Το παγκάκι

Ένας ταγματάρχης αναλαμβάνει νέος διοικητής του στρατοπέδου. Ο απερχόμενος διοικητής τον ξεναγεί στις εγκαταστάσεις. Του δείχνει το διοικητήριο, τους θαλάμους οπλιτών, τις τουαλέτες, τα λουτρά, τα μαγειρεία, τις αποθήκες οπλισμού, τον όρχο κ.ο.κ.. Στο τέλος του δείχνει και το σύστημα ασφαλείας, τη σκοπιά της πύλης, των πυρομαχικών, του όρχου οχημάτων και στο τέλος τη σκοπιά στο παγκάκι.

Νέος διοικητής: Σκοπιά στο παγκάκι; 

Παλαιός διοικητής: Ναι σκοπιά στο παγκάκι. 

-Δηλαδή; Τι ακριβώς φυλάει εδώ ο σκοπός; 

-Δεν γνωρίζω αγαπητέ συνάδελφε. Έτσι τα βρήκα από τον προηγούμενο διοικητή κι έτσι σου τα παραδίδω. 

-Εγώ όμως θέλω να μάθω. Δε μπορεί να έχει τοποθετηθεί μια σκοπιά έτσι γιατί του κάπνισε κάποιου διοικητή. Πού είναι τώρα ο προηγούμενος διοικητής; 

-Είναι αντισυνταγματάρχης και βρίσκεται στο λόχο στρατηγείου. 

-Ωραία. Θα τον πάρω αμέσως τηλέφωνο να τον ρωτήσω. 

Παίρνει τηλέφωνο...

Νέος διοικητής: Λόχος στρατηγείου; Καλημέρα σας θα ήθελα να μιλήσω στον Αντισυνταγματάρχη κύριο τάδε. 

Αντισυνταγματάρχης: Oρίστε. 

-Καλημέρα σας κύριε αντισυνταγματάρχα. Είμαι ο νέος διοικητής του στρατοπέδου τάδε και θέλω μια πληροφορία επειδή έμαθα ότι έχετε διατελέσει κι εσείς διοικητής στο εν λόγω στρατόπεδο. 

-Παρακαλώ.

-Ξέρετε, ο απερχόμενος διοικητής μού έδειξε τα μέτρα ασφαλείας. Θα θυμάστε ασφαλώς και τη σκοπιά στο παγκάκι. 

-Βεβαίως. 

-Θα ήθελα να μάθω σε τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η σκοπιά. 

-Δεν γνωρίζω δυστυχώς. Δεν υπηρέτησα πολύ σε αυτό το στρατόπεδο. Έτσι τα βρήκα από τον προηγούμενο διοικητή κι έτσι τ' άφησα.

-Μήπως γνωρίζετε ποιος ήταν ο προηγούμενο διοικητής; 

-Βεβαίως. Είναι βέβαια Συνταγματάρχης τώρα αλλά είναι εξαίρετος άνθρωπος. Είμαι σίγουρος πώς θα γνωρίζει. Μισό λεπτό να βρω το τηλέφωνό του.

Παίρνει τον Συνταγματάρχη στο τηλέφωνο...

Νέος διοικητής: Kαλημέρα σας κύριε Συνταγματάρχα. Είμαι ο νέος διοικητής του στρατοπέδου τάδε, όπου είχατε υπηρετήσει κι εσείς πριν μερικά χρόνια. 

Συνταγματάρχης: Nαι θυμάμαι. Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;

-Θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση. Υποθέτω ότι θα θυμάστε τα μέτρα ασφαλείας και φυσικά τη σκοπιά στο παγκάκι. 

-Κατάλαβα. Θέλετε να με ρωτήσετε τι εξυπηρετεί η σκοπιά στο παγκάκι. Ξέρετε κι εγώ αναρωτήθηκα αλλά δεν βρήκα εξήγηση. 

-Και γιατί δεν την καταργήσατε; 

-Δεν καταργείται έτσι μια σκοπιά. Για να αλλάξεις τα μέτρα ασφαλείας χρειάζεται να κάνεις αίτηση στη μεραρχία, αυτή να τη μεταβιβάσει στο ΓΕΕΘΑ, αυτό να τη στείλει στο ΓΕΣ, να φτάσει μέχρι το υπουργείο αμύνης, να γίνει μελέτη να την εγκρίνει ο Ταξίαρχος, να τη στείλει στο Στρατηγό, να την εγκρίνει ο Στρατηγός, να έλθει να επιθεωρήσει ο Στρατηγός κι εδώ που τα λέμε έχουμε που έχουμε τουλάχιστον μια στρατηγική το χρόνο, άλλη όρεξη δεν είχαμε να προσθέσουμε μια ακόμα και να τρέχουμε.

-Μήπως ξέρετε πού μπορώ να βρω τον προηγούμενο διοικητή; 

-Έχει πεθάνει. Δεν ήξερε όμως. Τον ρώτησα κι εγώ. Όμως ο προπροηγούμενος διοικητής, είναι τώρα απόστρατος βέβαια και θα'ναι καμιά 90αριά χρονών, ζει. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του αντιστράτηγου πριν κάμποσα χρόνια και κάθε Κυριακή πηγαίνει στον εθνικό κήπο και κάνει τη βολτίτσα του, συζητάει με άλλους απόστρατους, παίζουν τάβλι, χαρτιά κ.ο.κ. Είμαι σίγουρος ότι αυτός θα ξέρει. Και του αρέσει πολύ να μιλάει για τις αναμνήσεις του από το Στρατό. 

Πάει και βρίσκει τον Στρατηγό...

Νέος διοικητής: Καλημέρα σας Στρατηγέ. 

Στρατηγός: Καλημέρα. 

-Ξέρετε είμαι Ταγματάρχης και ανέλαβα τη διοίκηση του τάδε στρατοπέδου. 

-Αααα, είχα υπηρετήσει κι εγώ εκεί. Ωραία χρόνια. Καταπληκτικά στελέχη και τέλειοι στρατιώτες. Μας βρήκε άψογους τότε ο Στρατηγός κι έδωσε 10 μέρες τιμητική σε όλους τους φαντάρους και λίγο αργότερο πήρα βαθμό και ανέβηκα στην ιεραρχία. 

-Θα θυμάστε βέβαια ότι στο στρατόπεδο υπάρχει μια σκοπιά δίπλα σ' ένα παγκάκι. Μήπως ξέρετε γιατί την έχουν βάλει αυτή τη σκοπιά; 

-Τιιιιιιιιιι;! Ακόμη δεν έχει στεγνώσει η μπογιά στο παγκάκι;

Γιατί δεν είμαστε, πια, ευγενείς;

του Περικλή Λάσκαρι*

Κάποτε στα χρόνια της ευφορίας, όταν στο γραφείο μου είχε λόγο ύπαρξης η αίθουσα αναμονής, βρήκα τον Βάσο, να έχει καθίσει τα 87 του κουρασμένα χρόνια στην πολυθρόνα της γωνίας... Όταν άνοιξα την πόρτα και τον είδα, αυτός τιμώντας τη διαφορά των πενήντα χρόνων που μας χώριζαν, σηκώθηκε... Στην απορία μου, γιατί ανέβηκε τα τριάντα τόσα απότομα σκαλοπάτια του παλιού κτιρίου που στεγάζει το γραφείο μου, μου απάντησε ότι ήρθε για να πει ένα ευχαριστώ, προφανώς ως ανταπόδοση σε μια προσφερθείσα βοήθεια, που είχε την αξία ενός ασήμαντου λεπτού...

- Μα δεν μου πήρε χρόνο, Βάσο μου, και στο κάτω-κάτω, αν ήθελες να με ευχαριστήσεις ας μου τηλεφωνούσες, του ανταπάντησα... 

Ακούμπησε με τα δυο του χέρια στο μπαστούνι που στήριζε με αξιοπρέπεια την τζεντιλέτσα του και με ύφος παραπονεμένης κατανόησης είπε...

- Μα, νεαρέ μου, δεν νομίζω να είναι το ίδιο...

Δεν ξέρω αν οι Μοϊκανοί ήταν τόσο ευγενείς αλλά αυτός ήταν σίγουρα ο τελευταίος...

Έμεινα εκστατικός να κοιτώ τον τελευταίο γόνο μιας γενιάς, που η ευγένεια και ο σεβασμός στον κόπο του άλλου, ήταν συνώνυμο της υποχρέωσης. Μιας υποχρέωσης που έδινε τέτοια ικανοποίηση που αρκούσε για να ανεβάσεις όλα αυτά τα κουρασμένα χρόνια στην κορφή μιας απότομης σκάλας... Ήταν γόνος ενός πολέμου και μιας κρίσης και όχι παιδί μονογονεϊκής οικογενείας... όσο και να φαίνεται παράξενο, η κρίση επέβαλε ιδεολογίες και ο πόλεμος συνέδραμε στη δημιουργία αξιών... Η εποχή μας μετά τον πόλεμο έσπειρε το θανατικό στις ιδεολογίες και η δημιουργία αξιών πτώχευσε. Σιγά-σιγά, από τα ρεμπετοκαταγώγια, αναδύθηκε ο Τσιφορικός ήρωας, έγινε γοητευτικότερος μια και πιο επαναστάτης και πιο αξιοσέβαστος από αυτόν που ήταν συντηρητικά υποταγμένος στους κανόνες ευγενείας. Τα μοντέλα άλλαζαν. Η ψευδαίσθηση μιας νέας ταυτότητας χορηγημένης από τη μαγκιά δελέαζε τα νέα παιδιά. Ειδικά αν αυτή έγραφε επάγγελμα: ατομικιστής. Η επιθετικότητα, με αιχμή το σπαθί χωρίς μύγα, φούσκωνε το στήθος και ισοπέδωνε την ευγένεια... Σπαθιά είχαν και οι δυο πλευρές και ήξεραν να τα χρησιμοποιούν, μπορούσαν να σε πονέσουν και να σε τραυματίσουν.
- Το μέγεθος της ύπαρξής σας, δε φθάνει το ύψος της περιφρονήσεώς μου... 

