"Ο Θεός και οι Έλληνες"

Αυτό το ανέκδοτο το είπε ο πρέσβυς της (τότε) Σοβιετικής Ένωσης στην τηλεόραση. 

Κυκλοφορεί πολύ στη Ρωσία. 

O Θεός και οι Έλληνες. 

Όταν ο Θεός μοίραζε τον κόσμο, είπε σε όλους τους λαούς που είχε φτιάξει να περάσουν μέσα στη βδομάδα να διαλέξουν μια χώρα να κατοικήσουν. 

"Δέχομαι μέχρι το Σαββάτο" τους ξεκαθάρισε. 

"Την Κυριακή θα ξεκουράζομαι". 

Δευτέρα πρωί έτρεξαν και στήθηκαν στην ουρά οι Γερμανοί. Την πρώτη μέρα της προθεσμίας. Κι έτσι τους έδωσε μια ωραία και μεγάλη χώρα στην καρδιά της Ευρώπης. Μετά από λίγο ήρθαν οι Κινέζοι. Ομοιόμορφα ντυμένοι και σε παράταξη. Ήταν μπόλικοι και τους έδωσε την Κίνα. Την Τρίτη οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι, οι Πορτογάλοι, οι Σουηδοί, οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί. Πήραν όλοι από μια χώρα. Τετάρτη όλοι οι Αφρικανοί με τα πολύχρωμα ρούχα τους. Τους έδωσε ολόκληρη την όμορφη Αφρική και τους είπε να τη μοιραστούν. Την Πέμπτη πήγαν οι Aβορίγινες. Τους έδωσε την Αυστραλία. Την Παρασκευή, αφού τέλειωσαν με τη γραφειοκρατία, πήγαν οι Ρώσοι. Αφού είδαν τι πήραν οι άλλοι, συμφωνήσαν και πήραν την παγωμένη αλλά πανέμορφη Ρωσία. Το Σαββάτο ήρθαν όλες οι υπόλοιπες φυλές και έθνη και πήραν ό,τι περίσσεψε. 

Το Σάββατο βράδυ, αργά, έφτασαν οι Τσιγγάνοι με όλα τους τα παιδιά. Ο Θεός τους είπε ότι άργησαν πολύ και δεν είχε μείνει τίποτα. Ήταν και πολλοί, που να τους βάλει; Παρ' όλα αυτά, επειδή ήταν μέσα στην προθεσμία, τους επέτρεψε να πάνε σε όποια χώρα θέλουν και να μείνουν με τους κατοίκους της. Κι έτσι απλώθηκαν παντού. 

Την Κυριακή ο Θεός κάθισε να αναπαυθεί ευχαριστημένος. Κατά το απογευματάκι βλέπει έξω από την πόρτα του ένα πλήθος να φωνάζει να του ανοίξουν! 

Ήταν οι Έλληνες, ως συνήθως εκπρόθεσμοι και μόλις μπήκαν άρχισαν τα παρακάλια: 

- "Ανοιξε Θεούλη μου, σε παρακαλούμε, θέλουμε κι εμείς μια πατρίδα. 

- "Τι θέλετε εδώ παιδιά? Δεν είπαμε ότι την Κυριακή ξεκουράζομαι?"

- "Το ξέρουμε Θεούλη μου, αλλά μπερδέψαμε τις ημερομηνίες. Μη μας αφήσεις σε παρακαλούμε χωρίς δική μας πατρίδα σαν τους τσιγγάνους... Είμαστε νοικοκυραίοι εμείς. "

- "Καλά βρε παιδιά, γιατί δεν ήρθατε νωρίτερα? Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε σπιθαμή. Τα έχω μοιράσει όλα."

- "Θεούλη μου, εμείς φταίμε, είδαμε ότι είχε πολύ χώρο κι είπαμε ότι θα περισσέψει και για μας. Και περιμέναμε να σπάσει λίγο ο κόσμος για να μην περιμένουμε στις ουρές... Έχουμε τόσα σπουδαία μυαλά, έχουμε πολλά να κάνουμε και να δώσουμε στον κόσμο... μη μας αφήσεις χωρίς Πατρίδα. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά αν μας δώσεις κι εμάς, θα την υπερασπιζόμαστε με τη ζωή μας."

- "Τι να σας πω ρε παιδιά?" είπε ο Θεός ξύνοντας το κεφάλι του. "Κι εσείς παιδιά μου είστε και μάλιστα τα πιο έξυπνα, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει άλλος χώρος!" 

- "Σε παρακαλούμε;" 

- "Καλά. Τότε θα σας δώσω ένα μικρό κομματάκι που είχα κρατήσει για τον εαυτό μου!!!"

Daddy's litle girl.......

Υπουργός κατηγορούμενος!

Η Ελλάδα τον Δεκέμβριο 1910 ατένιζε το μέλλον με αισιοδοξία. Πρωθυπουργός ήταν πλέον ο Ελευθέριος Βενιζέλος και νέα πρόσωπα είχαν αναφανεί στην πολιτική σκηνή του τόπου. Ανάμεσά τους ο εξ Αιγύπτου μεγαλέμπορος Εμμανουήλ Μπενάκης, ο οποίος εκλέχθηκε βουλευτής και ανέλαβε το αρτισύστατο υπουργείο Γεωργίας, Εμπορίου και Βιομηχανίας, κατόπιν Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. 

Μια είδηση που δημοσιεύθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1910 εντυπωσίασε: «Υπουργός κατηγορούμενος»! Επρόκειτο περί του Εμμ. Μπενάκη, ενός από τους λίγους Αθηναίους που διέθεταν αυτοκίνητο και ο οποίος «το άφησε επί πολλήν ώραν να περιμένη έξωθεν ενός κουρείου, όπου είχεν εισέλθη ο κ. υπουργός δια να ξυρισθή, και ούτω παρέβη ρητήν αστυνομικήν διάταξιν». Διερχόμενος χωροφύλακας διαπίστωσε την παράβαση και υπέβαλε μήνυση, οπότε εκλήθη ο υπουργός στο Πταισματοδικείο. Βέβαια, ο δικαστής αντιμετώπισε με επιείκεια την περίπτωση και έσπευσε να συγχωρέσει τον υπουργό. 

Ο Τύπος της εποχής δεν άφησε ασχολίαστο το γεγονός γράφοντας ότι η παραπομπή του υπουργού «αξίζει να θεωρηθή ως κάτι …πρωτοφανές» και θέτοντας το ερώτημα «μήπως ηρχίσαμεν να Εγγλεζοφέρνωμεν και δεν διστάζομεν να εισάγωμεν και τους υπουργούς μας εις δίκην διά κοινά πταίσματα;».

http://mikros-romios.gr/

Αλβανός Τροχονόμος! (pic)

ΑΛΒΑΝΟΣ ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΣ (Policia Rrugore) 

- Γυαλί,Πηλίκιο,Τσιγαράκι και...Το Κράνος κρεμασμένο στον Καθρέπτη!

O Έλληνας Σέρλοκ Χόλμς με τις "περίεργες" μεθόδους.

Ο νους των περισσότερων, όταν ακούν για αστυνομική τραχύτητα και ξεκαθαρίσματα στην παλιά Αθήνα τρέχει στον γνωστό Μπαϊρακτάρη. Ελάχιστοι γνωρίζουν τον διάδοχό του, τον επίσης περίφημο Μεσολογγίτη Γιάννη Μαρούδα. Τον φόβο και τον τρόμο των πάντων και όχι μόνον των παραβατικών. 

Υπήρξε ο άνθρωπος που τα ‘βαλε με τους πολιτικούς, τους εισαγγελείς, τους δημοσιογράφους και οποιον-δήποτε θεωρούσε ότι στεκόταν εμπόδιο στο έργο του. «Εις κύριος Μαρούδας υπό τας όψεις Εισαγγελέων και Υπουργών καταλύη το Σύνταγμα και ποδοπατή την ελευθερία των πολιτών», έγραφε το 1910 σε πρωτοσέλιδό του ο Γρ. Ευστρατιάδης, όταν ο Μαρούδας ως Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών βρισκόταν σε πλήρη ακμή. Τότε οι εφημερίδες έκαναν λόγο για ειδεχθή, τρομακτικά και απαίσια αστυνομικά σκάνδαλα, κατακρίνοντας ως «απάνθρωπο» τον τρόπο λειτουργίας της αστυνομικής υπηρεσίας. 

Τα πρωτοπαλίκαρά του Τσούρκας και Πεπονούλιας. 

