Έχουμε κι εμείς μάνες

Όλοι έχουμε διαβάσει τις δακρύβρεχτες επιστολές Αστυνομικών σε διάφορα ιστολόγια. 

Αν δεν έχετε, να το κάνετε. Σίγουρα θα σας έρθουν μνήμες από την κλαμμένη, βλαμμένη και άρτι απαχθείσα Σελήνη, να κείται ημιλιπόθυμη στο πάτωμα, στο επεισόδιο 12649 της "Λάμψης" (ή του «Καλημέρα Ζωή»; Πάντα τα μπέρδευα αυτά). 

Τι, ότι «έχουμε κι εμείς μάνες». 

Τι, ότι «δεν είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού». 

Τι, ότι μας φτύνουν στις διαδηλώσεις. 

Τι, ότι σπρώχνουμε τα περιπολικά για να μεταβούμε σε ένα συμβάν. 

Τι, ότι μας βρίζουν όταν τους γράφουμε. 

Τι, ότι μας βρίζουν όταν δεν τους γράφουμε. 

Τι, ότι μας βρίζουν γενικώς. 

Η λίστα είναι ατελείωτη και όσο μεγαλώνει, να το δάκρυ κορόμηλο! 

Μήπως όμως να το βλέπαμε λίγο αλλιώς; Λίγο...αντίστροφα; 

Μήπως την επόμενη φορά που θα σταματήσουμε κάποιον να τον γράψουμε, να μη μασάμε Βig Βabol με γεύση πεπόνι, χωρίς πηλίκιο («για να μη χαλάσει ο ζελές»), με το αλατισμένο γύρω απ' τις μασχάλες πουκάμισο και να μην του απευθυνθούμε λες και τον ξέρουμε από χθες; 

Μήπως όταν θα έρθει η άλλη δαρμένη απ' τον άντρα της, να πιάσουμε κατευθείαν στιλό για να γράψουμε και να μην προσπαθήσουμε να το «πνίξουμε», προωθώντας μια ντεμέκ συμβιβαστική λύση, υποκρινόμενοι πως «καταλαβαίνουμε το πρόβλημά της»; 

Μήπως όταν θα πιάσουμε το λωποδύτη, πρώτα να αρχίσουμε τις ερωτήσεις και μετά τις σφαλιάρες; -Μήπως προτού γκρινιάξουμε για το χαρχαλιασμένο Xsara, να ξεκινήσουμε να το οδηγούμε όπως το δικό μας και όχι σαν να μην πρόκειται να το ξαναδούμε ποτέ; 

Μήπως όταν πλησιάζει το «μπλοκ των αντιεξουσιαστών» (μη χέσω), να μην τους γνέψουμε με το κωλοδάχτυλο; 

Η λίστα είναι εξίσου μεγάλη αλλά δεν συνεχίζω, γιατί οι συνάδελφοι θα με πουν υπερβολικό και θα μου 'ρθει κανένα κορόμηλο στο κεφάλι! Και όποιος δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά (όπως εγώ), μήπως να αρχίσει να συγκρατεί αυτούς που τα κάνουν (όπως ΔΕΝ κάνω KAI εγώ); 

Ο προκατειλημμένος και ο δογματικός, πάλι θα μας βρίσει. Μήπως όμως, επειδή αυτός θα κάνει σημαία της αντιαστυνομικής ρητορικής του τις παραπάνω και άλλες, λίγες ομολογουμένως, εξαιρέσεις -μήπως λέω- να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε το σεβασμό των υπολοίπων με την υποδειγματική, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, συμπεριφορά μας; Και να δίνουμε το καλό παράδειγμα χωρίς να κλαίμε ή χειρότερα, να απαιτούμε; 

Λέω μήπως...

www.eyedoll.gr/