Θυμάμαι εκείνον τον Οκτώβρη του 2000 στη Θεσσαλονίκη, ενώ εμείς οι δόκιμοι Αστυφύλακες τρέχαμε γύρω γύρω από καντίνα σε καντίνα μέχρι και πέντε λεπτά πριν την έναρξη, οι Ο.Υ.Κ.άδες προετοιμαζόντουσαν με φωνές και διαλογισμό... Και κατά τη διάρκεια της παρέλασης, στα διαλείμματα των συνθημάτων μας (Μακεδονία ξακουστή, 1-2-3-4 Τμήμα Δοκίμων Αστυφυλάκων κ.α.) , ακούγαμε στο πολύ βάθος ένα βόμβο "Ο.Υ.Κ-Ο.Υ.Κ.-Ο.Υ.Κ.-Ο.Υ.Κ.) !!!
Η φωνή μας μετά το πέρας της παρέλασης είχε κλείσει, τα πόδια μας πονούσαν και το αριστερό μας χέρι (που κρατούσε το G-3) είχε πάθει αγκύλωση, αλλά η συγκίνηση ήταν τεράστια....
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για τις παρελάσεις. Εγώ απλά ήθελα να καταθέσω αυτές τις αναμνήσεις μου και το "φωτορεπορτάζ" μου από έναν τοίχο σε μικρό εμπορικό κέντρο βορείων προαστίων....
Σχετικά με τις παρελάσεις θα μπορούσε να γίνει μια πολύ μεγάλη και ωραία συζήτηση. Προσωπικά θα έλεγα ότι το βασικό είναι να ξεκαθαρισθεί το νόημα της συμμετοχής. Ο γενεσιουργός λόγος. Χωρίς αυτό - το οποίο προφανώς απουσιάζει κυρίως από τις μαθητικές παρελάσεις γιατί φοβάμαι κανείς δεν ασχολείται να το δώσει ΣΩΣΤΑ- μια παρέλαση μπορεί και να είναι μια αμήχανη τελετουργία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια το φωτορεπορταζ σου αποδεικνύει ότι οι αντιρρήσεις για τις παρελάσεις είναι πολλές φορές προϊόν απλώς ασχετοσύνης.
Δε χρειάζεται όσον αφορά τις μαθητικές παρελάσεις τουλάχιστον, να έχουν μορφή στρατιωτικών γυμνασίων/ασκήσεων. Θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική γιορτή που θα τιμούσε την εκάστοτε επέτειο, όπως π.χ. γίνεται στις μαθητικές παρελάσεις στις ΗΠΑ, που οι μαθητές συμμετέχουν με μπάντες κρουστών και επιδίδονται σε διαγωνισμό συγχρονισμού κινήσεων....
Διαγραφή