούσα δυνατά όπως πριν, αλλά θα χαμογελούσα σκεπτόμενος τη μία πιθανότητα στο εκατομμύριο που θα μπορούσε να το καταφέρει, ταλαιπωρώντας πρώτα απ’ όλους αυτή.

Ότι κάθε φορά που θα έπρεπε να δουλέψω (απλήρωτες) υπερωρίες, σ’ ένα κατάμεστο γήπεδο, σε μια διασταύρωση κάτω από τον καυτό ήλιο ή την καταρρακτώδη βροχή, περιμένοντας τη διέλευση ενός «επισήμου» ή στη μεταγωγή ενός κρατουμένου, θα μου έλειπε τόσο, που θα πόναγα μέσα μου...

Αλλά για το Θεό, ποτέ δεν μου είπε κανένας ότι θα άλλαζα κοντά 5.000 πάνες!

Δηλαδή, φαντάζομαι μετά από ενάμιση χρόνο περίπου, να' μαι όπως ο Κούρκουλος στην περίφημη κατάθεσή του και να ωρύομαι:

Όχι άλλο κάρβουνο! 

Αλλά να πω την αλήθεια, ούτε εγώ θα μου τα' λεγα αυτά. Αν όλα αυτά βγαίναν παρά έξω, δεν θα 'κανε κανένας παιδιά.

Αντιθέτως, θα μου έλεγα ότι κάθε φορά που γυρίζω κατάκοπος σπίτι, τη βλέπω και φωτίζει η ψυχή μου.

Ότι καλό είναι και το ροζάκι βρε αδερφέ! Να φωτίσει λίγο ο τόπος! Κι άμα παίζει και κανένα στρασάκι, ακόμα καλύτερα!

Ότι κάθε φορά που την ταΐζω βρασμένο παντζάρι, τη βλέπω και γελάω σαν να έχω τον πιο αστείο κλόουν του κόσμου μπροστά μου.

Ότι μεταξύ περιπολιών, συλλήψεων και καταδιώξεων, δεν αφήνω κανέναν συνάδελφο σε ησυχία αν δε δει όλες τις φωτογραφίες της στο κινητό μου με τα πρόσφατα κατορθώματά της.

Ότι κάθε φορά που της μαθαίνω κάτι καινούριο, αισθάνομαι ο πιο περήφανος άνθρωπος στον κόσμο. Ότι κάθε φορά που προσπαθεί να ψελλίσει κάτι, κρέμομαι από τα χείλη της, σαν θα ξεστομίσει κάτι από το οποίο εξαρτώνται όλες οι τύχες του κόσμου.

Ότι μετά από πολλές ώρες προσπαθειών να κοιμηθεί, κάθομαι απλά και την κοιτάω. Έτσι. Γιατί είναι το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου.

Τέτοια πράγματα τέλος πάντων και σταματάω εδώ, γιατί…μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου...

Για όλα αυτά λοιπόν, και τα καλά και τα άσχημα, σ' ευχαριστώ μπέμπα μου! Χρόνια μας καλά!

eyedoll.gr