Ο Γιάννης Μαρούδας δεν βιογραφήθηκε και δεν καταγράφηκε μέχρι σήμερα αφού οι πάσης φύσεως αρχές και εξουσίες θέλησαν να ξεχάσουν τον ίδιο και τις μεθόδους του. Ξεκίνησε την καριέρα του στο Μεσολόγγι και τη συνέχισε στο Ναύπλιο ως αξιωματικός της Χωροφυλακής. Κλήθηκε ως Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών να προστατεύσει την πρωτεύουσα από τους δράστες ποικιλώνυμων εγκλημάτων. Ήταν η εποχή που η αστυφιλία αύξανε ραγδαία τον πληθυσμό των Αθηνών. Ο Μαρούδας εγκαταστάθηκε, με κάθε επισημότητα, στο Τμήμα Καταδίωξης, όπου τον θυμό-ντουσαν όλοι να συζητά θορυβωδώς, να χαριτολογεί με τους λωποδύτες και να εξι-χνιάζει τα πιο περίπλοκα εγκλήματα με τον δικό του τρόπο. Διότι ο Μαρούδας είχε δικό του, λίαν αποτελεσματικό αστυνομικό σύστημα ανάκρισης. Τριγυρνούσε στους δρόμους της πόλης, συνοδευόμενος από τον Τσούρκα και τον Πεπονούλια, τα δύο αχώριστα πρωτοπαλίκαρά του. Κατόπτευε, ερευνούσε, κα-τεύθυνε τα αστυνομικά όργανα. Είχε βέβαια και τις αδυναμίες του. Χαριζόταν στους «φτωχοδιάβολους», τους μικρολωποδύτες που έκλεβαν είδη για να επιβιώσουν. 

Οι επιτυχίες του ήταν άπειρες και δεν επέτρεπε σε κανέναν να αμφισβητήσει το αστυνο-μικό του δαιμόνιο. Κάποια φορά μια κυρία της καλής κοινωνίας είχε απολέσει ένα βαρύτιμο περιδέραιο, το οποίο φορούσε σχεδόν πάντα στις κοσμικές εκδηλώσεις. Σύντομα ο Μαρούδας ανακάλυψε πως το περιδέραιο είχε δωρίσει η αριστοκρατική κυ-ρία στον οδηγό της σε ανταπόδοση «υπηρεσιών» που της είχε προσφέρει. Ο σκληροτράχηλος αστυνομικός δεν αποκάλυψε την αλήθεια στον σύζυγο, αφήνοντας το γεγο-νός να περάσει… απαρατήρητο. 

Αλλόκοτες συνήθειες και περίεργες μέθοδοι. 

Είχε αλλόκοτες συνήθειες. Συνεργαζόταν με λωποδύτες και κακοποιούς και ήταν εκείνος που έκανε συνείδηση στην ελληνική κοινωνία πως ο εγκληματίας επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Γύρω από τον τόπο κάθε εγκλήματος έβαζε κρυφούς αστυνομικούς να παρακολουθούν την κίνηση και αρκετές φορές επιβεβαιώθηκε η άποψή του. Δρούσε νύχτα στη θεοσκότεινη Αθήνα, ενώ πίστευε πως οι μικρολωποδύτες δεν ήταν τίμιοι αλλά ήταν χριστιανοί! Εξήγαγε αυτό το συμπέρασμα όταν δια-πίστωσε πως δεν εμφανίζονταν λωποδυσίες στις μεγάλες χριστιανικές ή πατριωτικές γιορτές! 

Όταν ανέλαβε τη Διεύθυνση ο Μαρούδας φρόντισε να νοικιάσει κάποια χα-μόσπιτα με αυλές, τα οποία μετέτρεψε σε «ανακριτήρια». Εκεί οδηγούσε τους ύποπτους για διάφορα αδικήματα και τους ανέκρινε, έχοντας συμπαραστάτες τους δύο βοηθούς του. Έμποροι, δικηγόροι, χρηματιστές, γιατροί, αρχιτέκτονες, βιομήχανοι και πάσης φύσεως εκπρόσωποι της εξουσίας τρομοκρατούνταν αν έπρεπε να περάσουν από την «αυλή» του Μαρούδα. Αντίθετα με την τακτική που κρατούσε με τους μικροαπατεώνες, ταλαιπωρούσε αφάνταστα τους ευκατάστατους πολίτες των Αθηνών που συλλάμβανε να παρανομούν. Μέχρι που ο Μαρούδας και τα παλικάρια του έγιναν ακόμη και θεατρικό σκετσάκι από τον Πολύβιο Δημητρακόπουλο. 

Δεν υποκλινόταν! 

Άλλο πρωτοσέλιδο δημοσίευμα στα τέλη του 1910 καταδίκαζε τη συνήθεια του Μαρούδα να μην «υποκλίνεται εδαφιαίως οσάκις εισέρχεται εις την αυλήν των Ανακτόρων». Την ίδια εποχή δέχθηκε σφοδρή επίθεση διότι συμπεριφέρθηκε απρεπώς σε διακεκριμένο δημοσιογράφο, αλλά και στον Υπουργό Εσωτερικών που τηλεφώνησε για να τον… συνετίσει. Οι αποκαλύψεις συνόδευαν η μία την άλλη «δια τας θηριωδίας του αστυνομικού βούρδουλα», τις οποίες πιστοποιούσαν ιατρικές εκθέσεις αλλά «φρικιών ο κ. Υπουργός των Εσωτερικών». Αλλά ο Μαρούδας απτόητος, δεν δίσταζε για κάποια υπόθεση να μεταβεί στα Ανάκτορα και να ανακρίνει τον αρχηγό του Πολιτικού Οίκου του Βασιλέως Στέφανο Στεφάνου ή κάποια άλλη φορά τον μετέπειτα Πρωθυπουργό Στέφανο Σκουλούδη. 

Σε άλλη περίπτωση δεν δίστασε να ρίξει στα υγρά μπουντρούμια της Αστυνομικής Διεύθυνσης έναν πάμπλουτο έμπορο από τη Ρωσία διότι διαμαρτυρήθηκε βλέποντας τα όργανα του Μαρούδα να προβαίνουν σε «άγριο και απάνθρωπο βουρδούλιασμα αιγοβοσκού». Οι εφημερίδες προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον εν λόγω αιγοβοσκό, και ουσιαστικά συνεργάτη του Ρώσου εμπόρου, ως εννιάχρονο παιδί που αντιμετωπίσθηκε με βαρβαρότητα. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε, πως όχι μόνον επρόκειτο για συνεργάτη του Ρώσου επιχειρηματία, αλλά και πως λάμβαναν χώρα παράνομες εισαγωγές και εξαγωγές που δεν φορολογούνταν από το ελληνικό κράτος. 

Όταν αποχώρησε από τη Χωροφυλακή προσλήφθηκε από την Εθνική Τράπεζα και οργάνωσε την εσωτερική της αστυνομία με εξαιρετική επιτυχία. Δυστυχώς τα χειρόγραφα τετράδια με τα αστυνομικά απομνημονεύματά του –τα οποία ο ίδιος αποκαλούσε «μαυροπίνακα της αριστοκρατίας»– δεν εκδόθηκαν. Έφυγε απ’ τη ζωή, σε βαθιά γεράματα τον Απρίλιο 1935. Στην τελευταία κατοικία του, τον συνόδευσε ένας κόσμος ολόκληρος με χιονισμένα μαλλιά και ρυτιδωμένα πρόσωπα. Καταγράφηκε ως ο άνθρωπος που «τρομοκράτησε τους ήρωες του εγκληματικού πάνθεου». 


Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς


http://mikros-romios.gr

"Πανικός στο μετρό από τον ληστή με τη σύριγγα"(?!)

Με την ίδια νοοτροπία, οι μαύροι μας φτύνουν όποτε πάμε να τους πλησιάσουμε...Επειδή οι περισσότεροι είναι φορείς ηπατίτιδας...

<<Μια... "απλή" ληστεία κατέληξε σε καταδίωξη μέσα στο μετρό. 

Τρεις το μεσημέρι στην Αθήνα ένας ληστής από τη Γεωργία εισέβαλε σε ένα μίνι μάρκετ και άρπαξε προϊόντα. Οι υπάλληλοι του καταστήματος ενημέρωσαν την αστυνομία ότι ένας άνδρας τους απείλησε με μια σύριγγα, τους λήστεψε και έφυγε τρέχοντας προς τον σταθμό του Μετρό. 

Οι αστυνομικοί αντέδρασαν άμεσα. Όταν όμως ο ληστής αντιλήφθηκε ότι τον αναζητούν μπήκε χωρίς δεύτερη σκέψη στις γραμμές προσπαθώντας να διαφύγει. Τα δρομολόγια διακόπηκαν για μερικά λεπτά, όμως γρήγορα οι αστυνομικοί κατάφεραν να “ξετρυπώσουν” τον ληστή και να του περάσουν χειροπέδες.>>

