"Ειλικρινά βαρέθηκα..."

Τσατίστηκα πολύ προχθές όταν μία μόλις ώρα μετά το τρομοκρατικό χτύπημα ο Antonios Vandoulakis II με ύβρεις και ντεμέκ κουλτουροψαγμένες λέξεις , μου'λεγε λίγο πολύ πως τους ΜΠΑΤΣΟΓΛΑΝΟΥΣ , τους αξίζει ό,τι πάθουν , γιατί "μάχεται για ένα αυριο χωρίς τα ανομήματα των μπάτσων" !
Κατέληγε λέγοντας :
"ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΕΙΣΙΔΗΣ!!
ΟΥΣΤ ΑΝΘΥΠΑΝΘΡΩΠΕ" 


Εγώ δε θα σχολιάσω περαιτέρω , γιατί πιστεύω πως η αξία μιας ανθρώπινης ζωής , είτε ενός μπάτσου είτε αυτού του terrorist sympathiser έχουν καλώς ή κακώς την ίδια αξία ...


Το παρακάτω όμως το ανάρτησε ένας πιτσιρικάς 22 ετών στο τρωκτικό το βράδυ του τρομοκρατικού χτυπήματος..
Αφιερωμένο στους απανταχού κάφρους , μπλε , μαύρους , κόκκινους , λιλά , πουά και ριγέ , οι οποίοι διψούν για αίμα :


 << Πέθανε ένας άνθρωπος, ποιός άραγε μπορεί να καταλάβει τον πόνο των ανθρώπων που άφησε πίσω του ώστε πραγματικά να τον συν-λυπηθεί;
Αύριο, θα σπαταλήσουν μελάνι για ακόμη μια φορά για να γράψουν τα ίδια και τα ίδια. Αυτά που γράφουν πόσα χρόνια τώρα;
Βαρέθηκα...
Και όλα αυτά μέχρι ......





να πέσουν οι προβολείς. Μετά θα ξεχαστεί και αυτό, όπως ξεχάστηκαν τόσοι και τόσοι άδικοι θάνατοι και θα γυρίσει ο καθένας στο δικό του κόσμο πάλι.
Απ' ό,τι διάβασα η γυναίκα του κ. Βασιλάκη δεν δικαιούται σύνταξη χηρείας επειδή είναι κάτω απο 50. Αλήθεια πόσα απο αυτά τα 300 απρόσωπα και ξετσίπωτα γουρούνια θα δώσουν μέρος του μισθού τους για να αποκαταστήσουν αυτή την οικογένεια;
Τί τους ενδιαφέρει μόνο; Οι ξύλινες δηλώσεις πάνω απο το φρέσκο αίμα;
Είναι απο τις λίγες φορές που καταθέτω την προσωπική μου άποψη στο site. Το να αναπαραγάγω άλλο ένα έτοιμο ρεπορτάζ αυτή τη στιγμή δε με καλύπτει. Νοιώθω οτι θέλω να βγάλω προς τα έξω αυτά που αισθάνομαι, ακόμη και αν διαβάσει μόνο ένας τα λόγια μου.
 Ειλικρινά, αν και μόλις 22 έχω χάσει κάθε ίχνος αισιοδοξίας. Και αυτό γιατί έχω πειστεί πια οτι δεν θα αλλάξει κάτι. Θα ασχοληθούμε για ένα δυο μέρες, θα στεναχωρηθούμε άντε να στείλουμε και τα συλλυπητήριά μας. Μέχρις εκεί. Απο Δευτέρα και πάλι θα αρχίσουμε να κολυμπάμε στη μίζερη καθημερινότητά μας. Θα αναλωνόμαστε στο τι φόρεσε το κάθε σούργελο στο γάμο της αρχισουργέλας, αν η τσάντα θα είναι Gucci ή prada και κάθε πότε βάφει τα νύχια της η Lady Gaga. Έτσι είναι. Έτσι γίναμε Έλληνες. Σε αυτό το σημείο φτάσαμε. Έχει ακρωτηριαστεί κάθε είδους πνευματικής διεργασίας.
Θα μου πείς, δεν είναι καλό να είσαι απαισιόδοξος, ελπίδα πάντα πρέπει να υπάρχει. Πολύ απλά αισιόδοξος μπορείς να είσαι οταν βλέπεις κάποια σημάδια βελτίωσης μπροστά σου. Όταν βλέπεις οτι παρ'όλα τα στραβά υπάρχει κάτι, έστω και μικρό που θα σε κάνει να χαμογελάς στη λέξη Ελλάδα. Διαφορετικά αν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο μάλλον παραμυθιάζεις τον εαυτό σου, εφησυχασμένος οτι κάποια στιγμή θα έρθει η αόρατη δύναμη να μας σώσει.
Δεν είναι δυνατόν να μας ενδιαφέρει μόνο το φρεντοτσίνο, το ipod, τα παντιλίκια με το καγκουράμαξο και πόσο έχει το μπουκάλι στο Βέρτη. Έχουν ήδη δρομολογηθεί πράγματα που θα κάνουν την Ελλάδα αγνώριστη. Πραγματικά θα πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε κατά πόσο θα υπάρχουμε ως κράτος μέχρι το τέλος του χρόνου και εμείς στην κοσμάρα μας. Κανείς δεν ασχολείται. Πλήρης σαπίλα. Έχουμε σταματήσει να είμαστε Έλληνες. Είμαστε Ελλαδίτες, 10 εκατομμύρια τομάρια που βρισκόμαστε σαυτό τον τόπο και αρκούμαστε στο να ευλογούμε τα κόκκαλα των προγόνων μας.
Αν υπάρχει Θεός, ας μας λυπηθεί. >>


http://troktiko.blogspot.com/2010/06/blog-post_5973.html


διαβάστε επίσης : "Προς το παρών, ανάψτε κανά κεράκι στο internet όπως κάνατε για τα παιδιά στα Τέμπη"