- Άντε, ρε νερατζούλα, στο περγιάλι, να δείξεις τ´ αστραγάλι σου, να το κάμουνε τραγούδι... 

Σύγκρουση δύο κόσμων. Κεντήματα λόγου, ύφους, εμπαιγμού, και χιούμορ που προκαλούσαν σε δύσκολες ανταπαντήσεις. Σε εκμηδένιζαν και σε άφηναν άφωνο, η πρώτη με τη γνώση και το φλέγμα και η δεύτερη με το ένστικτο και τη μείωση. Ο κίνδυνος του πρώτου να παρασυρθεί στο βάθος του βούρκου τον έκανε στο τέλος να οπισθοχωρεί και η χαρά του δευτέρου που κατεδάφιζε τα βάθρα, να προχωρά σε δεύτερο κύμα επίθεσης. Ο πόλεμος είχε κριθεί, η ευγένεια υποτάχθηκε στην αγένεια και έγινε modus vivendi που συνέθλιψε ήθη που κρατούσαν σχέσεις, οικογένειες, φιλίες, συντεχνίες, και πολιτική.

Η ευγένεια έπαψε να θεωρείται απαραίτητη και πήρε τη χροιά της γραφικότητας... 

- Μα, νεαρέ μου, δε νομίζω να είναι το ίδιο... 

 *Ο Περικλής Λάσκαρις είναι Κερκυραίος αρχιτέκτων...

protagon.gr 

Σ΄ευχαριστώ μπέμπα μου!

Είδα προχθές τη διαφήμιση γνωστής εταιρίας βρεφικών πάνων, που έλεγε ότι μέχρι να ξεκινήσει να χρησιμοποιεί το γιογιό το μωράκι σας, θα του αλλάξετε πάνω κάτω 4.500 πάνες!

WTF ?!

Εμένα δεν μου το' χε πει κανένας αυτό! Εννοώ, πως, εντάξει, δεν πήγα και τελείως αδιάβαστος. Μου 'χαν πει ότι θα παίξει πολύ σκατό. Και ήδη από τους πρώτους κιόλας μήνες, έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, ότι θα υπάρξουν πολλές, ατελείωτες, βασανιστικές νύχτες, που θα πλήρωνα και 1000 € για να διακτινιστώ στο αφράτο κρεβάτι ενός ήσυχου ξενοδοχείου.

Ότι θα χανόμουν σχεδόν με όλους τους φίλους μου, εκτός από αυτούς που μιλάμε για δοντάκια, καροτσάκια, φουστανάκια, δαχτυλάκια, σκατουλάκια και γενικά όλα τα -άκια.

Ότι όλοι θα ανακατευόντουσαν και θα είχαν άποψη για το πώς πρέπει να μεγαλώσει το δικό μου το παιδί.

Ότι, παρόλο που θα το απέφευγα ωσάν ο διάολος το λιβάνι, θα έπηζα στο ροζ.

Ροζ στο κρεβάτι, ροζ στην αλλαξιέρα, ροζ στα ρούχα, ροζ στα παπούτσια, ροζ κορδέλα στα μαλλιά, ροζ, ροζ, ροζ!

Ότι κάθε φορά που θα πήγαινα να γλυκοκοιτάξω ένα πιπίνι, αμέσως θα έφερνα στο μυαλό μου τον εαυτό μου μετά από καμιά 15αριά χρόνια, να κυνηγάω με το οπλισμένο μου Walther P99, το γκόμενό της...

Ότι κάθε φορά που θα ήλεγχα ένα ύποπτο όχημα με τέσσερα άγνωστα άτομα μέσα, θα σκεφτόμουν συνεχώς, αυτό ακριβώς το παιδί.

Ότι κάθε φορά που θα με απειλούσε κάποιος με μετάθεση στα σύνορα επειδή του βεβαίωσα μια παράβαση, δε θα γελούσα δυνατά όπως πριν, αλλά θα χαμογελούσα σκεπτόμενος τη μία πιθανότητα στο εκατομμύριο που θα μπορούσε να το καταφέρει, ταλαιπωρώντας πρώτα απ’ όλους αυτή.

Ότι κάθε φορά που θα έπρεπε να δουλέψω (απλήρωτες) υπερωρίες, σ’ ένα κατάμεστο γήπεδο, σε μια διασταύρωση κάτω από τον καυτό ήλιο ή την καταρρακτώδη βροχή, περιμένοντας τη διέλευση ενός «επισήμου» ή στη μεταγωγή ενός κρατουμένου, θα μου έλειπε τόσο, που θα πόναγα μέσα μου...

Αλλά για το Θεό, ποτέ δεν μου είπε κανένας ότι θα άλλαζα κοντά 5.000 πάνες!

Δηλαδή, φαντάζομαι μετά από ενάμιση χρόνο περίπου, να' μαι όπως ο Κούρκουλος στην περίφημη κατάθεσή του και να ωρύομαι:

Όχι άλλο κάρβουνο! 

Αλλά να πω την αλήθεια, ούτε εγώ θα μου τα' λεγα αυτά. Αν όλα αυτά βγαίναν παρά έξω, δεν θα 'κανε κανένας παιδιά.

Αντιθέτως, θα μου έλεγα ότι κάθε φορά που γυρίζω κατάκοπος σπίτι, τη βλέπω και φωτίζει η ψυχή μου.

Ότι καλό είναι και το ροζάκι βρε αδερφέ! Να φωτίσει λίγο ο τόπος! Κι άμα παίζει και κανένα στρασάκι, ακόμα καλύτερα!

Ότι κάθε φορά που την ταΐζω βρασμένο παντζάρι, τη βλέπω και γελάω σαν να έχω τον πιο αστείο κλόουν του κόσμου μπροστά μου.

Ότι μεταξύ περιπολιών, συλλήψεων και καταδιώξεων, δεν αφήνω κανέναν συνάδελφο σε ησυχία αν δε δει όλες τις φωτογραφίες της στο κινητό μου με τα πρόσφατα κατορθώματά της.

Ότι κάθε φορά που της μαθαίνω κάτι καινούριο, αισθάνομαι ο πιο περήφανος άνθρωπος στον κόσμο. Ότι κάθε φορά που προσπαθεί να ψελλίσει κάτι, κρέμομαι από τα χείλη της, σαν θα ξεστομίσει κάτι από το οποίο εξαρτώνται όλες οι τύχες του κόσμου.

Ότι μετά από πολλές ώρες προσπαθειών να κοιμηθεί, κάθομαι απλά και την κοιτάω. Έτσι. Γιατί είναι το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου.

Τέτοια πράγματα τέλος πάντων και σταματάω εδώ, γιατί…μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου...

Για όλα αυτά λοιπόν, και τα καλά και τα άσχημα, σ' ευχαριστώ μπέμπα μου! Χρόνια μας καλά!

eyedoll.gr

Το δόγμα του ρέματος

Στα είκοσι μέτρα από το σπίτι της πεθεράς μου, υπάρχει ένα μπαζωμένο ρέμα. Η αυλή του σπιτιού απέναντί της έχει πλημμυρίσει και το ρέμα τις ημέρες όπως η προχθεσινή που έριχνε γατόσκυλα, ξαναβιώνει τα περασμένα μεγαλεία του. Τις εποχές προ 1960. Πριν έρθει η πεθερά μου και οι υπόλοιποι στην Αθήνα από τα χωριά τους και το μπαζώσουν για να χτίσουν πάνω του, εκμεταλλευόμενοι κάθε σπιθαμή (μη) διαθέσιμης γης που υπήρχε στην Αττική. 

Λίγο το κράτος τους ενθάρρυνε στην αρχή, λίγο δεν τους εμπόδισε αποτελεσματικά, λίγο μετά αγόραζε τις ψήφους τους νομιμοποιώντας ύστερα από κάθε εκλογές την όποια πολεοδομική παρανομία στην οποία είχαν υποπέσει, εκμεταλλευόμενο το γεγονός ότι όλοι σχεδόν ήθελαν να βολευτούν χτίζοντας όπου να’ ναι, χωρίς να σκέφτονται τις μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Και ξαφνικά εκεί που το ρέμα κατέβαζε νερό από τις παρυφές της Πάρνηθας και ενώνονταν κάποια στιγμή με τον Κηφισό, βούλωσε και το νερό δεν είχε πού να πάει, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν όλοι όσοι βρίσκονται κατά μήκος του. Και αυτοί που ζουν επάνω του και φταίνε, αλλά και οι γύρω του, που δεν φταίνε φυσικά σε τίποτα.

 Ή μήπως φταίνε; 

Υποθέτω ότι αν σήμερα έβγαινε μια απόφαση πως «αύριο μέχρι τις 24:00 θα γκρεμίσουμε όλα τα αυθαίρετα που είναι χτισμένα σε απόσταση εικοσιπέντε μέτρων γύρω και πάνω από ρέματα και κοίτες ποταμών», θα μιλούσαμε για «πρωτοφανή απόφαση που δεν έχει ληφθεί σε καμιά χώρα του δυτικού κόσμου, ούτε σε περιόδους δικτατορίας». Και θα λέγαμε, πως μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά. Πως οι περισσότεροι είναι νοικοκυραίοι. Πως δεν έχουν πού αλλού να ζήσουν. Πως πολλοί έτσι το αγόρασαν το σπίτι, χωρίς να ξέρουν ότι περνούσε ρέμα από εκεί, και πως παρόλο που πλημμύριζε δυο φορές το χρόνο ο δρόμος και η αυλή τους, δεν πήγε το μυαλό τους. Κι αν πήγε, δεν τους πολυένοιαξε, γιατί τουλάχιστον είχαν το σπιτάκι τους, που το χτίσανε με τον ιδρώτα τους, χωρίς να κλέψουν από κανέναν. Πως το δικό τους το σπίτι δεν είναι πάνω στο ρέμα όπως των άλλων, αλλά ακριβώς δίπλα από αυτό. Πως στην τελική, δεν φταίνε αυτοί, αλλά το κράτος που τους νομιμοποίησε.  