http://www.newsit.gr

Πως ακριβώς επιδρά το αλκοόλ στον εγκέφαλό μας

Οι κοντράκηδες στη....φάκα

Με τις κόντρες έχω ασχοληθεί αρκετά, την περίοδο που υπηρετούσα στην Τροχαία. Έχω διάφορες ιστορίες να διηγηθώ, αστείες και ενδιαφέρουσες, με κάγκουρες και καταδιώξεις αλλά και τραγικές, με τραυματίες και νεκρούς. Η ομάδα "Πήγασος", ιδρύθηκε από τον Ταξίαρχο Τζέκη το 2002 ή το '03 αν δεν κάνω λάθος και μας είχε κάνει εντύπωση τότε που έγραφαν συναδέλφους. Μετά μετονομάστηκε σε "Ο.Ε.Π.Τ.Α." (Ομάδα Ελέγχου Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων) και εκτός από την Αττική, όλες οι Αστυνομικές Διευθύνσεις ανά την Ελλάδα απέκτησαν από μία, με θετικά νομίζω αποτελέσματα. Πολλοί την κατηγορούν, άλλοι ήθελαν να την καταργήσουν, λίγοι όμως γνωρίζουν ότι οι άνδρες της αυτή τη στιγμή είναι οι μόνοι που ασχολούνται με εξειδικευμένους τροχονομικούς ελέγχους (φορτηγά, ταξί, κοντράκηδες κ.λ.π.) , με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα, τόσο που έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος των απανταχού κάφ.ελ.ων (κάφρων ελληναράδων οδηγών{κλεμμένο}), συνήθως επαγγελματιών.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Στο πλαίσιο διενέργειας εντατικών τροχονομικών ελέγχων, από αστυνομικούς των Ομάδων Ελέγχου και Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων (Ο.Ε.Π.Τ.Α.) της Διεύθυνσης Τροχαίας Αττικής, κατελήφθησαν πρώτες πρωινές ώρες χθες (20-7-2012) στην Λεωφ. Βουλιαγμένης στην Γλυφάδα, οι οδηγοί έξι (6) μοτοσικλετών να πραγματοποιούν αυτοσχέδιους αγώνες και να ενεργούν επικίνδυνους ελιγμούς ανάμεσα στα οχήματα που κινούντο στην Λεωφόρο, διαταράσσοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την ασφάλεια των συγκοινωνιών. Οι ανωτέρω συνελήφθησαν και σε βάρος τους σχηματίστηκε δικογραφία για διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών, ενώ και οι έξι (6) μοτοσικλέτες κατασχέθηκαν.

http://www.astynomia.gr

"Ο πολιτισμός της κοινής ησυχίας"

Ενδιαφέρουσα άποψη του εύστοχου όπως πάντα Πάσχου Μανδραβέλη:

"Ο Πολ Μακάρτνεϊ και ο Μπρους Σπρίνγκστιν είναι δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας ροκ σκηνής. Τραγουδούσαν μαζί, ενώπιον χιλιάδων θεατών, το περασμένο Σάββατο στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου. Μέχρι στις 10.40 μ.μ., όταν ξαφνικά τους έκοψαν το ρεύμα. 

Σύμφωνα με το συμβόλαιο παραχώρησης αυτού του δημόσιου χώρου, η συναυλία έπρεπε να τελειώσει στις 10.15 μ.μ. και οι δύο ροκ σταρ -ίσως κάνοντας χρήση του προνομίου της δημοσιότητας που απολαμβάνουν- παρέτειναν αυτό που για κάποιους άλλους θεωρείται ηχορύπανση. Τότε παρενέβη η διοργανώτρια εταιρεία για να τιμήσει το συμβόλαιο που υπέγραψε με την πόλη του Λονδίνου, το οποίο ανέφερε ρητά ότι το αργότερο 10.30 μ.μ. αρχίζουν οι ώρες κοινής ησυχίας. Και έβγαλαν τα μικρόφωνα από την πρίζα. 

Φυσικά, υπήρξαν αντιδράσεις: «Από πότε έγινε η Βρετανία αστυνομικό κράτος;», έγραψε στο twitter ο κιθαρίστας της συναυλίας. Ακόμη και ο ιδιόμορφος δήμαρχος του Λονδίνου κ. Μπόρις Τζόνσον δήλωσε την επομένη «αν με ρωτούσαν, θα έλεγα “για όνομα του Θεού! Αφήστε τους να τζαμάρουν”». 

Μέχρις εκεί, όμως. Δεν κάηκε τίποτε και ούτε εκδηλώθηκε η «ιερή αγανάκτηση» που θα κυριαρχούσε στα ελληνικά δελτία ειδήσεων αν διακοπτόταν π.χ. κατά τον ίδιο τρόπο μια συναυλία του κ. Μίλτου Πασχαλίδη. Προς το παρόν, δεν είδαμε στον αγγλικό Τύπο τίτλους όπως «Φίμωσαν τον Πολ Μακάρτνεϊ και τον Μπρους Σπρίνγκστιν» και δεν διαβάσαμε ρεπορτάζ του στυλ «στην εποχή του Μνημονίου, ούτε η διασκέδαση επιτρέπεται στους Ελληνες». Δεν ακούσαμε δηλώσεις ότι η διακοπή της συναυλίας αποτελεί το πρώτο βήμα ενός καταχθόνιου σχεδίου για να σβήσει ο πολιτισμός στη Βρετανία, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι «ανατρεπτικός» και πάντα είναι ο πρώτος στόχος για να υποταχθούν οι μάζες. Το ’χε πει και ο... Κίσιγκερ, άλλωστε. 

Αντιθέτως, στην Ελλάδα θα βλέπαμε δευτεροκλασάτους τραγουδιστές στην τηλεόραση να σχίζουν τα ιμάτιά τους για το «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», για τις «μαύρες μέρες που σηματοδοτεί αυτό το συμβάν», για τη «λογοκρισία που επιβάλλεται με πρόσχημα τις ώρες κοινής ησυχίας»· κι ας τελειώνουν οι συναυλίες στις δύο το πρωί, αντί στις δέκα και μισή το βράδυ. Κάποιοι θα έλεγαν «και η χούντα ήθελε ησυχία, μαζί με τάξη κι ασφάλεια» και δώσ’ του τα συνθήματα «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73...». Κάποιοι θα θυμούνταν τους αρχαίους ημών προγόνους -«στη χώρα όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός, φτάσαμε σε σημείο να κλείνουν τα μικρόφωνα των καλλιτεχνών. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κάποιος από μια κυβέρνηση που έκοψε τις συντάξεις...». Κάποιοι θα θυμούνταν τις αγνές παραδόσεις του έθνους σύμφωνα με τις οποίες το γλέντι κρατάει στα μπουζούκια μέχρι τα ξημερώματα, ενώ άλλοι θα ξεκινούσαν τους συμψηφισμούς, «ναι, αλλά δεν πήγαν να διακόψουν τη συναυλία του τάδε ή του δείνα». Την επόμενη μέρα, σίγουρα θα υπήρχε κάποιο αφιέρωμα με έντυπες τις παραπάνω δηλώσεις και τίτλο «Ησυχία ή πολιτισμός;», λες και η τήρηση των κανόνων και των συμβολαίων είναι δείγμα βαρβαρότητας.

Φυσικά, ανάμεσα στις ανακοινώσεις όλων των κομμάτων που θα καταδίκαζαν το «έγκλημα κατά του πολιτισμού» θα ξεχώριζε εκείνη της ΓΕΝΟΠ που θα υποσχόταν ότι αν κάποιος τολμήσει να ξανακάνει το ίδιο, τεχνικοί του συνδικάτου θα είναι παρόντες για να ξανασυνδέσουν το ρεύμα...

news.kathimerini.gr

"Εδώ ο κόσμος καίγεται και το m0yni χτενίζεται"

"Απίστευτη φωτογραφία «τραβήχτηκε» τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, μετά την εκδήλωσης της πυρκαγιάς σε δασική έκταση στα Σελλά (λίγο έξω από την Πάτρα) Στο φακό του φωτορεπόρτερ Γιάννη Πεφάνη, καταγράφεται ο κόσμος να γελά και να γλεντά χορεύοντας ενώ πίσω τους στην κορυφογραμμή έχει ξεπροβάλλει το πύρινο μέτωπο. Η λήψη της φωτογραφίας έγινε στις τέσσερις σήμερα το πρωί δηλαδή δυο ώρες μετά την έναρξη της φωτιάς. Σύμφωνα με μαρτυρίες πολιτών που βρέθηκαν στο χώρο της θρησκευτικής πανήγυρης, όταν οι φλόγες «ξεπήδησαν» από το βουνό και έγιναν αντιληπτές, ένας εκ των παρευρισκόμενων φώναξε «φωτιά». Σύμφωνα με το flashstar.gr ένα μέλος του Συλλόγου της περιοχής τον πλησίασε και να του ζήτησε να σιωπήσει για να μην θορυβηθεί ο κόσμος και διαλυθεί το πανηγύρι…!!! Είστε άξιοι της μοίρας σας ..εμείς τι φταίμε ?" 

Και update από σήμερα: σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ο Νομός Αχαΐας. Απειλούνται άμεσα 4 οικισμοί-εκκενώθηκε η πανεπιστημιούπολη......Ώπα!

Ένα γλυκό, ρωσικό παραμύθι

Αραίωσα πάλι τις αναρτήσεις... Όχι λόγω καλοκαιριού και διακοπών, που δε θα κάνω φέτος, αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για την επερχόμενη μπέμπα τις επόμενες 3-4 εβδομάδες και λίγος χρόνος μένει για bloggάρισμα, αν και κλέβω χρόνο και έχω βάλει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα στην άκρη, ώστε κάποια στιγμή να τα μοιραστώ. Μέχρι τότε, διαβάστε ένα παραμυθάκι που πολύ με άρεσε  :)  :

Μια φορά κι έναν καιρό, στη Μόσχα, ένας καλωσυνάτος πρίγκιπας ερωτεύτηκε ένα φτωχοκόριτσο. Όταν πήγε στον πατέρα της για να ζητήσει το χέρι της, εκείνος τον ρώτησε:

 "Ξέρεις καμιά τέχνη;" 

"Μα, εγώ είμαι πρίγκιπας" του απάντησε το παλικάρι, "δε χρειάζομαι καμιά τέχνη".

