Ένα γλυκό, ρωσικό παραμύθι

Αραίωσα πάλι τις αναρτήσεις... Όχι λόγω καλοκαιριού και διακοπών, που δε θα κάνω φέτος, αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για την επερχόμενη μπέμπα τις επόμενες 3-4 εβδομάδες και λίγος χρόνος μένει για bloggάρισμα, αν και κλέβω χρόνο και έχω βάλει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα στην άκρη, ώστε κάποια στιγμή να τα μοιραστώ. Μέχρι τότε, διαβάστε ένα παραμυθάκι που πολύ με άρεσε  :)  :

Μια φορά κι έναν καιρό, στη Μόσχα, ένας καλωσυνάτος πρίγκιπας ερωτεύτηκε ένα φτωχοκόριτσο. Όταν πήγε στον πατέρα της για να ζητήσει το χέρι της, εκείνος τον ρώτησε:

 "Ξέρεις καμιά τέχνη;" 

"Μα, εγώ είμαι πρίγκιπας" του απάντησε το παλικάρι, "δε χρειάζομαι καμιά τέχνη".

"Η εξουσία χάνεται" είπε τότε ο πατέρας "η τέχνη, όμως, ποτέ. Και δεν δίνω την κόρη μου σε κάποιον που δεν ξέρει να κάνει τίποτα". 

Είδε και απόειδε ο πρίγκιπας κι επειδή αγαπούσε πολύ το κορίτσι, πήγε κι έμαθε τέχνη: να φτιάχνει κεντήματα σε παπούτσια. Φορτώθηκε λοιπόν τα πιο όμορφα πράγματα που είχε κεντήσει, ξαναπήγε στον πατέρα του κοριτσιού και μόνο τότε, εκείνος έδωσε το χέρι της κόρης του. 

Ο καιρός περνούσε και το ζευγάρι ζούσε πολύ ευτυχισμένο. Αλλά οι άνθρωποι είναι κακοί και κάποιοι απήγαγαν τον πρίγκιπα, τον έριξαν σε ένα βαθύ πηγάδι και ζητούσαν λύτρα από τη γυναίκα του για να τον ελευθερώσουν. Μα εκείνη υπέφερε όσο ο στρατός έψαχνε για τον πρίγκιπα και δεν ήξερε αν ο άντρας της είναι ζωντανός. 

Στο μεταξύ, ο πρίγκιπας κάθε μέρα άκουγε τις συζητήσεις των απαγωγέων του και είχε καταλάβει ποιοι ήταν και πού τον είχαν πάει. Έτσι, μια μέρα τους ζήτησε να του κατεβάσουν μαζί με το φαγητό του ένα κομμάτι ύφασμα και λίγη κλωστή για να περνάει την ώρα του. Οι φύλακές του γέλασαν, αλλά του τα έδωσαν και ο πονηρός πρίγκιπας στρώθηκε στη δουλειά. Μια μέρα, κι ενώ οι φύλακες ήταν εξαγριωμένοι γιατί η πριγκίπισσα δεν έστελνε τα λύτρα αν δεν έπαιρνε ένα γράμμα από τον άντρα της για να βεβαιωθεί ότι ήταν ζωντανός, ο πρίγκιπας τους φώναξε και τους ζήτησε να στείλουν το κεντημένο μαντίλι στη γυναίκα του. 

"Κρίμα είναι να σαπίσει μαζί μου στο πηγάδι" τους είπε. 

"Υπέροχη ιδέα" φώναξε ο ένας από αυτούς "τώρα επιτέλους θα πάρουμε τα λεφτά μας". 

Κοίταξαν και το μαντίλι. Είχε πάνω ζωγραφιές και γράμματα με ουρές, καλλιγραφίες διάφορες που σου έπαιρναν το νου. Πραγματικά, ο πρίγκιπας είχε μάθει την τέχνη του πολύ καλά... Το έκαναν ένα δέμα μαζί με ένα γράμμα για λύτρα, γεμάτο απειλές και σκοτεινιά. 

Το δέμα έφτασε στο παλάτι και μια υπηρέτρια το μετέφερε στην πριγκίπισσα. Όταν εκείνη το άνοιξε, αναγνώρισε την τέχνη του άντρα της και η καρδιά της φτερούγισε από χαρά που ήταν ζωντανός. Το γράμμα των απαγωγέων το έσκισε. Της ήταν πια άχρηστο, γιατί ο πονηρούλης πρίγκιπας είχε γράψει με κεντίδια πάνω στο μαντίλι όλες τις λεπτομέρειες που μάθαινε τόσες μέρες: πώς λέγανε τους απαγωγείς του, πού τον είχαν πάει, τι σχεδίαζαν και πώς είχαν καταφέρει να κρυφτούν. Όλα τα υπόλοιπα έγιναν πολύ γρήγορα και μετά από μερικές ώρες ο πρίγκιπας βρισκόταν ταλαιπωρημένος αλλά ζωντανός στην αγκαλιά της γυναίκας του. 

Και την φιλούσε με την ίδια θέρμη που φιλιόντουσαν τα δύο πουλιά στην τελευταία ζωγραφιά του μαντιλιού...

http://iustitia-omnibus.blogspot.gr/