Βέβαια, το κράτος θα έλεγε πως έχει καλές προθέσεις γι’ αυτή του την πρωτοφανή απόφαση. Να μπει επιτέλους μια κάποια τάξη. Να ξέρουμε τι ρέματα υπάρχουν και να μην κινδυνεύουν περιουσίες και ζωές με κάθε ψιχάλα. 

Αλλά ο δρόμος για την κόλαση, χτίστηκε με καλές προθέσεις. 

Κι αν έβγαινε ένας νόμος μετά από λίγους μήνες και έλεγε πως επιτρέπονται μόνο ξενοδοχειακές μονάδες πάνω σε ποτάμια και ρέματα; Κι αν μετά τις επόμενες εκλογές, η επόμενη Κυβέρνηση έλεγε πως ξανανομιμοποιούνται τα αυθαίρετα; Κι αν δεν είναι αυτό όντως η απαρχή της εφαρμογής του δόγματος της μηδαμινής ανοχής στην απανταχού αυθαιρεσία από 'δω και πέρα, αλλά στάχτη στα μάτια για να μην ασχολούμαστε με άλλα πιο σημαντικά;

Πώς όμως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή; Πώς μπορούν να εκλείψουν παθογένειες δεκαετιών; Πώς κάνει κανείς ομελέτα, χωρίς να σπάσει αυγά; Κρίμα για τους νοικοκυραίους που θα βρεθούν στο υπάρχει άλλος τρόπος να ρέει το νερό μετά από κάθε νεροποντή με ασφάλεια για όλους και να βελτιωθεί αισθητικά η περιοχή κατά μήκος του ρέματος, εκτός από το να το γκρεμιστούν συθέμελα τα σπίτια που το πνίγουν;
δρόμο. Και μπορεί όντως τελικά οι προθέσεις του κράτους να μην είναι τόσο αγαθές ή να μην του βγει το όποιο σχέδιο έχει, αλλά πραγματικά,

Και το λέω εγώ που μένω έναν όροφο πάνω από την πεθερά μου. 

Στο ίδιο σπίτι που βρίσκεται εικοσιπέντε μέτρα από το ρέμα 

  

eyedoll.gr

Χτίσε κι εσύ ένα αυθαίρετο, μπορείς!

Θα σας αποκαλύψω σήμερα τον τρόπο με τον οποίο θα αποκτήσετε εύκολα, νόμιμα και σχεδόν δωρεάν εξοχική κατοικία.

Επιλέγετε τόπο και ψάχνετε για ερημικό σημείο. Ανοίγετε μερικές τρύπες και φυτεύετε ελιές. Πηγαίνετε στη ΔΕΗ, λέτε ότι έχετε γεώτρηση και θέλετε ρεύμα για να ποτίζετε τις ελιές. (Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε δώσει οδηγίες για την καταπάτηση γης, οπότε αν έχετε κενά, ανατρέξτε στο αρχείο της εφημερίδας). Ο λογαριασμός ηλεκτροδότησης γενικώς θα βοηθήσει. Πάμε παρακάτω. Διαλέξτε άγιο της αρεσκείας σας. Αγοράστε από κατάστημα εκκλησιαστικών ειδών μερικές εικόνες. Δεν χρειάζεται επένδυση, κάνουν δουλειά και τα πλαστικά κάδρα. Αν σας πιάσει ευλάβεια, πάρτε κι ένα μανουάλι. Χτίστε στις θέσεις των ελαιόδεντρων ένα ξωκλήσι. Μικρό. Τρία επί τρία. Καμπανούλα απέξω. Ετοιμο το αυθαίρετο.

Προς Θεού, δεν θα προτείναμε ποτέ να κοιμόσαστε στρωματσάδα μέσα στο ξωκλήσι. Δίπλα θα αναγείρετε το πανηγυρόσπιτο, δηλαδή την αίθουσα όπου κάθονται οι καλεσμένοι για το πανηγύρι του αγίου. Βάλτε και τζακούζι – η πίστη θέλει πολυτέλεια. Πρέπει όμως να βιαστείτε γιατί η νομιμοποίηση του ναΐσκου είναι φτηνή ως τον Δεκέμβριο. Για τη χαρτούρα: «Αρκεί η υποβολή αίτησης, τοπογραφικού διαγράμματος και τεχνικής έκθεσης μηχανικού».

Για όσους τυχόν δεν το άκουσαν, η κυβέρνηση προσφέρει νέο γύρο νομιμοποιήσεων. Ξεχάστε τις «τακτοποιήσεις» Σουφλιά και όλα τα υπόλοιπα χαριστικά που έχουν προκύψει από την εποχή του «Αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις» (ξέρετε, από εκείνον που έσωσε τη χώρα στις αρχές της δεκαετίας του ΄80). Η νέα υπερπροσφορά προβλέπει 100 ευρώ το μήνα για 100 μήνες. Δέκα χιλιαρικάκια και το αυθαίρετο παύει να είναι αυθαίρετο. Η τιμή ισχύει για όσους σπεύσουν ως τον Δεκέμβριο. Μετά αλλάζει.

Δεν ξέρουμε όμως τι θα αποφανθούν οι ανώτατοι δικαστές που δημιουργούν διαρκώς προβλήματα σε κάθε γενναιόδωρη πρωτοβουλία. Μπορεί να πουν ότι η ρύθμιση είναι αντισυνταγματική κι άντε ο αυθαιρετούχος να πάει να ζητήσει πίσω τα κατοστάρικα που θα έχει καταβάλει.

Με την ίδια τρυφερότητα φέρεται το υπουργείο Περιβάλλοντος σε όσους έκαναν «μικρές παραβάσεις». Σύμφωνα με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή ο γείτονάς σας, εκείνος που έχτισε πέργκολα στην ταράτσα και σας κρύβει τη θέα της Ακρόπολης, με 500 ευρώ ξεμπερδεύει. Το αυτό ισχύει για παράνομες μάντρες, για εξώστες, για γκαράζ, φυσικά και για το μπάρμπεκιου που στέλνει στους διπλανούς μυρωδιά από παϊδάκια. Με 500 ευρώ το κράτος συγχωρεί.

Ανάλογη πρόβλεψη υπάρχει για τις λεγόμενες «μεσαίες παραβάσεις». Δηλαδή με ένα μικροποσό αναστέλλεται η διάθεση των ελεγκτικών Αρχών να βάλουν μια τάξη στην αυθαίρετη δόμηση. Το γενικό συμπέρασμα: η κυβέρνηση ενθαρρύνει την αυθαιρεσία και υποτιμά όσους σέβονται τη νομιμότητα. Καθένας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να πληρώσει κάτι για την παράβαση. Θα πείτε, πάντα αυτό δεν έκαναν οι κυβερνήσεις; Ναι, απλώς τώρα το κάνουν με πολύ μεγάλη φτήνια.

Κέζα Λώρη
tovima.gr 

polytexnikanea.gr/

Βουλευτική ασυλία και για τροχαίες παραβάσεις

Από τον Δροσογιάννη έως τον Κουλούρη 

Της Μαργαρίτας Πουρνάρα 

Το περιστατικό του Κίμωνα Κουλούρη κόντεψε να επισκιάσει ειδησεογραφικά την κλοπή της μοναδικής ελαιογραφίας του Πικάσο που υπάρχει σε ελληνικό μουσείο. Και επανέφερε στο προσκήνιο την αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη των Ελλήνων πολιτικών, όταν κάποιος εξ αυτών έρχεται αντιμέτωπος με τον νόμο. Απόδειξη είναι ότι από 1974 μέχρι σήμερα, ελάχιστες από τις 1.000 αιτήσεις για την άρση της ασυλίας έχουν γίνει δεκτές. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι αρκετές από τις περιπτώσεις όπου οι βουλευτές βρήκαν προστασία στην ασυλία αφορούν τροχαίες παραβάσεις με μικρές ή μεγάλες υλικές ζημιές, σωματικές βλάβες ακόμη και θανάτους. 

Το πιο τραγικό συμβάν ήταν το 1998. Βουλευτής που ενεπλάκη σε θανατηφόρο τροχαίο αρνήθηκε να υποβληθεί σε αλκοτέστ, επικαλούμενος την ασυλία. Το δυστύχημα συνέβη όταν το αυτοκίνητο Μερσεντές που οδηγούσε ο βουλευτής Σάμου της Ν. Δ. Κωνσταντίνος Καραμηνάς κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα, παρεξέκλινε από την πορεία του, πέρασε τη διαχωριστική νησίδα και έπεσε διαδοχικά σε δύο Ι. Χ. και ένα φορτηγό. Από τη σύγκρουση σκοτώθηκε η 26χρονη Ελλη Πυλίδου, αδιόριστη δασκάλα. Τελικώς, λίγο καιρό αργότερα, με δικό του αίτημα έγινε άρση της ασυλίας του. Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Β. Γιοβανούδη, ο οποίος κατηγορήθηκε επειδή είχε ξυλοκοπήσει τη φίλη του. Για ανθρωποκτονία εξ αμελείας σε τροχαίο είχε κατηγορηθεί και ο Φώτης Χατζημιχάλης στη λεωφόρο Συγγρού, αλλά δεν είχε γίνει άρση της ασυλίας του. 