"Η εξουσία χάνεται" είπε τότε ο πατέρας "η τέχνη, όμως, ποτέ. Και δεν δίνω την κόρη μου σε κάποιον που δεν ξέρει να κάνει τίποτα". 

Είδε και απόειδε ο πρίγκιπας κι επειδή αγαπούσε πολύ το κορίτσι, πήγε κι έμαθε τέχνη: να φτιάχνει κεντήματα σε παπούτσια. Φορτώθηκε λοιπόν τα πιο όμορφα πράγματα που είχε κεντήσει, ξαναπήγε στον πατέρα του κοριτσιού και μόνο τότε, εκείνος έδωσε το χέρι της κόρης του. 

Ο καιρός περνούσε και το ζευγάρι ζούσε πολύ ευτυχισμένο. Αλλά οι άνθρωποι είναι κακοί και κάποιοι απήγαγαν τον πρίγκιπα, τον έριξαν σε ένα βαθύ πηγάδι και ζητούσαν λύτρα από τη γυναίκα του για να τον ελευθερώσουν. Μα εκείνη υπέφερε όσο ο στρατός έψαχνε για τον πρίγκιπα και δεν ήξερε αν ο άντρας της είναι ζωντανός. 

Στο μεταξύ, ο πρίγκιπας κάθε μέρα άκουγε τις συζητήσεις των απαγωγέων του και είχε καταλάβει ποιοι ήταν και πού τον είχαν πάει. Έτσι, μια μέρα τους ζήτησε να του κατεβάσουν μαζί με το φαγητό του ένα κομμάτι ύφασμα και λίγη κλωστή για να περνάει την ώρα του. Οι φύλακές του γέλασαν, αλλά του τα έδωσαν και ο πονηρός πρίγκιπας στρώθηκε στη δουλειά. Μια μέρα, κι ενώ οι φύλακες ήταν εξαγριωμένοι γιατί η πριγκίπισσα δεν έστελνε τα λύτρα αν δεν έπαιρνε ένα γράμμα από τον άντρα της για να βεβαιωθεί ότι ήταν ζωντανός, ο πρίγκιπας τους φώναξε και τους ζήτησε να στείλουν το κεντημένο μαντίλι στη γυναίκα του. 

"Κρίμα είναι να σαπίσει μαζί μου στο πηγάδι" τους είπε. 

"Υπέροχη ιδέα" φώναξε ο ένας από αυτούς "τώρα επιτέλους θα πάρουμε τα λεφτά μας". 

Κοίταξαν και το μαντίλι. Είχε πάνω ζωγραφιές και γράμματα με ουρές, καλλιγραφίες διάφορες που σου έπαιρναν το νου. Πραγματικά, ο πρίγκιπας είχε μάθει την τέχνη του πολύ καλά... Το έκαναν ένα δέμα μαζί με ένα γράμμα για λύτρα, γεμάτο απειλές και σκοτεινιά. 

Το δέμα έφτασε στο παλάτι και μια υπηρέτρια το μετέφερε στην πριγκίπισσα. Όταν εκείνη το άνοιξε, αναγνώρισε την τέχνη του άντρα της και η καρδιά της φτερούγισε από χαρά που ήταν ζωντανός. Το γράμμα των απαγωγέων το έσκισε. Της ήταν πια άχρηστο, γιατί ο πονηρούλης πρίγκιπας είχε γράψει με κεντίδια πάνω στο μαντίλι όλες τις λεπτομέρειες που μάθαινε τόσες μέρες: πώς λέγανε τους απαγωγείς του, πού τον είχαν πάει, τι σχεδίαζαν και πώς είχαν καταφέρει να κρυφτούν. Όλα τα υπόλοιπα έγιναν πολύ γρήγορα και μετά από μερικές ώρες ο πρίγκιπας βρισκόταν ταλαιπωρημένος αλλά ζωντανός στην αγκαλιά της γυναίκας του. 

Και την φιλούσε με την ίδια θέρμη που φιλιόντουσαν τα δύο πουλιά στην τελευταία ζωγραφιά του μαντιλιού...

http://iustitia-omnibus.blogspot.gr/ 

Το τραγούδι της νύχτας ή αλλιώς "μη τους κάνετε τη χάρη"

Βαρέθηκα να ακούω πόσες αυτοκτονίες έχουμε κάθε μέρα. Ρε απλά μη τους κάνετε τη χάρη. Πως θα γίνει δηλαδή, θα πεθάνουμε εμείς γι'αυτούς;! Και μη μ'αρχίσετε ότι εγώ δεν έχω προβλήματα κι ότι δεν καταλαβαίνω, γιατί θα αρχίσω να σας απαριθμώ και δε θέλω το κρίμα στο λαιμό μου όταν θα αυτοκτονήσετε. Πάρτε τώρα και το τραγουδάκι που μου φτιάχνει τη διάθεση τον τελευταίο χρόνο:

Κύμα εγκληματικότητας στην Αθήνα!

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά 

Κλοπές, απάτες και ανασφάλεια ήταν φαινόμενα που παρουσιάστηκαν στην Αθήνα και πριν από εκατόν τριάντα χρόνια. Φαινόμενα που υποχρέωναν τις εφημερίδες, το μόνο μέσο επικοινωνίας της εποχής, να δημοσιεύουν κάθε μέρα συμβουλές προς τους κατοίκους ώστε «να γίνωσι πλέον προσεκτικότεροι». 

Στον αγώνα εκείνο της ενημέρωσης πρωτοστατούσε ο περίφημος εκδότης και δημοσιογράφος Ιωάννης Καμπούρογλου (φωτό), σπεύδοντας να επισημάνει πως μερικές ελευθερίες που είχαν εξασφαλισθεί σε προηγούμενους χρόνους δεν υπήρχαν πλέον και οι κάτοικοι ήταν υποχρεωμένοι να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Τι έπρεπε να κάνουν; 

«Κλείετε τας θύρας σας και μην αφίνετε τα επί της οδού παράθυρα ανοικτά, ιδιαίτερα όταν είναι χαμηλά και άνευ κιγκλίδων», συμβούλευε τους αγαθούς κατοίκους που είχαν συνηθίσει να αφήνουν τις πόρτες και τα παράθυρά τους ολάνοιχτα. 

«Μη κοιμάσθε με ανοικτά παράθυρα και εγγύς αυτών μη αφίνετε εκτεθειμένα τα ενδύματά σας», ήταν μία ακόμη συμβουλή, προκειμένου να αποφεύγουν τους «κλέπτας με τους γάντζους», οι οποίοι πλησίαζαν και ξάφριζαν όσα ρούχα έπιανε ο γάντζος τους κοντά στο παράθυρο! 

Αλλά υπήρχαν και ειδικές οδηγίες για τους καταστηματάρχες να μην αφήνουν τα συρτάρια τους ξεκλείδωτα όταν έβγαιναν για να μιλήσουν με κάποιον γείτονα. Οι «μπουκαδόροι» καιροφυλακτούσαν για να ξαλαφρώσουν τα ταμεία τους. Την επομένη της έκδοσης των οδηγιών αποδείχθηκε πως οι Αθηναίοι δεν λάμβαναν σοβαρά τις προειδοποιήσεις: 

«Πτωχού τινός κηπουρού, Μήτρου καλουμένου και εν Αμπελοκήποις διαμένοντος, έκλεψαν τα ενδύματα, άλλου τας όρνιθας και ούτω καθεξής. Τι να σου κάμη και ο μονάκριβος χωροφύλαξ, όστις είχε μείνει εις μόνος εκεί; Αφού δεν έκλεψαν και αυτόν ευχαριστημένοι να είμεθα». 

Δύο ημέρες αργότερα ως υπεύθυνος των κλοπών συλλαμβανόταν ένας δημοτικός κλητήρας, τον οποίο επί δέκα ώρες περιέφεραν στους δρόμους της πρωτεύουσας για παραδειγματισμό!

http://mikros-romios.gr

Το πείραμα του Wörgl – Μια ιστορία σαν παραμύθι

Το Wörgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932. Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergüggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους. Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους. Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.

Ο νέος δήμαρχος είχε έναν μακρύ κατάλογο έργων που ήθελε να εκτελέσει. Έργα απολύτως απαραίτητα όπως η ύδρευση της πόλης, η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ο οδικός φωτισμός και η φύτευση δέντρων κατά μήκος των οδών. Αλλά τα δημοτικά ταμεία ήταν σχεδόν άδεια, και οι δημότες ήταν ήδη σε δεινή οικονομική κατάσταση, αντιμετωπίζοντας αρκετοί από αυτούς πρόβλημα επιβίωσης. Ο Δήμαρχος καταλάβαινε ότι μία αύξηση της φορολογίας τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα δημοτικά έργα, θα οδηγούσε σε περαιτέρω φτώχεια και ύφεση. Ο Δήμαρχος όμως είχε μελετήσει το βιβλίο «Η Φυσική Τάξη» του οικονομολόγου Silvio Gesell (Σύλβιο Γκέσελ). Ο οποίος πίστευε ότι η αργή κυκλοφορία του χρήματος είναι η κύρια αιτία για την παραπαίουσα οικονομία.

