Του Νίκου Παπαδογιάννη
Παρακολουθώ το Μουντιάλ όπως όλοι οι φίλαθλοι της γης. Συμπάσχω όταν ζορίζεται η Εθνική μας, πανηγυρίζω τα γκολ θαρραλέων μικρών όπως η αγαπημένη Κόστα Ρίκα, συγχύζομαι με την ξεδιάντροπη «κονσομασιόν» προς τους μεγάλους, εκστασιάζομαι με παραστάσεις όπως το ρεσιτάλ της Ολλανδίας, γελώ με τα παθήματα των Ισπανών, αναρωτιέμαι πότε θα εκραγεί το καζάνι που λέγεται «Βραζιλία των ανισοτήτων».
Έπειτα, αλλάζω βαριεστημένος κανάλι. Το μπάσκετ του Ιουνίου είναι το κορυφαίο αθλητικό θέαμα του πλανήτη. Αρκεί να παίζεται μακριά από τα Βαλκάνια.
Η ημιτελική σειρά της Μπαρτσελόνα με τη Βαλένθια τελείωσε με 3-2 και κρίθηκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο του τελευταίου αγώνα. Και οι πέντε αγώνες τελείωσαν με διπλό! Δεν άνοιξε μύτη. Στο τέλος χύθηκαν δάκρυα χαράς και δάκρυα απογοήτευσης. Οι πρωταγωνιστές αγκαλιάστηκαν και οι φίλαθλοι χειροκρότησαν. Δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. Εδώ, με πέντε διπλά σε ισάριθμους αγώνες, σίγουρα θα είχαμε νεκρούς.
Μιλάνο-Σάσαρι, ημιτελικοί του ιταλικού πρωταθλήματος. Εξι αγώνες, τέσσερα διπλά. Η Αρμάνι νίκησε δύο φορές στη Σαρδηνία, η Σάσαρι δύο φορές στο μιλανέζικο Φόρουμ. Ο κόσμος ευχαριστήθηκε με την ψυχή του, ξελαρυγγιάστηκε από τις φωνές και στο τέλος ευχαρίστησε με γενναίο χειροκρότημα νικητές και ηττημένους. Δεν άνοιξε μύτη. Εδώ, με τέσσερα διπλά σε έξι αγώνες, θα είχαμε εμφύλιο.
Ρεάλ-Μάλαγα 3-1, ο άλλος ημιτελικός της Ισπανίας. Από τις τρεις νίκες της «βασίλισσας», οι δύο σημειώθηκαν στην παράταση και η άλλη στον πόντο, με σκάνδαλο διαιτησίας. Το πατροπαράδοτο θέατρο έπεσε σύννεφο. Το κοινό φανατίστηκε, συμμετείχε στο δράμα, εν τέλει επέστρεψε στο σπίτι του με τα κύτταρα γεμάτα. Ο Γολιάθ νίκησε τον Δαυίδ με άνωθεν λαθροχειρία. Εδώ, θα κηρύσσαμε τον πόλεμο και θα παίρναμε τους παίκτες από την Εθνική.
Στη Σερβία, ο πρώτος τελικός ολοκληρώθηκε με 4 εναντίον 2, αφού έπεσε ξύλο στο παρκέ και οι ομάδες αποδεκατίστηκαν. Στην Τουρκία, αφιονισμένοι οπαδοί πέταξαν κόπρανα στον αντίπαλο προπονητή. Της Ελλάδας τα καμώματα καλύτερα να μη τα θυμηθούμε. Mπαλκάνια, Τρίτος κόσμος. Το μπάσκετ της ντροπής, ή μάλλον, το ποδόσφαιρο της ντροπής: Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, Γαλατασαράι-Φενέρμπαχτσε, Παρτίζαν-Ερ.Αστέρας. Ποδόσφαιρο, καμουφλαρισμένο. Από το ταλαίπωρο μπάσκετ, αυτές οι αντιπαλότητες είναι περαστικές.