Ως υφυπουργός Εξωτερικών, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης είχε παραβιάσει τον ΚΟΚ για υπερβολική ταχύτητα. Το ίδιο συνέβη και με την περίπτωση του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, που ξεπέρασε και αυτός το όριο ταχύτητας, ζήτησε να αρθεί η ασυλία του, κάτι που τελικώς δεν έγινε. 

Υπάρχουν ωστόσο και φαιδρά περιστατικά, όπως βουλευτές που εντοπίστηκαν από την Τροχαία να παραβιάζουν τον δακτύλιο ή να σταθμεύουν το αυτοκίνητό τους όπου θέλουν, σίγουροι ότι δεν τους αγγίζει ο νόμος. Διότι και εκεί η ασυλία έκανε το θαύμα της. Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, θα θυμηθούμε ότι 

άλλος ήταν ο πρώτος διδάξας και όχι ο Κίμωνας Κουλούρης: ο πάλαι ποτέ υπουργός του ΠΑΣΟΚ Αντώνης Δροσογιάννης, που είχε δώσει σε τροχονόμο ένα μεγαλοπρεπές χαστούκι. Ο τελευταίος είχε το θράσος όχι μόνο να του κάνει έλεγχο, αλλά και να του δώσει κλήση.

news.kathimerini.gr

Η δύναμη του ενικού

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου 

Ανακουφισμένος παρακολούθησα προχθές τη νύχτα τον αγώνα επιτηδευμένης οικειότητας του Νίκου με τον Γιάννη. Σκεφτόμουν, μασουλώντας νευρικά διάφορα παχυντικά προϊόντα, πως επιτέλους η ζωή μου ξαναβρίσκει την κανονικότητά της. Μετά το πορνογράφημα του πρωτογονισμού που τάραξε τα όνειρά μου τις προηγούμενες ημέρες, επιτέλους είδα τον τηλεοπτικό αστέρα να συνομιλεί με τον υπουργό σαν έτοιμοι από καιρό, στον ενικό, με το συ και με το σου. Πώς θα τους φανταζόσουν να μιλάει ο ένας στον άλλον στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, κρατώντας το ουίσκι με το πετσετάκι, τότε που η Ελλάδα ήταν μεγάλη χώρα και γιόρταζε κάθε καλοκαίρι την αποκατάσταση της Δημοκρατίας; Και πόση ασφάλεια σου εμπνέει αυτός ο ενικός, το κυρίαρχο ύφος της Τρίτης Δημοκρατίας μας, όπου όλοι είναι φιλαράκια με όλους, συνάδελφοι επαγγελματίες, και ως συνάδελφοι και επαγγελματίες της συναδελφικότητας καταλαβαίνονται; 

Μετά, για κάποιους λόγους, εντελώς προσωπικούς, οι σκέψεις μου συννέφιασαν. Διότι σκέφτηκα ότι είναι ακριβώς αυτή η επιτηδευμένη οικειότητα που μετέτρεψε όχι μόνον την πολιτική, αλλά και τη δημόσια σκηνή της χώρας σε ένα είδος καρουσέλ όπου όλα μπλέκονται, αν όχι ηδονικά, τουλάχιστον με την ελαφρότητα της άνεσης που παρέχει η δωρεάν αυταρέσκεια. Πολιτικοί, τηλεοπτικοί αστέρες, τραγουδιστές και ηθοποιοί ήταν οι εμψυχωτές του lifestyle μιας Δημοκρατίας που απολάμβανε τον εαυτό της χωρίς να κάνει τον κόπο να τον πάρει στα σοβαρά. Πόσοι δεν συνωστίζονταν μπροστά στην πύλη του ενικού που άνοιγε διάπλατα την είσοδο του μεγάρου της κοινωνικής καταξίωσης; Θα ήταν εφικτές, χωρίς αυτή τη χαρακτηριστική άνεση της αυταρέσκειας, οι θλιβερές σκηνές που, όπως περιέγραψε η κ. Πιπιλή, εκτυλίσσονταν στο κυλικείο της Βουλής με τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής που μοιράζονταν τα «γούτσου-γούτσου» με τους υπόλοιπους συναδέλφους τους; Ελάτε τώρα, η δύναμη του ενικού είναι τεράστια, σαρώνει αποστάσεις, ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές και, το κυριότερο, καταργεί τις κοινωνικές ανισότητες. Ο ενικός είναι ο αριθμός της ισοπέδωσης, που στα μέρη μας ταυτίζεται περίτρανα με τη δημοκρατική ισότητα. 

Ο Λαμπρίας μου είχε αφηγηθεί ένα επεισόδιο με έναν χωροφύλακα που του απευθυνόταν στον ενικό το 1974 κι όταν τον ρώτησε γιατί του μιλάει έτσι, εκείνος του απάντησε: «Μα τώρα έχουμε Δημοκρατία». 

Η καθιέρωση του ενικού σηματοδοτεί τον θρίαμβο του πασοκισμού επί της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν ο θρίαμβος της οικειότητας επί των θεσμών, διότι μην ξεχνάμε ότι όταν απευθύνεσαι σε κάποιον στον ενικό, είτε οδηγό ταξί είτε υπουργό, δείχνεις πως κουβαλάς μέσα σου ένα κομμάτι λαϊκής ψυχής. Αν έχεις τσιγάρο στο στόμα και κρατάς και ουίσκι, πάντα με πετσετάκι, ακόμη καλύτερα. Παρακολουθώντας τον Νίκο με τον Γιάννη θυμήθηκα και τον Χατζιδάκι, που γινόταν έξαλλος όταν κάποιος, εκμεταλλευόμενος την αναγνωρισιμότητά του, του απευθυνόταν στον ενικό. Θυμήθηκα κι εκείνο το περίφημο που είχε πει ο Μαλρό πως Δημοκρατία είναι, εκτός των άλλων, και τήρηση των προσχημάτων. Οι άλλες Δημοκρατίες, εννοείται, όχι η δική μας. 

Ώσπου βαρέθηκα τον Νίκο και τον Γιάννη και έπεσα να κοιμηθώ. Και ξύπνησα με το υπέροχο θέαμα της ανθρώπινης αλυσίδας που κύκλωσε τον Λευκό Πύργο για να θεραπεύσει την κοινωνία μας από τη βία. Ηταν εκεί ο κ. Πανίκας ο Ψωμιάδης, ο κ. Ορφανός, ο κ. Κικίλιας κι ένα σωρό άλλοι φανοστάτες της Τρίτης Δημοκρατίας μας. Και σκέφτηκα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν ό,τι κατάφεραν γιατί μιλούν μεταξύ τους στον ενικό. Και θύμωσα για μία ακόμη φορά με τον εαυτό μου, διότι εγώ δεν θα ήθελα με τίποτε να τους απευθύνομαι στον ενικό. 

Χίλιες φορές το «σεις» κι ας με παρεξηγήσουν. Μπας και βάλουμε λίγο μυαλό.

www.kathimerini.gr

Χρέος απέναντι στους φοιτητές και τη χώρα

Tης Βασως Κιντη* 

Διαβάζω σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών ότι η ομάδα φοιτητών που κράτησε σε ομηρία τα μέλη του Συμβουλίου του ΕΚΠΑ ήθελε απλώς να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά και κακώς το Συμβούλιο επέλεξε, αντί του διαλόγου και της διαβούλευσης, να καλέσει την Αστυνομία. 

Οι φοιτητές δεν ήρθαν για να διαμαρτυρηθούν, όπως δεν είχαν έρθει απλώς να διαμαρτυρηθούν πριν από τρεις μήνες σε άλλη συνεδρίαση του Συμβουλίου. Ηρθαν για να διαλύσουν τη συνεδρίαση, όπως την είχαν διαλύσει και τότε. Ηρθαν για να μας βρίσουν χυδαία, να μας λοιδορήσουν και να μας απειλήσουν όπως το έκαναν και την άλλη φορά. Αλλωστε, πώς μπορεί να γίνει διάλογος με βανδαλισμούς και αχαρακτήριστες ύβρεις («λαμόγια», «γερμανοτσολιάδες», «σιχαμένοι», «ξεφτιλισμένοι» κ.λπ.); 

Αν είχαν ζητήσει να μιλήσουν με το Συμβούλιο για να ενημερώσουν, να διεκδικήσουν και να διαμαρτυρηθούν, είμαι σίγουρη ότι το Συμβούλιο με χαρά θα τους δεχόταν και θα τους άκουγε με προσοχή. Αν μάλιστα είχαν εκλέξει τον εκπρόσωπό τους στο Συμβούλιο, αυτός ή αυτή θα συμμετείχε κανονικά σε όλες τις συνεδρίες ψηφίζοντας για κάθε απόφαση. Δεν είχαν ζητήσει και δεν τους ενδιέφερε καμία συνάντηση. Αυτοί οι ελάχιστοι φοιτητές, που δεν εκπροσωπούν παρά μόνον τον εαυτό τους, ήθελαν να εκδιώξουν από το ίδρυμα το κορυφαίο του όργανο που έχει εκλεγεί δημοκρατικότατα από το 80% των καθηγητών. Ηθελαν να τρομοκρατήσουν τα μέλη του και να τα εξευτελίσουν. Στο όργανο αυτό μετέχουν σπουδαίοι επιστήμονες από το εξωτερικό, με σπάνιο κύρος, που άφησαν τους φοιτητές τους, την έρευνά τους και την ησυχία τους στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου για να ασχολούνται με τα δικά μας αρχαϊκά προβλήματα, ανήκουστα σε οποιοδήποτε ακαδημαϊκό περιβάλλον. 

