Ήμουν κι εγώ μπροστά από την οθόνη (βλέποντας Eurovision)

Ε  ναι λοιπόν, είδα κι εγώ Eurovision. Σιγά μην κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου ή μην το παίξω τάχαμου δήθεν κουλτουριάρης που θίχτηκε η αισθητική του. Έκατσα, το'δα και το φχαριστήθηκα κιόλας.

Συνειδητοποιημένος ότι θα ήταν η αποθέωση του κιτς. 

Ενθουσιασμένος για τουλάχιστον 2-3 τραγούδια και έχοντας (στο πατρικό μου όπου φιλοξενούμαστε οικογενειακώς) ως μοναδική alternative τον Σουλεϊμάν και τον Καραντακάπως.

Κι ας εκνευρίστηκα που είδα για ακόμη μία φορά τα Σκόπια ως Macedonia (αν και το χάρηκα που ήταν από τους πιο κιτς).
Κι ας ούρλιαζε ο Μάλαμας μέσα μου, στέλνοντάς μου υποσυνείδητα μηνύματα να κλείσω την τηλεόραση και να πάω να πιάσω την κιθάρα ή να συντονιστώ στο Δεύτερο, για να πάρω την καθημερινή δόση κουλτούρας (αν το'κανα βέβαια, πάλι Eurovision θα άκουγα). 

Αν του έδινα σημασία όμως, θα έχανα στιγμιότυπα σαν κι αυτό:

πες το μ'ένα φιλί

Ή τραγούδια σαν κι αυτό:

Και ως κουλτουριάρης (κατά βάθος) άντρας, δε μου επιτρέπεται να μου περνάν απαρατήρητα λεσβιακά φιλιά μεταξύ Σκανδιναβών και όμορφα τραγούδια που μου φτιάχνουν τη διάθεση.

Οπλίστηκα λοιπόν με χιούμορ και αυτογνωσία και τον παρακολούθησα τον ημιτελικό, με ύφος τηλεκριτικού και κουτσομπόλας της γειτονιάς συνάμα. Και να σας πω και κάτι; Πολύ μου άρεσε το τραγούδι μας. Και πολύ τον πάω τον Αγάθωνα. Κι ας ψηφίζει ΚΚΕ. Κανείς δεν είναι τέλειος. :)