Το χρήμα ως μέσο συναλλαγής ολοένα εξαφανίζεται από τα χέρια των εργατών – παραγωγών και μαζεύεται στα χέρια των λίγων που το συσσωρεύουν, εκμεταλλεύονται τους τόκους, και δεν το επιστρέφουν πίσω στην αγορά. Κατ΄ αυτόν δηλαδή, όσο περισσότερο χρήμα είχαν, όσο περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι το κυκλοφορούν συνεχώς, τότε η Κοινωνία θα έχει υγιή ανάπτυξη και ευημερία. Ο Δήμαρχος βάζοντας σε εφαρμογή την παραπάνω θεωρία, ξεκίνησε το πρόγραμμα των Δημοτικών του έργων, δίνοντας δουλειά σε πολλούς εργαζόμενους και εργολάβους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η πληρωμή τους θα γινόταν με σελίνια (το νόμισμα της Αυστρίας) όχι εκτυπωμένα από την Εθνική Τράπεζα της, αλλά από τον Δήμο του Wörgl. Όντως εκτυπώθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία 32.000 σελίνια ως “Γραμμάτια Πιστοποίησης Εργασίας”, κάτι σαν ένα δωρεάν χρήμα, διότι δεν είχαν αντίκρισμα σε χρυσό, απλά αναγνώριζαν την παροχή έργου προς την Κοινότητα. Κόπηκαν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας στα 1, 5 και 10 σελίνια.

Τα χρήματα του Wörgl 

Στις 31 Ιουλίου 1932 δόθηκαν τα πρώτα 1.800 Σελίνια για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, και η αξία των υλικών που αναλώθηκαν τον πρώτο μήνα στα δημοτικά έργα. Οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα νέα σελίνια, μπορούσαν να πληρώσουν τους δημοτικούς τους φόρους, αλλά και να αγοράσουν ψωμί. Ο αρτοποιός παίρνοντας αυτά τα σελίνια μπορούσε να αγοράζει αλεύρι από τον μυλωνά. Ο μυλωνάς αγόραζε σιτάρι από τον γεωργό. Ο γεωργός αγόραζε εργαλεία από τον σιδερά. Ο σιδεράς αγόραζε παπούτσια από τον τσαγκάρη. Ο τσαγκάρης πλήρωνε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στα παιδιά του. Ο δάσκαλος αγόραζε ψωμί στον αρτοποιό. Και ο κύκλος κυκλοφορίας του χρήματος επαναλαμβανότανε συνεχώς και καθημερινά, σε τέτοιο σημείο ώστε ήδη την τρίτη μέρα, ο κύκλος εργασιών ολόκληρης της πόλης να είναι παραπάνω από 10πλάσιος από τα 1.800 σελίνια που δόθηκαν στη κυκλοφορία σε σημείο το να υποπτεύονται κάποιοι ότι κάποια σελίνια είχαν πλαστογραφηθεί. Ο Δήμαρχος όμως είχε εφαρμόσει μία πρόσθετη μέθοδο για να κάνει το χρήμα να αλλάζει συνεχώς χέρια με μεγάλη ταχύτητα: Τα χρήματα του Wörgl έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα. Για να αποφευχθεί αυτή η υποτίμηση ο ιδιοκτήτης του γραμματίου το δαπανούσε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ειδάλλως, την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, έπρεπε να αγοράσει ένα κουπόνι σαν γραμματόσημο, με αξία το 1% της ονομαστικής αξίας και να το κολλήσει στο χαρτονόμισμα. Υπήρχε δηλαδή μία λειτουργία αντίθετη από τον τοκισμό, που επέτρεπε στο χρήμα να κυκλοφορεί συνεχώς. Ο Δήμαρχος φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει όλους τους ανέργους της πόλης για τα δημοτικά έργα. Με την αύξηση του κύκλου εργασιών της πόλης όμως, ο αρτοποιός για παράδειγμα δεν προλάβαινε μόνος του να βγάζει τα ψωμιά που του ζητούσαν, υποχρεώθηκε λοιπόν να προσλάβει έναν βοηθό, τον οποίον πλήρωνε με τα σελίνια του Δήμου. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες. Οι βοηθοί που προσλήφθηκαν όμως διευρύνανε την αγοραστική δύναμη της πόλης και έτσι οι επαγγελματίες είχαν να αντιμετωπίσουν μία περαιτέρω αύξηση της ζήτησης, σε σημείο που κανένας κάτοικος της πόλης να είναι άνεργος, αλλά αντίθετα να υπάρχουν παντού αγγελίες ζήτησης προσωπικού. Έτσι το σύστημα αρχίζει να αποκτάει μία δυναμική μορφή, και οι άνεργοι από τα γύρω χωριά έρχονται για να δουλέψουν στο Wörgl, επίσης οι παραγωγοί από τα γύρω χωριά που είχαν τα προϊόντα τους απούλητα (διότι μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει) επιτέλους βρήκαν αγοραστές στο Wörgl, αλλά με τους νέους επισκέπτες διευρύνεται ακόμα περαιτέρω η αγοραστική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται και η παραγωγική δραστηριότητα. Οι ξένοι εργάτες παίρνοντας τα σελίνια του Wörgl, δυνάμωναν και τις δικές τους τοπικές οικονομίες, επεκτείνοντας την ανάπτυξη στα γύρω χωριά, αλλά το ίδιο το Wörgl έβγαινε αλώβητο, από αυτή την έξοδο του χρήματος.

Ο Δήμαρχος είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν αυτός που εκτύπωνε το χρήμα. Δεν ήταν ένας ιδιώτης τραπεζίτης με σκοτεινά συμφέροντα κυριαρχίας από πίσω του, αλλά ένας άνθρωπος στην υπηρεσία των πολιτών. Η πίσω όψη κάθε γραμματίου περιείχε αυτολεξεί την ακόλουθη συγκινητική δήλωση, κάποια λόγια που φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, και όμως γράφτηκαν το 1932:
 «Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Ο αργός ρυθμός που κυκλοφορεί το χρήμα έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ύφεση του εμπορίου και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόλυτη εξαθλίωση. Από οικονομικής απόψεως, η καταστροφή του κόσμου άρχισε! -Είναι καιρός, με αποφασιστική και έξυπνη δράση, να προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε την πτωτική βουτιά του εμπορίου και έτσι να σωθεί η ανθρωπότητα από αδελφοκτόνους πολέμους, χάος και διάλυση. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από την ανταλλαγή υπηρεσιών τους. Η υποτονική κυκλοφορία έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανταλλαγή και έτσι ρίχνονται εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν εκτός εργασίας -Πρέπει, συνεπώς, να αναβιώσουμε αυτή την ανταλλαγή υπηρεσιών και έτσι οι άνεργοι να επιστρέψουν στην παραγωγική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος του πιστοποιητικού εργασίας που εκδίδεται από την αγορά της πόλης του Wörgl: Να μειώσει τα βάσανα και το φόβο, να προσφέρει δουλειά και ψωμί».
Η επιτυχία του Wörgl Σε περίοδο 13 μηνών, ο Δήμαρχος εκτέλεσε όλα τα έργα που είχε σχεδιάσει: Ύδρευση, δρόμοι, φωτισμός. Επίσης κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια, ένας ταμιευτήρας νερού, μία πίστα για σκι, και μια γέφυρα. Επίσης έγιναν αναδασώσεις, γιατί αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του τότε, που ζούσαν πιο κοντά στη Φύση, το μελλοντικό κέρδος από την ύπαρξη των Δασών. Σε έξι γειτονικά χωριά επεκτάθηκε το σύστημα με επιτυχία. Ο Γάλλος πρωθυπουργός, Eduard Dalladier, έκανε μια ειδική επίσκεψη για να δει το “θαύμα του Wörgl”. Τον Ιανουάριο του 1933, το νέο οικονομικό σύστημα επεκτείνεται στη γειτονική πόλη της Kirchbühl, και τον Ιούνιο του 1933, ο Δήμαρχος του Wörgl συναντήθηκε με εκπροσώπους από 170 διαφορετικές πόλεις της Αυστρίας που ενδιαφέρονταν για την γενικευμένη εφαρμογή του συστήματος και στις πόλεις τους. Η παρακάτω έκθεση συντάχθηκε από τον Claude Bourdet, έναν αυτόπτη μάρτυρα Καθηγητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης: «Επισκέφθηκα το Wörgl τον Αύγουστο του 1933, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξη του πειράματος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα φτάνουν το θαύμα. Οι δρόμοι, περιβόητοι για την άθλια κατάσταση τους, συναγωνίζονται τώρα την ιταλική Autostrade (Ιταλική Εθνική Οδό). Το Συγκρότημα των Δημαρχιακών γραφείων έχει ανακαινιστεί όμορφα ως ένα γοητευτικό σαλέ με ανθισμένες γλαδιόλες. Μια νέα τσιμεντένια γέφυρα φέρει περήφανα την πλάκα: “Χτισμένο με δωρεάν χρήματα το έτος 1933″. Παντού βλέπει κανείς νέους φανοστάτες στους δρόμους, καθώς και ένα δρόμο με το όνομά του Silvio Gesell. Οι εργαζόμενοι στα πολλά εργοτάξια είναι όλοι ένθερμοι υποστηρικτές του συστήματος του δωρεάν χρήματος. Στα καταστήματα τα γραμμάτια είναι αποδεκτά παντού, παράλληλα με τα επίσημα χρήματα. Οι τιμές δεν έχουν αυξηθεί. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το σύστημα που πειραματίστηκε στο Wörgl εμποδίζει την φορολογική ισότητα, γιατί ενεργεί σαν μία μορφή εκμετάλλευσης του φορολογουμένου. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδε κανείς τους φορολογούμενους να μη διαμαρτύρονται έντονα κατά την αφαίρεση των χρημάτων τους. Στο Wörgl κανείς δεν διαμαρτύρονταν. Αντίθετα, οι φόροι (σε μορφή γραμματίων) καταβάλλονται εκ των προτέρων στον Δήμο. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι με το πείραμα και διαμαρτύρονται στην Εθνική τους Τράπεζα η οποία αντιτίθεται στην έκδοση των νέων αυτών χαρτονομισμάτων (των τοπικών γραμματίων).