Η πανεπιστημιακή κοινότητα συνήθισε επί μεγάλο διάστημα να ανέχεται και να συμβιώνει με την ανομία, την ασυδοσία και την αλητεία. Μοιρολατρικά αποδεχόταν να διαλύονται όργανα, να παρακωλύονται συστηματικά οι διαδικασίες, να προπηλακίζονται καθηγητές, να ασκείται βία από οικτρές μειοψηφίες που καταρράκωναν ατιμωρητί, με θράσος και προπέτεια κάθε έννοια ακαδημαϊκής λειτουργίας. Ηταν, και είναι εν πολλοίς, η καθημερινότητα που βιώνουμε. Η καθημερινότητα του «σιγά, δεν έγινε και τίποτε» που έγραψε ο Πάσχος Μανδραβέλης. Αυτό το «τίποτε» όμως, που επέτρεπε στα «παιδιά» να κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής επιβάλλοντας μια κουλτούρα τρομοκρατίας, επέτρεπε συγχρόνως στο βαθύ πανεπιστήμιο να κάνει τη δουλειά του ακώλυτα στα παρασκήνια χρησιμοποιώντας αυτές τις ομάδες είτε σε ευθεία συναλλαγή είτε εμμέσως, αφού δημιουργούσαν το ασφαλές προπέτασμα για να κρύβονται πίσω του η αβελτηρία, η κακοδιαχείριση και το αδιαφανές μοίρασμα της εξουσίας. 

Τα θύματα αυτής της κατάστασης είναι η ίδια η χώρα, οι φοιτητές μας που εγκαταλείπονται στη μοίρα τους και οι σοβαροί ακαδημαϊκοί που προσπαθούν μόνοι και αβοήθητοι να επιβιώσουν σε έναν βάλτο αναξιοκρατίας. Η εμφάνιση των Συμβουλίων στη σκηνή τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της σιωπής και του «δε βαριέσαι». Οσα προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους σοβαρά έδειξαν γρήγορα ότι δεν θέλουν να είναι διακοσμητικά όργανα, αλλά όργανα ουσιαστικής εποπτείας και άσκησης στρατηγικής. Αποτελούν ήδη πόλο αναφοράς για όσους υποφέρουν από την αυθαιρεσία και πηγή ανησυχίας για όσους λυμαίνονται τα ιδρύματα. 

Το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών κάλεσε την Αστυνομία όχι γιατί κινδύνευε η ζωή μας, αλλά γιατί κινδύνευε η αξιοπρέπειά μας και παραβιάζονταν κατάφωρα η νομιμότητα και τα δικαιώματά μας ως ανθρώπων και ακαδημαϊκών. Προασπίσαμε το συμφέρον του πανεπιστημίου και τον τίτλο του ακαδημαϊκού δασκάλου που δεν μπορεί να στέκεται περιδεής απέναντι στη βάναυση περιφρόνηση και τον ευτελισμό ανθρώπων και θεσμών. Ηταν το χρέος μας απέναντι στους φοιτητές μας και στη χώρα μας. 

* Η κ. Βάσω Κιντή είναι αν. καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

http://news.kathimerini.gr

Η ιστορία ενός συνθήματος

Η ιστορία ενός συνθήματος (ή από την τραγωδία στη φάρσα) 

Tου Τακη Καμπυλη 

Δημοσίευση: 25-01-09

Παρασκευή, 30 Απριλίου 1976. 

Ο μαθητής Σιδέρης Σιδηρόπουλος, 16 χρόνων, μέλος της «Μαθητικής Πρωτοπορίας», κολλούσε αφίσες της οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής» για τη συγκέντρωση της επόμενης μέρας, της Πρωτομαγιάς, στην πλατεία Κοτζιά. Το τι ακριβώς έγινε δεν είναι γνωστό, πάντως ο μαθητής άφησε την τελευταία του πνοή στην Πειραιώς καταδιωκόμενος από αστυνομικούς και χτυπημένος από διερχόμενο αυτοκίνητο. 

Η Πρωτομαγιά εκείνης της χρονιάς είχε δύο νεκρούς, και οι δύο σε τροχαία δυστυχήματα. Τον Σιδέρη Σιδηρόπουλο και τον Αλέκο Παναγούλη. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του συγγραφέα Στέργιου Κατσαρού, πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που από ένα μικρό τμήμα του αναρχο-αυτόνομου και αντιεξουσιαστικού χώρου ακούστηκε το σύνθημα που έμελλε να γίνει το πιο γνωστό και μακροβιότερο της Μεταπολίτευσης: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». 

Αν και το σύνθημα που κυριάρχησε εκείνη την Πρωτομαγιά ήταν «Ενας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα» (συνέχεια των προδικτατορικών κινητοποιήσεων) καθώς και «Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει», ωστόσο από τον «Μαχητή», αλλά και σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες και από μέλη της ΑΑΣΠΕ (φοιτητική νεολαία του ΕΚΚΕ), ακούγεται και το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Στα (ακόμη) θολά νερά εκείνης της περιόδου είναι μάλλον δύσκολο να αναζητηθεί η «πατρότητα», η προέλευση του συγκεκριμένου συνθήματος. Δεν υπάρχει κάποια δημοσιευμένη ιστορική έρευνα.

Σήμερα, μερικοί από τον αναρχικό χώρο εκτιμούν πως το σύνθημα ήταν απόδειξη της σαφούς επιρροής στην Ευρώπη από το αμερικανικό αναρχικό κίνημα και των φοιτητικών διαδηλώσεων κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. 

Το «pigs» (γουρούνια) είχε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από την αμερικανική Αριστερά, κι από κει πέρασε τον Ατλαντικό, και χρησιμοποιήθηκε και από τους «Γκοσιστές» (Αριστεριστές) του παρισινού Μάη. (Μόνο για την ιστορία, καταγράφω και μία μαρτυρία, σύμφωνα με την οποία το σύνθημα «μπάτσοι - γουρούνια» είχε ακουστεί και σε εκδήλωση της Νεολαίας Λαμπράκη, το 1966. Ωστόσο, αυτή δεν επιβεβαιώθηκε από άλλους «Λαμπράκηδες» της εποχής. 

Εκείνη την εποχή το «Πω-πω-πώ, μπατσαρία που 'χει εδώ» ήταν από τα πλέον συνηθισμένα σε περιπτώσεις συγκρούσεων. Και πάντως αργότερα, στη Μεταπολίτευση, ειδικά από τον χώρο του ΚΚΕεσ. υπήρξε σφοδρή αντίδραση σε τέτοια «αριστερίστικα» συνθήματα, τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του '90. Αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει σήμερα από τον επίσημο ΣΥΝ.) 

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, το συγκεκριμένο σύνθημα παρέμεινε στους θυλάκους του αναρχο-αυτονόμου χώρου. Μάλιστα, λίγο μετά τη δολοφονία του νεαρού Καλτεζά, όταν ομάδα «Ρηγάδων» σήκωσε πανό με τίτλο «Το Κράτος δολοφονεί», συνέβη επεισόδιο με τους κομματικούς οι οποίοι απαίτησαν -και πέτυχαν- την απόσυρση του πανό. Ωστόσο, λίγους μήνες μετά, το σύνθημα «νομιμοποιήθηκε» έστω και μέσω του… Αλέν Ντελόν. Ενα στέλεχος της ΟΚΔΕ (αριστερίστικη οργάνωση) συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη λόγω της εκφώνησης του συγκεκριμένου συνθήματος. Η Μάνια (δεν βρίσκεται στη ζωή) αθωώθηκε διότι ο δικηγόρος της (όπως θυμάται ο Στέργιος Κατσαρός) επικαλέστηκε την κυκλοφορία της ταινίας «Μπάτσος» με τον Αλέν Ντελόν! 

Η ιστορία τόσο του «μπάτσου» όσο και του «γουρουνιού» έχει τη δική της περιπέτεια. Το «μπάτσος» σύμφωνα με την κυρίαρχη εκδοχή προκύπτει ετυμολογικά από τον ήχο του χαστουκιού. «Μπατς». Αντίθετα, το «μπασκίνας» δέχεται δύο εξηγήσεις, μία μάλλον τυχαία (από το «μπας κι είναι εδώ») και μία μάλλον πιο πιθανή, από το τουρκικό baskir (επιδράμω). (Ο Μάρκος Βαμβακάρης χρησιμοποίησε και τη λέξη «μαύρος» για τους αστυνομικούς - πιθανότατα ως συνδυασμό της στολής και της ιδιότητας, τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια.) 

Ισως το πιο ενδιαφέρον, σημειολογικά, κομμάτι του συνθήματος έχει να κάνει με το «pigs». Μία εκδοχή αναφέρει πως όλα ξεκίνησαν το 1820, στο Λονδίνο, με τη γειτνίαση ενός αστυνομικού σταθμού (ιδιαίτερα σκληρού ως προς τις μεθόδους των αστυνομικών του) με μια μεγάλη χοιροτροφική μονάδα. Πιθανόν. Ωστόσο, το 1492, εκτός από την ανακάλυψη της Αμερικής, οι (καθολικοί) Ισπανοί ανακάλυψαν και τους «Μαρράνος», τους «βρωμερούς» ή «ρυπαρούς» εκχριστιανισθέντες διά της βίας και απειλών Σεφαρδίτες Εβραίους. 

