Scepticus Batsicus: Για μπάνιο Κυριακή ? Ποτέ !

Κυριακή σήμερα και βρίσκω αφορμή να αναδημοσιεύω την εμπειρία της Κίρκης από ένα πρόσφατο Κυριακάτικο μπάνιο σε παραλίες της Αττικής (προσπαθήστε αν μπορείτε να μην κλάψετε από τα γέλια) :

Σκέφτομαι και θάβω: Το πρώτο μου μπάνιο

<< Κυριακή πρωί: Ξυπνάω με τη φαεινή ιδέα να πάω για μπάνιο οπότε 09.30 το πρωί παίρνω τηλέφωνο τη Χριστίνα η οποία σκάει μύτη στις 12.00 και ξεκινάμε. Μπαίνοντας στην Αττική οδό πληρώνουμε €2.70 για μόλις ένα χιλιόμετρο απόσταση αφού, εξαιτίας της ίδιας φαεινής ιδέας που είχε μαζί μου και το υπόλοιπο Αττικής, μέχρι εκεί μπορούσες να οδηγήσεις. Μία ώρα αργότερα κι αφού έχουμε ξεμπλοκάρει, φίλη της Χριστίνας μας παίρνει τηλέφωνο και στην ερώτηση που ακριβώς βρισκόμαστε, μία που κοιτάμε κάτι νταμάρια και ανεμογεννήτριες να στηθοδέρνονται στο βουνό κι άλλη μία που ανακαλύπτουμε ότι δεν ξέρουμε που είμαστε. Παρακάτω βλέπουμε μια ταμπέλα που έλεγε Καλύβια something οπότε απ τη χαρά μας, ανάβουμε το air condition στο φουλ και μας γίνεται η μουνότριχα, cooler φελιζόλ για κάμπινγκ.

Κυριακή μεσημέρι: Επιτέλους φτάνουμε στην παραλία ονόματι "Πουνταζέζα" όπου και γίνεται της Πουτανέζας. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά, σε δρόμο για μισό αμάξι προσπαθούν να ανεβοκατέβουν δύο ταυτόχρονα, η μοναδική περίπτωση να χωρέσεις στην παραλία είναι να την βλέπεις μέσα από μονοθέσιο φουσκωτό δεινόσαυρο, ακριβώς εκείνη τη στιγμή η κατασκήνωση της περιοχής αποφασίζει να ξαμολήσει όλα τα μούλ...συγγνώμη πιτσιρίκια απ' το παχνί τους που σημαίνει ότι έχουν αντίστοιχα ξαμοληθεί και οι γονείς τους και γενικά όλοι κορνάρουν, βρίζονται και νοσταλγούν την κάθοδο της Κηφισίας σε απεργία της ΓΣΕΕ. Μέσα στο χαμό ξεχωρίζει ιδιαίτερα ένα ....

ζώο-μου-αργά που έχει διανύσει όλη τη παραλία ψάχνοντας να παρκάρει αλλά δυστυχώς για μας χωρίς επιτυχία, οπότε κρίνει σωστό να γυρίσει πίσω, να ματα-ξαναδιανύσει όλη τη παραλία και εκατό άτομα να μας πάει καροτσάκι μέχρι να βρει θέση. 10 χλμ. αργότερα του σηκώνεται να ανάψει απότομα αλάρμ βιδώνοντας το σαράβαλό του στην άσφαλτο, με κίνδυνο να του έρθουμε όλοι καπέλο. Τον πλησιάζω από αριστερά, στη θέση του οδηγού βλέπω έναν κοντοκουρεμένο φλωράκο με γυαλιά ηλίου-πούλμαν που φέρνει κάτι σε "μόλις-γύρισα-από -σπουδές-στο-Boston", κατεβάζω το παράθυρο και του παίρνει ο διάολος την καριέρα:

Κίρκη: Πόσο μαλάκας είσαι;

Φέλιουρας (από το Αγγλικό "failure", σε ελεύθερη μετάφραση "αποτυχημένος"): Όταν ένα αμάξι βαράει αλάρμ (πώς λέμε βαράω μαλακία, έτσι) είσαι υποχρεωμένη να σταματάς.

[...]