Ακόμη και οι Ισπανοί, που υποτίθεται είναι ίδιοι με εμάς, ξεπέρασαν την παιδική ασθένεια που στα Βαλκάνια μοιάζει ανίατη. Οι οπαδοί της Ρεάλ και της Μπάρτσα συνυπήρξαν χωρίς το παραμικρό παρατράγουδο στο Μιλάνο, στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη του 2011. Ας μην ανοίξουμε συζήτηση για το ετήσιο φάιναλ-8 του Κυπέλλου του Βασιλιά.
Πρώτα και πάνω απ’όλα, η Αμερική. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς. Δεν κάνουν μπάσκετ, κάνουν ποίηση. Τους βλέπεις να κυκλοφορούν τη μπάλα και νομίζεις ότι ακούς κλασσική μουσική.
Μαζέψτε τα καλούδια του ποδοσφαιρικού Μουντιάλ, δεκαπλασιάστε τα, στολίστε τα με χρυσοποίκιλτη κορδέλα, και πάλι θα δυσκολευτείτε να πλησιάσετε το αθλητικό μεγαλείο αυτής της ομάδας. Η μπάλα εξαφανίζεται από το γήπεδο, το καλάθι εξαφανίζεται από τα μάτια των αντιπάλων. Η μαγευτική παράσταση των φετινών τελικών αμφιβάλλω αν έχει προηγούμενο στην ιστορία του ΝΒΑ.
Οι Σπερς, των μεταναστών: Γκρεγκ Πόποβιτς από την Κροατία, Μάνου Τζινόμπιλι από την Αργεντινή, Τιμ Ντάνκαν από τις Παρθένες Νήσους, Τόνι Πάρκερ και Μπορίς Ντιαό από τη Γαλλία, Πάτι Μιλς και Άρον Μπέινς από την Αυστραλία, Μάρκο Μπελινέλι από την Ιταλία, Τιάγκο Σπλίτερ από τη Βραζιλία, Κόρεϊ Τζόζεφ από τον Καναδά.
"Ήρθαμε να σας δείξουμε πώς πρέπει να παίζεται το μπάσκετ".
Ο Κοάι Λέναρντ, ο σπουδαίος MVP των τελικών, από το γκέτο. Εσωτερικός, οικονομικός μετανάστης και αυτός.
Ο «Ποπ». Ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Ο άνθρωπος που φιλοτέχνησε τη μεγαλύτερη δυναστεία στο μετά τον Τζόρνταν ΝΒΑ. Ο φιλόσοφος, ο παιδαγωγός, ο φίλος, ο διδάκτωρ, ο δικτάτωρ. Εφτασε τους 5 τίτλους και θα είχε 6 αν δεν ήταν αδιαπραγμάτευτα προσηλωμένος στο προπονητικό του δόγμα. Ισως ο κορυφαίος προπονητής που πάτησε ποτέ το παρκέ του μπάσκετ. Την πρώτη σεζόν της καριέρας του, σε ένα μικρό κολέγιο, την τελείωσε με ρεκόρ 2-22. Οι ήττες του κόλλησαν το μικρόβιο.
Και στο τέλος, η αγάπη. Τα δάκρυα. Ο Πάρκερ, στην αγκαλιά του Ντάνκαν. Ο Τζινόμπιλι, στην αγκαλιά του Πόποβιτς. Ο Λέναρντ, στα χέρια των συμπαικτών του. Ο ηττημένος Λεμπρόν Τζέιμς, πρώτος στον αντίπαλο πάγκο για συγχαρητήρια. Ένα πρόχειρο «πασίγιο» από τους απερχόμενους πρωταθλητές για τους θριαμβευτές της βραδιάς. Ο κλαμμένος Ντάνκαν, με τα παιδάκια του στα χέρια. Ο Τζινόμπιλι, περήφανος χαζομπαμπάς με τους γιους του. Ο Πάρκερ να ψάχνει στην εξέδρα το καινούριο του αμόρε και να στέλνει λάγνα βλέμματα.
Ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Πήτερ Χολτ, να παραμερίζει για να μη χαλάσει τις φωτογραφίες των παικτών του: «Από αυτούς ξεκινάει η επιτυχία, όχι από την κορυφή όπως λέτε». Να σκέφτεσαι την Ελλάδα και να μελαγχολείς. Να απορείς ποια κατάρα σε γέννησε στη χώρα που αρνείται να απολαύσει τον αθλητισμό της. Στον τόπο των αφιονισμένων, των θυμωμένων, των φανατισμένων, των αγανακτισμένων. Των επαναστατών χωρίς αιτία.
"Εάν δεν σου αρέσει, να φύγεις, να μεταναστεύσεις, να πας αλλού", θα γράψει από κάτω ο Ελληνάρας. Αυτός που κυοφόρησε την κρίση αλλά αρνείται να αναγνωρίσει το τέκνον του.
Όχι. Στον δικό μου τον κόσμο, οι άνδρες κλαίνε κιόλας. Πότε από χαρά, πότε από λύπη. Φέρνουν τα παιδιά τους στο γήπεδο και αφιερώνουν τη νίκη στο κορίτσι τους - ή στο αγόρι τους. Κάνουν και καρδούλες αν χρειαστεί. Μπάτσοι και στρατιώτες δεν πηγαίνουν στα γήπεδα. Στην εξέδρα κάθονται οικογένειες, όχι νεάντερταλ κακοποιοί. Οι ηττημένοι συγχαίρουν τους νικητές. Οι νικητές συγχαίρουν τους ηττημένους. Τα λάθη θεωρούνται ανθρώπινα. Οι θεωρίες συνωμοσίας χρησιμεύουν για διασκέδαση και καλαμπούρι. Η σακούλα με τα πολεμοφόδια είναι γεμάτη με χαρτοπόλεμο και κονφετί. Οι φίλαθλοι απαιτούν "defense" και όχι "γ*8α τους τη μάνα εοέ-οέ". Στις εξέδρες καταναλώνουν πατατάκια και όχι ηρωίνη. Οι εφημερίδες γράφουν για καλάθια και ριμπάουντ, όχι για τσιμπούκια.
Έχει κι άλλο Μουντιάλ απόψε. Θα το παρακολουθήσω, όπως όλος ο κόσμος από την τηλεόραση-ΥΕΝΕΔ της Νέριτ. Το καλύπτω, άλλωστε, με σελίδες επί σελίδων, για την μαρτυρική Ελευθεροτυπία. Θα υποστηρίξω φυσικά την Εθνική μας, την απαλλαγμένη από γελοίες και προσχηματικές κόνξες από τους συλλόγους επισημαίνω, αρκεί αυτή να κρατήσει σε απόσταση τους παναγιώταρους και τα σταγονίδια. Μετά, την Κόστα Ρίκα, που δεν έχει καν στρατό.
Από αύριο, όμως, ζάπινγκ στο ευλογημένο διαδίκτυο: Μιλάνο-Σιένα, τελικός υπ’αριθμόν 2, βράδυ Τρίτης. Την Πέμπτη αρχίζει και το γλέντι στη Μαδρίτη, Ρεάλ-Μπαρτσελόνα με Μπουρούση και Παπανικολάου.
Το ΝΒΑ δυστυχώς τελείωσε, αλλά το μπάσκετ είναι ακόμη εδώ. Κανονικό μπάσκετ, όχι σαν αυτό που ζούμε εδώ. Αθλητισμός, όχι πόλεμος. Έχουμε κι εμείς Μουντιάλ τον Σεπτέμβριο, άσχετα αν βάλθηκαν οι ένθεν κακείθεν "ασυμβίβαστοι" να μας το βγάλουν ξινό.