Είναι αδύνατο να αποδώσει κανείς τη γενική βελτίωση του Wörgl μόνο στη «νέα μορφή των φόρων». Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με το Δήμαρχο ότι το νέο νόμισμα εκτελεί τη λειτουργία του πολύ καλύτερα από το παλιό. Αφήνω στους ειδικούς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει πληθωρισμός, παρά την κατά 100% κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυξήσεις των τιμών, το πρώτο σημάδι του πληθωρισμού, δεν εμφανίζονται. Όσον αφορά την οικονομία, μπορούμε να πούμε ότι το νέο νόμισμα ευνοεί την εξοικονόμηση κατά κυριολεξία και όχι την αποθησαύριση του χρήματος. Δεδομένου ότι τα χρήματα χάνουν την αξία τους κρατώντας τα σπίτι, μπορεί κανείς να αποφύγει την υποτίμηση αυτή επενδύοντάς τα σε μία τράπεζα καταθέσεων. Το Wörgl έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για τους μακρο-οικονομολόγους από διάφορες χώρες. Ο καθένας μπορεί να τους αναγνωρίσει αμέσως, από τις εκφράσεις τους, κατά τη συζήτηση τους στους όμορφους δρόμους του Wörgl, ή ενώ κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Ο πληθυσμός του Wörgl με χαρά, περήφανος για τη φήμη τους, τους καλωσορίζει θερμά.»

Το τέλος 

Η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας πανικοβλήθηκε, στο ενδεχόμενο το πείραμα του Wörgl να επεκταθεί σε όλη την Αυστρία και αποφάσισε να διεκδικήσει τα μονοπωλιακά δικαιώματα της, απαγορεύοντας δωρεάν νομίσματα. Η υπόθεση έφτασε ενώπιον του Αυστριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο επικύρωσε το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για την έκδοση νομίσματος. Και έγινε ποινικό αδίκημα η έκδοση “νομίσματος έκτακτης ανάγκης”. Το Wörgl γρήγορα επανήλθε στην ανεργία του 30%. Κοινωνική αναταραχή εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αυστρία, διότι οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνανε γιατί η Κυβέρνησή τους και η Δικαιοσύνη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν τους αφήνει να εξασκούν τη δοκιμασμένη λύση που βρήκανε στην αντιμετώπιση της ύφεσης, αλλά τους επιβάλει τα δικά της μέτρα που αποδεδειγμένα όπως και πριν τους ξαναβύθισε στη φτώχεια και την ανέχεια. Το 1938 ο Χίτλερ προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας (χωρίς να βρει την παραμικρή πολεμική αντίσταση) με έναν από τους λόγους για αυτό, το ότι πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως τον οικονομικό και πολιτικό σωτήρα τους. Ακολούθησε ο Πόλεμος, και το πείραμα του Wörgl έμεινε στην Ιστορία.

 by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Αστυνομικός: Έτοιμος για το γυφτάκι αλλά και τον Αρμαγεδώνα…!

Άρθρα σαν κι αυτό, μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε. Ευχαριστούμε.

Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Είναι μεγάλο το διάστημα που παρακολουθώ στενά τη δράση της Ελληνικής Αστυνομίας στη Λακωνία. Το αστυνομικό ρεπορτάζ με φέρνει σε απόσταση αναπνοής από το έργο των Αστυνομικών και μπορώ να έχω άποψη τόσο για τις συνθήκες που επικρατούν όσο και για τις ιδιαιτερότητες που έχουν διαμορφωθεί σήμερα στην εκτέλεση του αστυνομικού καθήκοντος. Σε γενικές γραμμές το προσωπικό της Αστυνομίας ανήκει στην κατηγορία εκείνη των Ελλήνων που εργάζονται σκληρά και πιεστικά. 

Η Ελληνική Αστυνομία καλείται σήμερα να διαχειριστεί όλες τις συνέπειες μιας απαράδεκτης πολιτικής που τήρησε και τηρεί η χώρα σε θέματα καθημερινής παραβατικότητας, εξελιγμένης εγκληματικότητας, σοφρωνιστικής πολιτικής, απόδοσης δικαίου, πολιτικής στη μετανάστευσης κ.α. 

Η Αστυνομία, με πενιχρά μέσα και ελλείψεις σε ύλη και προσωπικό πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει από το γυφτάκι έως τον Αρμαγεδδώνα*… Από τον στυγνό – δολοφόνο ληστή μέχρι το μικρό τσιγγανόπουλο και από τον αδίστακτο λαθρέμπορο τσιγάρων μέχρι τον άθλιο λαθρομετανάστη. Από το θανάσιμο τροχαίο έως τον καυγά στη γειτονία. Από την γραφειοκρατία της καθημερινότητας έως το όγκο των ανακριτικών έγγράφων. 

Την ίδια ώρα είναι μεγάλο το βάρος της ευθύνης που έχουν όλοι οι αστυνομικοί, να αποτελούν κάθε μέρα την ζωντανή εικόνα ενός σύγχρονου, ασφαλούς και δίκαιου κράτους. Αφού το Κράτος αυτό δεν υπάρχει ας αναλογιστούμε πόσο δύσκολο είναι το έργο του Αστυνομικού και πόσο μάταιη η προσδοκία του πολίτη να δεί τα «πάντα όλα» και καλά στο πρόσωπο του Αστυνομικού. 

Πάντα υπήρχε μια προκατάληψη έναντι του Αστυνομικού Σώματος που θεωρείται από κάποιους ως εν δυνάμει Σώμα υπέρβασης εξουσίας, εκόλαψης ακραίων ιδεών ή άσκησης βίας κ.λ.π. Φυσικά υπάρχουν τέτοια περιστατικά όπως και σε όλη την κοινωνία και σε όλους του κλάδους υπαλλήλων. Δεν είναι ακράια ιδέα αυτή που εκκολάπτεται σε συγκεκριμένες δημόσιες υπηρεσίες για κατάχτηση χρήματος αφού προηγουμένως έχει γίνει κατάχρηση εξουσίας;. Άραγε δεν υπερβαίνει ποτέ την εξουσία του ο δημόσιος γιατρός, ο δημόσιος υπάλληλος, ο δημοσιογράφος, ο συνδικαλιστής ..; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να «μετρήσει» σε βάθος χρόνου ποιος κλάδος (οι επίορκοι του κλάδου)έκανε μεγαλύτερη ζημιά στην κοινωνία;

Η ελληνική κοινωνία μετα από τα κατοχικά διατροφικά σύνδρομα απέκτησε και τα αστυνομικά σύνδρομα της Χούντας που την χαρακτηρίζουν 40 χρόνια μετα… Δυστυχώς, πολίτες και πολιτικοί, θέσαμε την Αστυνομία στο περιθώριο εκσυχρονισμού (εκτός εισαγωγικών ο όρος) και εξέλιξης της κοινωνίας μας και έτσι «πετύχαμε», μεταξύ άλλων τα εξής:

 - Επιτρέψαμε το Σώμα να άγεται και να φέρεται από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίας και από υπερυπουργούς αμφιβόλων προθέσεων και στόχων. 

 - Δεν απαιτήσαμε ποτέ κοντά στην Δημόσια Παιδεία και Υγεία να πορεύεται και η Δημόσια Ασφάλεια. Τελικά τα χάσαμε και τα τρία.

 - Δεν εμπνεύσαμε περισσότερους εκλεκτούς πολίτες να στελεχώσουν της ΕΛΑΣ και να στηρίξουν τον κρίσιμο ρόλο της σε μια μεταλλασσόμενη κοινωνία.

 - Δεν συνεργαστήκαμε με την Αστυνομία φοβούμενοι παλαιά κατάλοιπα και σύγχρονα ταμπού σύμφωνα με τα οποία ο Αστυνομικός είναι όργανο μιας σάπιας εξουσίας και «πας συνεργαζόμενος ρουφιάνος εστί». 