Όπως εξηγεί η ιστορικός Ρένα Μόλχο, το «Μαρράνος» ήταν η χειρότερη βρισιά για τους Εβραίους, αφού η ταύτισή τους με τα γουρούνια λειτουργούσε απολύτως απαξιωτικά για έναν λαό που είχε ως συνήθεια να ταυτίζει τον χοίρο με το ρυπαρό και το ανίερο. Στην κοινωνική ανθρωπολογία η ιστορία του «γουρουνιού» δεν είναι απλή. Οπως εξηγεί ο Γιάννης Μάνος (λέκτορας Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας), «το γουρούνι αποτελεί ένα φυσικό σύμβολο, το οποίο αναφέρει η Βρετανίδα ανθρωπολόγος Mary Douglas στο κείμενό της «Purity and Danger» (1966) ως ένα παράδειγμα για τη μελέτη και την κατανόηση των εννοιών της φύσης, καθαρότητας και μιαρότητας σε διάφορες κοινωνίες. 

Συνοπτικά, οι «πολιτισμοί» ή οι «κοινωνίες» προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο ταξινομώντας τον. Στη διαδικασία ταξινόμησης τα ζώα ομαδοποιούνται κατά κοινά χαρακτηριστικά και κάποια από

αυτά έχουν σημαντική θέση τόσο στη μυθολογία όσο και στην τελετουργική ζωή των κοινωνιών. 

Ωστόσο, υπάρχουν κάποια ζώα που δεν μπορούν εύκολα να κατηγοριοποιηθούν. Oι άνθρωποι διακρίνουν με αυτούς τους τρόπους την τάξη από την αταξία, το μέσα από το έξω, το καθαρό από το μιαρό». «Το γουρούνι θεωρείται στη Μέση Ανατολή ακάθαρτο ζώο και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ένα μη μηρυκαστικό ζώο που έχει δίχηλες οπλές και, ως εκ τούτου, δεν ταιριάζει με το σύστημα ταξινόμησης των ζώων. Οι «ανωμαλίες» αυτές συνδέονται συνήθως με τον κίνδυνο και τη μόλυνση. Η «ανωμαλία» απειλεί την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων». 

«Σε αυτό το πλαίσιο», λέει ο Γιάννης Μάνος, «η χρήση του όρου στο σύνθημα μπορεί να αποτελεί, γι' αυτούς που το διατυπώνουν, μια αντιμετάθεση νοημάτων και συμβόλων, όπου η συμπεριφορά της αστυνομίας νοείται ως μια βίαιη και «ζωώδης» συμπεριφορά που γι' αυτόν το λόγο κατατάσσονται έξω από τον πολιτισμό.

Πρόκειται για μία αντιπαράθεση (αστυνομία εναντίον αυτών που διατυπώνουν το σύνθημα) σε επίπεδο συμβόλων και λόγου, η οποία προκύπτει μέσα από κινηματική δράση, χρησιμοποιεί έναν κοινό κώδικα νοημάτων αντιστρέφοντας τις σημασίες τους, με σκοπό να καταγγείλει με τον ίδιο τρόπο αυτό που εισπράττει από την αστυνομία». 

Τα χρόνια πέρασαν. Μετά το 1985 - 1986 και ιδίως μετά τις μαθητικές καταλήψεις του 1990 - 1991 το σύνθημα έγινε περισσότερο σλόγκαν. Δεν ήταν πλέον η καταγγελία των «αγώνων που δεν δικαιώθηκαν». Δεν ακούστηκε για τους νεκρούς μετανάστες (ειδικά στα βουνά της βόρειας Ελλάδας και στα ναρκοπέδια του Εβρου), αλλά μάλλον περιορίστηκε σε καθαρά αστικό φαινόμενο αλλά -το οξύμωρο- με όλο και πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της βεντέτας (πολλοί από τους συγκρουόμενους έχουν «συναντηθεί» κάμποσες φορές). 

Ούτε είναι τυχαίο πως για μεγάλο διάστημα, από τα μέσα της δεκαετίας του '90, το σύνθημα ακουγόταν περισσότερο στα γήπεδα. Kαι -η μεγάλη διαφορά- το σύνθημα τώρα είναι εξατομικευμένο. Mε στιχάκια. Aναρίθμητα στιχάκια που σχεδόν μετατόπισαν το κεντρικό βάρος από το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» στον δεύτερο στίχο. Eίναι η ώρα της φάρσας; Ή ένας νέος τρόπος για να συνεχιστεί η εξέγερση; Mια ψηφιακή μετάλλαξη του πιο γνωστού μεταπολιτευτικού συνθήματος; Ή μήπως είναι η ώρα της τραγωδίας, αν θεωρήσουμε πως το χιούμορ απηχεί τη βαθιά πίστη ότι τίποτε δεν αλλάζει; Είναι αστείο να κατηγορούνται όσοι το φωνάζουν ως ρατσιστές ή λαϊκιστές. Ενα σύνθημα είναι. 

Ομως, τι πραγματικά φώναζαν τον Δεκέμβριο οι μαθητές, μ' αυτό το σύνθημα; Kαταγγέλλοντας με ευκολία και σχεδόν βαριεστημένα (ενίοτε και ανέξοδα) την κατανάλωση, ίσως παραβλέψαμε ότι ανάμεσα σ' αυτά που καταναλώνονται είναι και η πολιτική (ή -έστω- ένα είδωλό της). 

Kαι σ' αυτό το περιβάλλον το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» είναι το σύνθημα που, όπως όλα τα αγαθά σήμερα, επίσης καταναλώνεται. Παράγει νέα «προϊόντα», όσα και τα στιχάκια. Δεν είναι πλέον ένα σύνθημα κοινό σε όλους, έστω ξύλινο ή αντιαισθητικό, αλλά πάντως ένα και μοναδικό σύνθημα που εκφράζει συλλογικότητες. Eίναι, τώρα, η φάρσα. Ως φάρσα καταναλώνεται (η αμέσως προηγούμενη συνέβη με τον Kούγια). 

Ενα σύνθημα που ήρθε από ένα κοντινό παρελθόν, αλλά που στο παρόν δεν είναι παρά μόνον η βάση για να «στραβώνει το τιμόνι - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Δεν λέω, γελάς…

http://news.kathimerini.gr

Λευτεριά στον Κ. Σακκά!

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στο Εφετείο Αθηνών ως μάρτυρας σε μία από τις πολλές υποθέσεις που επιλαμβανόμαστε οι Αστυνομικοί και μετά τραβιόμαστε χρόνια στα δικαστήρια, ώστε να καταθέσουμε πως ο ελέφαντας, είναι ελέφαντας.

 Και -ω, τί έκπληξή- η υπόθεση αναβλήθηκε. 


Μη φανταστείτε πως ήμασταν τίποτα τελευταίοι.
Δέκατη έκτη υπόθεση από τις τριαντατέσσερις (?!) συνολικά που είχαν προγραμματιστεί για εκείνο το πρωινό, μόνο στη συγκεκριμένη αίθουσα. Ζήτημα αν έφτασε μέχρι την έβδομη τελικά. Και μιλάμε για υποθέσεις σοβαρές, ληστείες, ναρκωτικά, κλοπές και άλλα παρόμοια, όχι χαζά.

Ενώ λοιπόν περίμενα έξω στο διάδρομο μέχρι το κλείσιμο, μιας και στο τέλος παίρνουν παρουσίες από όσους κλήθηκαν και αν φύγεις το πρωί βλέποντας πως δεν πρόκειται να εκδικαστεί ποτέ η δική σου, θα κατηγορηθείς για λιπομαρτυρία, διαπίστωσα πως το όλο σκηνικό είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, από την αρχή ως το τέλος. 

Κάντε μόνοι σας τους παραλληλισμούς με την καθημερινότητά μας, μέχρι να φτάσουμε στο θέμα μας.

Φθάνοντας, χάθηκα για 10 λεπτά στο αχανές κτίριο, λόγω της ελλειπούς σήμανσης που καθοδηγεί (λέμε τώρα) τον κόσμο στις αίθουσες. Άσε που δε με έλεγξε κανείς μπαίνοντας. Ξέρετε ότι 5-6 φορές το μήνα εκκενώνεται όλο το κτίριο, λόγω τηλεφωνήματος για τοποθέτηση βόμβας; 
Μάθετέ το.

Βρίσκοντας με τα πολλά την αίθουσα, δε μπορούσα καν να μπω, γιατί αυτή είχε καταληφθεί από δεκάδες αθίγγανους, με τα κίτρινα πουκάμισά τους, τις καδένες τους και τις καουμπόικες μπότες τους, όπως και αθίγγανες με τα μωρά τους, τα βυζιά τους και την ικανότητά τους να σου τρυπούν το τύμπανο κάθε φορά που μιλάνε.

Όλοι αυτοί, είχαν έρθει να συμπαρασταθούν σε άλλους αθίγγανους (προφανώς), οι οποίοι κατηγορούνταν για "ληστείες από κοινού και κατ' εξακολούθηση".

Δικηγόρος των κατηγορουμένων, ήταν ένας γνωστός μεγαλοδικηγόρος, που περπατούσε στο χώρο, όπως ακριβώς αγόρευε: υπερφίαλα και απαξιωτικά προς τους θεσμούς, αφού γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι τίποτα δε λειτουργεί. Σα να μας κορόιδευε μεσ' στα μούτρα μας ένα πράμα.

Οι συνάδελφοί που περιμέναμε για τις υποθέσεις μας, συζητούσαμε, κλασσικά όπως σε όλες τις ουρές παντού για τις περικοπές, αλλά και την περίφημη αναδιάρθρωση της Αστυνομίας, που την περιμένουμε την έρμη από πέρσι κι όλο έρχεται. Επιβεβαίωσα ακόμη μια φορά, πως το ηθικό όλων ήταν στο ναδίρ.