Κυριακή ντάλα καταμεσήμερο: Παίρνοντας τον πούλο και τον δρόμο της επιστροφής, καταλήγουμε σε έναν κολπίσκο λίγο πιο κάτω, που από μακριά φαινόταν σούπερ. Πλησιάζοντας όμως αυτά που εξ αποστάσεως έμοιαζαν με μεταξωτή κορδέλα, στην πραγματικότητα ήταν φύκι δηλαδή μπουκάλια, κουτάκια, χαρτιά, σερβιέτες, γόπες, πίσσα και πούπουλα οπότε μετά την Πουτανέζα ήρθε η ώρα της Χαβουζέζας. Έχοντας σπάσει τα πόδια μας στα κατσάβραχα για να φτάσουμε ως εκεί ενώ σκάει ο τζίτζικας και κάνει και κρότο, αποφασίζουμε τα βλήματα να στρώσουμε τις ψάθες μας στα λύματα αλλά εκείνη τη στιγμή πιάνει αέρας και μας έρχονται τα αποφάγια και οι σαμπρέλες στα μούτρα. Με στραβοχυμένες καπότες για σκούφο και ματωμένα ταμπόν για ράστα, μπαίνουμε να πλατσουρίσουμε λίγο στη θάλασσα η οποία ξεβράζει σακούλες και κάτι κοκκάλινες θήκες που μόλις τις είδα φώναξα "Ωχ κοίτα κάτι καλαπόδια" αλλά η Χριστίνα μου εξήγησε ότι είναι το κόκκαλο της σουπιάς και "σιγά μην είναι και επιθέματα για κάλους". Την ώρα που κυλιέμαι μέσα στη super αμόλυβδη και είμαι έτοιμη να γκαζώσω για Μακρόνησο , περνάει από μπροστά μου μια τάπα Cheetos και μου ανοίγει την όρεξη για πακοτίνια.

Κυριακή καρά-νταλα: Έχοντας εγκαταλείψει την Χαβουζέζα, φτάνουμε στο λιμάνι του Λαυρίου να πάρουμε νερά (και πακοτίνια). Ζητώντας να μάθω αν υπάρχει καμια άλλη παραλία της προκοπής που να μην την πλαισιώνει ό,τι χρησιμοποίησε το λεκανοπέδιο της Αττικής τα τελευταία πέντε χρόνια, η περιπτερού μου δίνει οδηγίες τις οποίες αδυνατώ να παρακολουθήσω γιατί νομίζω ότι μου μιλάει η Νατάσσα Γερασιμίδου στα τελωνεία του Κερατσινίου με φορτηγατζίδικη διάλεκτο "Μανίτσα ναούμ". Πληρώνω τα νερά και τα πακοτίνια, μπαίνω στο αυτοκίνητο και παίρνω το δρόμο που μου πρέπει τον αγύριστο.

Κυριακή μεσημεροαπόγευμα: Βρίσκουμε μια μικρή παραλία με πολύ ωραία δέντρα, παγκάκια και ξύλινα τραπεζάκια. "Τέλεια" αναφωνούμε, στρώνουμε τις ψάθες κάτω από ένα πεύκο και ξεραινόμαστε στον ύπνο τον οποίο μισή ώρα μετά, διακόπτoυν α) μυρμήγκια σε μέγεθος φραγκόκοτας που έχουν εισβάλλει στα μαγιώ μας και μας κάνουν τεστ παπ β) παρέα γυφτοΒούλγαρων που έχει βάλει να παίζουν τούρλα αμανέδες, έχει απλώσει όλο το Dia σε δύο τραπέζια (αλάτια, λάδια, ξύδια, ρίγανες, πλαστικά πιάτα) και ψήνει κάτι αμφιβόλου προέλευσης που βρωμάει γατίλα-σκυλίλα-αδεσποτίλα, κάτι τέλος πάντων σε τετράποδο, οικόσιτο και ψόφιο. Κάθομαι στον κώλο μου και ανοίγω το σακουλάκι με τα πακοτίνια να φάω όσα περίσσεψαν αλλά μόλις στην τελευταία μπουκιά βλέπω τα μυρμήγκια-μαιευτήρες να έχουν εισβάλλει στη σακούλα και παίζει να έφαγα μερικά αλλά απ' το Βουλγάρικο γεύμα με χορηγό το Stray.gr, καλύτερα ο τερμίτης. Σηκώνομαι να χωνέψω και κατευθύνομαι προς τη θάλασσα η οποία έχει ξεράσει όλο το σκουπιδομάνι και τo πετρέλαιο που δεν πρόλαβε ο κολπίσκος της Χαβουζέζας, επομένως κάνω μεταβολή μαζεύουμε τα πράγματά μας και φεύγουμε πεινασμένες να ρευόμαστε οκτάνια.

Κυριακή βράδυ: Πίνοντας ένα καφάσι σόδες για να χωνέψω το πατέ μυρμήγκι, ψάχνω στο ίντερνετ να βρω αν η Αττική έχει καμια παραλία της προκοπής αλλά από τη λίστα που διαβάζω η μία έχει πετρελαιοκηλίδα, στην άλλη αράζει η θαλαμηγός του τάδε εφοπλιστή που μαζί με όλο του το σόι κάνουν βιολογικό καθαρισμό στο έντερό τους αδειάζοντάς το στους λουόμενους, στην παρ'άλλη για να κολυμπήσεις θες 50 ευρώ για είσοδο-ξαπλώστρα-καφέ, στην παραπέρα αμολάει το βόθρο του το "Malakopitouras Spa & Resort" κ.ο.κ. Αγανακτισμένη γεμίζω τη μπανιέρα, φτιάχνω μαργαρίτα φράουλα και υπό τους ήχους της ρέγγε πετάω στο ντεκόρ μελαμψό τρελό μωρό για να μπορούμε όλοι να χαιρόμαστε τις στιβαρές θάλασσες και αυτό το καλοκαίρι! >>