 - Δεν αναδείξαμε, δεν προστρέξαμε, δεν στηρίξαμε τα προβλήματα του Αστυνομικού, όπως πράξαμε με πείσμα τουλάχιστον για τα αιτήματα άλλων κλάδων εργασίας.

 - Δεν καταγγείλαμε τον επίορκο Αστυνομικό κι έτσι αποθαρρύναμε τον έντιμο.

 - Αφήσαμε κενά να καλυφθούν απο αυτόκλητους σωτήρες και ραβδούχους που έχουν δύναμη, συνοχή και στόχο αλλά δεν έχουν κοινωνικό αισθητήριο και δημοκρατικό γονίδιο. 

Σήμερα, που ο κόμπος έφθασε στο χτένι, αναζητούμε μέσα στο πλήθος τον Αστυνομικό και απαιτούμε από αυτόν να είναι λίγο «όργανο», λίγο δημοκράτης, λίγο «Batman», λίγο «σαϊνης», λίγο φίλος, λίγο απόμακρος, καλός σκοπευτής, γυμνασμένος,, γνώστης του εγκλήματος αλλά και καθημερινός άνθρωπος, πάντα παρών αλλά και διακριτικά κινούμενος, σκληρός στους δράστες αλλά ευγενής στα θύματα – δράστες, λίγο δικηγόρος, λίγο δικαστής, ψυχολόγος με ακαριαία αντίδραση, καλός οδηγός, συνεπής οικογενειάρχης, μακριά από τη διαπλοκή αλλά να μας σβήνει την κλήση, κ.ο.κ. 

Και Τζέιμς Μπόντ και Ηλίας του 16ου, δεν γίνεται! 

Παρακολουθώ από κοντά τη δράση των Αστυνομικών. Πιστέψτε, ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό, οι όποιες αποδώσεις, επιτυχίες, κατορθώματα και εύσημα οφείλονται πρώτα και πάνω απ’ όλα στην "κατάθεση ψυχής και ζωής" της μεγάλης πλειοψηφίας των Αστυνομικών. 

Μόνοι ανανεώνουν τον όρκο τους στο καθήκον τους, μόνοι καθορίζουν τη θέση τους στην κοινωνία, μόνοι ασκούν πνεύμα και σώμα σε ένα ένοπλο επάγγελμα – λειτούργημα. Μόνοι αντιμετωπίζουν τα βουνά γραφειοκρατίας που τους συσσώρευσε ένα «απίθανο και ανεκδιήγητο» κράτος! Μόνοι καθορίζουν τη θέση τους στην κοινωνία, στην οικογένεια… 

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ο Αστυνομικός πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στο όριο των αρμοδιοτήτων του. Χρειάζεται βοήθεια, στήριξη και ενθάρρυνση. Για να αντέχει, για να θέλει, για να διακρίνει... Μονο οι ελλείψεις σε υποδομές, υλικό, αμοιβές, εκπαίδευση θα ήταν αρκετές για να καταρρεύσει το Σώμα. Μόνον το σύστημα που θέτει καθημερινά σε αμφισβήτηση αξιωματικούς, αστυνομικούς και υπαλλήλους θα ήταν αρκετό να εδραιώσει και στην Αστυνομία, όπως σε τόσους άλλους χώρους του Δημοσίου, την αδιαφορία, την απαξίωση και την απορρύθμιση. 

Αστυνομικοί καθημερινά αμφισβητούνται βάναυσα για λάθη, ελλείψεις και συνέπειες πολιτικών αποφάσεων για τις οποίες δεν ευθύνονται. Εκτίθενται σε κινδύνους πάνω από αυτούς που τους αναλογούν. «Εκτίθενται» κοινωνικά και υπηρεσιακά με εξαιρετική ευκολία και άνεση. Πόσοι δημόσιοι λειτουργοί στη Λακωνία τέθηκαν σε διαθεσιμότητα για παράλειψη καθήκοντος; Και αν κάποιος, κάποτε τέθηκε, αυτό πότε το έμαθε ο πολίτης; Ποιος υπάλληλος του δημοσίου κρίνεται καθημερινά για το έργο του δημόσια ( στα μούτρα που λέμε) όπως και όσο κρίνεται ο Αστυνομικός; 

Σε αυτόν που θα σπεύσει να διαπιστώσει ότι υπάρχουν στην Αστυνομία και επίορκοι αστυνομικοί με λάθος στάση ή ύποπτη δράση θα απαντήσω το εξής: Αυτούς, που σίγουρα υπάρχουν, δεν μπορεί να τους περιορίσει ούτε η μια απόμακρη συμφεροντολόγα κοινωνία, ούτε η πυραμίδα μιας πολιτικοκρατούμενης ηγεσίας. Αυτούς θα τους απομονώσει και τους αποβάλει το ίδιο το υγιές σώμα των Αστυνομικών όταν νιώσει την έντιμη στήριξη και την δημόσια αποδοχή του πολίτη. Όταν αντιληφθεί ότι υπάρχει λόγος και σκοπός να αγωνίζεται και να υπερβαίνει εαυτόν για μια κοινωνία που έχει αξίες, όραμα και προοπτική. Αν μάλιστα σεβαστούμε την αρχή της φύσης - που επιτρέπει να υπάρχει πάντα το διαφορετικό - και αν δεν θέλουμε μια ΕΛΑΣ με στρατοκρατική προπαρασκεύη στελεχών, ας νοιαστούμε για την δικαίωση και στήριξη των Αστυνομικών που τιμούν τον όρκο τους, ώστε να παραμείνουν οι πολλοί και να γίνουν οι δυνατοί. 

 * Ο όρος Αρμαγεδδών, είναι η λέξη που χρησιμοποιείται στο βιβλίο της Αποκάλυψης (16:16)[1] ώστε να προσδιορίσει τον τόπο μιας πολεμικής σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή στις "έσχατες ημέρες", λίγο πριν από τη 2η Παρουσία του Χριστού.

 http://www.notospress.gr

Το "Πρόγραμμα Προστασίας της Γειτονιάς"

Γιατί τα μάτια και τα αυτιά της Αστυνομίας στις γειτονιές είναι οι ίδιοι οι πολίτες και τον πρώτο λόγο στην προστασία των σπιτιών μας τον έχουμε εμείς οι ίδιοι!

εγγραφείτε στην ομάδα για να ενημερώνεστε καθημερινά:

ΑΣΦΑΛΕΙΑ & ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Επίσης, ενημερωθείτε για το σκεπτικό και τη νοοτροπία, τουλάχιστον στο εξωτερικό, των ομάδων περιφρούρησης των γειτονιών, όπου πολίτες συνεργάζονται με τα κατά τόπους Αστυνομικά Τμήματα, με εκδηλώσεις που αφορούν την ενημέρωση των πολιτών για τις δραστηριότητες της Αστυνομίας και  την ενθάρρυνσή τους να επικοινωνούν μαζί της προς αποτροπή έκνομων ενεργειών και αναφορά ύποπτων δραστηριοτήτων:

Neighborhood watch

Ας αναλάβουμε επιτέλους όλοι την ευθύνη μας! Συνδράμετε την Αστυνομία στο έργο της και δε θα σας απογοητεύσει!

Προπαγάνδα παντού !

"Αν είναι να πεις ένα ψέμα, προτίμησε ένα μεγάλο, όχι μικρό." 

Εκατοντάδες βιβλία έχουν γραφτεί για τις συνθήκες που επώασαν τα ακραία πολιτικά φαινόμενα στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου. Ακόμα περισσότερες είναι οι μελέτες που έχουν κυκλοφορήσει, με αυξανόμενη μάλιστα ένταση το τελευταίο διάστημα, σχετικά με την "ανάπηρη" Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Τη δημοκρατία, δηλαδή, που ξεπήδησε από τα ερείπια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και της πάλαι ποτέ Γερμανικής Αυτοκρατορίας για να πεθάνει άδοξη και βιασμένη από τους πιο ορκισμένους της εχθρούς το 1933. 

Καμιά ιστορική μελέτη, ωστόσο, δεν μπορεί να αποτυπώσει πιο απλά και κατανοητά τον τρόπο με τον οποίο οι εχθροί της δημοκρατίας κατάφεραν να οδηγήσουν έναν ολόκληρο λαό (όπως τον γερμανικό) στην αυτοκαταστροφή, όσο ένα φιλμ κινουμένων σχεδίων του 1943. Το φιλμ που θα παρουσιάσουμε αυτή τη φορά, ονομάζεται "Chicken Little" και εντάσσεται στους προπαγανδιστικούς σκοπούς των στούντιο Disney's, στα πλαίσια του Πολέμου. Θα μπορούσε όμως έξοχα να είναι και μια κριτική για την πορεία της κοινωνίας μας σήμερα και για το πώς οι πάσης φύσεως κήρυκες της "έκτακτης ανάγκης" (την οποία οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει) επιχειρούν να την βάλουν για άλλη μια φορά στον "γύψο". 