Το καλύτερο που άκουσα από έναν ήταν: "Σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ ξανά. Αφού τους αφήνουν να φύγουν και εν τω μεταξύ εμείς τραβιόμαστε χρόνια. Γιατί να ταλαιπωρούμαι και για ποιον;"

Στους διαδρόμους υπήρχαν παντού κολλημένες με σελοτέιπ, απαγορευτικές του καπνίσματος, χάρτινες πινακίδες. Παρόλα αυτά, συχνά πυκνά έπρεπε να φεύγω, ώστε να παίρνω μερικές ανάσες οξυγόνου και να επανέρχομαι, έτοιμος να πάρω τη δόση του καρκίνου που μου αναλογεί.
Και τις γόπες τις πετάμε κάτω στο πάτωμα ε, για να μην ξεχνιόμαστε.

Τελικά, από τις υποθέσεις που αναβλήθηκαν, όσοι κατηγορούμενοι είχαν κριθεί προφυλακιστέοι, επανεγκλείστηκαν στις φυλακές μέχρι να δικαστούν εκ νέου.
Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουν.

Και ερχόμαστε στο κυρίως θέμα μας, γιατί όλο το παραπάνω ήταν μια εισαγωγή και σας το πήγαινα λάου λάου.

Διαβάζω από τον Απρίλιο, για την απεργία πείνας που έχει ξεκινήσει ο Κώστας Σακκάς, ένας εκ των κατηγορουμένων για συμμετοχή στη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς και ήθελα και εγώ να του γράψω ένα κείμενο συμπαράστασης.

Θα μου πεις, ένας "μπάτσος", συμπαραστέκεται σε έναν τρομοκράτη;

Να ξεκαθαρίσω εδώ, πως πιστεύω ότι ο Σακκάς και το συνάφι του "που παραδέχονται την κατοχή του οπλισμού, των εκρηκτικών και των πλαστών ταυτοτήτων που βρέθηκαν πάνω τους, αλλά όχι τις κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση" πρέπει να σαπίσουν στη φυλακή. 

Δεν έχουν θέση σε μια κοινωνία την οποία θέλουν να αλλάξουν σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, χρησιμοποιώντας μάλιστα βίαια μέσα.
Είναι τόσο κολλημένοι και άρρωστοι ιδεολογικά που θα γίνουν άλλοι Μαζιώτηδες έτσι και βγουν σε λίγα χρόνια από τη φυλακή.
Δεν πρόκειται να σωφρονιστούν από την τιμωρία, ούτε να ενταχθούν στην κοινωνία ως παραγωγικά μέλη της.

Αλλά βρε αδερφέ, το να τον έχεις τον άλλον στη φυλακή σχεδόν τρία χρόνια, χωρίς να τον έχεις δικάσει, δε γίνεται ούτε στη Σαουδική Αραβία και δε το κάνουν ούτε οι Αμερικάνοι στους Ταλιμπάν!

Αν εσυ Ελληνική Αστυνομία κι εσύ Δικαστικό Σώμα, είστε τόσο μάγκες, συλλέξτε τα κατάλληλα στοιχεία ώστε να τον δέσετε χειροπόδαρα, δικάστε τον, ρίξτε του δις-τρις ισόβια ή αν δε τα'χετε αθωώστε τον!

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!
Έτσι γίνεται στα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους.

Έτσι όπως τον μεταχειρίζεστε τώρα, τον κάνετε μάρτυρα στους μουτζαχεντίν που είναι έξω και τους δίνετε λόγους να πιστεύουν πως μόνο με τον τρόπο τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Γι' αυτό λοιπόν και εγώ, συμπαραστέκομαι στον Κ. Σακκά, του εύχομαι ειλικρινά γρήγορη ανάρρωση και μακάρι η δικαστική του ταλαιπωρία να τελειώσει πιο σύντομα από τη δική μου, ώστε να δικαστεί, να καταδικαστεί και να τελειώνουμε μ' αυτόν και με τους υπόλοιπους επαναστάτες του κώλου.

oh, the irony

 eyedoll.gr

Αστική οργή: Η πόλη των βαρβάρων

Η δύναμή μας ως πολίτες είναι μεγάλη. Όσο μένουμε απαθείς και δε φροντίζουμε να βάζουμε στη θέση τους, όσους ασχημονούν σε βάρος μας και να διορθωθούν τα κακώς κείμενα που μας ταλαιπωρούν και μειώνουν την ομορφιά γύρω μας, τότε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να γκρινιάζουμε και να κατηγορούμε τους άλλους.

Να θυμάστε: 

"Για να επικρατήσει το κακό, φτάνει μόνο οι καλοί να μην κάνουν τίποτα"

Μη διστάζετε να γίνεστε γραφικοί. Να καλείτε το 100 όποτε πιστεύετε ότι χρειάζεται. Το Δήμο σας, καθώς και όποια άλλη υπηρεσία είναι αρμόδια ή "αναρμόδια" να δώσει λύσει στο πρόβλημά σας. Κινητοποιείστε τους, δείξτε τους ότι υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται, που νοιάζονται. Μια στις δέκα να βρείτε ανταπόκριση, κάτι θα έχετε κερδίσει, κάτι θα έχετε αλλάξει!

Διαβάστε λοιπόν την ιστορία ενός ενεργού πολίτη, δημότη Θεσσαλονίκης:

του Κωνσταντίνου Πέγκου*

Πάνε 8 χρόνια τώρα που ξεκίνησα να έχω ''πάρε-δώσε'' με το δήμο Θεσσαλονίκης. Τη μια κάποια παρατημένα αυτοκίνητα, την άλλη οι άπλυτοι κάδοι, την άλλη οι κατεστραμένες πινακίδες σήμανσης, οι διπλοσειρές κτλ.

Άλλες φορές υπήρξε ανταπόκριση, άλλες φορές έπεφτα πάνω σε ....μη αρμόδιους. Δεν το βάζω κάτω όμως....Είναι πολλά αυτα που μ'ενοχλούν και δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα πρέπει να το πάρω απόφαση οτι η πόλη αυτή ειναι...κι αν δε μου αρέσει, ας τα μαζεύω και να αδειάζω τη γωνιά....

Στις φωτογραφίες που βλέπετε, φαίνεται περίτρανα η έλλειψη κοινωνικής παιδείας και σεβασμού προς τους υπολοίπους. Αυτή η ιστορία (εννοώ οταν ξεκίνησα να ενοχλώ τις υπηρεσίες του δήμου) κρατάει αισίως κοντά 2 χρόνια τώρα...Τα email που έχω στείλει πολλά. Οι απάντησεις εξίσου πολλές...Η τελευταία μάλιστα, μου έκανε γνωστή την υπάρχουσα νομοθεσία σχετικά με τη τοποθέτηση αποτρεπτικών μπάρων στα πεζοδρόμια.

Εκεί κάπου μπερδεύτηκα...Αν πάρω ως δεδομένο οτι αυτο που μου έστειλε ισχύει, τότε συμπεραίνω οτι οι περισσότερες μπάρες (πάσαλοι) στη πόλη ειναι παράνομοι.

Οταν ενημέρωσα το δημο, μου απάντησαν ενάμιση μήνα αργότερα ''Ναι, θα στείλουμε συνεργειο να το βγαλουμε αφου ειναι επικίνδυνο...''. Τους είπα, οτι το μονο που εχουν να κανουν ειναι να βαλουν μια βιδα...

Στις παρακάτω φωτογραφίες φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, ότι η μόνη λύση για να σταματήσει αυτός ο βιασμός της αισθητικής κι ακόμα περισσότερο η καφρίλα κάποιων (δυστυχώς) συμπολιτών μας, είναι η τοποθέτηση πασάλων...Δε μπορώ να καταλάβω, πόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό....Όπως επισημαίνω, στο συγκεκριμένο μέρος (επάνω) υπήρχαν πάσαλοι....Τώρα μου λένε οτι ηταν παράνομοι....Μια βόλτα στη γύρω περιοχή, ο οποιοσδήποτε μπορεί να δει οτι και σε πολύ μικρότερα πεζοδρόμια υπάρχουν πάσαλοι....

Πήρα μια απάντηση ότι "θα επιληφθεί το συνεργείο άμεσα", σχετικά με τα παρτέρια έξω απο το σχολείο στην Ορέστου....Ήδη μπαίνω στον τρίτο μήνα αναμονής.... Στις φωτογραφίες φαίνεται πώς είναι τα παρτέρια και πώς θα έπρεπε να είναι. Απάντηση δεν εχω πάρει ακόμη για τις καμένες λάμπες στα φανάρια....Όπως και για τα κλαδιά των δέντρων επι της Δελφών, που κρύβουν τα εναπομείναντα εν λειτουργία απο αυτά.... 

Σας παραθέτω μερικές ακόμα φωτογραφίες καθημερινής βαρβαρότητας....

*Ο Κωσταντίνος Πέγκος είναι γραφίστας και ενεργός πολίτης της πόλης όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε.

www.parallaximag.gr

Έχουμε κι εμείς μάνες

Όλοι έχουμε διαβάσει τις δακρύβρεχτες επιστολές Αστυνομικών σε διάφορα ιστολόγια. 

Αν δεν έχετε, να το κάνετε. Σίγουρα θα σας έρθουν μνήμες από την κλαμμένη, βλαμμένη και άρτι απαχθείσα Σελήνη, να κείται ημιλιπόθυμη στο πάτωμα, στο επεισόδιο 12649 της "Λάμψης" (ή του «Καλημέρα Ζωή»; Πάντα τα μπέρδευα αυτά). 

Τι, ότι «έχουμε κι εμείς μάνες». 

Τι, ότι «δεν είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού». 

Τι, ότι μας φτύνουν στις διαδηλώσεις. 

Τι, ότι σπρώχνουμε τα περιπολικά για να μεταβούμε σε ένα συμβάν. 