Η ιστορία μας διαδραματίζεται μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα σ' ένα πτηνοτροφείο. Όλα πάνε καλά: οι κότες, οι γαλοπούλες και οι πάπιες απολαμβάνουν αμέριμνες τη ζωή στο κοτέτσι, δουλεύοντας, διασκεδάζοντας, χορεύοντας και χαρτοπαίζοντας. Μέχρι που κάνει την εμφάνισή της μια αλεπού (Foxy Loxy), η οποία θέλει να δειπνήσει με κοτόπουλο! Όμως δεν είναι καθόλου εύκολο να τα καταφέρει. Επιστρατεύει λοιπόν σύγχρονες ψυχολογικές τεχνικές προπαγάνδας για να αποκτήσει τον έλεγχο του κοτετσιού. Πολύτιμος βοηθός του στο εγχείρημα, το "Μάιν Καμπφ" του Αδόλφου Χίτλερ.

Για να πετύχει τους σκοπούς της, η αλεπού πρέπει να βασιστεί στον πιο εύπιστο, ευήθη, κοινώς ηλίθιο, ένοικο του πτηνοτροφείου. Τελικά βρίσκει ευήκοα ώτα σε ένα μικροσκοπικό κοτόπουλο με γιο-γιο, το οποίο δεν φημίζεται για την ευφυΐα του. Αρχίζει να του φωνάζει ότι ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι του. Ο Chicken Little, πανικόβλητος, τρέχει σε όλο το κοτέτσι και διαδίδει το καταστροφικό νέο. Οι κότες με τη σειρά τους καταλαμβάνονται κι αυτές από πανικό. Προσωρινά, ο Cocky Locky, ο σοφός κόκορας του πτηνοτροφείου, τις καθησυχάζει και επαναφέρει την ηρεμία. Όμως η αλεπού βρίσκει άλλο τέχνασμα: διασπείρει ψευδείς ψιθύρους ότι ο κόκορας τα έχει κάνει "πλακάκια" με τους ανθρώπους, για να τις οδηγήσει καλοθρεμμένες στο σφαγείο (γκαιμπελική τακτική του "πες-πες, κάτι θα μείνει"). Με μια έξυπνη προπαγανδιστική τακτική, που βασίζεται στην καλλιέργεια του φόβου, η αλεπού πείθει τον πιο ηλίθιο κοτόπουλο να αναλάβει την ηγεσία του πτηνοτροφείου και να οδηγήσει τις κότες σε μια σπηλιά, δήθεν για να σωθούν από τη συμφορά.

Το καρτούν τελειώνει με ένα πλάνο από το εσωτερικό της σπηλιάς, όπου η αλεπού έχει καταβροχθίσει όλο το κοτέτσι και έχει τοποθετήσει τα κόκκαλα έτσι, ώστε να θυμίζουν στρατιωτικό νεκροταφείο. Μια πολύ έξυπνη αλληγορία για την ψυχολογία της μάζας και τις καταστρεπτικές συνέπειες που μπορεί να φέρει σε μια κοινωνία ο θανάσιμος συνδυασμός ανασφάλειας και αμάθειας.

Έτος παραγωγής: 1943 

Χώρα: ΗΠΑ 

Εταιρεία παραγωγής: Disney's 

Σκηνοθεσία: Clyde Geronimi 

Διάρκεια: 8’ 48’’

Οι...πρώτες Αστυνομικίνες!!

<<Κομψαι κυρίαι με «αστυνομικόν πηλήκιον», έτοιμες για… Περιπολία.

Το καλοκαίρι του 1931 με έκπληξη οι Έλληνες πληροφορούνταν ότι θα αποκτήσουν πεντηκονταμελές «Αστυνομικόν Σώμα Γυναικών»! 

«Κομψαί κυρίαι με αυστηράν στολήν πολιτσμάνου και με το αστυνομικόν πιλίκιον θα κυκλοφορούν στους δρόμους, θα μας επιβλέπουν ίσως και θα μας οδηγούν στο φρέσκο», έγραφαν με αρκετή δόση ειρωνείας οι εφημερίδες, οι οποίες παρακολουθούσαν το θέμα και το κάλυπταν με πιπεράτες διαθέσεις. 

Όλα είχαν ξεκινήσει τρία τέσσερα χρόνια νωρίτερα, όταν είχε επισκεφτεί την Αθήνα η επικεφαλής της Αστυνομίας της αγγλικής πρωτεύουσας. Η «αρχιαστυνόμος του Λονδίνου», όπως την αποκαλούσε ο Τύπος, εντυπωσίασε με τις αναφορές της. 

«Δεν καταδιώκουν αι πολισμάνες τους ληστάς και τους λωποδύτας. Δεν συμπλέκονται με τους τρομερούς άνδρας κακοποιούς των υπόπτων συνοικιών. Αι γυναίκες της Αστυνομίας έχουν λεπτότερα καθήκοντα», δήλωνε η αυστηρή Αγγλίδα, εξηγώντας πως οι αστυνομικίνες ασχολούνταν με τις γυναίκες και τα παιδιά. 

Ο «Σύνδεσμος υπέρ των Δικαιωμάτων της Γυναικός», ο οποίος είχε μετακαλέσει το αγγλικό κλιμάκιο για διαλέξεις στην Ελλάδα, τάχθηκε αμέσως υπέρ της ιδρύσεως αστυνομικού γυναικείου σώματος. Δίνοντας μάλιστα ιδιαίτερο βάρος στη χρησιμότητά τους «δια τον διακανονισμόν των ζητημάτων των ηθών και των γυναικείων ελευθερίων ηθών». 

Το ζήτημα απασχόλησε βεβαίως την πολιτική ηγεσία της χώρας, αλλά και την ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία μάλιστα στον Οργανισμό της Αστυνομίας Πόλεων που δημοσίευσε στις αρχές της δεκαετίας 1930 περιέλαβε και ανάλογη πρόβλεψη. Ωστόσο, για να μη… ξεφύγουν τα πράγματα, μπήκαν και ορισμένες ασφαλιστικές δικλίδες. Όπως ότι έπρεπε να προηγηθεί γνωμάτευση του Αστυνομικού Συμβουλίου, ή ότι τα προσόντα και τα καθήκοντα του νέου σώματος θα κανονίζονταν με Προεδρικό Διάταγμα, ή ακόμη ότι θα μπορούσαν να προάγονται μόνον μέχρι τον βαθμό του Υπαστυνόμου Α’ Τάξεως. Κατόπιν τούτων, οι Έλληνες περίμεναν αρκετές δεκαετίες μέχρι να δουν «πολιτσμάνες» να κυκλοφορούν ανάμεσά τους.

http://mikros-romios.gr

Μα συγκρίνονται οι παραπάνω μ'αυτές?!

"Αφήστε τα όπλα κλειδωμένα"

 << «Αφήστε τα όπλα κλειδωμένα» δηλώνει μέσω Facebook o 24χρονος φοιτητής που σκότωσε έναν αλλοδαπό διαρρήκτη στην Παιανία. 

Ο φοιτητής, που αφέθηκε ελεύθερος από τον εισαγγελέα, εμφανίστηκε συντετριμμένος και τόνισε σε μήνυμά του ότι «το γεγονός δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση». 

 Η εν λόγω ιστορία αυτοδικίας συγκλονίζει - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - την κοινή γνώμη, ενώ δεκάδες ήταν αυτοί που άφησαν μηνύματα συμπαράστασης στη σελίδα του νεαρού στο Facebook. 

O φοιτητής κτηνιατρικής σε μήνυμά του στην ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης δήλωσε: 

«Το μόνο που θέλω να τονίσω είναι ότι τα όπλα δεν είναι η λύση. Το γεγονός το δικό μου ελπίζω να είναι το τελευταίο κακό, δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση… Σας το λέω ειλικρινά, αφήστε κλειδωμένα τα όπλα. Το βάρος είναι τεράστιο και οι τύψεις πολλές!!! Επίσης θα ήθελα να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του… Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας και πάλι…»

Σύμφωνα με το Έθνος της Κυριακής, ο πατέρας του νεαρού φοιτητή δήλωσε στην εφημερίδα: 

«Να μη ζήσει κανείς αυτό που συνέβη στην οικογένειά μας, να έρθουν τα πάνω-κάτω από τη μια στιγμή στην άλλη. Είμαστε συντετριμμένοι, γιατί βλέπουμε το παιδί μας έντρομο και λυπημένο με αυτό που συνέβη».  >>

http://www.nooz.gr

Δε θέλω να προσθέσω τίποτε άλλο. Το περιστατικό το γνωρίζουμε όλοι. Πριν πάρουμε όλοι τα όπλα παραδειγματιζόμενοι από τη δήθεν ατιμωρησία της δικαιοσύνης, να πω ότι ο νεαρός θύτης, δεν αθωώθηκε, απλά δεν προφυλακίστηκε. Προφυλακιστέος κρίνεται κάποιος μόνο αν είναι ύποπτος φυγής ή/και ύποπτος τέλεσης εκ νέου αδικήματος. Εφόσον έχει καθαρό ποινικό μητρώο και παραδόθηκε μόνος του, δεν υπάρχει λόγος να κρυφτεί μέχρι τη δίκη, ούτε φυσικά να αρχίσει να πυροβολεί όποιον Αλβανό βρει μπροστά του. Για να ξέρουμε ότι δεν προφυλακίζονται όποιοι απλά κατηγορούνται  για αδικήματα που συγκινούν την κοινή γνώμη.....  ;)