Τι, ότι μας βρίζουν όταν τους γράφουμε. 

Τι, ότι μας βρίζουν όταν δεν τους γράφουμε. 

Τι, ότι μας βρίζουν γενικώς. 

Η λίστα είναι ατελείωτη και όσο μεγαλώνει, να το δάκρυ κορόμηλο! 

Μήπως όμως να το βλέπαμε λίγο αλλιώς; Λίγο...αντίστροφα; 

Μήπως την επόμενη φορά που θα σταματήσουμε κάποιον να τον γράψουμε, να μη μασάμε Βig Βabol με γεύση πεπόνι, χωρίς πηλίκιο («για να μη χαλάσει ο ζελές»), με το αλατισμένο γύρω απ' τις μασχάλες πουκάμισο και να μην του απευθυνθούμε λες και τον ξέρουμε από χθες; 

Μήπως όταν θα έρθει η άλλη δαρμένη απ' τον άντρα της, να πιάσουμε κατευθείαν στιλό για να γράψουμε και να μην προσπαθήσουμε να το «πνίξουμε», προωθώντας μια ντεμέκ συμβιβαστική λύση, υποκρινόμενοι πως «καταλαβαίνουμε το πρόβλημά της»; 

Μήπως όταν θα πιάσουμε το λωποδύτη, πρώτα να αρχίσουμε τις ερωτήσεις και μετά τις σφαλιάρες; -Μήπως προτού γκρινιάξουμε για το χαρχαλιασμένο Xsara, να ξεκινήσουμε να το οδηγούμε όπως το δικό μας και όχι σαν να μην πρόκειται να το ξαναδούμε ποτέ; 

Μήπως όταν πλησιάζει το «μπλοκ των αντιεξουσιαστών» (μη χέσω), να μην τους γνέψουμε με το κωλοδάχτυλο; 

Η λίστα είναι εξίσου μεγάλη αλλά δεν συνεχίζω, γιατί οι συνάδελφοι θα με πουν υπερβολικό και θα μου 'ρθει κανένα κορόμηλο στο κεφάλι! Και όποιος δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά (όπως εγώ), μήπως να αρχίσει να συγκρατεί αυτούς που τα κάνουν (όπως ΔΕΝ κάνω KAI εγώ); 

Ο προκατειλημμένος και ο δογματικός, πάλι θα μας βρίσει. Μήπως όμως, επειδή αυτός θα κάνει σημαία της αντιαστυνομικής ρητορικής του τις παραπάνω και άλλες, λίγες ομολογουμένως, εξαιρέσεις -μήπως λέω- να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε το σεβασμό των υπολοίπων με την υποδειγματική, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, συμπεριφορά μας; Και να δίνουμε το καλό παράδειγμα χωρίς να κλαίμε ή χειρότερα, να απαιτούμε; 

Λέω μήπως...

www.eyedoll.gr/

Ατυχής επιλογή t-shirt για φωτογραφία σύλληψης - FAIL

Αν σας συνελάμβαναν, για οποιονδήποτε λόγο, δε θα θέλατε να σας απαθανατίσουν φορώντας ένα από τα παρακάτω μπλουζάκια, γιατί το πιο πιθανό είναι ο φωτογράφος της Σήμανσης, δε θα μπορούσε να κρατήσει τη φωτογραφική μηχανή από τα γέλια:

"Απλός “μπάτσος” κάνει πακέτο τον ζάπλουτο πρίγκηπα, εγγονό του Αλ Σαούντ στην μέση του δρόμου. BINTEO"

είπατε κάτι;

Αντιγράφω από το olympia.gr: 

 "Συνέβη στη Νέα Υόρκη αλλά το βίντεο βγήκε σχετικά πρόσφατα. Κάντε τις αναγωγές με την περίπτωση Κουλούρη, που έκανε το ίδιο πράγμα. Και μιλάμε για την οικογένεια Αλ Σαούντ, τους στρατηγικούς, πιστούς συμμάχους και χρηματοδότες των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή. Στα πολιτισμένα κράτη, το “Ξέρεις ποιός είμαι ‘γω ρε” δίνει την δυνατότητα ακόμα και στον τροχονόμο να κάνει πακέτο τον πλανητάρχη. Εδώ, ακόμα και ο εισαγγελέας πρέπει να απολογείται στον “νταβατζή” ότι δεν διώκει τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ λόγω “κομματικής εμπάθειας”. Αντίθετα, ο ειρηνικός διαδηλωτής, τρώει το χημικό της αρκούδας με κρατική εντολή."

 

Ήμουν κι εγώ μπροστά από την οθόνη (βλέποντας Eurovision)

Ε  ναι λοιπόν, είδα κι εγώ Eurovision. Σιγά μην κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου ή μην το παίξω τάχαμου δήθεν κουλτουριάρης που θίχτηκε η αισθητική του. Έκατσα, το'δα και το φχαριστήθηκα κιόλας.

Συνειδητοποιημένος ότι θα ήταν η αποθέωση του κιτς. 

Ενθουσιασμένος για τουλάχιστον 2-3 τραγούδια και έχοντας (στο πατρικό μου όπου φιλοξενούμαστε οικογενειακώς) ως μοναδική alternative τον Σουλεϊμάν και τον Καραντακάπως.

Κι ας εκνευρίστηκα που είδα για ακόμη μία φορά τα Σκόπια ως Macedonia (αν και το χάρηκα που ήταν από τους πιο κιτς).
Κι ας ούρλιαζε ο Μάλαμας μέσα μου, στέλνοντάς μου υποσυνείδητα μηνύματα να κλείσω την τηλεόραση και να πάω να πιάσω την κιθάρα ή να συντονιστώ στο Δεύτερο, για να πάρω την καθημερινή δόση κουλτούρας (αν το'κανα βέβαια, πάλι Eurovision θα άκουγα). 

Αν του έδινα σημασία όμως, θα έχανα στιγμιότυπα σαν κι αυτό:

πες το μ'ένα φιλί

Ή τραγούδια σαν κι αυτό:

Και ως κουλτουριάρης (κατά βάθος) άντρας, δε μου επιτρέπεται να μου περνάν απαρατήρητα λεσβιακά φιλιά μεταξύ Σκανδιναβών και όμορφα τραγούδια που μου φτιάχνουν τη διάθεση.

Οπλίστηκα λοιπόν με χιούμορ και αυτογνωσία και τον παρακολούθησα τον ημιτελικό, με ύφος τηλεκριτικού και κουτσομπόλας της γειτονιάς συνάμα. Και να σας πω και κάτι; Πολύ μου άρεσε το τραγούδι μας. Και πολύ τον πάω τον Αγάθωνα. Κι ας ψηφίζει ΚΚΕ. Κανείς δεν είναι τέλειος. :)

H επιχείρηση «εκκαθάρισης» των Αθηνών από αλλοδαπούς και κακοποιούς.

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά. 

Η μεγαλύτερη επιχείρηση απομάκρυνσης αλλοδαπών, αέργων και γενικότερα «αλητών» από την πόλη των Αθηνών έγινε με αφορμή τη σφαγή ενός πάμπλουτου ομογενούς μέσα στο σπίτι του. 

Ήταν Φεβρουάριος του 1842, όταν στις δύο το πρωί τέσσερις κακοποιοί, τρεις με φουστανέλα και ένας με βράκα, μπήκαν στο σπίτι του Παύλου Νεγρεπόντη και λήστεψαν τα πάντα, αφού έσφαξαν τον ίδιο μπροστά στη γυναίκα και τα τρία παιδιά του. Στην Αθήνα των λίγων χιλιάδων κατοίκων το γεγονός προξένησε αλγεινή εντύπωση.

«Κακούργοι τινές εμφωλεύουσι προ πολλού εις τας Αθήνας. Δολοφόνοι σφαγείς των πολιτών, κατασκοπεύοντες την ημέρα τας οικίας, εισέρχονται την νύκτα κρυφίως ή βιαίως και γυμνόνουσι τους πολίτας εν τω μέσω των τέκνων και των συζύγων» έγραφαν οι εφημερίδες. Εντός λίγων ημερών οι τέσσερις δράστες συνελήφθησαν και αποκαλύφθηκε ότι ήταν όλοι αλλοδαποί που σύχναζαν στα κακόφημα καπηλειά της πόλης. 

Την εκκαθάριση της κατάστασης ανέλαβε η Δημοτική Αστυνομία, συνεπικουρούμενη από δυνάμεις του στρατού. Οι ανεπιθύμητοι υποχρεώνονταν να επιστρέψουν στις χώρες τους – ήταν κυρίως από χώρες των Βαλκανίων, τη Μάλτα και την Ιταλία. 

Στο ζήτημα δόθηκε εθνικός χαρακτήρας, λήφθηκαν ιδιαίτερα μέτρα για τους εισερχόμενους και εξερχόμενους στην πόλη και καθιερώθηκαν αυστηροί έλεγχοι.

Ο Παύλος Νεγρεπόντης ήταν από τους αγαπητούς Φαναριώτες, ο οποίος ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα μετά την έλευση του Όθωνα. Αφού έχτισε ένα από τα ωραιότερα ακίνητα, συνέχισε τις εμπορικές δραστηριότητές του στην Αγγλία για να επιστρέψει πλέον μόνιμα στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1841. Είχε επενδύσει σε γη και σώζεται μέχρι σήμερα ανακαινισμένο ένα από τα ακίνητα που είχε αγοράσει στη συμβολή των οδών Κεραμεικού και Μυλλέρου (επί Όθωνος ονομάζονταν Φειδίου και Πραξιτέλους), το οποίο έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο πολλαπλών καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων.

mikros-romios.gr